Περιεχόμενα
Ο Θανάσης Βέγγος εμφανίζεται ως ποιητής Αυγερινός (στη θέση του πραγματικού ποιητή, τον οποίο ερμηνεύει ο Έλληνας Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Κώστας Κακαβάς) στο Τύφλα να χει ο Μάρλον Μπράντο και σε μια σπάνια στιγμή… έμπνευσης εκφωνεί ένα ποίημα που θα συγκαταλέγεται για χρόνια ανάμεσα στα πιο σουρεάλ που έχουν ακουστεί στον ελληνικό κινηματογράφο.
Αυτό «το θάμπος το θαμπό» φαίνεται να σχηματοποιείται -τι παράδοξο, στον ΣΥΡΙΖΑ αυτής της περιόδου, των 30 περίπου ημερών της ηγεσίας Κασσελάκη. Ένα θαμπό τοπίο στο οποίο κάποιοι ψάχνουν την είσοδο, άλλοι δείχνουν την έξοδο στους άλλους και όλοι μαζί, θαμπωμένοι και θυμωμένοι, ψάχνουν να βρουν πού βρίσκονται.
Δικαιολογείται αυτό το «θάμπος το θαμπό» έναν μήνα αφότου ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 74.285 ψήφους από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ανακηρύσσοντάς τον νέο ηγέτη του κόμματος;
Δεν μπορούμε να βρούμε αντίστοιχο παράδειγμα ούτε στις εκλογές για προεδρείο τάξης στο Δημοτικό σχολείο.
ΣΥΡΙΖΑ: Για Πιστοποιητικό Αριστεροσύνης δεύτερη προσυγκέντρωση Αριστερά
Η ομοβροντία εναντίον του Στέφανου Κασσελάκη ξεκίνησε πολύ πριν από τη δεύτερη Κυριακή των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ. Θα σκεφτόταν κανείς πως τόση ένταση και αγωνιστικό πνεύμα δεν κατάφερε να εμφυσήσει στους αντι-Κασσελακικούς ούτε ο ιδεολογικός αντίπαλος, Κυριάκος Μητσοτάκης. Προφανώς αυτός που θα το σκεφτόταν δεν θα είχε τα credential του μέλους, όπως τα όρισε ο Πάνος Σκουρλέτης, μια από τις αιχμές του δόρατος του «Ανένδοτου» εναντίον του Κασσελάκη.
«Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ κατέβαιναν στα νιάτα τους και αγωνίζονταν για τη Δημοκρατία» είπε σε μια αποστροφή του λόγου του στην Αναστασία Γιάμαλη ο Πάνος Ο Σκουρλέτης. Άρα, ο 35άρης που δεν κατέβαινε στις συγκεντρώσεις στα νιάτα του, δεν μπορεί να γίνει μέλος; Πώς προκύπτει «κυβερνώσα Αριστερά» με αυτήν την πεποίθηση; Ή μήπως θεωρεί ο Πάνος ο Σκουρλέτης πως το 36% των Ελλήνων το 2015 είδαν όλες τις συμπαντικές απαντήσεις κι έγιναν Αριστεροί;
Αυτό που βρίσκω αστείο είναι πως οι θεματοφύλακες της «καθαρότητας της Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ δεν χαμπαριάζουν από μέλη και απορρίπτουν τη λαϊκή ετυμηγορία. Τέτοια «αριστερή καθαρότητα» θα τη ζήλευε και ο Ηλιού, θα την έκανε μελωδία στη φυσαρμόνικά του ο Λεωνίδας Κύρκος.
Μιλάει για τους αγώνες για τη δημοκρατία ο Πάνος Ο Σκουρλέτης, την ώρα που δεν αναγνωρίζει το αποτέλεσμα μιας μαζικής εκλογικής διαδικασίας. Παράδοξο; Τόσο που θα το χαιρέτιζε ο Ντιντερό!
Η Συνιστώσα της Τηλεοπτικής Κομματικής (Α)πειθαρχίας
«Αλί Αλί και τρισαλί, φωνάξτε αμέσως τον Αλί, να με καρατομήσει».
