Περιεχόμενα
Πριν ξεκινήσει ο διαγωνισμός της Eurovision στο Μάλμε, εννοείται πως η επιθυμία ήταν να τα πάει καλά η Μαρίνα Σάττι. Πώς μεταφράζεται αυτό στο κεφάλι του καθενός, είναι διαφορετικό, αλλά η επιθυμία ήταν αυτή. Όσοι γούσταραν εξ αρχής το τραγούδι, πίστευαν και ήθελαν η Μαρίνα να πάει καλά, πολλοί από αυτούς που δεν τους άρεσε, ήθελαν να διαψευστούν. Στο τέλος, το αποτέλεσμα, η 11η θέση, επιτρέπει να ειπωθούν κάποια πράγματα σχετικά με το τραγούδι.
Πρώτα και κύρια, είναι ένα σοκ η 11η θέση και η απήχηση που είχε και στο κοινό και στις επιτροπές. Είναι ως και ανεξήγητο ότι η εμφάνιση της Σάττι στον τελικό είχε τις περισσότερες προβολές στο Instagram account της Eurovision μετά του Ισραήλ, και δη με συντριπτική διαφορά από τις χώρες που τερμάτισαν πάνω από την Ελλάδα.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή των δύο μηνών από το πρώτο άκουσμα του τραγουδιού, όσοι το υποστήριζαν φανατικά και υποστήριζαν τη Μαρίνα Σάττι, είχαν ένα βασικό επιχείρημα: είναι τραγούδι Eurovision, όσοι το έγραψαν, ξέρουν τι θέλει η Eurovision και άλλα τέτοια σχετικά. Ίσως αυτό να ήταν εξ αρχής το πρόβλημα.
Είναι τρομερά αλαζονικό να λέει κάποιος ότι ξέρει τι θέλει η Eurovision, διότι εδώ και 6-7 χρόνια τουλάχιστον, δε μιλάμε για τον ίδιο διαγωνισμό, για τα ίδια πράγματα που βλέπαμε πριν κάποια χρόνια. Θα έλεγε για παράδειγμα κανείς πως το τραγούδι των Maneskin είναι Eurovision πριν κερδίσει; Πώς ακριβώς μεταφράζεται αυτό το «είναι ό,τι ζητάει η Eurovision»; Δεν είναι η Eurovision ένας οργανισμός που αποτελείται από ανθρώπους, δεν ψηφίζει ένα κοινό που τα γούστα του αλλάζουν; Το χθεσινό νικητ@ είχε μήπως τραγούδι που θεωρείται απόλυτα γιουροβιζιονικό ή κέρδισε για αυτό μόνο; Όχι δα. Κέρδισε γιατί υποστηρίζει κι ένα αφήγημα.
Αντικειμενικά, από τα τραγούδια που συμμετείχαν στον τελικό, της Κροατίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, ακόμα και της Αρμενίας, καλύτερα είναι από αυτό της Ελβετίας. Αλλά δεν εξυπηρετούν την ατζέντα της Eurovision. Από αυτή την άποψη το τραγούδι είναι γιουροβιζιονικό, γιατί καταπιάνεται με ζητήματα φύλου. Δεν είναι μουσική νίκη αυτή του Nemo. Κι η ερμηνεία του σίγουρα δεν είναι ανώτερη από τη Μαρίνα Σάττι. Αλλά καλύπτει μια καλή έξωθεν μαρτυρία σε μια διοργάνωση που έδειξε φέτος το πραγματικό της πρόσωπο, το σάπιο. Οπότε το Nemo από την Ελβετία της προσέφερε το επιχείρημα για να πει «μα δείτε μας, αναδεικνύουμε τους nonbinary». Και κλείνετε τα μάτια σε μια γενοκτονία.
Επίσης, δεν είναι πολιτική αυτό; Μουσικά, ακόμα και η Κύπρος είχε πολύ καλύτερη ερμηνεία από το Ελβετό, αλλά βγήκε 15η.
Μαρίνα Σάττι: Κανένα τραγούδι δεν κερδίζει επειδή «είναι ό,τι πρέπει για Eurovision»
Ήταν επομένως αρκετά αλαζονικό από την πλευρά των φανατικών υποστηρικτών της Σάττι να βασίζουν όλη τους την επιχειρηματολογία για το πόσο καλό τραγούδι είναι το Zari σε αυτό το επιχείρημα. Και οι επιτροπές και το κοινό, τους έδωσαν ηχηρή απάντηση.
Όσο για τη Μαρίνα Σάττι, αν το δούμε συνολικά, η 11η θέση δεν είναι κάτι πολύ μακρινό από αυτό που άξιζε. Άλλοι θα σου πουν πως ίσως να ήταν για 10η ή 9η στο ανώτερο, άλλοι θα σου πουν για 13η. Κοιτώντας όλες τις ερμηνείες, όλες τις εμφανίσεις, όσες χώρες βρέθηκαν πάνω από την Ελλάδα, ακόμα κι αν δεν είχαν καλύτερο τραγούδι, είχαν σίγουρα καλύτερες φωνές, πιο αξιομνημόνευτες ερμηνείες.
