Περιεχόμενα
Τα τελευταία χρόνια στην Αμερική έχουν ποσοτικοποιηθεί και οριστεί με λέξεις, φαινόμενα που υπήρχαν, αλλά δεν εντοπίζονταν κοινωνικά. Πλέον, ξέρουμε τι σημαίνουν πολλές πράξεις, μιλάμε για ενσυναίσθηση και όλα αυτά. Όμως, ενώ στην Αμερική, που είναι ούτως ή άλλως η χώρα της υπερβολής, τα έχουν ξεπεράσει και έχουν αφήσει στην άκρη την ακατάσχετη ηθικολογία και απλώς αντιμετωπίζουν τα ζητήματα, έστω και υποκριτικά κάποιες φορές, στην Ευρώπη, που πάντοτε ακολουθεί σαν κόπια, τα έχουμε αναγάγει σε παντιέρες.
Αφορμή γι΄αυτό το κείμενο είναι τα διαρκή «πεσίματα» σε γνωστούς Έλληνες επειδή τολμάνε να πάνε διακοπές σε μια περίοδο πολέμου και δε μένουν στα σπίτια τους να σκέφτονται τους νεκρούς ή δεν πάνε να βοηθήσουν. Γιατί υπάρχει ακόμα αυτή η λάθος αντίληψη για την υποχρεωτικότητα της βοήθειας όταν κάποιος έχει μια οικονομική άνεση.
Πόσοι από εμάς θα έμεναν παραλυμένοι από τον πόλεμο στην Ουκρανία, αν είχαν τη δυνατότητα κάπως να ξεφύγουν; Ελάχιστοι, θα πω εγώ. Πέραν αυτού, ποιος είναι αυτός που μπορεί να ερμηνεύσει το τι αισθάνεται ο Τσιτσιπάς ή ο Τανιμανίδης με τη Μπόμπα που τους έκραξαν στα social media γιατί πήγαν στο Παρίσι;
Και γιατί να είναι αναίσθητοι επειδή χαίρονται; Και γιατί η σοσιαλμιντιακή τους χαρά πρέπει να έρχεται σε σύγκρουση με τις κοινωνικές τους ευαισθησίες; Γιατί το να απολαμβάνει ο οποιοσδήποτε κάποιες χαρούμενες στιγμές, πρέπει να είναι αντίθετο με την ευαισθησία του για τον πόλεμο;
Στην Αμερική, τη χώρα από την οποία τα ξεπατικώνουμε όλα στην Ευρώπη και την Ελλάδα, δεν έχουν αγκιστρωθεί σαν να διακυβεύεται η ζωή τους πάνω απ΄αυτά τα ζητήματα, του τι θα δείξουμε στον κόσμο. Ίσα ίσα που έχουν ως κανόνα τους το ότι ακόμα και στις πολύ άσχημες στιγμές, μια δόση χιούμορ, μια δόση ευτυχίας, είναι απαραίτητη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Ο Τανιμανίδης και η Μπόμπα είναι διάσημοι και δεν έχουν δικαίωμα να διασκεδάσουν. Εμείς που είμαστε άσημοι έχουμε κάθε δικαίωμα»
Δεν ξέρει κανείς από εμάς πώς διαχειρίζεται ο καθένας την κατάσταση που επικρατεί στην Ουκρανία, στον πλανήτη εν γένει. Ο καθένας έχει τους δικούς του μηχανισμούς άμυνας και διαχείρισης. Αν υπάρχει κάποιος που για να μην οδηγηθεί στην κατάθλιψη, έχει ανάγκη να ταξιδέψει και να τραγουδήσει για να μη διαλυθεί, ποιος είναι ο αρμόδιος για να του υποδείξει το κοινωνικά αποδεκτό;
Ναι, ο Τανιμανίδης και η Μπόμπα που δεν τους πολυγουστάρουμε, δεν έχουν ψυχικές δυσκολίες και τους νοιάζει μόνο να παίρνουν λεφτά. Το ξέρουμε κι αυτό. Όταν πρόκειται για άλλους, όλα τα γνωρίζουμε. Όταν γυρίζουν τα βλέμματα προς τα εμάς, τότε οι άλλοι κάνουν λάθος και μας παρεξηγούν και δεν είμαστε το ίδιο γιατί εμείς είμαστε άσημοι.
Σε αυτές τις 14 ημέρες πολέμου, πολλά αμερικανικά έντυπα και μέσα ενημέρωσης, έχουν αλλάξει κατ΄ελάχιστον την θεματολογία τους. Το Vanity Fair, το Esquire, το GQ μια χαρά αναρτούσαν βίντεο με πρόσωπα που έπαιρναν συνέντευξη και δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά στην Ουκρανία.
