Περιεχόμενα
Άνοιξη του 2018. Στη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης βρίσκονται σε δημιουργικό πυρετό για την επικείμενη παράστασή τους. Κάνουν πρόβες, συνεχώς. Κάτω, στα άδεια καθίσματα, ένας κύριος παρακολουθεί. Επί σειρά ημερών, με αμείωτο ενδιαφέρον. Κάθε κίνηση, κάθε ήχο. Ο επισκέπτης αυτός δεν είναι διόλου άγνωστος. Λεβέντης, ομορφάντρας. Ακούει στο όνομα Μπράντλεϊ Κούπερ. Και είναι ένας άνθρωπος σε αποστολή.
Είχε, γαρ, μια δικιά του «γέννηση» να προσμένει τότε. Επίσης καλλιτεχνικής φύσης, απλά σε άλλο ή παραπλήσιο αν προτιμάτε, τομέα. Ήταν η εποχή που προετοίμαζε το Maestro. Μια – εξαιρετική – ταινία που βγήκε ήδη στα σινεμά και περιμένουμε προσεχώς και από το Netflix (στις 20/12).
Φτιάχνοντας ο Μπράντλεϊ Κούπερ ένα φιλμ για τη ζωή του διάσημου συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας, Λέοναρντ Μπέρνσταϊν δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Με το διττό του ρόλο ως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής να τον φορτώνει με ιερή ευθύνη και υποχρέωση.
Βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα, μπορούμε να το πούμε δυνατά: Υπήρξε πολύ προσεκτικός παρατηρητής και ακροατής ο Μπράντλεϊ Κούπερ. Η ερμηνεία του αρχικά στην ταινία, είναι από αυτές που ορίζουν το «Οσκαρικός». Ενώ το σύνολο, ένα υπέροχο ταξίδι επί της οθόνης που δεν σε κουράζει κατ’ ελάχιστο στα 129 λεπτά που διαρκεί.
Και πόσο γελοίο είναι πως κάποιοι ανακάλυψαν από το πουθενά πρόβλημα στο ότι έβαλε προσθετική μύτη για να υποβληθεί τον ήρωα του, λέγοντας πως και καλά καλλιεργεί ρατσιστικά πρότυπα εναντίον των Εβραίων…
Προσπαθώντας να νιώσει, να καταλάβει
Πέντε χρόνια του πήρε να προετοιμαστεί για να φτιάξει το φιλμ για τη ζωή του πιο εμβληματικού Αμερικανού μαέστρου του 20ου αιώνα. Παρακολούθησε δεκάδες πρόβες. Κυρίως στη Νέα Υόρκη, αλλά όχι μόνο. Λος Άντζελες, Φιλαδέλφεια, Βερολίνο, οπουδήποτε ένιωθε πως εξυπηρετούταν ο σκοπός του, ήταν εκεί.
«Ρουφούσε» τη δράση από τις πρόβες και τις παραστάσεις, τάραζε – με την καλή έννοια- τους μουσικούς με τις ερωτήσεις του. Δεν ήθελε απλώς να δει. Ήθελε να νιώσει, να καταλάβει. Να γίνει «ένα» με αυτό που επρόκειτο να δημιουργήσει.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιξε μουσικό. Για το A Star is Born (Ένα Αστέρι γεννιέται), το οποίο επίσης σκηνοθέτησε και στο οποίο υποδύθηκε έναν αλκοολικό τραγουδιστή της κάντρι, έκανε μαθήματα πιάνου, κιθάρας, καθώς και φωνητικής. Εκείνη ήταν η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, ενώ είχε μαζί του και την Lady Gaga – αποκάλυψη ερμηνευτικά by the way, ότι είναι φωνάρα το ξέραμε.
Εν προκειμένω όμως, ο πήχης ήταν πολύ πιο ψηλά. Ο Μπέρνσταϊν είναι ένας μύθος της κλασικής μουσικής. Κάτι που ο Μπράντλεϊ Κούπερ ήθελε και έπρεπε να το αποδώσει στο ακέραιο. Οπότε χρειαζόταν να μάθει όχι μόνο να διευθύνει, αλλά και να καταφέρει να εκπέμψει την αύρα που εξέπεμπε ο εμβληματικός μαέστρος.
