Περιεχόμενα
Τον κοιτάς και δεν είσαι σίγουρος. Τι σκέφτεται, τι νιώθει. Σπάνια συναντάς τόσο αινιγματικό πρόσωπο όσο αυτό του Άνταμ Ντράιβερ. Και όχι τόσο λόγω των έντονων χαρακτηριστικών του, μύτη, ζυγωματικά, ελιές – παρότι όλα αυτά αναμφίβολα προσθέτουν σε κάτι αλλόκοτα όμορφο.
Είναι, κατά βάση, ο τρόπος που δείχνει να ελέγχει τα συναισθήματα του, η αυτοπειθαρχία που εκπέμπει. Πιθανώς «μιλάει» η στρατιωτική του εκπαίδευση, στα νιάτα του ήταν πεζοναύτης, πριν κάνει το άλμα μετάβασης στη φημισμένη σχολή του Τζουλιάρντ για να γίνει ηθοποιός.
Δεν ισχυριζόμαστε πως κάτι από όλο αυτό είναι ψεύτικο ως εικόνα. Απλά πως είναι ασυνήθιστο. Αναπόσπαστο, μία ή άλλη, μέρος της γοητείας που εκπέμπει ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς των Millenials – από τις 19/11 στο ηλικιακό κλαμπ των 40 παρεμπιπτόντως, χρόνια του πολλά.
Άνταμ Ντράιβερ, ο άνθρωπος με τα 1.000 πρόσωπα
Για καιρό ήταν ταυτισμένος με τον Kylo Ren. Μέσα από 3 ταινίες που σημάδεψαν την – πετυχημένη – αναβίωση του μυθικού σύμπαντος του Star Wars, κατάφερε και βγήκε αλώβητος από το να υποδυθεί έναν εμβληματικό «κακό» του σινεμά. Έχοντας απέναντί του ένα κοινό γεμάτο «αρρωστάκια» που περίμεναν στη γωνία για κάθε πιθανό του λάθος αν τους χαλούσε αυτό που ήξεραν ή δεν ανταποκρινόταν σε αυτό που περίμεναν.
Μετά από αυτό μάλλον τίποτα δεν μπορούσε να τρομάξει πραγματικά τον Άνταμ Ντράιβερ. Απέκτησε την αυτοπεποίθηση που απαιτείται για να προχωρήσει και σε άλλα βήματα, πιο απαιτητικά. Με κορυφαία στιγμή, λέμε εμείς και πολλοί άλλοι, το ωμά ρεαλιστικό Marriage Story πλάι στην Σκάρλετ Γιόχανσον και υπό τις οδηγίες του Νόα Μπάουμπακ, του πλέον έμπιστου και αγαπητού σε αυτόν σκηνοθέτη. Ερμηνεία ζωής σε μια ταινία που κουβαλάς μέσα σου για καιρό.
Δεν πήρε το Όσκαρ α’ ανδρικού παρότι ήταν υποψήφιος – δεν γινόταν να χάσει εκείνη τη χρονιά ο Χόακιν Φίνιξ με το Joker. Δεν το είχε πάρει ούτε ένα χρόνο νωρίτερα (το β’ ανδρικού τότε) για το ρόλο του στην Παρείσφρηση του Σπάικ Λι. Και; Και οι δύο αυτές ερμηνείες ήταν «οσκαρικές».
Κι ύστερα, για τον Άνταμ Ντράιβερ η βιομηχανία του θεάματος είναι πολλά περισσότερα από «απλώς» τη λάμψη του κόκκινου χαλιού. Συνεργασίες όπως αυτή με τον βασίλια των indie films Τζιμ Τζάρμους στο σπαραχτικά ποιητικό Paterson και στο The Dead Don’t Die, θεατρικές παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ, ο «κουλτουρέ» δρόμος που τρέχει παράλληλα με τα πιο mainstream δείχνει πως σε τελική ανάλυση δεν είναι και τόσο «γρίφος» ως τύπος.
Απλώς μια πολυσχιδής επαγγελματική προσωπικότητα, που βρίσκει τον εαυτό του και ενδιαφέρον σε πολλά πράγματα, ενίοτε και ετερόκλητα. Από τη βαριά κουλτούρα του ανεξαρτήτου σινεμά ως εμπορικά μπλοκμπάστερ, παιχνιδιάρικες στιγμές (καλή ώρα όπως το πρόσφατο Οίκος των Γκούτσι).
Αγκαλιάζοντας τα λάθη του
Κι αν κάνει και κάτι που δεν πάει όπως θα περίμενε, δεν απογοητεύεται. Έχει δουλέψει πολύ το «μέσα» του ώστε να αγκαλιάζει και τα λάθη του ως μέρος της διαδικασίας για να γίνει καλύτερος. Δεν του ήταν πάντα εύκολο να εντοπίζει τις αστοχίες του, τον χαλούσε ψυχολογικά.
