Η Αλεξάνδρα Διονά είναι ένα φωτεινό, αντισυμβατικό, ταλαντούχο κορίτσι που με τις βελόνες της κάνει τους ανθρώπους γύρω της πιο χαρούμενους, γεμίζοντας τις ψυχές τους με σχέδια και χρώματα. Στην Πραξιτέλους, έχει δημιουργήσει ένα λιλιπούτειο εργαστήριο, το «αρχηγείο» της, έναν χώρο γεμάτο ζωή και αγάπη για δημιουργικότητα. Εκεί, κάνει τα σεμινάρια της ενθαρρύνοντας καθημερινά την ομάδα της να εξελιχθεί και να εκφραστεί μέσα από νήματα και υφαντά.
Η ίδια ξεκίνησε να μαθαίνει αργαλειό μόνη της, αλλά η μεγάλη της αγάπη ήταν και θα είναι πάντα το κέντημα. Έχει εστιάσει στο να μεταδώσει την γνώση και την αγάπη για την χειροτεχνία γιατί την ενδιαφέρει η διαδικασία και όχι το αποτέλεσμα. Για την Αλεξάνδρα, αυτή η λεπτή βελόνα είναι ικανή να γεμίσει την ψυχή της, λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά και συχνά αγχολυτικά. Είναι ο μικρόκοσμος που έφτιαξε όταν στα 19 της αρρώστησε η μαμά της, είναι ο δικός της κόσμος που μέσα του νιώθει ασφαλής, αληθινή και χαρούμενη. Ίσως για αυτό, θα την δεις να έχει πάντα μαζί της κάτι για να κεντήσει, είναι η συντροφιά της αλλά και η ασπίδα της.
-Πώς αντιμετωπίζει ο κόσμος το ότι κεντάς παντού; Τους αρέσει ή τους φαίνεται περίεργο;
Συμβαίνουν διάφορα, μου έχει τύχει να δείξουν πραγματικό ενδιαφέρον και χαρά για αυτό και να το θαυμάσουν. Αυτό μ΄ αρέσει πολύ όταν συμβαίνει, γιατί έχει μία γλύκα. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που δεν τους αφορά. Με κοιτούν περίεργα, αλλά εμένα με ενδιαφέρει να το κοιτάξουν, έστω και περίεργα. Αφενός, γιατί είναι και για εκείνους αγχολυτικό και σε δεύτερο χρόνο γιατί μπορεί να τους μπει η ιδέα να το δοκιμάσουν. Τώρα, στον στενό μου κύκλο, έχουν συνηθίσει ότι εκεί που μπορεί να είμαι για φαγητό θα βγάλω κάτι να κεντήσω.
-Πώς ένα κορίτσι 19 ετών αρχίζει να ασχολείται με το κέντημα;
Συνέβη κάπως ενστικτωδώς και αυτόματα. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που είχε σχέση με την τέχνη. Η γιαγιά μου κεντούσε και μου έμαθε από το δημοτικό να κεντάω μόνη μου και η μαμά μου πέρα από την αρχιτεκτονική, που ήταν το επάγγελμα της, ζωγράφιζε. Στη συνέχεια, όταν ήρθαν δύσκολες στιγμές στην ζωή μου, ήταν το αποκούμπι μου το να ζωγραφίζω και να φτιάχνω κοσμήματα. Πιστεύω όπως βοήθησε και συνεχίζει να βοηθάει εμένα να χαλαρώνω, να νιώθω δημιουργική και να έχω αυτοπεποίθηση, έτσι λειτουργεί και στους άλλους.
