Για άλλη μια φορά, ο Στέφανος Τσιτσιπάς βρέθηκε στο επίκεντρο για λανθασμένο λόγο, αφού στο τουρνουά του Μόντρεαλ επιτέθηκε λεκτικά στον πατέρα του στη διάρκεια του αγώνα, μπροστά σε θεατές, αντίπαλο και διαιτητή, και του ζήτησε με έντονο ύφος να αποχωρήσει από το γήπεδο.
Είναι πολλές οι φορές που ο Τσιτσιπάς έχει εκνευριστεί με τον πατέρα του που είναι και, επί της ουσίας μέντορας και προπονητής του, και δεν έχει διστάσει να του τα ψάλλει αρκετές φορές, όπως το ίδιο είχε κάνει μια φορά και στη μητέρα του.
Μετά το χθεσινό περιστατικό, που ήταν το πιο κραυγαλέο αυτής της σχέσης των δύο, άρχισε μια συζήτηση στα social media και σε ιστοσελίδες για το πόσο απαράδεκτος είναι ο Τσιτσιπάς, πόσο κακό παιδί είναι, πόσο εκθέτει τους γονείς του και από εκεί μεταπήδησε η κουβέντα σε ψυχολογική ανάλυση για την καταπίεση που έχει δεχτεί ο Έλληνας τενίστας από τον πατέρα του για να φτάσει σε αυτό το επίπεδο, ότι ο πατέρας του επειδή δεν μπόρεσε ο ίδιος να κάνει καριέρα ως τενίστας, έβγαλε τα κόμπλεξ του στο παιδί του, και άλλα τέτοια.
Δεν θέλω να μπω σε διαδικασία να επιβεβαιώσω ή να απορρίψω αυτόν τον ισχυρισμό, κάποια πράγματα τα κατανοείς με την ελάχιστη γνώση ψυχολογίας, αλλά δε χρειάζεται και να προβαίνεις σε ολόκληρη ανάλυση που αφορά τα ενδότερα μιας οικογένειας που τη γνωρίζεις μόνο από την τηλεόραση, αλλά θέλω να σταθώ σε κάτι που μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον.
Υπήρχαν αρκετοί που εξέφρασαν την άποψη πως ο Τσιτσιπάς εκπροσωπεί την Ελλάδα και τους προσβάλλει η συμπεριφορά του και θα πρέπει κάποιος να του τραβήξει το αυτί και άλλα τέτοια.
Υπήρχαν κι άλλοι που θεώρησαν ότι πρέπει να πάνε στο προφίλ του Τσιτσιπά, να βρουν μια φωτογραφία από προχθές και να γράψουν στο Instagram, στην ανάρτηση αυτή, ό,τι χειρότερο μπορεί να γραφτεί.
Ο Τσιτσιπάς παίζει μόνο για τον εαυτό του και για καμία Ελλάδα
Έχουμε μπερδέψει κάπως τα πράγματα κι έχουμε έναν αχταρμά στο κεφάλι μας για το τένις και τον Τσιτσιπά. Το τένις δεν είναι ένα άθλημα σαν όλα τα υπόλοιπα. Όπως και η ιππασία. Είναι από εκείνα τα σπορ που γεννήθηκαν για να τα χαζεύουν οι πολύ πλούσιοι, γι’ αυτό κιόλας τα χρηματικά τους έπαθλα είναι τόσο μεγάλα και ένας σχετικά καλός τενίστας μπορεί να βγάζει ως και 200.000 ευρώ τον χρόνο συμμετέχοντας σε τουρνουά. Δεν έχει σχέση με εθνική υπερηφάνεια και τα συναφή. Δεν είναι άθλημα στίβου, ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, όπου πάνε οι αθλητές με αμφίεση στα χρώματα της σημαίας.
Το τένις είναι ένα άθλημα που οι αθλητές έχουν μια εθνικότητα, αλλά ελάχιστα συνδέονται με αυτή όταν αγωνίζονται και καθόλου δεν την εκπροσωπούν. Το ότι εμείς χαιρόμαστε με τις επιτυχίες του Τσιτσιπά επειδή είναι Έλληνας, δε σημαίνει πως μας εκπροσωπεί κιόλας. Ότι μας ενοχλεί όταν ο Τσιτσιπάς δεν προχωράει και χάνει από άκυρους ή όταν τσακώνεται με τον πατέρα του, δε σημαίνει ότι μας έχει και καμία υποχρέωση. Παίζει για τη δόξα, αλλά παίζει και για το χρηματικό έπαθλο. Αυτό που του επιτρέπει να κάνει δώρο στον πατέρα του ένα πανάκριβο αυτοκίνητο.
Αν είδατε την ταινία Challengers, να ξέρετε πως δεν είναι μυθοπλασία όσα απεικονίζει ως προς το τι συμβαίνει στο τένις. Αλήθεια είναι. Ο Τσιτσιπάς θα μπορούσε να είναι ένας από τους δύο πρωταγωνιστές, μάλλον ο αντίζηλος που του φταίνε για τα πάντα οι άλλοι.
Δεν είναι το τένις άθλημα για να ενισχύσουμε την περηφάνια μας ή να μετράμε μετάλλια και κατακτήσεις. Είναι το πιο ατομικό των ατομικών αθλημάτων και ο κάθε Τσιτσιπας είναι ένας σύλλογος, όχι ένας Έλληνας/Ελβετός/Ισπανός κ.ο.κ αθλητής.
Πλανάστε πλάνην οικτρά αν θεωρείτε πως ο Τσιτσιπάς πάει στα τουρνουά με εθνικό φρόνημα και ότι θέλει να παίξει για την πατρίδα ή να κάνει χαρούμενους τους Έλληνες. Παίζει για τον εαυτό του και για όποιον σχετίζεται μαζί του σε αγωνιστικό επίπεδο.
Το αν θα τσακωθεί λοιπόν με τον πατέρα του με τρόπο όπως ο χθεσινός ή σε πιο ήπια εκδοχή, ουδεμία σχέση έχει με εμάς που τον βλέπουμε ή με όσους τον στηρίζουν ή με όσους περιμένουν να χάσει για να χαρούν.
Όπως τραγουδάει κι η Άννα Βίσση, «εγώ για μένα και δεν θέλω άλλον κανένα»!
* Photo credits: Shutterstock
