«Τραπεζάκια έξω». Είναι η εποχή του Διονύση Σαββόπουλου, του ήλιου που κάνει τους πεζόδρομους να γεμίζουν με κόσμο. Είναι η εποχή των απόψεων, οι Έλληνες διαθέτουμε για το καθετί. Είναι η εποχή των εκλογών, εκεί όπου μπορεί κανείς να τσακωθεί ακόμη και με τον εαυτό του.
«Τραπεζάκια έξω» και στα αγαπημένα μας social media. Αραχτοί και ράθυμοι, έτοιμοι να πυροβολήσουμε ό, τι κινείται. Όσο πιο προσβλητικό το σχόλιο, τόσο πιο πολύ θα αγαπηθεί. Όσο πιο τοξικό, τόσο ανεβαίνει στην εκτίμηση.
«Τραπεζάκια έξω». Χθες ήταν η σειρά του Διονύση Σαββόπουλου. Του τα είχαμε μαζεμένα από το 2015. Τόλμησε και πάλι να υποστηρίξει Μητσοτάκη, αγνοώντας και πάλι το κοινό του. Τόλμησε να είναι ειλικρινής, να μην κοροϊδεύει τους «πελάτες» του και να καταθέσει την προσωπική του γνώμη.
«Τραπεζάκια έξω» για να συζητήσουμε για το δικαίωμα της Τσανακλίδου να αγωνίζεται για τα πιστεύω της. Δικαίωμα που έχει απεμπολίσει ο Νιόνιος.
«Τραπεζάκια έξω» για να αποθεώσουμε τον πολιτικοποιημένο στίχο του Μιθριδάτη. Αλλά όχι την παρακαταθήκη του Νιόνιου. Αυτή θα ξεχαστεί από εμάς τους ίδιους που συνδέσαμε τις μελωδίες και τα στιχάκια του, με τις πιο προσωπικές στιγμές μας.
«Τραπεζάκια έξω» λοιπόν, χωρίς το μουσικό χαλί της «Συννεφούλας». Εξοντωτική η ποινή. Αλλά για ποιον;
*Απόσπασμα από το Ημερολόγιο ενός Καφετζή.
Πάρτε δώρο και ένα «απαγορευμένο»
