Γιατί όλοι συμπαθούμε τον Άιντρις Έλμπα;

Ο Άιντρις Έλμπα είναι ο Στρίνγκερ Μπελ στο «The Wire». Είναι ο Νέλσον Μαντέλα στην βιογραφική ταινία του 2013. Είναι αυτός που έπαιξε στο «American Gangster», το «Obsessed» και το «Prometheus». Είναι ο Χέμνταλ στις ταινίες της Marvel, είναι ο «αγαπητικός» της Κέιτ Γουίνσλετ στο «Βουνό Ανάμεσά μας», έχει παίξει σε ταινιάρες και έχει παίξει και σε χαζομαρούλες, όπως «Ο Μαύρος Πύργος», το «Pacific Rim», το «Suicide Squad»και το «Σο και Χομπς», μια παράλληλη ιστορία του «Fast & Furious». Αλλά με το αζημίωτο: έχει βγάλει πολλά λεφτά, διότι «πουλάει» και αρέσει. Αρέσει πολύ.

Ο Άιντρις Έλμπα είναι ηθοποιός, dj, τραγουδιστής, επιχειρηματίας, σχεδιαστής ρούχων, podcaster, σύζυγος και πατέρας. Είναι ένας πενηντάρης επιβλητικός, ένας άντρας που αρέσει πολύ στις γυναίκες, ένας μαύρος ηθοποιός που ξεχωρίζει «μέσα σε έναν κόσμο λευκών», ένας τύπος που – για κάποιον λόγο – όλοι τον συμπαθούν. Ακόμα κι αυτοί που δεν τον θεωρούν κάτι ιδιαίτερο ως ηθοποιό. Έχει όμως ένα coolness, αυτό το ατσούμπαλο περπάτημα, αυτό το σχεδόν παιδικό χαμόγελο και τη διαπεραστική ματιά, που σε κερδίζουν χωρίς να χρειαστεί να κάνει πολλά.

Ο Άιντρις Έλμπα είναι ένας Βρετανός γεννημένος στο Λονδίνο, με μπαμπά από τη Σιέρα Λεόνε και μητέρα από τη Γκάνα. Ένα μοναχοπαίδι με καταγωγή από την Αφρική, που μεγάλωσε μοναχικά, που έπαιζε μόνος του, που έκανε ποδήλατο μόνος του, που κλώτσαγε μια μπάλα στον τοίχο μόνος του, μέχρι να μπορέσει να «ενταχθεί», να κάνει παρέες, να «αφομοιωθεί». Δεν ήταν ένα «κουλ» παιδί, είχε άσθμα, μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Μεγάλωσε σε μια γειτονιά όπου οι περισσότεροι κουβαλούσαν ένα μαχαίρι, καλού – κακού. Όταν περνάει από την παλιά του γειτονιά, ούτε τη νοσταλγεί αλλά ούτε και την ξορκίζει.

Και παρότι βίωσε το ρατσισμό, δεν τον έκανε ποτέ παντιέρα, ούτε τον χρησιμοποίησε σαν δικαιολογία ή άλλοθι για οτιδήποτε. Αντιθέτως, το μαύρο παιδί με καταγωγή από την Αφρική και βρετανικό διαβατήριο, που δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να πάει να ζήσει στην Αφρική, πέταξε για τις ΗΠΑ και έκανε εκεί καριέρα, διότι άξιζε κάθε ρόλο, κάθε πλάνο, κάθε ευκαιρία που του δόθηκε. «Αντί να συζητάμε για όσα μας χωρίζουν, θα έπρεπε να συζητάμε για όλα τα πράγματα που έχουμε κοινά. Θα εξοικονομούσαμε εποικοδομητικό χρόνο και θα βρίσκαμε λύσεις σε πολλά προβλήματα γύρω από τον ρατσισμό. Ο ρατσισμός πρέπει να είναι θέμα συζήτησης, σίγουρα. Ο ρατσισμός είναι πολύ αληθινός. Αλλά από τη δική μου οπτική γωνία, είναι τόσο ισχυρός όσο του επιτρέπεις να είναι. Σταμάτησα να περιγράφω τον εαυτό μου ως μαύρο ηθοποιό όταν συνειδητοποίησα ότι με έβαλε σε ένα κουτί. Το δέρμα μας, είναι απλώς δέρμα», είχε πει πριν λίγους μήνες σε μια συνέντευξη στο Esquire.

