Περιεχόμενα
32 χρόνια ή αλλιώς μια ολόκληρη ζωή. Τόσο μακρά αλλά και σημαντική είναι η παρουσία που έχει η Ευρυδίκη στο μουσικό γίγνεσθαι της Ελλάδας και της Κύπρου. Από το 1990 και τον δίσκο «Το πρώτο μας πάρτυ» μέχρι το σήμερα και το «Ένας Άνθρωπος Απλός», η γεννημένη στη Λεμεσό είχε πάντα το τρόπο να μπαίνει στο μυαλό μας με τα τραγούδια της.
Η Ευρυδίκη της Eurovision, η Ευρυδίκη των συνεργασιών με τον Γιώργο Θεοφάνους, η Ευρυδίκη που γύρισε όλη την Ελλάδα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεών της στο Intronews με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της τραγουδιού «Θέλω» από την Panik Records.
Μιλάει για τα πρώτα της βήματα στον καλλιτεχνικό χώρο, απαντάει στο ερώτημα «είναι η Ευρυδίκη ροκ», μοιράζεται μαζί μας στιγμές από τη Eurovision και όχι μόνο, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί στον πολύ σημαντικό ρόλο της μητέρας και πόσο έρχεται αυτός σε «σύγκρουση» με τον ρόλο της ερμηνεύτριας.
Ευρυδίκη: «Δεν μου λείπει το παρελθόν, μπορώ πλέον να κάνω ό,τι θέλω»
Η αλήθεια είναι πως έχεις καταφέρει κάτι σχεδόν ακατόρθωτο για τους μουσικούς της σημερινής εποχής. Να σε λατρεύουν και να σε ακούν σε κάθε ευκαιρία τόσο οι άνθρωποι που έζησαν τα 80’ς και τα 90’ς. Πώς νιώθεις που οι επιτυχίες τραγουδιούνται κυριολεκτικά από όλες τις ηλικίες;
Νιώθω πολύ όμορφα. Νιώθω χαρά, συγκίνηση και περηφάνια, ειδικά όταν συνειδητοποιώ ότι όσα ονειρεύτηκα, πέτυχα και έζησα είναι αληθινά και θα με συντροφεύουν σε κάθε μου βήμα. Και πολλές φορές αισθάνομαι ότι όλη αυτή η αγάπη και η πίστη του κόσμου σε μένα με γεμίζει με μεγαλύτερη ευθύνη για τα επόμενα μου βήματα.
Σου λείπει η εποχή που πρωτοεμφανίστηκες; Θεωρείς πως ήταν πιο όμορφα τα πράγματα ή απλά έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε καθετί που ανήκει στο παρελθόν;
Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε οτιδήποτε από το παρελθόν μας. Αυτό το «στην εποχή μας ήταν όλα αλλιώς» το άκουγα από τότε που ήμουνα μικρή από τους παππούδες, τους γονείς μου, τους δασκάλους, τους καλλιτέχνες που παρακολουθούσα καμιά φορά στην τηλεόραση…
Έχει να κάνει με το πώς ταυτίζουμε τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια με την ανεμελιά, τη χαρά, την ελευθερία, τα όνειρα μας, τη μουσική. Οτιδήποτε βιώναμε τότε μας προκαλεί σήμερα συγκίνηση. Τις περισσότερες φορές βρίσκουμε καταφύγιο στις αναμνήσεις μας, τις οποίες φυσικά και εξιδανικεύουμε, όταν το παρόν μας μάς δυσκολεύει.
Δεν μου λείπει η εποχή που πρωτοεμφανίστηκα. Μου λείπει καμιά φορά η άγνοια κινδύνου που είχα τότε και η υπερβολική αυτοπεποίθηση. Αλλά μάλλον αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει όλους τους νέους και δεν έχει να κάνει με τις εποχές. Μ’ αρέσει το παρόν μου σε κάθε επίπεδο. Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, όπως το θέλω, χωρίς να ακούω πια κανέναν, ακολουθώντας μόνο την καρδιά μου.
Ένιωσες ποτέ ότι οι εποχές αλλάζουν τόσο γρήγορα που δε σε χωράνε, που ίσως να μην τις αντέχεις, να μην ανήκεις σε αυτές; Το ρωτάω γιατί μου φαίνεται πολύ δύσκολο να διαχειριστεί ένας καλλιτέχνης τα πάνω και τα κάτω όταν έχει τόση προβολή.
