Για πολλούς η ξαφνική αποχώρηση ήταν έκπληξη. Κάτι η δήλωση μετά τις εκλογές, λίγο η υποψία ότι οι κομμουνιστές ηγέτες δεν αντικαθίστανται ούτε μετά και απο τεκτονικούς εκλογικούς σεισμούς για δεκαετίες, οι περισσότεροι πίστευαν ότι ο Τσίπρας θα συνεχίσει όπως και το 2019.
Αυτοί που ξέρουν, λένε οτι ο Αλέξης δεν το άντεξε για τέταρτη φορά… Η ψυχολογική του κατάσταση φάνηκε τόσο με τον τριήμερο εγκλεισμό του στο σπίτι με την Περιστέρα όσο και με την κατατονική εμφάνιση στο Ζάππειο.
Ο Τσίπρας δε χρειάστηκε πολλή εξυπνάδα για να ‘ρθει στην εξουσία. Του δόθηκε ένα δαχτυλίδι από τον Αλαβάνο σε ηλικία 34 ετών (πράγμα που ο Αλαβάνος μετάνιωσε πικρά εκ των υστέρων) και όταν ήρθε η τραγική για την Ελλάδα δεκαετία του ’10, με μεγάλη ευκολία καβάλησε τη σανίδα του σερφ και το μεγάλο κύμα της τεράστιας απογοήτευσης, του θυμού και της καταστροφής τον έφερε κατευθείαν στην εξουσία.
Η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ στο 2011-2015, στην ουσία σφυρηλατήθηκε στον δρόμο και στις πλατείες με έναν λόγο όχι μόνο οξύ και καταγγελτικό, αλλά πολλές φορές «δολοφονικό» για όλους όσοι «έπρεπε» να φταίνε για την πτώχευση. Κανείς δε θα ξεχνούσε τον τρόπο που μιλούσε π.χ. για το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του, για τους «νενέκους», τους «γερμανοτσολιάδες» και τους «σφουγγοκωλάριους» της Μέρκελ, την ίδια ώρα που «αθώωνε» τον Καραμανλή και συμμαχούσε με τα απόνερά του.Και ολοι βεβαια ειδαν πως τους υιοθετησε χωρις αιδω και πως εγλυφε εκει που εφτυνε..Μονο τον ηλιο δεν χρησιμοποιησε μπας και σωθει.
Ο Τσίπρας άνοιξε την αγκαλιά του σε όλους τους βαρεμένους
Η μπάλα δεν πήρε μόνο πολιτικούς αντιπάλους αλλά και όποιον γνωστό Έλληνα που έδειχνε να είναι ξένος με τη γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ. Δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, διανοούμενοι, καλλιτέχνες εν γένει, πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ από τα συριζαϊκά τρολ των υπογείων της Κουμουνδούρου, αν δεν είχαν ήδη κρεμαστεί το 2011 στο Σύνταγμα από το συνονθύλευμα των Αγανακτισμένων. Κουτσοί στραβοί, όλοι μαζί στον Άγιο Παντελεήμονα.
Συριζαίοι, συνωμοσιολόγοι, βαρεμένοι, ψώνια τύπου Βαρουφάκη, Χρυσαυγίτες, καμμένοι ορθόδοξοι και άλλα αντισυστημικά παραφερνάλια θέλανε να μπούνε και να κάψουν το «μπουρδέλο τη Βουλή». Πάλι καλά που μπήκε μπροστά το ΠΑΜΕ και δεν είχαμε Καπιτώλιο πολύ πριν το Καπιτώλιο.
Η εξουσία αντί να κουλάρει αυτές τις ανεξέλεγκτες πρακτικές, τις επιδείνωσε. Μετά τα τραγελαφικά πειράματα Τσίπρα-Βαρουφάκη το καλοκαίρι του 2015, με αφορμή το περιβόητο δημοψήφισμα, μόνο σε εμφύλιο πόλεμο δεν πήγαμε. Το τι ξανακούστηκε εκείνες τις μέρες, για όποιον διαφωνούσε ξεπερνάει και τα παραληρήματα του Ντόναλντ Τραμπ. Μια διαρκής καταγγελία εναντίον των πάντων, μιας και μία είναι η Αριστερά και όλοι οι υπόλοιποι Δεξιά απονερα.Αυτη βεβαια η “αριστεροτητα» δεν εμποδισε όχι μόνο τη συγκυβέρνηση, αλλά και τη δεδηλωμένη φιλία με τον ακροδεξιό και γραφικο Καμμένο.
