Ένα αλιευτικό σαπιοκάραβο βυθίζεται μετά τα μεσάνυχτα της 14ης Ιουνίου, ανοιχτά της Πύλου. Από τους 700 επιβαίνοντες, Πακιστανούς, Σύρους, Παλαιστίνιους, διασώθηκαν 104 άτομα, 82 βρέθηκαν νεκρά και όλα τα υπόλοιπα, ήτοι περισσότερες των 500 ζωών, αγνοούνται κάπου στον βυθό του Αιγαίου.
Ένα τουριστικό βαθυσκάφος, μήκους 6,5 περίπου μέτρων, πανάκριβο από κατασκευής του, ώστε να μπορεί να καταδύεται σε τέτοια βάθη προκειμένου να επισκέπτεται ναυάγια σαν αυτό του Τιτανικού, χάνει τον προσανατολισμό του και από λανθασμένες ενέργειες, μετατρέπεται το ίδιο σε ένα δυνητικό ναυάγιο στις 18 Ιουνίου, όταν και εξαφανίζεται.
Από την μια πλευρά του Ατλαντικού, έως -σχεδόν- την άλλη, οι διαφορές στον χειρισμό των δύο συμβάντων, στην αντιμετώπιση της κοινής γνώμης και της διεθνούς πολιτικής σκηνής, παραμένει τόσο διαφορετική που αποδεικνύει ότι πιθανά για την σωστική κοινότητα που έχει αναγκαστεί να κινητοποιηθεί, 5 ζωές εκατομμυριούχων κοστίζουν περισσότερο από 500 ζωές μεταναστών.
Λογαριάζεται η αξία της ανθρώπινης ζωής με γνώμονα το πορτοφόλι; Όχι φυσικά, μα τουναντίον θα υποστήριζε η κοινή λογική πως όσο ακόμα υπάρχουν πιθανότητες να ανασυρθούν ζωντανοί οι 5 επιβαίνοντες, που μάλιστα είχαν απόθεμα πολλών ωρών σε φιάλες οξυγόνου, ασφαλώς και είναι σκόπιμο να κινητοποιηθεί κάθε ικανό μέσο.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν αφορούν το περιστατικό των μεταναστών κατά το οποίο δεν προέκυψε ούτε στο ελάχιστο η απαραίτητη βοήθεια διάσωσης και έρευνας σε σχέση με τις ανθρώπινες ζωές που χάνονται ανα τακτά χρονικά διαστήματα στη Μεσόγειο, εν συγκρίσει με την περίπτωση του σκάφους της OceanGate.
Πιο αναλυτικά, στην περίπτωση αυτή, εναέρια μέσα και πλωτά, από την αμερικανική ακτοφυλακή έως τις βρετανικές δυνάμεις, υποστηρίζουν και το γαλλικό μη επανδρωμένο ρομπότ, που επιχειρεί στο πεδίο, το οποίο κατεβαίνει σε βάθος 6.000 μέτρων, προκειμένου να βοηθήσει να απεμπλακεί το τουριστικό σκάφος, μια και διαθέτει τηλεκατευθυνόμενους βραχίονες με τους οποίους μπορεί να κόψει καλώδια ή να κάνει άλλες μανούβρες.
Υπενθυμίζεται πως την ώρα που επρόκειτο να βυθιστεί το αλιευτικό χωρητικότητας 350 ατόμων, που μετέφερε 700 ψυχές, η μόνη άμεση βοήθεια που είχε, προήλθε από το πλοίο αναψυχής, τύπου γιοτ, Mayan Queen IV. Η θαλαμηγός των 175 εκατομμυρίων δολαρίων, δηλαδή, που έσπευσε εντός 20 λεπτών στο σημείο της τραγωδίας ώστε με πλήρωμα 4 εργαζομένων, να περισυλλέξει ορισμένους εκ των ταλαιπωρημένων μεταναστών που χαροπάλευαν στο σκοτάδι με την μαύρη θάλασσα.
Το επίπεδο των ερευνών τις επόμενες ώρες και ημέρες, εάν όχι άμεσα και υποχρεωτικά από την διεθνή κοινότητα, πώς θα μπορούσε λοιπόν να συγκρίνεται στην αμεσότητα, την προσφορά και την αίσθηση καθήκοντος με την περίπτωση του βαθυσκάφους των εκατομμυρίων, το οποίο διαθέτει ένα σωρό εξοπλισμούς αφής και αποθέματα οξυγόνου για την επαναπροσέγγιση και την πιθανή ανταπόκρισή του σε περίπτωση που αναζητηθεί;
Η αταίριαστη εικόνα των απελπισμένων επιζώντων που αποβιβάζονται από το κότερο του Μεξικανού μεγιστάνα στο λιμάνι της Καλαμάτας, είναι πλέον η πραγματικότητα της σύγχρονης εποχής που λαμβάνει το παράλογο ως δεδομένο και κοντεύει να πειστεί πως έτσι κυλά με κανονικότητα η ζωή.
Σε ένα γιοτ που η φθηνότερη παροχή του είναι το τζακούζι, σώζεται ένας Αιγύπτιος που όσες ώρες περίμενε τον λαθροδιακινητή μόνο το μπάνιο δεν σκεφτόταν όσες μέρες κι αν είχε να πλυθεί, ένας Σύρος που έχει διασχίσει την μισή Ασία και την υπόλοιπη Αφρική για να γλιτώσει, εκείνη την ώρα παρατηρούσε εξερχόμενος το ελικοδρόμιο του ίδιου γιοτ και παγιώνει μια συνθήκη που η ίδια θάλασσα μοιράζεται από σκάφη που συνηθίζουν να αράζουν στο Μονακό για χλιδάτα πάρτυ και λέμβους που βυθίζονται στον πρώτο σορόκο ή κατ’ εντολή των λαθρεμπόρων.
Οι πλωτές οδοί του κόσμου έχουν γίνει μια αντανάκλαση των παγκόσμιων ανισοτήτων με άλλα λόγια, τα τελευταία χρόνια. Στον Βόρειο Ατλαντικό, ένας δισεκατομμυριούχος, ο γιος του και άλλοι επιχειρηματίες ξεκίνησαν να εξερευνήσουν το ναυάγιο του Τιτανικού σε ένα πολυτελές τουριστικό υποβρύχιο που έχει χαθεί, θέτοντας σε λειτουργία μια διεθνή επιχείρηση έρευνας και διάσωσης.
Λίγες μέρες νωρίτερα οι ελληνικές αρχές, με όποια δύναμη μπορούσαν να διαθέσουν, κατηγορούνται ότι αποφάσισαν επανειλημμένα να μην βοηθήσουν μια ψαρότρατα με περισσότερα από 700 άτομα που διέφυγαν από την απελπισία και τη φτώχεια. Και η διεθνής κινητοποίηση απούσα.