Η πλατεία ήταν γεμάτη από κόσμο συγκεντρωμένο σε μία εκδήλωση μνήμης για την τραγωδία στα Τέμπη και απ’ το πρόσωπό τους κάτι είχε χαθεί… Μάλλον η ανθρωπιά που αντί να λειτουργεί για την προστασία του πολίτη, λειτουργεί για να τον θέτει σε κίνδυνο.
Οι συγκεντρώσεις για την μνήμη των 57 θυμάτων στα Τέμπη που ακόμη δεν έχουν βρει δικαίωση καθώς υπάρχει ένας «λαβύρινθος» παρατυπιών και συγκαλύψεων που εμποδίζει να βγει η αλήθεια στο φως, πραγματοποιήθηκαν με ειρηνικό πρόσημο από τους συγκεντρωμένους, όχι όμως και από τα σώματα ασφαλείας που μας έκαναν για μία ακόμη φορά να ντραπούμε για την ύπαρξή τους.
Η ίδια κατέβηκα σχεδόν μία ώρα αφού είχε ξεκινήσει η εκδήλωση. Οι γονείς των θυμάτων μιλούσαν στο μικρόφωνο, η πλατεία Συντάγματος ήταν γεμάτη και οι γύρω δρόμοι επίσης.
Επειδή θα συναντούσα και φίλους και δικούς μου ανθρώπους σε κάποιο σημείο, χρειάστηκε να περάσω σχεδόν μέσα από όλη τη συγκέντρωση, από τον κόσμο που βρισκόταν εκεί, μέχρι να εντοπίσω τους ανθρώπους μου.
Είδα παρέες να συζητούν, ηλικιωμένους να περπατούν χέρι-χέρι, νέα παιδιά που εξέφραζαν και αυτά την θλίψη τους, οικογένειες με τα παιδιά τους, ανθρώπους που βρήκαν έναν τρόπο μία ηλιόλουστη Κυριακή για να εκφράσουν την αντίδρασή τους, καθώς ο μίτος της Αριάδνης της υπόθεσης για τα Τέμπη δεν λέει να λυθεί και να βγούμε από το σκοτεινό τούνελ που μέχρι στιγμής δεν μας έχει δώσει τις απαντήσεις που ζητάμε… Την αλήθεια δηλαδή.
Τι συνέβη εκείνη τη φονική νύχτα, πώς χάθηκαν αυτοί οι άνθρωποι, υπό ποιες συνθήκες, για ποιο λόγο έγιναν παραλείψεις και παρατυπίες και μπαζώματα, πώς κανείς υπουργός δεν ανέλαβε ευθύνη για ένα δυστύχημα τρένων που ίσως να μην είχε συμβεί αν είχαν προνοήσει κάποιοι, τι κουβαλούσε η εμπορική αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε με το τρένο που μετέφερε τα θύματα, πώς φτάσαμε στο «Δεν έχω οξυγόνο» των νέων ανθρώπων που ξεκίνησαν να πάνε μία εκδρομή και τους παρέλαβαν οι δικοί τους σε σακούλα ή βρήκαν τα οστά τους πεταμένα σε ένα χωράφι στο πουθενά μαζί με μπάζα;
Δύο χρόνια συμπληρώνονται στις 28 Φεβρουαρίου από εκείνη την τραγική νύχτα και ακόμη η υπόθεση δεν έχει προχωρήσει. Χάρη στο πείσμα όμως των γονιών και των συγγενών των θυμάτων η αλήθεια έχει αρχίσει να ξεσκεπάζεται σιγά-σιγά… Και όλοι είχαμε χρέος να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα μνήμης που μας έκαναν για να θυμηθούμε αυτές τις ψυχές που στην ομορφότερη ηλικία τους χάθηκαν σαν… σκόνη…
Η οργή ξέχειλη, ναι, αλλά η συγκέντρωση ειρηνική, ζητάμε απλώς αλήθεια και αφού πραγματοποιήθηκαν ομιλίες των συγγενών, με συγκινησιακή φόρτιση σιγά-σιγά παίρναμε όλοι τον δρόμο για το σπίτι μας ή για να συνεχίσουμε κάπου αλλού με την παρέα μας… Και τότε, χωρίς λόγο, χωρίς αφορμή, με τον κόσμο να δείχνει ξεκάθαρα ότι αδειάζει την πλατεία, τα σώματα ασφαλείας έκριναν ότι έπρεπε να ρίξουν δακρυγόνα, κρότου λάμψης και να κυνηγήσουν τους απλούς ανθρώπους.
Μπροστά μου προχωρούσε μία νεαρή κοπέλα με το μωρό της αγκαλιά, στον κακοφορμισμένο ήχο το μωρό άρχισε να κλαίει και παρότι το κορίτσι κράτησε την ψυχραιμία του και προχωρούσε με προτεραιότητα την ασφάλεια του παιδιού, νομίζω ότι αυτό το μωρό όπως και άλλα μωρά, οι ηλικιωμένοι, οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί στις πλατείες όλης της Ελλάδας δεν θα έπρεπε να αποτελεί στόχο τέτοιων ενεργειών.
Σε τι αποσκοπούσε αυτή η κίνηση των σωμάτων ασφαλείας, ποιος έδωσε εντολή σε μία ειρηνική συγκέντρωση να πέσουν δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και τα ΜΑΤ να κυνηγούν τον συγκεντρωμένο κόσμο; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για αυτή την απαράδεκτη και αλήτικη συμπεριφορά που έθεσε τη ζωή πολιτών σε κίνδυνο;
Περιμένουμε να ακούσουμε τι άλλα «παραμύθια» θα μας σερβίρουν και πάνω απ’ όλα περιμένουμε να δικαιωθούν οι 57 άνθρωποι που χάθηκαν στα Τέμπη, να μάθουμε την αλήθεια, να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι και να ξέρουν ότι θα φτάσουμε ως το τέλος, και δεν θα μας σταματήσουν με εκφοβισμό… Εκεί που βρίσκονται αυτές οι ψυχές θα τους δώσουμε το «οξυγόνο» που τους έλειψε στις τελευταίες τους στιγμές με δικαίωση…
Γιατί όσο δεν έρχεται για αυτούς η δικαίωση, ούτε εμείς έχουμε οξυγόνο…
