Το τελευταίο 24ωρο έχει ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο αντιπαράθεσης στην τηλεόραση, έμπλεης υποκρισίας, με αφορμή ένα ρεπορτάζ (ο θεός να το κάνει) της εκπομπής της Κατερίνας Καινούργιου που είχε στείλει απεσταλμένο στην κηδεία του αδερφού του ηθοποιού Νίκου Πολυδερόπουλου και τον είχε πάρει κατά πόδας για να καταγράψει τον πόνο του. Για να πουλήσει, εν ολίγοις, τον πόνο του ανθρώπου στον τηλεθεατή που δεν είναι κι εντελώς αμέτοχος σε αυτή την ξεφτίλα που γίνεται σε τέτοιες περιστάσεις στις εκπομπές. Το ίδιο έκανε και μεταγενέστερα ακολουθώντας τον καθώς πάει στο θέατρο στη δουλειά του.
Το είχα ξαναγράψει σχεδόν όπως και τώρα το καλοκαίρι που είχαμε το τραγικό γεγονός του πνιγμού του 11χρονου γιου του Οδυσσέα Σταμούλη στην Ικαρία. Μετά την καταγραφή της είδησης, τηλεοπτικές εκπομπές και ιστοσελίδες είχαν μπει σε έναν διαγωνισμό καταβαράθρωσης και ξεπεσμού κάθε έννοιας ηθικής και σεβασμού στον συνάνθρωπο, ευτελίζοντας με την κάλυψη και τους τίτλους τους την απώλεια ενός παιδιού.
Να οι φωτορεπόρτερ στην κηδεία, να οι απεσταλμένοι, να τα ζουμ στο κλάμα των γονιών γιατί είναι πολύ αναγκαίο να δει ο τηλεθεατής και ο αναγνώστης δύο γονείς να κλαίνε για τον θάνατο του παιδιού τους.
Σε κηδείες όπου η απώλεια κρίνεται ως φυσιολογική, με την έννοια ότι πεθαίνει ένας μεγάλος άνθρωπος σε ηλικία, που ίσως έχει ταλαιπωρηθεί από ασθένειες, κάπως αντέχεται. Που κι εκεί ντροπή είναι πάλι. Αλλά να στήνεται ολόκληρο σόου στην τηλεόραση για έναν άνθρωπο που θρηνεί το παιδί του ή τώρα τον αδερφό του, είναι υπέρτατη ξεφτίλα, σκαλίζεις τον πυρήνα της απανθρωπιάς και της υποβάθμισης του ανθρώπου.
Ξύπνησαν τώρα λοιπόν στην τηλεόραση, η Μαρία Μπακοδήμου, ο Κώστας Τσουρός και η Μπέτυ Μαγγίρα και αποφάσισαν να μιλήσουν επιτέλους ανοιχτά για μια πρακτική που είναι επονείδιστη. Η Καινούργιου είναι το παράδειγμα, αλλά όχι το μοναδικό. Κι η τηλεόραση δεν είναι το μόνο μέσο που θα έπρεπε να ντρέπεται.
Το έχουμε δει σε όλες τις μεγάλες ενημερωτικές ιστοσελίδες (τα ξέρετε τα ονόματά τους, μην τα αναφέρω εδώ και λερώσω το στόμα μου), αλλά και στις λεγόμενες κουτσομπολίστικες, που ελάχιστη αντίληψη έχουν και λειτουργούν μόνο μηχανικά και με το βλέμμα στους αριθμούς. «Τραγική φιγούρα ο Οδυσσέας Σταμούλης», «Συγκλόνισε με το κλάμα του ο Πολυδερόπουλος» και άλλα τέτοια ντροπιαστικά συναντά κανείς στα σουπεράκια στις εκπομπές ή στους τίτλους των άρθρων.
Τηλεόραση κι ιστοσελίδες να αποκτήσουν επιτέλους νόηση
Και, δυστυχώς, το έγκλημα δεν αφορά μόνο τους παρουσιαστές ή τους συντάκτες. Αφορά και την αρχισυνταξία εκπομπών και ιστοσελίδων που έχουν νεκρώσει κάθε σεβασμό και συμπόνια μέσα τους και τους ενδιαφέρει να προσθέσουν 10 clicks παραπάνω στα 3 και 4 εκατομμύρια που κάνουν μηνιαίως. Κι οι διαφημιστικές τους ανταμείβουν κι από πάνω δίνοντάς τους δεκάδες χιλιάδες ευρώ για τοποθέτηση brands.
Είναι ένας τόσο αρραγής φαύλος κύκλος, με τόσα προβληματικά κομμάτια, που όποιο κι αν υποστηρίξεις ότι είναι η ρίζα του προβλήματος, θα είσαι ταυτόχρονα σωστός και λάθος.
Φταίει ο αρχισυντάκτης κι ο συντάκτης; Φταίει η ιστοσελίδα; Φταίνε οι άλλες ιστοσελίδες που κυλιούνται στον βούρκο και στο όνομα της επιβίωσης και του ανταγωνισμού παρασέρνουν και όσες δεν έχουν κυληστεί; Φταίνε οι αναγνώστες που δεν αποδοκιμάζουν συλλήβδην τέτοιες πρακτικές; Φταίνε οι άνθρωποι στις διαφημιστικές που ελάχιστη αντίληψη έχουν από περιεχόμενο ιστοσελίδων και θέλουν απλώς να προωθήσουν τους πελάτες τους σε μέσα με μεγάλα νούμερα; Φταίνε τα social media; Φταίει η Google (αυτή κι αν φταίει, μεγάλο κεφάλαιο άνοιξα);
Φταίνε όλοι. Κι αν με ρωτάτε, οι αρχισυντάκτες ακόμα περισσότερο, οι ιδιοκτήτες των ιστοσελίδων ή οι παρουσιαστές στην τηλεόραση ακόμα περισσότερο. Ο κόσμος έχει μάθει να ακολουθεί. Όπου τον πας, θα πάει. Αν αποφάσιζαν λοιπόν όλοι, όπως ζήτησε η Μαγγίρα και ο Δημήτρης Μακαλιάς, να συμφωνήσουν πως τέτοια θέματα δεν έχουν θέση και δεν προσφέρουν τίποτα δημοσιογραφικά, τότε ο δέκτης του μηνύματος θα προσαρμοζόταν και δεν θα απέρριπτε επειδή δεν του προσέφεραν στο πιάτο αίμα, σπέρμα και δάκρυ.
Ίσως λοιπόν το παράδειγμα της Καινούργιου (που προσωπικά δεν έχω καμία προσδοκία από την εκπομπή της να πρωτοστατήσει) να μην είναι το πρώτο, ας παρθεί όμως η απόφαση να είναι το τελευταίο, ας γίνει η αρχή να αποκτήσουν περισσότερη ανθρωπιά οι άνθρωποι στην τηλεόραση και όλα τα media και να σέβονται τα όρια της ψυχής, τα όρια του πόνου. Δεν είναι όλα προϊόντα, δεν είναι όλα αριθμοί.