Πέρασε αμέτρητες ώρες βλέποντας συναυλίες, βιντεοσκοπώντας τον εαυτό του για να εντοπίζει τα λάθη του. Με μια τελειομανία που δοκίμασε τα όρια του, τον απογύμνωσε ψυχικά. Εξαντλητικό, από πολλές απόψεις. Αλλά και τόσο ζωογόνο για έναν άνθρωπο της κοινωνίας του θεάματος.
«Είναι το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω κάνει. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πως το διευθύνεις μια ορχήστρα είναι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορείς να κάνεις. Σχεδόν αδύνατο. Και να σκεφτείς πως πολλοί νομίζουν πως ένας μαέστρος απλώς κουνάει τα χέρια του…», έχει πει ο Μπράντλεϊ Κούπερ.
Η μουσική ήταν πάντα το πεπρωμένο του Μπράντλεϊ Κούπερ
Ο ίδιος το αισθάνεται στην ολότητά του το συναίσθημα καθώς μεγάλωσε μέσα στη μουσική. Στο πατρικό του, στη Φιλαδέλφεια, το ραδιόφωνο ήταν μονίμως ανοιχτό. Από Τομ Γουέιτς, Μπίλι Τζόελ, Led Zeppelin, Prince μέχρι Τσαϊκόφσκι και Βιβάλντι. Δεν υπήρχαν διαχωρισμοί, ελιτισμοί. Μόνο νότες, μελωδίες.
Ο μικρός Μπράντλεϊ έπαιζε κοντραμπάσο και όταν ήταν μόνος του στο δωμάτιο του μιμούταν πως ήταν μαέστρος – 8 χρονών ζήτησε από τον Άγιο Βασίλη να του φέρει μια… μπαγκέτα. Πάθος. Που δεν έπαψε ποτέ να τον ακολουθεί.
O Στίβεν Σπίλμπεργκ αρχικά είχε κατά νου να σκηνοθετήσει αυτός το Maestro. Μόλις είδε τη ζέση του Κούπερ για το θέμα και το πόσο καλά τα πήγε στο A Star is Born, έκανε πίσω, κρατώντας μόνο ρόλο παραγωγού. «Μου πήρε μόλις 15 λεπτά για να καταλάβω πως αυτός ο λαμπρός ηθοποιός είναι εξίσου καλός σκηνοθέτης», εξήγησε ο Σπίλμπεργκ. Και όταν μιλάει ένας τέτοιος επαγγελματίας, όλοι οι υπόλοιποι ακούμε προσεκτικά.
Ο Μπράντλεϊ Κούπερ πέρασε επίσης πολύ χρόνο με την οικογένεια του Μπέρνσταϊν για να τους πείσει να του δώσουν την άδεια να χρησιμοποιήσει τη μουσική του για την ταινία. Κέρδισε την εμπιστοσύνη τους επειδή ακριβώς τους έδειξε πόσο το ήθελε, πόσο εις βάθος το είχε ψάξει. Προς μεγάλη απογοήτευση του Τζέικ Γκίλενχααλ, που επίσης ενδιαφερόταν να κάνει ταινία για τον διάσημο μαέστρο.
Στη ρότα που αυτός ορίζει, με τον τρόπο που αυτός επιθυμεί
Είναι δουλευταράς, είναι φιλόδοξος, ολοένα ανεβαίνει level. Δυσκολεύεσαι να βρεις στην εξέλιξή του τον ηθοποιό του The Hangover. Δεν λέμε πως εκείνο ήταν κάτι παρακμιακό – κάθε άλλο. Ειδικά η πρώτη ταινία είναι από τις καλύτερες κωμωδίες των τελευταίων πολλών ετών και αυτό είναι σπάνιο, άρα πολύτιμο. Αλλά όσο να το πεις, είναι διαφορετικό πράγμα να παίζεις τον 40άρη cool και ωραίο γκόμενο που παλιμπαιδίζει με τα φιλαράκια του και άλλο μια μουσική ιδιοφυία…
Όταν τελείωσε την τριλογία του The Hangover είπε στον εαυτό του πως δεν θα έκανε ξανά κάτι παρόμοιο. Μόνο αυτά που πραγματικά ήθελε. To Silver Linings Playbook, το American Hustle και το American Sniper του Κλιντ Ίστγουντ τον έβαλαν ακριβώς στη ρότα που κυνηγούσε. Κερδίζοντας υποψηφιότητες για Όσκαρ, το χειροκρότημα κοινού και κριτικών.
