Δεν θυμάμαι να έχω ακούσει ποτέ να μιλάει ο Γιώργος Τσαλίκης και να ενοχλούμαι από αυτά που λέει ή να διαφωνώ με την ουσία των λόγων του και τον τρόπο που τοποθετείται. Δεν θέλει να χαϊδέψει αυτιά, ούτε όμως παρουσιάζεται ως απόλυτος. Με εξαίρεση τη χθεσινή του εμφάνιση στην εκπομπή της ΕΡΤ, το Στούντιο 4, όπου η απολυτότητα στον τρόπο που μίλησε, ήταν μάλλον αναγκαία. Γιατί μέσα από αυτή θέλησε να εξηγήσει πως δεν πρέπει να εκφράζουμε όλοι άποψη για τα πάντα.
Η συζήτηση με τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο πήγε στην τηλεοπτική του εμπειρία ως παρουσιαστής πριν από 12-13 χρόνια στον ΑLPHA και με αφορμή μια ερώτηση για το αν γνωρίζει πια πράγματα γύρω από τα τηλεοπτικά, ο Γιώργος Τσαλίκης είπε πως δεν ξέρει τίποτα και πήγε την κουβέντα στο πώς διαχειρίστηκε η τηλεόραση το νομοσχέδιο για τον γάμο και την τεκνοθεσία ομοφύλων και τη μανία της να αποσπάσει δήλωση και άποψη από τον πάσα ένα, χωρίς αυτός να είναι κάποιος ειδικός.
«Μου τη δίνει και νευριάζω όταν ρωτάτε τον Οικονομόπουλο για το ποια είναι η άποψή του για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Τρελαίνομαι. Τι τον ρωτάς ρε φίλε; Τον αγαπώ τον Νίκο, είναι φίλος μου, αλλά γιατί να μας πει; Ή γιατί να ρωτήσεις εμένα αν συμφωνώ; Για ποιο λόγο με ρωτάς; Σε τι θα βοηθήσει αυτό τον κόσμο; Βγάλε έναν επιστήμονα να σου πει. Εγώ έχω μεγαλώσει με μπαμπά και μαμά και έχω μεγαλώσει τα παιδιά μου», είπε αρχικά ο Τσαλίκης.
«Και εμένα αν με ρωτήσεις, θα σου πω ότι ιδανικά θα ήθελα να μεγαλώσει ένα παιδί με τον μπαμπά και τη μαμά του. Όμως, τι μπαμπά και τι μαμά; Έχω δει παιδιά με μπαμπάδες και μαμάδες και είναι δυστυχισμένα σε νοσηρές καταστάσεις κι έχω δει επίσης παιδιά… Έχουμε στο σχολείο μας 4 παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλες οικογένειες και είναι τρισευτυχισμένα και τέλεια. Να μην έχουμε όλοι άποψη για όλα. Εγώ δεν απαντώ. Δεν μιλώ. Ποιος είμαι εγώ;
Είπε π.χ. ο Γιώργος Τσαλίκης ότι συμφωνεί με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών… δεν με νοιάζει ρε φίλε. Τι σας νοιάζει κι εσάς τι λέω εγώ; Θα γυρίσω να πω μία μπούρδα εγώ και οι αρχισυντάκτες θα κάνουν σαν minions ότι έχουμε θέμα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Δεν χρειάζεται να μιλάμε όλοι για όλα. Πρέπει να το βουλώνουμε. Εγώ θα ήθελα σε μία εκπομπή να μου μιλήσει μία παιδοψυχίατρος να μου πει και να μάθω αν αυτά τα παιδιά μπερδεύονται. Ή αν δει τον πατέρα να χτυπά τη μάνα τι γίνεται εκεί;».
