Οι άνθρωποι ήμασταν πάντα της λογικής πως άμα εμφανιστεί κάτι ευχάριστο, κάτι πρόσχαρο, θα το ζήσουμε χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τις συνέπειες. Γιατί, ο μεγάλος κανόνας της ζωής που αρνούμαστε να αποδεχτούμε, είναι πως ό,τι σημαίνει χαρά εδώ, κάπου αλλού σημαίνει λύπη. Έτσι έγινε και με το Studio Ghibli από την περασμένη εβδομάδα, που το ChatGPT έβαλε το feature να μπορείς να δίνεις εντολή για generate εικόνας στο στυλ του θρυλικού ιαπωνικού στούντιο και του πυλώνα του, του Χαγιάο Μιγιαζάκι.
Πλήθος κόσμου παγκόσμια έδωσε εντολή είτε λεκτικά είτε με συγκεκριμένη φωτογραφία ως βάση, για να παράξει η Τεχνητή Νοημοσύνη το αποτέλεσμα σε Ghibli Style. Κι ενώ από τη μία χαιρόμασταν και κάναμε πλάκα με το διαδικτυακό virality του οποίου θέλαμε να είμαστε μέρος, ήρθε η αλήθεια να μας υπενθυμίσει πως τίποτα δεν είναι αθώο, τελικά.
Πρώτα, ήταν ένα βίντεο από το 2016 όπου ο Μιγιαζάκι κατακεραυνώνει, ορθά, την Τεχνητή Νοημοσύνη και εξηγεί το πόσο επικίνδυνη είναι για την τέχνη γενικότερα. Μετά ήρθαν αναρτήσεις από άλλους όπου μας υπενθυμίζουν πόσο εύκολα μπορεί να ξεφύγει αυτό το πράγμα και να έρθει η στιγμή που θα φτιάχνονται έργα τέχνης χωρίς ανθρώπινο παράγοντα, άρα χωρίς ψυχή, χωρίς μια συναισθηματική τοποθέτηση.
Ορθά όλα αυτά. Μόνο που, θαρρώ, έχουμε περάσει πάλι στη σφαίρα της υπερβολής. Ναι, δυνητικά και μακροσκοπικά, το ChatGPT και εν γένει το ΑΙ, θα μπορούσε να τελειώσει την ανθρώπινη δημιουργία και καλλιτεχνική έκφραση, αλλά σε τούτη τη στιγμή, αδυνατώ να κατανοήσω τίνι τρόπω είναι «εγκληματικό» που κάποιοι έβαλαν τη μούρη τους στο ChatGPT και παρήχθη μια εικόνα Ghibli style. Τι ακριβώς έχασε από αυτό η τέχνη; Είχε σκοπό ο Μιγιαζάκι να κάνει ταινία με τη μάπα μου και του το στέρησα; Ή είχε σκοπό να κάνει ταινία με τον Εθνικό Σταρ και τώρα πια δε μπορεί και έχασε τη δουλειά του και τα έσοδα της ταινίας;
Ούτε αθώο, ούτε εγκληματικό αυτό με το Studio Ghibli
Είναι, προφανώς, μια συζήτηση τα πνευματικά δικαιώματα και το πώς παραβιάζονται από την Τεχνητή Νοημοσύνη και είναι η μόνη συζήτηση που έχει αξία. Η κατοχύρωση του ύφους και της έμπνευσης ενός ανθρώπου. Όλο το υπόλοιπο μου ακούγεται αρκετά τραβηγμένο. Ή, καλύτερα, αρκετά υποκριτικό.
Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος αυτή τη στιγμή στον πλανήτη που να μην καταναλώνει άσκοπα κάθε χαζομάρα που εμφανίζεται στα social media. Αλλά και στην πραγματική ζωή. Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι καλλιτέχνες που τώρα εξανίστανται, έχουν διαμαρτυρηθεί για κάτι άλλο, για κάτι που δεν τους αφορά άμεσα αλλά έμμεσα; Να μην παραθέσω πάλι τα λόγια του πάστορα Μάρτιν Νιεμέλερ.
Οκ, προφανώς πρέπει να περιχαρακώνονται τα όρια και να υπάρχουν πάντα οι άγρυπνοι φρουροί για να μην ξεφύγει από τον έλεγχο, αλλά στην προκειμένη, μάλλον περάσαμε στη σφαίρα του υπερβολικά υπερβολικού. Και αμελούμε πως, ακόμα και μέσα σε αυτή την κουταμάρα του virality που κολλάνε τα social media τον κόσμο, της ανάγκης για likes, το fomo και της δίψας να ανήκουν στα trends και σε μεγάλες, δυνατές ομάδες, που τους προσφέρουν την αποδοχή, κάποιοι θα μάθουν το Studio Ghibli, θα μάθουν τον Μιγιαζάκι, θα έρθουν σε επαφή με τις ταινίες του.
Έγινε αγώνας πρόπερσι από τους καλλιτέχνες στο Χόλιγουντ για τον περιορισμό του AI και υπήρξε στήριξη όλων στη διαφύλαξη της τέχνης. Μια παροδική χαζομάρα που έγινε τώρα με το Studio Ghibli, που μέχρι το σαββατοκύριακο θα έχει ξεχαστεί και θα πάμε παρακάτω, στην επόμενη, δε νομίζω πως συνιστά διασάλευση, διακινδύνευση της δουλειάς των καλλιτεχνών.