Έκανε πια όλα όσα περίμενε από αυτόν η μέντοράς του και δασκάλα του στη σχολή υποκριτικής, Ελίζαμπεθ Κεμπ. Αυτή τιθάσευσε την ορμή του και τον έκανε να ελέγξει τη φλόγα που έκαιγε μέσα του, ακόμα και τις αυτοκαταστροφικές του τάσεις προς το αλκοόλ και τις ναρκωτικές ουσίες. Στη μνήμη της άλλωστε αφιέρωσε το A Star is Born – είχε πεθάνει λίγα χρόνια πριν βγει η ταινία.
Ήταν ο δεύτερος θάνατος που τον συγκλόνισε. Ο πρώτος ήταν αυτός του πατέρα του, ο οποίος «έσβησε» στα χέρια του. Τον φρόντιζε τον τελευταίο χρόνο της ζωή του, από τότε δηλαδή που αρρώστησε βαριά. Μεμιάς όλα άλλαξαν για τον Μπράντλεϊ Κούπερ. «Ήταν μια νέα πραγματικότητα, ένας νέος κόσμος. Και δεν έγινε μήνες μετά. Έγινε αμέσως με το που άφησε την τελευταία του πνοή», θα πει.
Αποφάσισε πως δεν θα άφηνε άλλο χρόνο να πάει χαμένο. Πως θα κυνηγούσε με πάθος και όσο δεν πάει τα όνειρά του. Το ότι αμέσως μετά έπαιξε στο θέατρο τον Άνθρωπο-Ελέφαντα, που ήταν ο λόγος που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός όταν ήταν 12 ετών (το είχε δει στο σινεμά δια χειρός Ντέιβιντ Λιντς), ήταν το προμήνυμα όσων θα ακολουθούσαν. Άλλαξε status. Έγινε πλέον αυτός που μπορεί να ορίζει απόλυτα την πορεία του. Νίκησε τους φόβους του, μετέτρεψε σε πλεονέκτημα τις αδυναμίες του. Μέσα από την πολλή δουλειά, μέσα από τη σωστή δουλειά.
Το παιχνίδι της δημοσιότητας με τους δικούς του όρους
Έτσι τόλμησε και το βήμα στη σκηνοθεσία. Αυτός ήταν πάντα ο στόχος του. Αυτό ένιωθε ως το πεπρωμένο του, το μόνο που θα τον γέμιζε πραγματικά. Με υπομονή, επιμονή και σχέδιο, τα κατάφερε.
Τα ΜΜΕ συχνά κυνηγάνε τον Μπράντλεϊ Κούπερ για την προσωπική του ζωή. Δεν είναι παράλογο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που είναι σχεδόν μονίμως σε λίστες με τους πιο σέξι άνδρες του κόσμου. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει κάνει σχέσεις με μερικές από τις ωραιότερες γυναίκες εκεί έξω. Από την Ιρίνα Σάικ (με την οποία έχουν και παιδί) ως το τρέχον αμόρε Τζίντι Χαντίντ.
Όμως και αυτό είναι το μεγαλύτερο του κατόρθωμα, ο Μπράντλεϊ Κούπερ κατάφερε τελικά να μας κάνει να τον θαυμάζουμε όχι για τις κατακτήσεις του, αλλά για τη δουλειά του. Να κάνει τις σωστές ερωτήσεις, να δίνει τις σωστές απαντήσεις. Να κρατάει γερά την μπαγκέτα της ζωής του.
