Περιεχόμενα
Περίεργο πράγμα αυτό που συμβαίνει με τον Άνταμ Σάντλερ. Ακόμα κι αυτοί που λένε πως δεν αντέχουν να βλέπουν τις ταινίες του – και είναι πολλοί αυτοί – στην πραγματικότητα μια χαρά τις βλέπουν. Μια ένοχη κρυφή απόλαυση; Θα προτιμήσουμε τον όρο «μυστηριώδης μεταφυσική γοητεία».
Ακόμα περισσότερο επειδή τελικά είναι καλός ηθοποιός κι ας φταίει για την περί του αντιθέτου διαδομένη εντύπωση πρώτα και κύρια ο ίδιος, έτσι όπως παίζει ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι όλα αυτά τα χρόνια.
Στο Uncut Gems όμως, στο Hustle επίσης, έβγαλε μια ερμηνευτική γκάμα που δεν του ‘χε κανείς, μάλλον ούτε αυτός. Ειδικά στο πρώτο ήταν καταπληκτικός, το ότι δεν προτάθηκε καν για Όσκαρ συνιστά μέγιστη αδικία – ναι φτάσαμε στο σημείο να γράφονται οι λέξεις «Όσκαρ» και «Σάντλερ» στην ίδια πρόταση και να μην ηχεί παράξενο, καθόλου.
Τι να δείτε και κυρίως, τι να μην δείτε
Κι όμως, είναι αυτός ο άνθρωπος που ανάγκασε πριν από λίγα χρόνια ορισμένους χρήστες του Netflix με, κατά τα φαινόμενα άφθονο ελεύθερο χρόνο, να φάνε ώρες (πολλές) από τη ζωή τους προκειμένου να κάνουν κατηγοριοποίηση της φιλμογραφίας του Αμερικανού ηθοποιού. «Τι να δείτε, τι να μην δείτε», η προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο, για να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή στον μερακλή θεατή που έχει να διαλέξει ανάμεσα σε 50+ ταινίες του Σάντλερ.
Μέσα σε τόσο μεγάλο δείγμα είναι εξ ορισμού αναπόφευκτο να υπάρχει υλικό για «χρυσό βατόμουρο». Απλώς στην περίπτωση του, παραϋπήρχε. Οι κριτικοί τον μισούσαν. Αν έβαζαν πάνω από ένα αστεράκι σε κωμωδία του θα το έκαναν μόνο κατά λάθος.
Έχουν γραφτεί επικά «ξέρατα» για τον Ανταμ Σάντλερ. Από το ότι «διεξάγει ένα μακροχρόνιο σαδιστικό πείραμα για να δει πόσα απωθητικά φιλμ μπορεί να κάνει μέχρι να του γυρίσει ο κόσμος την πλάτη» μέχρι «αν δεν θέλετε τα παιδιά σας να γίνουν ηλίθια, μην τα αφήνετε να βλέπουν ταινίες του»
Βαριές κουβέντες. Άδικες κιόλας. Γιατί μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό κωμωδιών υπήρχαν και καλές στιγμές. Δηλαδή ήταν άθλιο το «Happy Gilmore»; Η’ το «50 First Dates»; ‘H το «Wedding Singers», το «Mr Deeds»; Απαντάμε, σταράτα: Δεν ήταν. Μια χαρά ευχάριστα περνούσε η ώρα, μια χαρά γελούσες. Και σαφώς μπορούμε να διευρύνουμε αυτή τη λίστα των «καλών».
Η αβάσταχτη επανάληψη του Άνταμ Σάντλερ
Αλλά, ναι, αναντίρρητα υπάρχει μέσα σε αυτή τη φιλμογραφία και μπόλικο «φέσι». Επίσης, μια επανάληψη στα όρια της πρόκλησης. Η γνώση πως θα τον δεις να κάνει τα ίδια πράγματα, όπως το να φωνάζει δυνατά, να φοράει βερμούδες, να καλεί διάσημους για cameo εμφανίσεις («παίζει» να το έχει κάνει με όλους όσους ξέρει από τη showbiz) σε φάση «μαζευτήκαμε με τους φίλους μου για να κάνουμε το χαβαλέ μας και να μας δείτε».