Οι εποχές αλλάζουν πραγματικά πολύ γρήγορα και πιστεύω πως είναι λάθος να προσπαθεί κανείς να τις κυνηγήσει για να χωράει μέσα σε όλα. Αν το κάνεις αυτό νομίζω πως στο τέλος κινδυνεύεις να χάσεις τον εαυτό σου. Κάνουμε ολόκληρο αγώνα από την αρχή της ζωής μας, για να βρούμε τον εαυτό μας. Την ταυτότητα μας. Το πού ανήκουμε και τί μας κάνει ευτυχισμένους.
Από τη στιγμή που βρίσκεις τον δρόμο σου πρέπει να μένεις πιστός σ’ αυτόν. Δε σημαίνει ότι κάνοντας αυτό που αγαπάς, χωρίς να θες να μοιάσεις σε κάποιον άλλον ή χωρίς να αντιγράφεις οτιδήποτε είναι της μόδας, δε θα χωράς πια πουθενά. Το να μεγαλώνεις και να ωριμάζεις είναι το ζητούμενο και αυτό που κάνει τη διαφορά.
Αντίστοιχα μαζί σου μεγαλώνει και ωριμάζει και το κοινό σου. Αυτοί που δεν μπορούν να σε καταλάβουν, σίγουρα δεν αποτελούν πια το κατάλληλο κοινό για σένα. Θέλει όμως πολλή δουλειά με τον εαυτό σου για να μπορέσεις να πεις ότι δεν με αφορούν οι τάσεις της κάθε εποχής αλλά το μέσα μου. Ότι δεν με ενδιαφέρει να αρέσω σε όλους αλλά μόνο σε αυτούς που μπορούν να με νιώσουν.
Είμαι περήφανη για τη δουλειά μου, για την εξέλιξη μου μέσα στα χρόνια. Για το ότι μετά από 32 χρόνια στη δισκογραφία και παρά τις αντιξοότητες που όλοι αντιμετωπίζουμε παραμένω ενεργή με τον δικό μου τρόπο και μπορώ και παρουσιάζω φέτος μία από τις πιο ώριμες δουλειές μου.
Το «Ένας Άνθρωπος Απλός» που μόλις κυκλοφόρησε αποτελεί το καλύτερο μου άλμπουμ μαζί με το «Φθινόπωρο Γυναίκας» από το 1995 και αυτό δεν το λέω μόνο εγώ αλλά και οι περισσότεροι άνθρωποι που με ακολουθούν και με παρακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια. Τα μηνύματα και τα σχόλια τους ειλικρινά με συγκινούν βαθιά και με κάνουν να αισθάνομαι ότι όλος ο αγώνας που έκανα για να πραγματοποιήσω αυτή τη δουλειά, άξιζε τον κόπο.
Και άξιζε τον κόπο γιατί είναι πιο όμορφο όταν η δουλειά σου έχει αποδέκτες που εκτιμούν αυτό που τους προσφέρεις. Εγώ από τη μεριά μου νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους τους δημιουργούς που μου εμπιστεύτηκαν τα τραγούδια τους και είναι πολλοί και σπουδαίοι.
Ο Γιώργος Θεοφάνους, ο Στέφανος Κορκολής, ο Σταύρος Σιόλας, ο Πόλυς Κυριάκου, ο Θάνος Παπανικολάου, η Σάννυ Μπαλτζή, η Λίνα Δημοπούλου, ο Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης, ο Αφανής Ήρωας, η Σταυρούλα Παγώνα, ο Στέφανος Σταυρίδης,ο Γιώργος Παπαποστόλου και ο Γιώργος Παρώδης.
Όπως και τους μοναδικούς καλλιτέχνες που με τίμησαν τραγουδώντας μαζί μου. Τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Μίλτο Πασχαλίδη, τη Τζώρτζια Κεφαλά και βεβαίως τον Παύλο Παυλίδη που μου παραχώρησε την άδεια για τη διασκευή του τραγουδιού του «Ο Κηπουρός» και μου έδωσε τεράστια χαρά.
Αν υπάρχει κάτι που κρατάω πραγματικά μέσα μου σαν φυλαχτό, όπως λέω και στο σημείωμα στο cd μου, είναι οι στιγμές που μοιράστηκα με αυτούς τους τόσο σημαντικούς καλλιτέχνες και δημιουργούς, στιγμές που με κάνουν ευτυχισμένη και που θα με συντροφεύουν για πάντα.