Επίσης ποιος είναι αυτός που βάζει το όριο στο ποιας μορφής διασκέδαση είναι αρκετή; Γιατί να απαγορεύονται τα ταξίδια και όχι και η έξοδος σε μπαρ ή για φαγητό; Γιατί να μην σταματήσουμε το θέατρο, το σινεμά, τη μουσική; Κι αυτά, σύμφωνα με τη λογική των κριτών των social media, απουσία ενσυναίσθησης δείχνυον. Γιατί να μη σταματήσουμε και τις κουβέντες με την παρέα μας όπου μπορεί να ειπωθεί κάποιο αστείο. Αναίσθητοι κι εκεί.
Νομίζω πως στη Γαλλία έχουν αρχίσει να το αντιμετωπίζουν από καιρό αυτό το τεράστιο πρόβλημα που φέρνει η έννοια του social justice, όπου μέσα σε μια σειρά από σημαντικά πράγματα, έχουν περάσει τον Ατλαντικό και δήθεν αξίες που αλλοιώνουν την ευρωπαϊκή κουλτούρα και την τοποθέτηση μας στα πράγματα.
Δεν αλλοιώνεται η σοβαρότητα των πραγμάτων επειδή κάποιος γελάει. Δεν αλλάζει ο φόβος του για το μέλλον του κόσμου επειδή μπορεί να πήγε να χορέψει ή να πιει 2-3 ποτά. Πάντοτε κάτι άσχημο θα συμβαίνει σε αυτόν τον πλανήτη. Όσο υπάρχει άνθρωπος, θα ασχημονεί. Ε, δε μπορεί να σταματάει η ζωή απ΄άκρη σ΄άκρη. Γιατί όχι πολύ μακριά από την Ελλάδα, προς Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, γίνεται για δεκαετίες εγκλήματα και εμφύλιοι. Δεν πάψαμε να ταξιδεύουμε και να διασκεδάζουμε.
Αλλά αυτό είναι και το έτερο μεγάλο ζήτημα. Οι άνθρωποι που θα κράξουν τον Τσιτσιπά γιατί πήγε στο Μαλιμπού, το κάνουν γιατί αυτή είναι η μόδα. Ας απαντήσουν γιατί δεν τους διακατείχε η ίδια ηθικολογία με το Αφγανιστάν ή με τη Συρία. Ας απαντήσουν γιατί δεν έχουν την ίδια ενόχληση προς τον ίδιο τους τον εαυτό όταν καιγόταν η Αυστραλία το 2020 ή τώρα που κάθε μέρα καταστρέφεται ο Αμαζόνιος.
Τα social media θα έπρεπε να έχουν πάρει ήδη το μάθημα τους
Πρέπει να καταλάβουμε ότι το να τερματίζουμε τις πηγές ηρεμίας και ψυχαγωγίας μας επειδή κάπου συμβαίνει κάτι σοκαριστικό ή το να νιώθουμε άσχημα που κατά τύχη είμαστε μακριά από τον πόλεμο, δεν οδηγεί κάπου. Να είμαστε ευγνώμονες, να στρέφουμε τη δράση μας στη βοήθεια και την αλλαγή των πραγμάτων, αλλά αν κάποιος μπορεί να αντέξει την κατάσταση μέσα από ένα ταξίδι, ακόμα κι αν ταξιδεύει 30 φορές το χρόνο, δεν έχει δικαίωμα κανείς να τον φορτώσει με τύψεις επειδή το κάνει.
Υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση. Το έχουμε δει το εργάκι πολλές φορές. Συμβαίνει μια καταστροφή, κάτι ευρύ κοινωνικά, κι ένας influencer από κει που πόσταρε συνεχώς giveaways και έξαλλο lifestyle, αποφασίζει να αναρτά πληροφορίες σχετικά με το πώς μπορεί να βοηθήσει κάποιος. «Σ΄έπιασε τώρα ο πόνος μωρέ; Μείνε στα giveaways και μην το παίζει ότι σε νοιάζει». Αποφασίζει ο influencer να μην αλλάξει το περιεχόμενο του; «Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ είσαι τόσο αναίσθητος που ακόμα ασχολείσαι με αυτά, δείξε λίγη ενσυναίσθηση».
Ο Τανιμανίδης και ο κάθε Τανιμανίδης και η κάθε Μπόμπα, μπορούν να κριθούν για πράγματα που ισχύουν κι όχι για πράγματα που φανταζόμαστε και θεωρούμε ως δεδομένα δίχως να έχουμε ολόκληρη την εικόνα.
Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα για την εποχή μας. Να μην γίνουμε βδέλλες πάνω σε τσιτάτα και λέξεις και χάσουμε την ανάγκη να εκφραστούμε, να διαφωνήσουμε, να ακούσουμε τα επιχειρήματα του άλλου και να ακούσει κι αυτός τα δικά μας. Να μην αφεθούμε σε μια ισοπέδωση.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Στέφανος Τσιτσιπάς: Εσύ ήξερες ότι αν δεν κάνεις ανάρτηση για την Ουκρανία, είσαι αναίσθητος;
Dorothea Puente: Η γιαγιάκα με το «αγγελικό» πρόσωπο που ξεπάστρεψε μισή ντουζίνα ανθρώπους
Lizzo: Η φωνή μιας νέας γενιάς – Το plus size icon που θέτει τους δικούς της όρους
