Ένα κείμενο για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία που δεν θα αλλάξει, δυστυχώς, τίποτα…
Οδηγάει τη μηχανή του με μεγάλες ταχύτητες. Σταματάει σε ένα φανάρι. Βλέπει ένα άτομο σε αναπηρικό αμαξίδιο. Το κοιτάζει. Συγκινείται. Το λυπάται. Σκέφτεται «δόξα τον θεό είμαι αρτιμελής, τι τραβάνε κι αυτοί οι άνθρωποι..;». Οδηγάει για ακόμα ένα χιλιόμετρο.
Για να φτάσει στον προορισμό του πρέπει να κάνει έναν μικρό κύκλο, να περάσει το στενό που βρίσκεται το γραφείο του, να πάει δυο δρόμους πιο κάτω και να να γυρίσει δύο τετράγωνα. Προτιμάει να μπει ανάποδα στο στενό αυτό. Για σιγουριά όμως, μη τυχόν και ενοχλήσει τα αμάξια που έρχονται, ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο. Και δεν ξανακατεβαίνει. Παρκάρει τη μηχανή πάνω στο πεζοδρόμιο. Την παρκάρει όμως μπροστά σε ένα δέντρο γιατί δεν θέλει να προκαλέσει πρόβλημα στους πεζούς. Άχου τον μωρέ, έχει ενσυναίσθηση…NOT!
Αυτός είναι ο μέσος Έλληνας. Λυπάται κενά, προτιμά να δείχνει οίκτο παρά να σέβεται, παρά να αντιμετωπίζει κάποιους ανθρώπους και τις σωματικές τους αδυναμίες με κατανόηση. Προτιμά να ρίξει ένα δάκρυ και να βάλει το αμάξι του πάνω στο σημείο που το πεζοδρόμιο χαμηλώνει και μπορούν να το ανέβουν και να το κατέβουν.
Αυτός δεν είναι μόνο ο μέσος Έλληνας. Αυτός είναι ο κάθε Έλληνας. Κι έχω ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα.
Περπατάω καθημερινά στην Πανεπιστημίου για να πάω στη δουλειά και πριν 10 μέρες περίπου, ο Δήμος αποφάσισε να κλείσει ένα τμήμα του πεζοδρομίου ανάμεσα Ιπποκράτους και Χαριλάου Τρικούπη για κάποια έργα. Αυτό σήμαινε πως για κάποιον που περνάει από εκεί, η επιλογή είναι να κατέβει το πεζοδρόμιο και να περπατήσει για 4-5 μέτρα πάνω στον δρόμο και μετά να ανέβει ξανά. Αν είσαι πεζός, αυτή είναι μια εύκολη επιλογή και δεν χρειάζεται καν να την σκεφτείς. Αν είσαι όμως σε αναπηρικό αμαξίδιο, αυτή η επιλογή δεν υπάρχει.
Ένα βράδυ λοιπόν, που πήγαινα προς το μετρό, ένας άνθρωπος σε αναπηρικό αμαξίδιο περνούσε από αυτό το σημείο. Κι επειδή κανείς στον Δήμο δε σκέφτηκε να βάλει μια ράμπα ή να κλείσει, ως θα όφειλε, το τμήμα αυτό των 4-5 μέτρων του δρόμου και να το διαθέσει στους πεζούς, αυτός ο άνθρωπος δε μπορούσε να συνεχίσει την διαδρομή του. Είχε εγκλωβιστεί. Είχε ως επιλογή μόνο να γυρίσει πίσω, να ανέβει τη Χαριλάου Τρικούπη μέχρι την Ακαδημίας, να προχωρήσει στην Ιπποκράτους και να κατέβει. Ένα 15λεπτο χαμένο μες στο νερό.
Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία και 364 Ημέρες Ατόμων με Αδιαφορία
Είναι ένα πολύ τρανό, αλλά επ’ ουδενί μοναδικό για το πόσο αδιάφοροι στεκόμαστε στην ουσία απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Πιστεύουμε πως το να λυπόμαστε εσωτερικά, το να νιώσουμε οίκτο λες και είναι υποδεέστεροι μας, είναι αρκετό και πως δεν πέφτει σε μας η ευθύνη της νορμάλ διαβίωσης τους στην πόλη ως ισότιμα μέλη. Όλα πρέπει να τα κάνει το κράτος. Μόνο που στο κράτος υπάρχουν εξίσου άνιωθοι με εμάς. Όσο έχουμε το «δικαίωμα» εμείς να είμαστε κρετίνοι και γελοίοι, το έχουν και αυτοί που δουλεύουν στο δημόσιο. Και δε θα νοιαστούν εξίσου για τα άτομα με αναπηρία.
Δε νομίζω ο Δήμος να παρκάρει το όχημα του πάνω σε ράμπα αναπήρων και στα σημεία των πεζοδρομίων που είναι τα μοναδικά από τα οποία ένας άνθρωπος σε αμαξίδιο μπορεί να κατέβει και να ανέβει. Δε νομίζω ο Δήμος να έχει καβατζώσει ό,τι πεζοδρόμιο υπάρχει και να το χρησιμοποιεί ελεύθερα ως πάρκινγκ για τη μηχανή του, γιατί μη τυχόν και βραχεί το μηχανάκι ή μη τυχόν και το κάψει ο ήλιος το καλοκαίρι και δε μπορούμε να κάτσουμε με το κωλαράκι μας το επιδέξιο. Όχι δα, θα πρέπει να το βάλουμε κάτω από το μπαλκόνι, να έχει σκιά και να καλύπτεται από τη βροχή. Αυτοί με τα αμαξίδια ας βγουν στον δρόμο, αφού είναι οχήματα, δεν είναι άνθρωποι..!
Ας κρατήσουμε λοιπόν τον οίκτο κι από πράξεις μηδέν. Θα παρκάρουμε όπου μας βολεύει, θα κλείνουμε τις διαβάσεις για πεζούς και άτομα σε αμαξίδιο, οι πεζοί κάπως θα βρουν την άκρη, οι άλλοι με το αμαξίδιο ας μείνουν εγκλωβισμένοι κι ας μην κάνουν ποτέ τη διαδρομή προς το σπίτι, το πάρκο, τη δουλειά τους.