-Νιώθεις ότι μέσα από αυτό που κάνεις έχεις μία σύνδεση με την μητέρα και την γιαγιά σου; Ότι είσαι η συνέχεια τους;
Απόλυτα. Και μου αρέσει που με έναν τρόπο το συνεχίζω, το έχω εξελίξει και το έχω ανοίξει. Έχω απομυθοποιήσει το να εμπορεύεσαι αυτό το οποίο φτιάχνεις με τα χέρια σου. Η μαμά μου ήταν πολύ πιο ρομαντική, ζωγράφιζε και τα έκανε δώρο σε φίλους, σε αντίθεση με μένα που ζω από αυτό, κάτι που θεωρώ μεγάλη προσωπική επιτυχία. Επίσης, σε αντίθεση με την μητέρα μου, εγώ ένιωθα από την αρχή μεγάλη σιγουριά και ασφάλεια για αυτό που κάνω. Ίσως γιατί ως παιδί είχα δεχτεί την επιβράβευση που με έκανε να έχω αυτοπεποίθηση ως ενήλικη. Όλα βελτιώνονται με προσωπική δουλειά, αλλά οφείλω την ορμή και το κίνητρο στην μητέρα μου που με διαμόρφωσε σε έναν δυναμικό άνθρωπο.
-Όπως η μητέρα σου, έτσι κι εσύ είχες περάσει αρχιτεκτονική την οποία όμως σταμάτησες νωρίς.
Ναι, αυτή υπήρξε μία πολύ χρήσιμη στιγμή της ζωής μου γιατί έμαθα πολλά γύρω από την τέχνη και τις ισορροπίες. Ακόμα και οι μακέτες είναι μορφή χειροτεχνίας. Ωστόσο, η ζωή τα έφερε αλλιώς, καθώς αρρώστησε η μαμά μου από καρκίνο και επέστρεψα Αθήνα για να την στηρίξω. Κάπως μέσα σε όλη αυτή την ατυχία, νιώθω πολύ τυχερή. Το ότι σταμάτησα την αρχιτεκτονική, με οδήγησε σε άλλα μονοπάτια και όλη αυτή η εμπειρία με έκανε πιο δυνατή, με βοήθησε να εκτιμήσω αλλιώς την ζωή σε όλα τα επίπεδα.
-Καταλαβαίνω ότι ως άνθρωπος έχεις το χάρισμα να μετατρέπεις τα αρνητικά σε θετικά και να βλέπεις πάντα το καλό.
Ακριβώς, δεν μπορώ διαφορετικά. Είμαι πολύ ευαίσθητη και έχω βρει αυτό τον τρόπο άμυνας. Είμαι από την φύση μου αισιόδοξη. Ακόμα και τότε που ήταν μία πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου, δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο δύσκολη ήταν και πόσο σκοτεινή, ακόμα και τότε με την μαμά μου περνούσαμε τέλεια, κάναμε τόσα πράγματα, προσπαθούσαμε να είμαστε χαρούμενες. Αυτά τα τρία χρόνια ήταν καθοριστικά. Είχα να παλέψω με πολλές δυσκολίες και ήμουν μόλις 20 ετών. Είχαν αντιστραφεί οι ρόλοι μητέρας- κόρης.
-Τι άλλαξε από τότε;
Πάρα πολλά. Αρχικά, είχα μπει σε αυτό τον ρόλο της δυνατής, για παράδειγμα εγώ μιλούσα με τους γιατρούς. Επίσης, βιώσαμε πολλή φτώχια, έφτιαχνα πράγματα για να τα πουλάω και να βγάζω κάποια χρήματα. Μου πήρε πολύ καιρό να επανέλθω. Για πολλά χρόνια προσπαθούσα τόσο πολύ να αντεπεξέλθω στις καθημερινές δυσκολίες που δεν επέτρεψα στον εαυτό μου ούτε να θρηνήσει, γιατί απλά έπρεπε να είμαι δυνατή. Μέχρι που κάποια στιγμή, άρχισε όλο αυτό που είχα μέσα μου να βγαίνει προς την επιφάνεια και τότε ήταν που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και μπόρεσα να διαχειριστώ αυτό που συνέβη.
Ήμουν από τους χαρακτήρες που φοβόμουν μήπως η ψυχοθεραπεία μου ρίξει τον δυναμισμό μου και με μετατρέψει σε έναν θλιμμένο άνθρωπο. Τελικά όμως, ήταν σωτήρια και μέσα από αυτή έμαθα πολλά τα οποία προσπαθώ να μεταδώσω. Για εμένα και οι χειροτεχνίες και η αγάπη για το περιβάλλον, είναι ένας τρόπος αυτοφροντίδας και φροντίδας γενικότερα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
-Κάποια στιγμή λοιπόν δημιουργείς το A Shiny Day και αρχίσεις να μοιράζεσαι με τον κόσμο όσα έφτιαχνες.
