Φωνάζουμε όλα αυτά τα χρόνια ότι οι γονείς πρέπει να αγαπήσουν το παιδί τους, όποια σεξουαλικότητα κι αν έχει. Ξεχνάμε όμως πως κι οι γονείς είναι όντα με εύθραυστη ψυχολογία. Και μπορεί να είναι τόσο οκ και να θέλουν να σταθούν δίπλα στο παιδί τους, αλλά η κοινωνία στην οποία ζουν δεν δείχνει διάθεση να τους το επιτρέψει. Κι η Κάρπαθος είναι μια από τις περιοχές της χώρας όπου συναντά κανείς με μεγαλύτερη συχνότητα οπισθοδρομικά μυαλά και αντιλήψεις που σκοτώνουν τις ψυχές των ανθρώπων.

Ένας πατέρας στην Κάρπαθο, είδε ένα βίντεο ερωτικού περιεχομένου του γιου του με άλλον άντρα να διαρρέεται παράνομα και ενώ ο ίδιος ήταν σωστός απέναντι στο παιδί του, τα σάπια μυαλά που είχε γύρω του, δεν του άφησαν περιθώριο παρά να βάλει τέλος στη ζωή του. Πριν βιαστεί κανείς να κρίνει τον άνθρωπο που αυτοκτόνησε, ας σκεφτεί πόσο εύκολο είναι για κάποιον να αντιμετωπίζει καθημερινά κοροϊδία για το παιδί του. Ναι, είναι πολύ εύκολο να πεις «ας μην τους έκανε πια παρέα». Αλλά δε μιλάμε για την αχανή Αθήνα. Μιλάμε για μια περιοχή στην Κάρπαθο. Όσο κι αν θες να ξεφύγεις από κάτι, αυτό πάντοτε θα σε κυνηγάει.

Να μπει ένα τέλος στη σήψη των αντιλήψεων

Δεν έφτανε επομένως η διαρροή του βίντεο που εξέθεσε την προσωπική ζωή ενός νέου αγοριού και του συντρόφου του. Έπρεπε να υπάρξει και το συνακόλουθο bullying στον 60χρονο πατέρα. Η κυνηγετική καραμπίνα με την οποία στόχευσε τον εαυτό του μπορεί να είχε τα δικά του δαχτυλικά αποτυπώματα, αλλά πάνω απ΄αυτά είχε το αποτύπωμα της σαπίλας που έχει ποτίσει για τα καλά τα μυαλά.

Κι όπως έγραψε σωστά ένας στο Twitter, αν το βίντεο έδειχνε κανέναν να βιάσει κοπέλα, παίζει και να έδιναν συγχαρητήρια στον πατέρα για τον άντρακλα που έχει κάνει.

Εκτός λοιπόν από την παιδεία που πρέπει να δώσουμε στους γονείς μας, καλούμαστε να αλλάξουμε και τα μυαλά των άλλων γονιών. Δεν το λες κι εύκολο. Όπως δεν είναι κανόνας ότι ένα κακό παιδί είναι προϊόν του δικού του κακού γονιού, έτσι κι ένας γονιός που δε μπορεί να αντιπαρέλθει το κοινωνικό στίγμα, δεν φέρει ο ίδιος πάντοτε την ευθύνη.

Ένα παιδί αυτή τη στιγμή μπορεί να νιώθει ένοχο για την αυτοκτονία του πατέρα του, ενώ δε θα έπρεπε. Κι όμως, αυτοί οι τύποι που τους στιγμάτισαν, δε θα έχουν καμία ποινική ευθύνη. Πολύ φοβάμαι, ούτε ηθική…

Η ψυχολόγος και ειδική σε LGBTQ θέματα, κ. Έλενα-Όλγα Χρηστίδη, θέτει το ζήτημα σε μια διάσταση που δύσκολα μπορεί να την δει το απλό μάτι, αλλά ερμηνεύει με άριστο τρόπο περιστατικά όπως αυτό στην Κάρπαθο.