Η Μαρίνα Σάττι προδόθηκε από τη φαρυγγίτιδα, αλλά και αυτή να μην υπήρχε, το τραγούδι δεν ήταν τέτοιο που να της προσφέρει έστω μερικά δευτερόλεπτα για να δείξει τη φωνή της και να σε κερδίσει με αυτό. Αν δεν έχετε ακούσει τη Μαρίνα Σάττι live, πιστέψτε με, η φωνή της δεν είχε κανένα πάτημα να αναδειχθεί.
Ακούστε ξανά τις ερμηνείες των χωρών που ήταν από πάνω μας. Ο Γερμανός Isaak φανταστικός. Η Πορτογαλίδα επίσης. Σίγουρα ο ημιτελικός, όπου η φωνή της Σάττι ήταν ακόμα πιο κάτω, δεν βοήθησε καθόλου. Αλλά θεωρώ πως, κι αυτό να μην υπήρχε, δόθηκε τόσο μεγάλη εστίαση στη σκηνική παρουσία, στα σκηνοθετικά ευρήματα, συζητήθηκαν τόσο πολύ αυτά, επιχειρήσαμε να τα προβάλουμε, που ξεχάσαμε το πιο σημαντικό: η Eurovision είναι πρωτίστως διαγωνισμός τραγουδιού.
Όσο και να έχεις όλα τα υπόλοιπα, αν η επί σκηνής ερμηνεία σου δεν πάρει τον θεατή και τον ταρακουνήσει, λίγα πράγματα θα πετύχεις. Κι η Μαρίνα Σάττι δεν είχε φλόγα στη σκηνή. Αν έκλεινες τα μάτια σου, δεν θα σε συνέπαιρνε η ερμηνεία της.
Η Μαρίνα Σάττι βγαίνει σίγουρα κερδισμένη
Φυσικά, τα παραπάνω τα γράφουμε με κριτήριο το αποτέλεσμα του τραγουδιού στη Eurovision. Το Zari όμως δεν θα πεθάνει στο Μάλμε. Το ξαναλέω. Η απήχηση που είχε στα social media ήταν τέτοιου μεγέθους που δε γίνεται να πιστέψει κάποιος ότι είναι πλασματική ή παραπλανητική. Το κοινό που ξετρελαίνεται με τη Rosalia, θα κάνει hit το τραγούδι, η Μαρίνα Σάττι κέρδισε πολλά για την καριέρα της και ανέβασε πολύ το στάτους της, κι ας μην το εξηγεί αυτό η 11η θέση. Κοντά 200.000 ακόλουθοι επιπλέον μέσα σε 2 μήνες, δεν είναι αμελητέο, θα ακουστεί η μουσική της από δω και πέρα σε περισσότερους.
Αυτό που έγινε όμως στον τελικό, η 11η θέση, είναι ένα μάθημα προς πάσα κατεύθυνση. Σε αυτούς που θεωρούσαν το τραγούδι τραγικό και άθλιο, ήταν μια υπενθύμιση πως δε χρειάζεται να κάνουμε και εθνικό ζήτημα τη Eurovision και πως αν το τραγούδι δεν ακούγεται, δεν έγινε και κάτι, δεν πειράζει που θα στείλουμε μια μπαρούφα. Εδώ κάποτε η Λιθουανία έστειλε τραγούδι με τίτλο «We are the winners of Eurovision».
Σε αυτούς που έσκιζαν τα ιμάτια τους για τη Μαρίνα Σάττι και το Zari και δεν δέχονταν την παραμική αρνητική κριτική, ήταν πιο γερό το χαστούκι από το αποτέλεσμα. Το μάθημα προς αυτούς ήταν επίσης πως δεν χρειάζεται και να παθιάζονται τόσο για ένα τραγούδι στη Eurovision, αλλά και πως δεν υπάρχει τελικά κανένας κανόνας που να σε οδηγεί στην επιτυχία.
Η Ελλάδα είχε επικεφαλής καλλιτεχνικού αποτελέσματος τον Φωκά Ευαγγελινό. Η Κύπρος είχε τον Δημήτρη Κοντόπουλο στη μουσική του τραγουδιού. Ε, είδαμε τι έκαναν και οι δύο χώρες. Δεν υπάρχει συνταγή για την επιτυχία, ακόμα και οι έμπειροι αποτυγχάνουν. Κι όσο μετατρέπεις το τραγούδι σε σχέδιο, σε ανάλυση, σε δήθεν επιστήμη, τόσο θα φας τα μούτρα σου.
Όλα τα παραπάνω βέβαια, είναι στο πλαίσιο της κουβέντας για τη μουσική, μόνο που η φετινή Eurovision μας έδειξε ότι σίγουρα δε χρειάζεται να της δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία. Διοργάνωση που κλείνει τα μάτια στις γενοκτονίες δεν είναι για να πολυασχοληθούμε κιόλας.
* Κεντρική φωτογραφία: Martin Sylvest Andersen/Getty ImagesIdeal Images