Το A Shiny Day στην αρχή ήταν τελείως ερασιτεχνικό. Λίγο αργότερα, βρήκα δουλειά σε μία ελληνική εταιρεία, την Badila, όπου για τρία χρόνια μου είχαν δώσει την ελευθερία να εκφράζομαι δημιουργικά μέσα από την δουλειά μου, κάτι που μου έδωσε τεράστια ώθηση. Κάποια στιγμή λοιπόν, αποφάσισα να παραιτηθώ για να ασχοληθώ περισσότερο με το blog μου. Το διάστημα εκείνο προσπαθούσα να βρω μία εργασία που θα την έχω παράλληλα και ενώ πήγαινα σε συνεντεύξεις, δεν έβρισκα τίποτα. Εκεί κατάλαβα ότι δεν κάνουμε πάντα για όσα νομίζουμε, γιατί στην πραγματικότητα, δεν ταιριάζουμε σε αυτά και δεν είναι αυτό που θέλουμε.
-Πώς το blog σου έγινε από κάτι ερασιτεχνικό σε κάτι από το οποίο βγάζεις χρήματα;
Ασχολήθηκα ένα ολόκληρο καλοκαίρι με το να το κάνω πιο επαγγελματικό, έγραφα άρθρα δοκίμαζα πράγματα και το λάνσαρα. Ταυτόχρονα, ξεκίνησα να ασχολούμαι με την φωτογραφία και το art direction. Και στα δύο με βοήθησε πολύ η Μαίρη Συνατσάκη με την οποία συνεργάστηκα και μέσα από αυτή γνώρισαν την δουλειά μου πολλοί άνθρωποι. Μέχρι πριν λίγο, έκανα και τα δύο ώστε να μπορώ να στηρίζω το A Shiny Day . Στο τέλος του 2021, αποφάσισα ότι χρονικά δεν μπορώ να ασχολούμαι και με την φωτογραφία και με το blog και έτσι κράτησα μόνο το δεύτερο.
-Τι αγαπάς περισσότερο και τι μαθαίνεις στους μαθητές σου;
Κάνω πλέξιμο με βελονάκι, κέντημα, ύφανση με αργαλειό και σιγά σιγά θέλω να βάλω και κοσμήματα, που είναι πιο εύκολα και γρήγορα. Όλα αυτά συνοδεύονται από κουτιά που περιέχουν όλα τα υλικά. Αυτή η ιδέα μου ήρθε όταν ήταν άρρωστη η μαμά μου και θέλαμε να φτιάξουμε κάτι ενώ ήμασταν κλεισμένες στο σπίτι. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα ήταν πολύ ωραίο να μπορεί ο καθένας να έχει συγκεντρωμένα όλα όσα χρειάζεται για να περάσει δημιουργικά την ώρα του. Από τα όνειρα μου είναι να ανοίξω μία σχολή χειροτεχνίας, ώστε όλο αυτό να έχει μία κανονικότητα, δηλαδή να είναι φυσιολογικό το να βιοπορίζεται κάποιος από το πλέξιμο.
-Πώς ήταν η συνεργασία σου με την VANS;
Ήταν η πιο ωραία συνεργασία που έχω κάνει. Για να είμαι ειλικρινής, από παλιότερα βιώματα είχα κόμπλεξ για το αν είμαι καλλιτέχνης, καθώς υπάρχει μία φοβερή σοβαροφάνεια γύρω από τον όρο. Με αυτή την συνεργασία κατάλαβα ότι είμαι καλλιτέχνης, γιατί έτσι με προσέγγισαν. Έκανα 3 βιτρίνες στην Αθήνα, ένα workshop στους υπαλλήλους για το πώς να κάνουν upcycling στα ρούχα τους και 4 workshops στα καταστήματα. Ήταν μία φανταστική εμπειρία.