«Πολλά νέα άτομα φοβούνται να κάνουν coming out για να μην πάθουν κάτι οι γονείς τους (ειδικά μάλιστα, συχνότερα, ο πατέρας). Πολλές φορές τέτοιοι φόβοι ανακυκλώνονται ως επιχειρήματα εκβιαστικά, π.χ. “μην το πεις στον πατέρα σου, έχει την καρδιά του, θα πάθει κάτι και θα φταις.”

Και πολύ συχνά άκουγα συμμάχους, φίλους ή και συναδέλφους ψυχολόγους να διαβεβαιώνουν τα νέα άτομα για να τα ενδυναμώσουν “κανένας γονιός δεν πέθανε από coming out ή από την ομοφοβία του”.

Και έλεγα, και λέω, μην τα λέμε αυτά.

Αρκετοί γονείς αρρωσταίνουν, ανεβάζουν πίεση, παθαίνουν ελαφριές κρίσεις ή εμφράγματα.

Και κάποιοι, λίγοι αλλά υπαρκτοί, πεθαίνουν. Μπορεί όχι αμέσως αλλά λίγο αργότερα.

Μπορεί όχι με τρόπο που να συνδέεται γραμμικά με την αποκάλυψη της ταυτότητας του παιδιού τους, αλλά με κάποιον έμμεσο τρόπο ή με επιβάρυνση της υγείας τους από ψυχοπιεστικά αίτια.

Κι άλλωστε, υπάρχουν πολλοί θάνατοι.

Κάποιοι πεθαίνουν βιολογικά, κάποιοι μεταφορικά (“για μένα είσαι νεκρός” ή “αν δεν κάνω σαν να πέθανες δεν θα ζω”), κάποιοι μένουν εκεί ως σύμβολα, να τους φροντίζουμε και να διατηρούμε την εικόνα τους όσο μπορούμε, να ξεσκονίζουμε το προφίλ τους και τις αναμνήσεις μας για να αποφύγουμε το αίσθημα εγκατάλειψης.

Μην λέμε ότι δεν πεθαίνουν. Να λέμε όμως από τι πεθαίνουν. Από ομοφοβία κολλητική και κυρίαρχη, γύρω τους και μέσα τους.

Να λέμε μόνο “Κι αν πεθάνουν, δε θα φταις εσύ. Ποτέ”.

Κι όλα αυτά επομένως, αντί να λειτουργούν ως ανάχωμα στο coming out (πόσο μάλλον στην ντροπή και την παραβίαση ενός βίαιου outing) ή ως ενοχικό βαρίδι για τα λοατκι+ άτομα, ως εκβιασμός ή τύψεις, θα πρέπει να τα βλέπουμε ως αυτό που είναι:

Η συνέπεια της ομοφοβίας, διαβρωτική και ικανή να χωρέσει σε κάθε χαραμάδα.

Κάποιοι ντρέπονται τόσο που γίνονται κι εκείνοι θύματα της ομοφοβίας και της πατριαρχίας που τους κυνηγά και τους επιτίθεται, στο σπίτι, στο καφενείο, στη ζωή.

Και είναι αυτό κάτι τόσο δυσάρεστο, τόσο επίπονο και τόσο επιτακτικό μαζί. Τόσο άδικο για αυτόν που πεθαίνει αλλά και για αυτόν που μένει πίσω και νομίζει ότι τον σκότωσε, ενώ τον σημαδεύει το ίδιο όπλο.

Ένα κυνήγι ενοχών και τραύματος, που τα παίρνουμε και τα πετάμε ο ένας στον άλλο σαν φλεγόμενη μπάλα. Αυτό είναι η ομοφοβία.

Η ενοχή. Ένα τραγούδι “να δούμε ποιος θα φαγωθεί” και ένα μέτρημα για το πόσοι είμαστε ακόμα εδώ, ολόκληροι.

Μέχρι να εγγραφεί στον κοινωνικό δεσμό κάτι από το “αφύσικο” με τρόπο που να μη θυμίζει πια τιμωρία.

ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ».

* Αν αντιμετωπίζεις οποιοδήποτε πρόβλημα, η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Τηλεφώνησε στη Γραμμή Στήριξης 1018 που είναι διαθέσιμη 24 ώρες το 24ωρο