Ο τρόπος που εκφράζει κάποιος κάτι και την αντίθεσή του σε μια πράξη, λέει πολλά για το πώς βλέπει τα πράγματα. Η ροζ σημαία της Ελλάδας που εκτέθηκε στο ελληνικό προξενείο στη Νέα Υόρκη προκάλεσε μια έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση, την Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ & Νέα Αριστερά) και την ακροδεξιά που πάντοτε βρίσκει χώρο σε τέτοια ζητήματα να πει την άποψή της και να προκαλέσει.
Παρατηρώντας τον τρόπο που τοποθετήθηκαν όλοι, τις ανακοινώσεις κάθε πλευράς, εκεί που καταλήγω είναι πως τελικά όλο το πολιτικό φάσμα έχει απολυταρχικές αντιλήψεις. Οι μεν ακροδεξιοί και φασίστες γιατί αυτή ακριβώς είναι η φύση τους, η δε Αριστερά και το αφήγημά της έχουν ασπαστεί μια ρητορική βασισμένη στο politically correct που έχει εκφυλιστεί σε αριστερό φασισμό.
Ναι, όλο το ζήτημα για τη ροζ σημαία ξεκίνησε από τον Νατσιό, τον πρόεδρο της Νίκης, και μετά ο Γεραπετρίτης έδωσε την εντολή να κατέβει. Ναι, ο λόγος του Νατσιού περιέχει εξ ορισμού απολυταρχισμό. Κι αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι απαγορεύεται κάποιος να θέλει να μην πειράζουν τη σημαία της χώρας του; Ποιος είναι αυτός που ορίζει ότι όσοι θέλουν άθικτη τη σημαία τους, είναι φασίστες και ακροδεξιοί; Γιατί αυτό ακριβώς υποστηρίζει εμμέσως ή αμέσως τόσο ο κ. Κασσελάκης όσο και η Νέα Αριστερά.
Στο όνομα της Τέχνης, επιχειρείται ένα αφήγημα πως οι ακροδεξιοί θέλουν να φιμώσουν την Τέχνη και πως η κυβέρνηση υποκύπτει στις ακροδεξιές επιθυμίες. Ας αφήσουμε στην άκρη την κυβέρνηση όμως και τα πολιτικά παιχνίδια που υποκινούνται και από άλλα κίνητρα και για τα δύο κόμματα της Αριστεράς που παραπαίουν, είναι ευκαιρία τέτοια συμβάντα για να κάνουν κάπως αισθητή την παρουσία τους.
Ας μιλήσουμε για τον απλό πολίτη. Γιατί στοχοποιούν και αυτόν με τις ανακοινώσεις τους και τον τρόπο που τοποθετούνται και συλλογικά ως κόμματα και τα μέλη τους ξεχωριστά με τις αναρτήσεις τους.
Σύμφωνα με τον κ. Ηλιόπουλο, τον Κασσελάκη και τους λοιπούς, αν δε θες να εκτίθεται η ροζ σημαία στο ελληνικό προξενείο, είσαι ακροδεξιός, σεξιστής και φαλλοκράτης.
Η ροζ σημαία και τα ασπρόμαυρα γυαλιά της κοινωνίας
Είναι πολύ ωραία η σκέψη της καλλιτέχνιδος να φτιάξει μια ροζ σημαία από σεντόνια που της παραχώρησαν γυναίκες-θύματα ενδοοικογενειακής βίας και κανείς δε μπορεί να αρνηθεί το μήνυμα που υπάρχει πίσω από αυτό το έργο.
Αλλά πώς προκύπτει ότι κάποιος που δε συμφωνεί με τη ροζ σημαία, στηρίζει τις γυναικοκτονίες, είναι φασίστας και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο προσάπτουν ξεκάθαρα ή αφήνουν να εννοηθεί τόσο τα δύο κόμματα όσο και αρκετοί άνθρωποι που ενοχλήθηκαν από την εντολή Γεραπετρίτη να φύγει το έργο από το προξενείο.
Δεν έχω σκοπό να μπω σε πολιτικές αντιπαραθέσεις. Θεωρώ λάθος που κοτζάμ κυβέρνηση έπρεπε να το κάνει αυτό κατόπιν του λογυδρίου του Νατσιού και οποιαδήποτε ερμηνεία υπάρχει γύρω από την «υπόκλιση» Γεραπετρίτη δεν ξέρω αν την ασπάζομαι, αλλά σίγουρα δε μπορώ και να την απορρίψω.
Δεν είναι ούτως ή άλλως αυτό το ζήτημα. Το ζήτημα είναι γιατί κάποιος που απλώς δεν θέλει η σημαία, ένα σύμβολο αγώνων απελευθέρωσης, να πειράζεται, θα πρέπει αυτόματα να είναι κάτι εξτρεμιστικό. Δε μπορεί κάποιος να είναι κατά της ενδοοικογενειακής βίας και ταυτόχρονα να επιθυμεί η σημαία της χώρας του να μην υπόκειται σε καλλιτεχνικές ερμηνείες;
Αυτός ο διπολισμός, αυτό το άσπρο-μαύρο που έχει επιβληθεί από τον νεοφασισμό της πολιτικής ορθότητας, είναι ακριβώς αυτός που επιτείνει και τον «πατροπαράδοτο» φασισμό και σπρώχνει στα άκρα. Κι αν η ροζ σημαία δεν είχε εκτεθεί στο ελληνικό προξενείο, ελάχιστα θα είχε ενοχλήσει. Θα στέκονταν όλοι περισσότερο στην ουσία του έργου. Ήταν δηλαδή κι ένα ζήτημα ότι το ίδιο το κράτος, έστω μέσω των διπλωματών, δε γίνεται να στηρίζει την αλλοίωση ενός εθνικού συμβόλου. Κι αυτό δεν είναι φασισμός. Είναι απλή λογική.
Ξαναλέω αυτό που είπα και στην αρχή. Ο τρόπος είναι που τα ορίζει όλα. Όχι αυτό που λες, αλλά πώς το λες. Αν εσάς η φράση «δε μου αρέσει να πειράζουν τη σημαία της χώρας μου, το θεωρώ προσβολή», σας φαίνεται ακροδεξιά, ρατσιστική, σεξιστική και όλα τα σχετικά, είστε περισσότερο απολυταρχικοί και εξτρεμιστές από αυτούς που κατηγορείτε..!