Ευρυδίκη και Eurovision, δύο έννοιες στενά συνδεδεμένες
Πάμε τώρα και σε μια λέξη που νομίζω ότι αποτελεί μεγάλο μέρος της καριέρας σου. Eurovision. Έξι παρουσίες, τρεις ως τραγουδίστρια και τρεις κάνοντας φωνητικά. Θέλω να μου πεις πρώτα απ’ όλα ποια ήταν η καλύτερη στιγμή σου και ποια η χειρότερη.
Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision ήταν μία υπέροχη εμπειρία. Κάθε συμμετοχή μου ήταν μοναδική, με τις όμορφες και δύσκολες στιγμές της. Καλές στιγμές είχα πολλές. Πάρα πολλές. Για μένα το πιο αγαπημένο τραγούδι ήταν το «Είμαι Άνθρωπος Κι Εγώ» και είναι εξαιρετικά σημαντικό το ότι ταυτίστηκαν μ’ αυτό πάρα πολλοί άνθρωποι βάζοντας το στη λίστα τους με τα καλύτερα τραγούδια εκείνης της χρονιάς.
Ίσως όμως η καλύτερη στιγμή να ήταν με το «Comme Ci Comme Ca» όταν πριν καν ξεκινήσει το τραγούδι, με το που ανεβήκαμε στη σκηνή, 3-4 δημοσιογράφοι από την Τουρκία άρχισαν να φωνάζουν το όνομα μου με αποτέλεσμα σε λίγα δευτερόλεπτα να ακούγεται το Ευρυδίκη εκκωφαντικά δυνατά σε όλο το στάδιο.
Ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο και ήταν απίστευτα συγκινητικό. Αυτό μάλλον έκανε και τον αποκλεισμό μας αργότερα το ίδιο βράδυ ακόμα πιο δύσκολο. Μάλλον αυτή είναι και η χειρότερη μου στιγμή. Ο αποκλεισμός μας το 2007.
Θα μοιραστείς μαζί μας κάποιο ευτράπελο από τον διαγωνισμό της Eurovision; Είτε on stage είτε στα παρασκήνια.
Ε, εντάξει. Νομίζω ότι είναι αυτό που θα θυμούνται οι περισσότεροι. Το 1992 με το Ταιριάζουμε. Είχα να κάνω μία κίνηση με τα χέρια, σαν χορογραφία, και κατά λάθος χτύπησα τη βάση του μικροφώνου κι αυτή άρχισε να κουνιέται πέρα δώθε. Τόσο πολύ ώστε τρόμαξα πως θα πέσει κάτω, δε θα μπορούσα να ολοκληρώσω την εμφάνιση και θα αποκλειόμασταν από το διαγωνισμό.
Ευτυχώς επικράτησε η ψυχραιμία και τα καλά μου αντανακλαστικά και άρπαξα τη βάση του μικροφώνου και συνέχισα το τραγούδι κοιτάζοντας την κάμερα που μου έκανε κοντινό πλάνο αμέσως μετά. Βέβαια εγώ μπορώ να διακρίνω μία μικρή δόση τρόμου στο βλέμμα μου όταν καμιά φορά βλέπω το βίντεο ξανά.
Έχεις συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής. Θέλω να μου πεις ποια συνεργασία ξεχωρίζεις και ποια θα επαναλάμβανες, αν περνούσε από το χέρι σου.
Όλες οι συνεργασίες είναι ξεχωριστές και σίγουρα μέσα από την καθεμιά πήρα διαφορετικά πράγματα. Είναι όμως κάποιοι καλλιτέχνες που έχουν μια μεγαλύτερη λάμψη στα μάτια μου. Είναι αυτοί με τους οποίους μεγάλωσα, αυτοί που αγάπησα, τα είδωλα μου που αποτέλεσαν πρότυπα και που όταν βρέθηκα στο πλάι τους ένιωσα τεράστια τιμή και ευτυχία.
Αναφέρομαι σαφέστατα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τον οποίο συναντηθήκαμε σε μουσικές σκηνές και συναυλίες το 2003-2004 και με τον οποίο έχω τη χαρά να μοιράζομαι και ένα τραγούδι στο καινούργιο μου άλμπουμ, όπως προανέφερα, σε μουσική του Αλέξανδρου Χατζηνικολιδάκη και στίχους της Λίνας Δημοπούλου.