Πάντα επίσης ένα ρομάντζο, ποτέ εργασιακό άγχος επιβίωσης, ένας αφελής και συμπαθητικά χαζούλης ήρωας της διπλανής πόρτας. Αυτός που θα μπορούσε άνετα να είναι στην παρέα σου, να είναι η παρέα σου. Μια έντονη αίσθηση εν κατακλείδι, στα όρια της βεβαιότητας, πως βαριέται και ότι το μόνο που τον νοιάζει είναι να πέσει το «μαρούλι».
Είναι φανερό πως έχει ένα θέμα με το να λέει «όχι» και να διαλέγει τι θα κάνει καλλιτεχνικά. Το αντεπιχείρημα πως κάνει την πλάκα του και αμείβεται αδρά γι’ αυτό, το «ακούμε». Αλλά αρκεί για να δικαιολογήσει την τόση «σαβούρα» (σαν αυτό το «Jack and Jill», ακόμα πονάει το μάτι μας); Μεγάλο ερώτημα, ανοιχτό σε διαφορετικές ερμηνείες.
Κάνει κάτι πολύ σωστά όμως, και ερμηνευτικά και πρακτικά
Αναμφίβολα πάντως ο 56χρονος σήμερα ηθοποιός, που ξεκίνησε άλλοτε από το Saturday Night Live, κάνει κάτι πολύ σωστά. Και αυτό δεν φαίνεται μόνο από το ότι είναι το αγαπημένο παιδί του Netflix, από το 2014 κι έπειτα μόνο υπό αυτήν την αιγίδα «αγωνίζεται» με διαδοχικά χρυσοφόρα συμβόλαια.
Φαίνεται, κυρίως, από το ό,τι και να κάνει ο κόσμος θα το δει. Ακόμα για να κράξει; Ακόμα. Είπαμε είναι ένοχη απόλαυση κι αυτή είναι μια έλξη που ελάχιστοι καταφέρνουν να δημιουργούν, ειδικά σε τόσο μεγάλο βάθος χρόνου.
Ακούγεται συχνά τελευταία η εξής ένσταση όταν η συζήτηση πάει στο όνομά του: Τι τον κάνει να γυρίζει γύρω γύρω από τα ίδια; Γιατί επιμένει στις χαζοκωμωδίες όταν έχει δείξει πως μπορεί να κάνει «παπάδες» στους δραματικούς ρόλους ;
Να, αυτές τις μέρες στο Netflix έχει βγει το Murder Mystery 2 με την Τζένιφερ Άνιστον – ακόμα ένα αγαπημένο του κλισέ, πάντα είναι ζευγάρι επί της οθόνης με μια εκθαμβωτική παρτενέρ. Η πρώτη ταινία είχε κάτι να πει, να προσφέρει. Η δεύτερη; Τίποτα, απαντάμε και δεν είναι spoiler. Αρπαχτή, ο ορισμός.
Αν δεν το έχετε δει, ξέρετε ήδη τι θα… δείτε. Αλλά κι εδώ γίνεται ενδιαφέρον, για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, πιθανότατα και πάλι θα πατήσετε το play. Γιατί είναι ο Άνταμ Σάντλερ. Και τώρα που το σκεφτόμαστε, μάλλον αυτό είναι ο ορισμός του πετυχημένου.
Αδικεί τον εαυτό του; Παιδιαρίζει, αρνούμενος να μεγαλώσει; Ο ίδιος θα απαντήσει πως χαίρεται κάθε στιγμή απ’ αυτό που κάνει. Το κοινό, επίσης, το(ν) χαίρεται. Και μάλλον εκεί πρέπει να τελειώσει η κουβέντα. Είναι ο Σάντλερ και το κέφι του θα κάνει.
* Φωτογραφίες: Getty Images