Με όσα είπε, ο Γιώργος Τσαλίκης μπαίνει στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που δεν υπέκυψαν στον ρυθμό της κιτρινίλας των τηλεοπτικών εκπομπών και έθεσαν αυτοί τον τόνο για το συγκεκριμένο ζήτημα. Ο Γιώργος Γιαννόπουλος, ο Γιάννης Μπέζος, τώρα ο Τσαλίκης, είπαν αυτά που θα έπρεπε να λέει οποιοσδήποτε τοποθετείται δημόσια και δεν είναι επαΐων στην παιδική ψυχολογία. Γιατί στην ουσία, το αντικείμενο αντιπαράθεσης ήταν κατά βάση η τεκνοθεσία και λιγότερο ο γάμος.
Τα δύο προφανή, μα τόσο σπάνια, που είπε ο Τσαλίκης
Ο Τσαλίκης, παρά το έντονο ύφος που μίλησε, δεν ακολούθησε καμία επιθετική ρητορική, προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Είπε το αυτονόητο, πως το τι πιστεύει ο καθένας στο κεφάλι του και τι συζητάει με την παρέα του, είναι μια άλλη υπόθεση από το τι λέει δημόσια και την υποχρέωση που έχει η ελευθερία του λόγου. Η ελευθερία του λόγου δεν είναι ελευθερία γιατί μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει. Αλλά γιατί επιτρέπει στον καθένα να αντιληφθεί πως τα λόγια του φέρουν μια ευθύνη.
Είναι ο Τσαλίκης ή ο Οικονομόπουλος αρμόδιοι για να μιλήσουν για το ζήτημα; Όχι. Έχει σημασία αν ο ένας τάσσεται αναφανδόν υπέρ ή ο άλλος κατά; Γενικά έχει κάποια σημασία τι πιστεύει ο καθένας όταν το ζήτημα εδώ δεν είναι η απόλυτη κοινωνική αποδοχή, αλλά η νομική κατοχύρωση; Αυτό είναι το λάθος που κάνουμε όλοι όσοι επιθυμούσαμε να περάσει το νομοσχέδιο. Πιστεύαμε πως μπορούμε να επιβάλλουμε μια κοινωνική αποδοχή. Και το ίδιο πιστεύουμε σε πολλά ζητήματα.
Ε, δε γίνεται, πώς να το κάνουμε; Μόνο αν λειτουργήσουμε με δημοκρατική δικτατορία θα γίνει. Αλλά μετά τα όρια με την κανονική δικτατορία είναι θολά. Από τη στιγμή που ο νόμος αντιμετωπίζει άπαντες ισότιμα, ποιος νοιάζεται αν διαφωνεί ο ένας και ο άλλος;
Είπε και κάτι άλλο πολύ σωστό ο Τσαλίκης. Αν ρωτήσεις έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει σε περιβάλλον με 100% ετερόφυλες οικογένειες, προφανώς και θα σου πει πως το φυσιολογικό είναι να υπάρχουν μπαμπάς και μαμά. Και το λέει γιατί δε γνωρίζει την άλλη περίπτωση. Αν δε, ρωτήσεις κάποιον που έχει 10 ομόφυλες οικογένειες στο περιβάλλον του, θα σου πει κάτι εντελώς διαφορετικό.
Είναι τόσο απλά τα πράγματα και δεν χρειάζεται πόλωση και συγκρούσεις. Χρειάζεται μόνο κατανόηση πως δε μπορούν να συμφωνούν όλοι με όλους και αν αυτό είναι τελικά λόγος για να μη θέλουμε να συναναστραφούμε κάποιον, παίρνουμε τον δρόμο μας, παίρνει τον δικό του και ελάχιστα μας επηρεάζει.
Για όλα τα παραπάνω, χειροκροτώ όσα είπε ο Τσαλίκης και λέω κι ένα μπράβο που οδήγησε την συζήτηση σε αυτό το σημείο και μίλησε χωρίς ξερολίαση και φανφάρες, στις οποίες καταφεύγουμε όλοι μας συχνά σε τόσο συγκρουσιακά ζητήματα.