Και βεβαίως μία ακόμα συνεργασία που θα ήθελα να επαναλάβω είναι αυτή με τον Κώστα Τουρνά τον οποίο επίσης θαυμάζω, σέβομαι και εκτιμώ. Ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που με αγκάλιασαν όταν ήρθα στην Ελλάδα και πάντα θα τον ευγνωμονώ για τη φιλία και τη στήριξη του. Είχε πάντα κάτι σοφό να μοιραστεί μαζί μου και οι συμβουλές του με ακολουθούν σε κάθε μου βήμα.
Μετά από σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια στον χώρο, υπάρχει κάποιο απωθημένο; Κάποιο όνειρο που δεν πραγματοποίησες;
Απωθημένα δεν υπάρχουν. Φροντίζω να κάνω αυτά που έχουν πραγματική σημασία για μένα, αυτά που με γεμίζουν και μου δίνουν ικανοποίηση. Όνειρα δεν έκανα ποτέ πολύ μεγάλα ώστε να μη μπορώ να τα πραγματοποιήσω. Δεν αφήνω πράγματα στη μέση και τολμώ. Ακόμα κι αν κάτι μοιάζει δύσκολο, εγώ βρίσκω πάντα τον τρόπο.
Επόμενος μου στόχος είναι η παράσταση μου «LA BOHEME», αυτό το μοναδικό αφιέρωμα στο γαλλικό τραγούδι, να μεγαλώσει, να ωριμάσει και να ταξιδέψει σε άλλες πόλεις και γιατί όχι και σε άλλες χώρες.
Ευρυδίκη: «Δεν ξέρω αν είμαι ροκ, είμαι σίγουρα rock sugar»
Τελικά, η Ευρυδίκη παραμένει ροκ;
Ροκ; Δε ξέρω αν ήμουν, αν είμαι… Ροκ δεν είναι μόνο η μουσική και ο ήχος στα τραγούδια. Το ροκ είναι στάση ζωής. Είναι φιλοσοφία. Είναι επανάσταση, αντίδραση στο κατεστημένο. Κι εγώ, η αλήθεια είναι, νιώθω να είμαι κάπου ανάμεσα.
Κάποιες φορές κάνω τις μικρές μου επαναστάσεις κι άλλες φορές κλείνομαι στον μικρόκοσμο μου και ζω τη ζωή μου στο συννεφάκι μου. Ένας φίλος μου με αποκαλεί rock sugar. Κάτι θα έχει δει. Όσο δυσκολεύουν τα πράγματα πάντως στην κοινωνία μας τόσο μεγαλώνει και η ανάγκη μας για αντίσταση.
Πόσο χώρο μπορεί να βρει και να «ανασάνει» το ελληνικό ροκ, την ώρα που μουσικές όπως η τραπ κυριαρχούν;
Το ελληνικό ροκ όπως και κάθε είδος μουσικής έχει το χώρο του και δεν κινδυνεύει, κατά την ταπεινή μου άποψη, να τον χάσει. Μπορεί να έχουμε την αίσθηση ότι ένα άλλο είδος κυριαρχεί γιατί γίνεται ένας βομβαρδισμός στα ραδιόφωνα, αλλά μπορείς να δεις την πραγματικότητα στις συναυλίες. Και ποιά είναι αυτή η πραγματικότητα;
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έβαλε φωτιά στο Καλλιμάρμαρο με 50.000 θεατές. Ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Παύλος Παυλίδης, οι Magic de Spell και πόσοι ακόμα γίγαντες του ελληνικού ροκ οι οποίοι συνεχίζουν με συναυλίες και καινούργιο υλικό, γεμίζουν με χιλιάδες κόσμου όλους τους χώρους όπου εμφανίζονται.
Το κοινό είναι εκεί και περιμένει κάθε καινούργια πρόταση με μεγάλη δίψα. Το ελληνικό ροκ και η εναλλακτική-έντεχνη σκηνή αποτελούν πάντα το οξυγόνο που χρειάζεται το σκεπτόμενο κοινό για να ανασάνει. Αυτή είναι η άποψη μου.
