Περιεχόμενα
Για το χθεσινό ματς Παναθηναϊκός-ΑΕΚ μπορούν να γίνουν άπειρες αναλύσεις. Ήταν, πριν ξεκινήσει, ένα ντέρμπι με μεγάλη σημασία για τη στιγμή, για τη συνθήκη συνάντησης των δύο ομάδων, αλλά και για τη σφραγίδα της φετινής σεζόν στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Αυτή η σφραγίδα έδειξε πως, παρά την ποιοτική αναβάθμιση του Παναθηναϊκού, η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει ακόμα απόσταση σε σχέση με την ΑΕΚ. Ο Αλμέιδα επενδύει στους παίκτες του, τους δίνει ελευθερίες, τους κάνει να φαίνονται καλύτεροι ακόμα κι όταν παίζουν σε 10 διαφορετικές θέσεις (ναι Ορμπελίν, για σένα μιλάω) ή όταν παίζουν για πρώτη φορά με την ομάδα (βλέπε Κάλενς).
Έχει φτιάξει μια ομάδα που δεν είναι μια οριζόντια γραμμή με πολύ μικρές κορυφές. Έχει φτιάξει μια ομάδα που έχει Έβερεστ στην κλιμάκωση, στην κορύφωση της, κάμποσα Μάτερχορν και αρκετούς Ολύμπους.
Χωρίς κλιμάκωση στο ποδόσφαιρο δεν κατακτάς τίτλους
Αντιθέτως, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει αφαιρέσει την σπίθα, την τρέλα από το σύνολό του. Οι καινούργιοι ενσωματώνονται, αλλά ενσωματώνονται σε κάτι οριζόντιο, δίχως κάθετες στιγμές. Μόνο ο Μαντσίνι την έχει διατηρήσει κάπως. Παλάσιος, Μπερνάρ, παίκτες δηλαδή από χώρες με ταμπεραμέντο, είναι σαν πειθήνια και εξημερωμένα ζώα. Η ΑΕΚ είναι γεμάτη από παίκτες που έχουν μάτι να γυαλίζει. Σε τέτοιο βαθμό που ο Λιβάι Γκαρσία μοιάζει ήρεμος.
Δηλαδή, αν δει κανείς το βλέμμα του Αραούχο, το Τσούμπερ, του Πινέδα, του Πισάρο, του Γαλανόπουλου, ακόμα και του Γιόνσον που έρχεται από μια ψυχρή χώρα, θα καταλάβει πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει τίποτα τέτοιο.
Αυτή είναι η βασικότερη εξήγηση που χάθηκε πέρσι το πρωτάθλημα κι είναι η βασικότερη που ο Παναθηναϊκός θα είναι κοντά στην πηγή, αλλά δεν θα πίνει νερό. Στο ποδόσφαιρο, όταν επενδύεις στο όμορφο, θα πάρεις την ανταμοιβή σου. Όταν επενδύεις στη ρομποτική, θα πάρεις ανταμοιβή μικρότερη. Κι ο Παναθηναϊκός αποτελείται από ρομπότ. Παίκτες που έχει ενσωματωθεί στο τσιπάκι τους κάθε κίνηση που θα κάνουν, κάθε σημείο που θα πατήσουν στο γήπεδο. Μόνο ο Φώτης Ιωαννίδης έχει αυτό το στυλ «θα σας πάρω αμπάριζα, θα φάω τη μπάλα, μην την πειράξει κανείς».
Όταν το βλέπεις αυτό από έναν 24χρονο Έλληνα και δεν το βλέπεις από Αργεντινούς, Ισπανούς και Σέρβους στα 28-30, δεν χρειάζεσαι άλλη απόδειξη για το ότι ο Ιβάν θα πρέπει να αφήσει κάτι και στους παίκτες. Το είδαμε και πέρσι. Ο Παναθηναϊκός έφτασε ως ομάδα ως το τέλος, αλλά κανείς παίκτης του δεν ξεχώρισε όσο ξεχώρισαν 5-6 από την ΑΕΚ, 4 από τον Ολυμπιακό και 2 στον ΠΑΟΚ.