Ο Άιντρις Έλμπα, είναι ο Τζον Λούθερ. Είναι ο Επιθεωρητής που λύνει μυστήρια, συλλαμβάνει δολοφόνους, κινείται στο μεταίχμιο του νόμιμου και του παράνομου, παίζει μπουνιές με τους δαίμονές του, παίζει κλωτσιές με τις τύψεις του αλλά στο τέλος νικάει – έστω και στα σημεία. Με βασικό όπλο το μυαλό του και όχι τις γροθιές του. Με την ευφυία του και σπάνια με το πιστόλι του. Ο Λούθερ είναι μια κατηγορία από μόνος του: δεν είναι Τζέιμς Μποντ – κι ας έπεσε το όνομα του Έλμπα στο τραπέζι, ως ένας πιθανός επόμενος Μποντ, σενάριο που το απέρριψε με ευγένεια. Ο Λούθερ δεν είναι Τζέισον Μπορν, ούτε «Black Panther», ούτε «Creed» ούτε κανένας και τίποτα απ’ αυτά που έχουμε δει – είναι ένας ήρωας και ταυτόχρονα αντι-ήρωας, με δική του οπτική και προσέγγιση στην αλήθεια, το ψέμα, το έγκλημα, τη βία, την αγάπη, την εκδίκηση, την εξιλέωση.

Ο Άιντρις Έλμπα, μετά την επιτυχία της σειράς «Luther», πρωταγωνιστεί και στην ταινία «Luther: The Fallen Sun», όπου αντιμετωπίζει την πιο σκληρή πρόκληση της καριέρας του και τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο που συνάντησε ποτέ. Ο – αποκομμένος από την τεχνολογία – Λούθερ, βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν άνθρωπο που χειραγωγεί, εκβιάζει, απειλεί και χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ελέγχει τις ζωές των ανθρώπων, που χειρίζεται τους ανθρώπους σαν να είναι μαριονέτες γνωρίζοντας τα πιο μύχια, σκοτεινά και άρρωστα μυστικά τους, που στέλνει τον Λούθερ στη φυλακή για να τον βγάλει από τη μέση και να συνεχίσει ανενόχλητος το καταστροφικό του έργο. Ο Λούθερ, είναι σαν να ρουφάει δύναμη μέσα από τη δυστυχία – τη δική του και των άλλων. Σαν να φορτίζει τις μπαταρίες του κάθε φορά που αντικρύζει το τέλος. Σαν να βρίσκει κίνητρο για να ζήσει κάθε φορά που φτάνει κοντά στο θάνατο. Και κάπως έτσι, για μια ακόμα φορά, θα σταθεί στα πόδια του και θα ορθώσει το (τεράστιο) ανάστημά του. Θα είναι η τελευταία που θα το πράξει ως Λούθερ; Θα δείξει…

«Δεν έγινα ηθοποιός επειδή δεν έβλεπα μαύρους να το κάνουν και ήθελα να το αλλάξω αυτό. Το έκανα γιατί πίστευα ότι είναι ένα σπουδαίο επάγγελμα και θα μπορούσα να κάνω καλή δουλειά σε αυτό. Καθώς ανεβαίνεις τη σκάλα, σε ρωτάνε “πώς είναι να είσαι ο πρώτος μαύρος που κάνει αυτό ή εκείνο;” Λοιπόν, είναι το ίδιο όπως θα ήταν αν ήμουν λευκός. Δεν θέλω να είμαι ο πρώτος μαύρος. Είμαι ο πρώτος Άιντρις», είπε στο Esquire. Διότι αυτή είναι η στάση ζωής του και οφείλεις, τουλάχιστον, να του βγάλεις το καπέλο γι’ αυτό.