Από τα μέτρα στα οποία συμφώνησαν χθες στην επιτροπή λοιμωξιολόγων και τα οποία ενέκρινε ο υπουργός Υγείας και η κυβέρνηση, υπάρχει ένα που απ΄όπου κι αν το πιάσεις δε βγάζει άκρη. Πρόκειται για την χωρητικότητα των γηπέδων και δη των ανοιχτών. Σίγουρα, μιλάμε για χώρους που είναι πολύ πιο δύσκολο να ελεγχθούν από το κράτος και τις ομάδες, ώστε να τηρούνται οι αποστάσεις και να φοράνε μάσκες, ειδικά στα κλειστά γήπεδα. Αλλά τι νόημα έχει να τα διατηρήσουν ανοιχτά με το 10% της χωρητικότητας και ως 1000 άτομα;
Χαζοί δεν είμαστε, είναι προφανής ο λόγος. Η κυβέρνηση δε θέλει να πάρει πάνω της την καυτή πατάτα του κλεισίματος των γηπέδων και γι΄αυτό ορίζει μια χωρητικότητα που καθιστά ασύμφορο για τις ομάδες το να λειτουργήσουν με οπαδούς. Κι αυτό δείχνει ότι υπάρχει ένας μεγάλος φόβος της κυβένρησης να έρθει σε ρήξη με τα μεγάλα κεφάλια που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο και τα οποία εξέφρασαν την σφοδρή τους αντίθεση προς το μέτρο αυτό, με την ΠΑΕ Παναθηναϊκός και την ΠΑΕ ΠΑΟΚ να βγάζουν ανακοινώσεις απαιτώντας αναθεώρηση σε αυτό το μέτρο.
Προσωπικά θεωρώ ότι η επιλογή του να πάει κάποιος στο γήπεδο εν μέσω πανδημίας, είναι η λιγότερο σημαντική και σίγουρα δε συγκαταλέγεται στις αναγκαίες. Είναι κι αυτός ένας χώρος διασκέδασης, θα πει κάποιος. Χειρότερα είναι τα κλαμπ που όλο αυτό το διάστημα ήταν οι θαμώνες ο ένας πάνω στον άλλον. Κι είναι σωστά, λογικά επιχειρήματα. Όμως ένα πλήθος 200 ατόμων σε ένα κλαμπ μπορεί να ελεγχθεί πολύ πιο εύκολα σε σχέση με 15-20.000 φιλάθλους σε ένα μεγάλο γήπεδο. Κι ας είναι κλειστός χώρος το κλαμπ και ανοιχτός το γήπεδο.
Η κυβέρνηση πήρε ημίμετρα, όχι μέτρα. Τι θα έπρεπε να έχει κάνει; Είτε, αφού το επιθυμεί, να κλείσει εντελώς τα γήπεδα για να δείξει ότι δε φοβάται το πολιτικό κόστος και τη νοιάζει να μην υπάρξει κοινωνικό κόστος, είτε να επιτρέψει μια μειωμένη χωρητικότητα σε σχέση με την προϋπάρχουσα, αλλά όχι της τάξεως του 10% ή των 1000 ατόμων. Ένα 50% χωρητικότητα στα μεγάλα γήπεδα και όριο ατόμων σε αυτά που είναι από 10.000 και κάτω, θα ήταν ένα πιο λογικό μέτρο και θα έδειχνε στον κόσμο του αθλητισμού πως δεν σκοπεύει να τον εξοντώσει.
Τα μέτρα που ανακοινώνονται, δείχνουν ότι η κυβέρνηση σκέφτεται το πολιτικό κόστος
Διότι αυτό που συμβαίνει τώρα με τα μέτρα, είναι εξόντωση. Ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός, ο Άρης, είναι ομάδες με τουλάχιστον 5-6.000 εισιτήρια διαρκείας. Πώς θα αντιμετωπίσουν τους πελάτες τους με χωρητικότητα 1.000 ατόμων; Θα κληθούν να μειώσουν έσοδα από την επόμενη σεζόν. Και πώς θα επιλέγονται αυτοί που θα έχουν πρόσβαση σε κάθε ματς; Τυχαία, φαντάζομαι. Κάπου διάβασα πως θα ενημερώνονται λίγες ώρες πριν το εκάστοτε παιχνίδι. Θα έχουν ξεκινήσει δηλαδή οι κάτοχοι των διαρκείας, θα έχουν στηθεί έξω από το γήπεδο, θα υπάρξει συνωστισμός και στο τέλος θα μπουν οι 1.000 και οι υπόλοιποι θα γκρινιάζουν.
Στις 16 Ιανουαρίου είναι το ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στη Λεωφόρο. Πώς θα καθοριστεί το ποιοι θα μπουν; Δεν υπάρχει πραγματικά καμία αιτιολογία που να στέκει γύρω απ΄αυτό το 10% με όριο 1.000 ατόμων. Κι είναι και άδικο αυτό το οριζόντιο μέτρο γιατί το 10% σε ένα γήπεδο 4.000 θέσεων, είναι 400 άτομα. Κάπως σώζεται η δυναμική της έδρας. Στα μεγάλα γήπεδα που θα είναι 1.000 οι θεατές, θα χάνεται ολοσχερώς η δυναμική της έδρας.
Κάτι τέτοιες επιλογές στα μέτρα, είναι που δείχνουν ότι η κυβέρνηση έχει κι αυτή σοκαριστεί από την εξέλιξη της πανδημίας και δε μπορεί να δικαιολογήσει στους εμβολιασμένους ότι σιγά σιγά οδηγούνται στους ίδιους περιορισμούς με τους ανεμβολίαστους. Κάτι τέτοιες επιλογές είναι που εντείνουν την απουσία εμπιστοσύνης μιας μεγάλης μερίδας του κοινού ως προς τη διαχείριση των τελευταίων μηνών που έχουν φέρει τη χώρα στο κατώφλι των 20.000 κρουσμάτων.