Σύντομα, στήθηκαν υποθέσεις τύπου NOVARTIS για να στείλουν στον Κορυδαλλό την προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και όλα αυτά γιατί αυτή η Αριστερά είχε, με θεϊκή μάλλον επιφοίτηση, το «ηθικό πλεονέκτημα». Κι αυτό το ηθικό πλεονέκτημα μπορούσε να δημιουργεί αποδιοπομπαίους τράγους χωρίς κανένα ηθικό κώλυμα.
Πας μη ΣΥΡΙΖΑ, στο ικρίωμα
Η τοξικότητα και ο μανιχαϊσμός στην ελληνική κοινωνία, απλώθηκε σαν ιός. Στα social media που κυριαρχούσε (και κυριαρχεί με οργανωμένο τρόπο και «στρατό») ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν δίσταζε όχι μόνο να καταγγέλει το οτιδήποτε διαφορετικό, αλλά και να προχωράει με όπλο το «ηθικό πλεονέκτημα» σε δολοφονία χαρακτήρων.
Πας μη ΣΥΡΙΖΑ, πουλημένος. Έτσι, φτάσαμε αισίως στο 2019 όπου με μεγάλη ευκολία και με τον ΣΥΡΙΖΑ και με τον Τσίπρα να κοιμούνται του καλού καιρού, ο Κυριάκος του πήρε για πρώτη φορά το σκαλπ. Ήταν τόσο αφελείς και τόσο πεπεισμένοι ότι το ίδιο σενάριο του 2010-2015 θα μπορούσε να επαναληφθεί, που ούτε κατάλαβαν από πού τους ήρθε.
Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι οι εποχές είχαν αλλάξει, ότι η Ελλάδα ήθελε να φύγει από τη μιζέρια, την τοξικότητα, τη γκαντεμιά και την τριτοκοσμική αναφορά σε Βενεζουέλες και σε Μαδούρους, που ακόμα και μετά τη σφαλιάρα των εκλογών, συνέχισαν το ίδιο βιολί μέχρι το 2023. Εκεί αποδείχτηκε ότι στην ουσία ο Τσίπρας δεν ήταν πολύ έξυπνος.
Όπως λέει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, «το μέγεθος της ευφυΐας, είναι η ικανότητα να αλλάζεις». Ο Τσίπρας δεν άλλαξε ποτέ. Ούτε πρόσωπα, ούτε πολιτική, ούτε πρακτικές, παρότι του δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να γυρίσει σελίδα στην παρτιτούρα. Δεν είχε ποτέ τα κότσια να συγκρουστεί με τις έξαλλες περιπτώσεις στελεχών του. Ίσως τον βόλευαν…Κλασικό παράδειγμα ήταν η κωλοτουμπα του στην περίπτωση Πολάκη.
Ταυτόχρονα, σαν ευαγγελιστής στη μέση κάποιου επαρχιακού δρόμου σε μια μεσοδυτική πολιτεία που κρατάει ένα πλακάτ και αγγέλλεται το τέλος του κόσμου, επιδόθηκε σε μια ανείπωτη καταστροφολογία και μιζεροφιλία, παρουσιάζοντας την Ελλάδα σαν σε σκηνικό μετεμφυλιακής ταινίας του Αγγελόπουλου και τον Μητσοτάκη σαν βαμπίρ που πίνει το αίμα του λαού… Πιο παλαιοκομμουνιστικο πεθαινεις!
Κολλημένος στη λάμψη του στην περίοδο 2010-2016, στραβώθηκε και δεν κατάλαβε οτι οι Έλληνες είχαν γυρίσει σελίδα και έψαχναν πια σοβαρότητα, ασφάλεια και αισιοδοξία. Ο κατσαπλιαδισμός και οι τσαμπουκάδες δεν περνούσαν πια… Μόνο στα social μετρούσε, όπου τον λόγο είχαν τα αρρωστάκια που και αυτα με τη σειρά τους τον οδήγησαν σε τραγικό λάθος εκτίμησης για την πραγματική του δύναμη…
Υ.Γ. Φαντάζομαι ότι ο εσωκομματικός διάλογος θα είναι τόσο έντονος που όλα τα θλιβερά και τοξικά που ακούγαμε να στρέφονται εναντίον των πολιτικών αντιπάλων, πλέον θα στρέφονται προς τα εντός του ΣΥΡΙΖΑ, με το πρώτο 24ωρο μετά την παραίτηση να δείχνει εικόνα αποσύνθεσης, με κάποιους να ορέγονται την διαδοχή και την προεδρία και κάποιους να τρώνε τις σάρκες των γύρω τους.