Να το Girls. Η σειρά του HBO μέσω της οποίας έγινε παγκοσμίως γνωστός. Για πολύ καιρό απέφευγε οτιδήποτε είχε σχέση με αυτήν, καθώς δεν του άρεσε καθόλου το πώς έπαιζε. Καλά εδώ δυσκολευόταν να δει ταινίες που είχε παίξει υπό τις οδηγίες μύθων του σινεμά όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε (Silence) και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ (Lincoln) ακριβώς επειδή δεν ήθελε να βρεθεί αντιμέτωπος με τον εαυτό του.
Όλα αυτά κατάφερε να τα ξεπεράσει με πολύ κόπο. Και με τη δουλειά του. Για να φτάσει πλέον σε ένα σημείο που νιώθει πολύ πιο άνετα με αυτό που είναι και με αυτό που κάνει. Αυτή η εμμονή στη λεπτομέρεια, το να είσαι εσύ ο πιο αυστηρός κριτής σου, είναι συχνά σύμφυτο με τους πλέον χαρισματικούς ανάμεσά μας. Και λιγότερο θορυβώδεις.
Καθότι ο Άνταμ Ντράιβερ δεν ακούγεται παντού και πάντα. Μόνο μέσω της δουλειάς του. Δεν δίνει δικαιώματα, δεν κυνηγάει την ίντριγκα. Είναι ένας εσωτερικός καλλιτέχνης, τόσο αινιγματικά ελκυστικός και αφοπλιστικός. Παντρεμένος με την εδώ καιρό σύντροφό του, Τζόαν Τάκερ, με 2 παιδιά που μεγαλώνουν ήρεμα και πολύ μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Ένας λακωνικός, λιτός και απέριττος άνθρωπος. Συχνά έχεις την αίσθηση όταν τον βλέπεις να μιλά σε συνεντεύξεις πως μετράει κάθε λέξη που λέει ώστε αυτή να έχει νόημα, ουσία. Δεν φλυαρεί, δεν είναι πομπώδης. Προφανώς και αποζητά την αποδοχή, τα βραβεία τον κολακεύουν. Απλά δεν είναι αυτοσκοπός γι’ αυτόν.
Κατακτώντας την ισορροπία σε μια εποχή που τρέχει με χίλια
Ούτε θα κάνει τα πάντα για να γίνει αρεστός. Πέταξε ένα μεγαλοπρεπέστατο «fuck you» σε ένα θεατή που του έκανε μια άκομψη, υποτιμητική ερώτηση για το Ferrari, τη νέα ταινία του Μάικλ Μαν, στην οποία υποδύεται τον διάσημο Ιταλό επιχειρηματία σπορ αυτοκινήτων Έντσο Φεράρι (έρχεται τα Χριστούγεννα στις αίθουσες, το 2024 τον περιμένουμε και στο Megalopolis του Φράνσις Φορντ Κόπολα). Δεν ήταν τόσο αγενές, όσο «άσε μας ρε φίλε». Μην ρωτάς πράγματα που τρώνε χρόνο από τα σημαντικά.
Γενικά δεν μασάει τα λόγια του, κατά τη διάρκεια της απεργίας των ηθοποιών τα έβαλε με το Netflix και το Amazon. Στέλνοντας μήνυμα πως ο παράγοντας «άνθρωπος» δεν είναι απλά συμπλήρωμα στη κινηματογραφική βιομηχανία.
«Έχει γραφτεί κάτι πολύ ωραίο για την ποίηση, πως γυρίζει πίσω σε σένα τις σκέψεις σου με επιπλέον μεγαλοπρέπεια. Αυτό είναι για μένα και το να δουλεύω με τον Νόα (Μπάουμπακ). Οικείο αλλά και παράλληλα συνεχής πηγή έκπληξης», είχε δηλώσει παλιότερα ο Άνταμ Ντράιβερ κι αυτό δείχνει από μόνο του πόσο σημασία δίνει στους ανθρώπους που έχει γύρω του, πόσο κατανοεί τη σημασία του «εμείς» στο πλαίσιο του «εγώ».
Κάνοντας ένα σωρό διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα καταφέρνει να είναι πάντα ο εαυτός του. Μια πλαστικότητα που πολύ αρέσει και είναι σύμφυτη με το πνεύμα μιας εποχής που τρέχει με χίλια. Είναι ωραίο να βλέπεις κάποιον να καταφέρνει να σταθεί περίφημα επαγγελματικά σε αυτό το πλαίσιο χωρίς να αλλοιώνεται και έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να δείχνει απολύτως στέρεος, φυσιολογικός. Κοίτα να δεις, μάλλον το λύσαμε το αίνιγμα…