-Μίλησες πριν για σοβαροφάνεια. Πιστεύεις ότι η τέχνη πρέπει να είναι κάτι πολύ σοβαρό;
Όχι! Μου αρέσει στην τέχνη όποια μορφή κι αν έχει, αρκεί να βλέπω την δουλειά πίσω από το έργο, ότι κάποιος έχει εργαστεί, έχει αφιερώσει χρόνο και υπάρχει τεχνική. Σημασία έχει να σου μιλάει το έργο. Για παράδειγμα, στην Κοπεγχάγη, καθόμουν 15 λεπτά μπροστά από ένα μαύρο τετράγωνο, χωρίς να ξέρω τον λόγο, αλλά εκείνη την στιγμή κάτι που έβγαλε.
-Ο τρόπος ζωής σου προσπαθείς να είναι όσο πιο φιλικός προς το περιβάλλον. Πώς μεταφράζεται αυτό στην καθημερινότητα σου; Ανακυκλώνεις για παράδειγμα;
Η ανακύκλωση θεωρώ ότι είναι κάπως πασέ και σίγουρα είναι κακή γιατί ως διαδικασία είναι επιβαρυντική. Προσπαθώ να μειώσω το οικολογικό μου αποτύπωμα. Για παράδειγμα, δεν χρησιμοποιώ καθόλου πλαστικό. Για εμένα αυτό είναι μία δέσμευση και είναι και ο τρόπος μου να εκφράσω την αγάπη μου για το περιβάλλον.
-Είναι αλήθεια ότι σου παίρνει 45 λεπτά να ποτίσεις τα φυτά σου;
Πλέον μία ώρα! Με τον σύντροφο μου μας αρέσει πολύ να φροντίζουμε το σώμα μας, την ψυχή μας, τα ζώα, τα φυτά, μας γεμίζει πολύ αυτό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
-Θα μπορούσες να συνυπάρξεις με κάποιον που δεν ασπάζεται αυτόν τον τρόπο ζωής;
Θα μπορούσα να είμαι υπομονετική μέχρι να φτάσει και εκείνος σε ένα σημείο, αλλά αν δεν υπήρχε καμία πρόθεση να αλλάξει, δεν θα έμενα μαζί του, γιατί για εμένα είναι τρόπος ζωής. Έχω σταματήσει να τρώω και να φοράω οτιδήποτε ζωικό, κάνω ψυχοθεραπεία και πλέον, προστατεύω τον εαυτό μου, προσπαθώ να μην σκορπίζομαι. Είναι εντάξει να κοιμάμαι στις 11 ακόμα κι αν αυτό ακούγεται περίεργο στους συνομηλίκους μου, για τους οποίους το cool είναι να βγαίνεις, να πίνεις, να καπνίζεις και γενικότερα να έχεις ένα διαφορετικό lifestyle.
-Τελικά με τι να ξεκινήσω: βελονάκι, κέντημα ή αργαλειό;
Κέντημα, είναι το προσωπικό μου αγαπημένο και οι περισσότεροι έχουν μία εξοικείωση με την βελόνα. Κατά την γνώμη μου ο αργαλειός είναι το πιο εύκολο σαν τεχνική, αλλά το κέντημα είναι εθιστικό, μου το έχουν επιβεβαιώσει και όλες μου οι μαθήτριες. Τώρα για παράδειγμα, κεντάω ένα γιλέκο που μου έκανε δώρο μία φίλη μου, το οποίο, αφού τελειώσει, νιώθω ότι για εμένα θα είναι κάτι σαν φυλαχτό, η ασπίδα μου.
Διαβάστε ακόμα Nitro.gr
Vans: Γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας με τη μοναδική συλλογή «Divine Energy»
Vans Skateboarding: Παρουσιάζει το πρώτο skate shoe με την υπογραφή της Lizzie Armanto
Vans: Η καμπάνια WEAR ON παρουσιάζει μια σειρά από workshops ανακύκλωσης και tailor-made βιτρίνες