Ευρυδίκη: «Ο ρόλος της μητέρας είναι δυσκολότερος»
Ποιος ρόλος είναι πιο δύσκολος και γιατί; Αυτός της τραγουδίστριας ή αυτός της μητέρας; Και για να κάνω ολοκληρωμένο το ερώτημα. Μπορούν αυτοί οι δύο ρόλοι να συνδυαστούν;
Ο κάθε ρόλος έχει τις δυσκολίες του. Σαν τραγουδίστρια έχω μία ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου να κάνω αυτό που αγαπώ όσο καλύτερα μπορώ. Οι αποφάσεις μου επηρεάζουν μόνο εμένα άρα και οι επιπτώσεις των πράξεων μου αφορούν εμένα και κανέναν άλλο.
Σαν μητέρα όμως καλείσαι να φροντίσεις και να μεγαλώσεις έναν άλλον άνθρωπο, να τον αγαπάς ανιδιοτελώς, να είσαι εκεί και να έχει προτεραιότητα στα πάντα, να αποφασίζεις γι’ αυτόν μέχρι κάποια ηλικία άρα αυτό σε καθιστά υπεύθυνη για καθετί καλό ή κακό συμβεί. Θα έλεγα λοιπόν ότι ο ρόλος της μητέρας είναι ο δυσκολότερος ρόλος για κάθε γυναίκα και δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο.
Μπορεί σίγουρα να συνδυαστεί με μία καριέρα. Πιστεύω μάλιστα ότι είναι πια απαραίτητο οι γυναίκες να έχουν τη δική τους θέση στην κοινωνία μέσα από αυτό που επιλέγουν ως επάγγελμα. Αυτό τους δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αυτονομία, ανεξαρτησία και όλα αυτά που χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος για να αισθάνεται δυνατός, πετυχημένος και εντέλει ευτυχισμένος. Μόνο μία ευτυχισμένη γυναίκα μπορεί να μεγαλώσει ένα ευτυχισμένο παιδί.
Πριν ολοκληρώσουμε την πολύ όμορφη συζήτησή μας, θα ήθελα να μου πεις πού θα έχει την ευκαιρία ο κόσμος να σε δει τον ερχόμενο χειμώνα.
Θα με βρείτε στον Σταυρό του Νότου από 9 Δεκεμβρίου και κάθε Σάββατο μαζί με τους Μπλε, συνεχίζοντας αυτή την υπέροχη συνεργασία που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο περίπου και πάλι στο Σταυρό του Νότου. Σε ένα πρόγραμμα μοναδικό, γεμάτο ντουέτα, δικά μας τραγούδια, όλα τα γνωστά που περιμένει να ακούσει το κοινό, τα καινούργια μας τραγούδια αλλά και διασκευές που όλοι αγαπάμε από το ξένο και ελληνικό ποπ-ροκ ρεπερτόριο.
Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτή τη συνεργασία με την Τζώρτζια και τον Γιώργο Παπαποστόλου. Είναι δύο άνθρωποι που εκτιμώ απεριόριστα. Με την Τζώρτζια μας συνδέει μία φιλία σχεδόν 30 χρόνων και απολαμβάνω την κάθε στιγμή μαζί της. Με τον Γιώργο ήρθαμε φέτος πιο κοντά και θαυμάζω το συνθετικό του ταλέντο αλλά και το χιούμορ του πάνω και κάτω από τη σκηνή. Γενικά μοιραζόμαστε την ίδια ενέργεια και την ίδια τρέλα επί σκηνής και το αποτέλεσμα είναι ένα εκρηκτικό πρόγραμμα, ψυχαγωγικό και ταυτόχρονα ρομαντικό.
Προτού κλείσουμε θα σου θέσω τρία πιο χαλαρά διλήμματα όπως έχουμε παράδοση στο Intronews. Το πρώτο είναι Αθήνα ή Λεμεσός;
Αθήνα, Λεμεσός, Λευκωσία, Κερύνεια ή Παρίσι θα έλεγα εγώ… Είμαι διχασμένη ανάμεσα στις πόλεις που έζησα και σ’ αυτές που ονειρεύτηκα να ζήσω. Δε μπορώ να ξεχωρίσω μία από αυτές.
Δεύτερο δίλημμα. Προτιμάς να τραγουδάς ελληνικά ή ξένα τραγούδια;
Ελληνικά πρώτα απ’ όλα. Μετά γαλλικά και μετά οτιδήποτε άλλο.
Τρίτο και τελευταίο δίλημμα. Πιτόγυρο ή σάντουιτς με κυπριακή λούντζα και χαλούμι;
Εννοείται σάντουιτς με κυπριακή λούντζα και χαλούμι!!!