Για τον Αλί… Κασσελάκη ή ΚασσΑΛΙκη δεν έμεινε άλλη επιλογή: Η διαγραφή έμοιαζε με το απότοκο του συναισθηματικού εκβιασμού του Δημήτρη Βίτσα, του Πάνο ΤΟΥ Σκουρλέτη, του Νίκου Φίλη, του Στέφανου Τζουμάκα. Οι τέσσερίς τους έχουν σχηματίσει μια ουρά και συντεταγμένα -με το χαρτάκι προτεραιότητας ανά χείρας, παίρνουν θέση στα τηλεπαράθυρα και κατατρώνε τα σωθικά ενός κόμματος που υπερηφανεύονται πως είναι τα ιδρυτικά στελέχη. Τέτοια τάξη και αλφαδιά δεν είχε ξαναδεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κι ενώ, βγάζοντας το αριστερόμετρο, όλοι υπολογίζουν πόσο «αριστερό μέτρο» είναι η διαγραφή από τις τάξεις ενός κόμματος, μια ατάκα της ίδιας της Έφης Αχτσιόγλου σε συνέντευξή της στον Αντώνη Αντζολέτο για την Καθημερινή έρχεται στο μυαλό του ανήσυχου πολίτη που παρακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις. Εκεί, η υποψήφια πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τόνιζε πως «Σε ό,τι με αφορά δεν αισθάνομαι ότι πρέπει να δώσω διαπιστευτήρια καθαρότητας».
Στην ίδια μάλιστα συνέντευξη η Έφη Αχτσιόγλου καταθέτει την εμπειρία της από τις περιοδείες που πραγματοποίησε και αναδεικνύει ένα θεμελιώδες πρόβλημα του κόμματος που προφανώς, σε καμία αυτοκριτική των γραμματειών του δεν ακούστηκε: «Ένα βασικό πρόβλημα που υπάρχει και κατατίθεται καθημερινά στις περιοδείες από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι η αίσθησή τους ότι δεν ακούγονταν. Η άποψή τους δεν έφτανε ψηλά».
Ποιο θα ήταν άραγε το σχόλιο του Πάνου ΤΟΥ Σκουρλέτη στο συμπέρασμα της Αχτσιόγλου; Εισακούγονται οι απλοί πολίτες που πήγαν να ψηφίσουν και πάνω στον μήνα, η επιλογή τους αμφισβητείται;
Για πρώτη φορά στα χρονικά, βλέπουμε ένα κόμμα να απαξιώνει τους ψηφοφόρους του, βλέπουμε μια φράξια ανθρώπων να επιμένουν πεισματικά να κρατήσουν ένα κόμμα στα στεγανά τους, ακόμη και αν αυτό τους στοιχίσει ψηφοφόρους. Αν υπάρχει άλλο τέτοιο κόμμα στην ιστορία, θα ήταν ωραίο να το γνωρίζαμε.
«Δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ τη Δέσποινα και μπρος»
Αυτό φώναζαν οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Αυτή ήταν και η ετυμηγορία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στους «βαρώνους» που πίσω από τις κουρτίνες απεργάζονταν σχέδια για τον πιο βολικό – για εκείνους πάντα, αρχηγό.
Αναρωτήθηκαν ποτέ αν είναι εκτός εποχής;
Ο Νίκος Φίλης στις εθνικές εκλογές του 2023 δεν εκλέχθηκε καν. Το ίδιο ισχύει και για τον Πάνο ΤΟΝ Σκουρλέτη. Έκαναν οι ίδιοι την αυτοκριτική τους για τις προσωπικές τους επιδόσεις; Ή η επομένη των εκλογών ήταν άλλη μια Τσαγκαροδευτέρα;
Η εποχή τούς έχει ξεπεράσει, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας τους έχει ξεπεράσει. Θα μπορούσαν κάλλιστα να σχηματίσουν το κονκλάβιο των σοφών που θα κατευθύνουν τη νέα γενιά των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ. Να καθοδηγούν με την εμπειρία τους και να προφυλάσσουν τους νεότερους από τις κακοτοπιές.
Αντί αυτού, έγιναν οι ίδιοι οι κακοτοπιές.
