Είναι βράδυ 10ης Αυγούστου. Αν δεν είχε συμβεί η δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή στη Νέα Φιλαδέλφεια, τα μέσα ενημέρωσης, ιδίως οι ιστοσελίδες, θα βαρούσαν μύγες. Θα ήταν μια εβδομάδα δίχως κάτι να συμβαίνει. Αυτό θα κατέβαζε τον πήχη μας για το τι βάζουμε ψηλά ως είδηση και πόσο ασχολούμαστε με κάτι. Αυτή η αυγουστιάτικη ραστώνη προσέφερε την ευκολότερη δικαιολογία σε πολλά μέσα να θεωρήσουν ως «χρυσάφι» τον θάνατο του 11χρονου γιου του Οδυσσέα Σταμούλη στην Ικαρία, ο πνιγμός για την ακρίβεια.
Το ότι μάλιστα ο μπαμπάς του νεκρού αγοριού στην Ικαρία είναι και γνωστός, αποτέλεσε ένα τέλειο γαρνίρισμα για τις ιστοσελίδες. Αυτές που το αναγνωστικό κοινό και η ηγεμονία της Google έχουν μετατρέψει σε Νο1 μέσα ενημέρωσης και έχουν μετατρέψει την δημοσιογραφία σε ανάλυση δεδομένων, σε υποταγή σε μοτίβα και σε μια άψυχη διαδικασία. Και το άψυχο φέρνει και το ανήθικο, τη μη σκέψη, τη μηχανική λειτουργία στα πάντα.
Ναι, η δημοσιογραφία της τηλεοπτικής αφήγησης και μετά τις digital, ήταν πάντοτε έτσι. Το ότι όμως κάτι είναι πάντοτε έτσι, δε σημαίνει ότι δεν πρέπει κάποια στιγμή να μπούμε στη διαδικασία να επανεξετάζουμε τις νόρμες μας, να αναρωτιόμαστε αν λειτουργούμε σωστά.
Αναμφίβολα, θέλει και μιας μορφής ανηθικότητα η δημοσιογραφία, να παραπλανήσεις, να αποπλανήσεις, ώστε να βγάλεις την είδηση. Όχι μόνο την είδηση που εξυπηρετεί το κοινό καλό και την πληροφορόρηση, αλλά και προσωπικά κίνητρα.
Από τη Νέα Φιλαδέλφεια στην Ικαρία
Κάπου όμως θα πρέπει να μπαίνει και ένα μέτρο, ένα στοπ. Ναι, να ρίξουμε την ευθύνη στον Αύγουστο, να πούμε ότι «τη δουλειά μας κάνουμε κι εμείς» (αλήθεια, ποια είναι η δουλειά όσων γράφουμε σε ιστοσελίδες; Να είμαστε ανήθικοι; Να πατάμε τον πόνο των ανθρώπων;), να βάλουμε την είδηση για τον πνιγμό του 11χρονου στους Φούρνους στην Ικαρία, να την βάλουμε και σε περίοπτη θέση γιατί ο πόνος των άλλων είναι ένα προϊόν που μια χαρά το πουλάμε, να αναφερθούμε και στον μπαμπά του παιδιού, αλλά πού σταματάει όλο αυτό.
Διαβάζω λεπτομερέστατες περιγραφές, γλαφυρότητα στον πνιγμό ενός 11χρονου παιδιού και στην απώλεια που βιώνουν οι γονείς του και όσοι εμπλέκονται συναισθηματικά και αναρωτιέμαι ειλικρινά, πού μπαίνει ένα τέλος; Τι εξυπηρετεί να μάθει το κοινό ότι ο 11χρονος βρέθηκε σε σημαδούρα 50 μέτρα; Το Λιμενικό και οι Αρχές το ανακοινώνουν για λόγους πρωτοκόλλου, τα μίντια γιατί το προτάσσουν; Δεν είναι έλλειψη ενσυναίσθησης όλο αυτό;
Πρόκειται για έναν άνθρωπο, ασχέτως ηλικίας, που πνίγηκε στη θάλασσα. Για ένα παιδί που οι γονείς του είναι από το βράδυ της Πέμπτης γεμάτοι κλάματα και με την απορία στην ψυχή τους.
Καμία αξία όμως δεν έχει αυτό μπροστά στα νούμερα και τη δήθεν δίψα του κοινού για λεπτομερή καταγραφή. Ευτυχώς δεν είναι on air ο Ευαγγελάτος να βγάλει γραφικά με το σημείο στην Ικαρία που πνίγηκε ο 11χρονος.
Μια δίψα την οποία τα ίδια αυτά μίντια έχουν αναθρέψει. Και αποτελεί πάντα την αποποίηση ευθυνών. «Εμείς; Εμείς απλά ακολουθούμε το κοινό», λένε. Άλλη μια εύκολη δικαιολογία. Κι αν αύριο είχαν στα χέρια τους τη στιγμή που μαχαιρώνει κάποιος τον Μιχάλη στη Νέα Φιλαδέλφεια, μέχρι και χορηγούμενο στο Facebook θα το έκαναν.