Η ΑΕΚ έχει τρεις παίκτες που ζηλεύει κάθε ελληνική ομάδα
Όλο το παραπάνω είναι η αιτία που στην ΑΕΚ αναδεικνύονται τρεις παίκτες ως παικταράδες. Ο Λιβάι Γκαρσία ήταν ακόμα μια φορά ασταμάτητος. Μπορεί να μην το έχει με το γκολ, αλλά όταν έχεις επιθετικό να κρατάει μπάλα απέναντι σε Σένκεφελντ-Γεντβάι και Μάγκνουσον πέρσι, να το κάνει σε κάθε ματς, να έχει ένα τόσο δυνατό σώμα που πέφτει πάνω στο πόδι του ο Χουάνκαρ και τραυματίζεται μόνος του, θα το πάρεις το γκολ από τους άλλους. Και οι άλλοι δείχνουν πως το έχουν το γκολ με κάθε τρόπο.
Ο δε Στίβεν Τσούμπερ το έχει πιο πολύ από όλους. Είναι τρομερό πως ο τραυματισμός του Αραούχο τον έφερε στην εντεκάδα και είναι ο κορυφαίος της ΑΕΚ από τον Απρίλιο μέχρι και τώρα. Σκοράρει συχνά, δεν χάνει μπάλα, έχει κατά 90% τις σωστές επιλογές.
Πάμε και στον σπουδαίο Πινέδα; Τι να πεις γι’ αυτόν τον παίκτη; Ανταποκρίνεται σε κάθε θέση, δεν έχει βγάλει κιχ για το ότι ο Αλμέιδα τον βάζει όπου υπάρχει έλλειψη κι αυτό γιατί βλέπει πως η διαδικασία λειτουργεί σωστά. Οργώνει το γήπεδο, δεν κόβεται, κόβει με άνεση, τον Παλάσιος και γενικά τα εξτρέμ του Παναθηναϊκού τα έχει για πλάκα, φτάνει ως την αντίπαλη περιοχή και σκοράριε. Τρία γκολ έχει βάλει στον Μπρινιόλι. Έχει κάποιες στιγμές παραφροσύνης όπως πέρσι στο 1-3 στην ήττα στη Φιλαδέλφεια με τον Ολυμπιακό και στο 1-3 στη νίκη στο Καραϊσκάκης, αλλά του συγχωρούνται όλα.
Αυτοί οι τρεις παίκτες είναι οι game changers της ΑΕΚ. Είναι αυτοί που δεν μπορούν να αντικατασταθούν εύκολα, αυτοί που αν τους έδινε η ΑΕΚ τώρα σε μια από τις τρεις άλλες μεγάλες ομάδες, τους έπαιρναν για πλάκα και έδιναν τους δικούς τους αντίστοιχους. Αντιθέτως, αν πρόσφερε ο Παναθηναϊκός στην ΑΕΚ τον Σπόραρ, τον Βιλένα ή τον Πέρεθ και τον Μπερνάρ, δεν πιστεύω ότι θα έσκιζε τα ρούχα της για να τους πάρει.
Φυσικά, στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ο Παναθηναϊκός έχει την ικανότητα να πάρει όλα τα «εύκολα» ματς και να διεκδικήσει. Για τον Παναθηναϊκό θα δείξουν τα ντέρμπι και η συμπεριφορά του σε αυτά, αν θα κάνει φέτος το βήμα παραπάνω. Όχι το αποτέλεσμα, η συμπεριφορά του. Αν πάει δηλαδή σε 25 μέρες στο Καραϊσκάκης και παίξει όπως έπαιξε πέρσι στην κανονική διάρκεια, τότε θα είναι 2ος.
Για την ΑΕΚ, το αν θα συνεχίσει να είναι φαβορί, θα φανεί σε όλα τα υπόλοιπα ματς εκτός των ντέρμπι. Εκεί, ειδικά τώρα που ξαναβρήκε την πίστη της, είναι βέβαιο πως θα έχει πάντα το πάνω χέρι.
ΥΓ. Τι έχουν να πουν τώρα οι οπαδοί της ΑΕΚ που τα έχωναν στον Αλμέιδα που άργησε να πάρει αμυντικό;
ΥΓ1. Τριπλή ήττα για τον Παναθηναϊκό. Μια νορμάλ ποδοσφαιρική ήττα, μια επώδυνη ήττα από τον τραυματισμό του Μάγκνουσον, μια απίστευτα επώδυνη ήττα από το πανό της ντροπής. Ένα πανό που έχει ανέβει και σε άλλα ματς στη Λεωφόρο και η διοίκηση δεν έχει καταδικάσει. Επίσης, δεν κατανοώ γιατί ο Ιβάν και οι παίκτες δεν συμμετείχαν μαζί με την ΑΕΚ στην αποχώρηση από το γήπεδο…