Άλλος παιδί δεν έκανε μόνο η Μαριώ τον Γιάννη. Με αυτό το λαϊκό ρητό, θα μπορούσε κάποιος να περιγράψει απόλυτα αυτό που συμβαίνει κάθε βδομάδα στο Survivor All Star, όταν έρχεται το έπαθλο επικοινωνίας.
Αρχίζει ο θρήνος και ο κοπετός από τη στιγμή που ο Γιώργος Λιανός θα ανακοινώσει τι ακριβώς περιλαμβάνει το έπαθλο επικοινωνίας για την κάθε ομάδα, αφού βρίσκονται σε διαφορετικό επίπεδο, και μετά, όταν πάει η νικήτρια ομάδα να απολαύσει το έπαθλο, πέφτουν σαν ποταμός τα δάκρυα, τρέχει και η μυτούλα από τη συγκίνηση.
Στέλνει φωτογραφία ο σύντροφός ή η σύντροφος; Ρέει το δάκρυ.
Στέλνει φωτογραφία ο μπαμπάς και η μαμά; Να σου τα χαρτομάντηλα που αναζητούνται.
Στέλνει φωτογραφία ο μπατζανάκης της ξαδέρφης του κολλητού της θείας; Εκεί κι αν αρχίζει ο οδυρμός, λες κι είναι σε κηδεία. Ήταν άγιος ο μακαρίτης.
Πραγματικά, μόνο αυτό λείπει από το σκηνικό για να συμπληρωθεί το παζλ. Να βάλουν σε έναν καναπέ στο δωμάτιο επικοινωνίας τρεις μοιρολογίστρες, να αρχίσουν τα «αααααχ παλικάριιιιι» και να το σέρνουν το εργάκι όλοι μαζί. Τρεις μοιρολογίστρες κι ένας χορός οι παίκτες.
Όλο αυτό το κλάμα είναι κατανοητό μια φορά. Είναι κατανοητό και δεύτερη. Αλλά να το βλέπεις τόσο ακραιφνώς σκηνοθετημένο από πριν, μοιάζει με σκηνή από έργο του Πάολο Σορεντίνο. Ή μας ξυπνά θύμησες από τη Ρούλα Βροχοπούλου που στο The Wall έκλαιγε γιατί την κατηγορούσαν ότι έκλεψε κουτάλια και μετά έκλαιγε για χρόνια στα κανάλια για τον Φραν που την παράτησε.
Ηθοποιοί που έχουν βγάλει το Εθνικό, το Θέατρο Τέχνης, ζητάνε από την παραγωγή του Survivor εναγωνίως συνάντηση με τους παίκτες για να μάθουν πώς καταφέρνουν και κατεβάζουν τόσο εύκολα τα δάκρυα.
Το κλάμα βγήκε από τον Άγιο Δομίνικο
Δεν έχω βρεθεί ποτέ σε Survivor να ξέρω αν σε καταβάλλει όντως τόσο η απόσταση από τους δικούς σου, ώστε το κλάμα να το έχεις στο τσεπάκι, αλλά έχω κάνει ένα φανταρικό που κλείστηκα 4 εβδομάδες σε ένα στρατόπεδο και μιλούσα με τη μάνα μου μόνο μια φορά το τριήμερο. Αλλά κι ο πατέρας μου που έκανε 36 μήνες φαντάρος παραμεθόριο και έβλεπε τους γονείς του μια φορά το 8μηνο, μια φορά θυμάται να έκλαψε.
Είναι παράδοξος όλος αυτός ο θεατρινισμός, γιατί οι παίκτες αυτοί το έχουν ξαναζήσει. Δεύτερη φορά βρίσκονται στο Survivor και, θεωρητικά, ψυχολογικά πρέπει να το διαχειρίζονται καλύτερα. Υπό την έννοια κιόλας πως πήραν την απόφαση να πάνε εκεί και τσεπώνουν 5 χιλιάρικα την εβδομάδα.
Και δεν είναι να πεις ότι έχουν αφήσει έξω και κουτσούβελα. Ενήλικους ανθρώπους έχουν στην Ελλάδα. Με εξαίρεση ίσως τον Καραγκούνια, που κι αυτός έχει γίνει ο Αρχιεπίσκοπος της Κλάψας.
Συνολικά, στο Survivor All Star βλέπουμε πολλούς καλοδουλεμένους σκηνοθετικά θεατρινισμούς. Κάποιοι βέβαια, υπερβαίνουν τις αντοχές.
Όπως ο Γιώργος Ασημακόπουλος, που κερδίζει με διαφορά το βραβείο του πιο ενοχλητικού, οπτικά και ακουστικά, παίκτη.
Είναι ό,τι ήταν και πέρσι ο Εμμανουήλ, αλλά καθόλου αστείος. Δεν ξέρει να πανηγυρίσει, τα επιχειρήματα που φέρνει, απαντούν σε άσχετα πράγματα που δεν έχουν τεθεί κι έχει εν γένει έναν αντιαισθητικό σουρεαλισμό στις κινήσεις και τη συμπεριφορά του.
Καλό το κλάμα, ευεργετικό και καθαρτικό, ωραίος και ο Φώσκολος, αλλά με λίγη ρέγουλα εκεί στο Survivor All Star. Αν θέλαμε να δούμε τη Μαρία Της Γειτονιάς, θα την επιλέγαμε και μόνοι μας…
