Αν κάτι σκεφτόμουν πάντα για τον Γιώργο Χρανιώτη ως ηθοποιό, είναι το πόσο εύκολα μεταβαίνει από την κωμωδία στο δράμα. Έχει αυτή την ικανότητα να παίζει και τα δύο είδη με μαεστρία, τόσο που καταφέρνει να σε μαγνητίζει. Αν κάτι όμως θα λέω από ‘δω και στο εξής, είναι το πόσο ωραίος και πράος τύπος είναι. Ανήκει σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που έχουν κάτι να σου πουν και εσύ να το κρατήσεις για να σε συντροφεύει στη ζωή σου.
Με αφορμή τη νέα σειρά του Ant1+, «Ζωή» (το βλέπεις εδώ), ένα πρωτότυπο δημιούργημα της Δωροθέας Πασχαλίδου, ο Γιώργος Χρανιώτης μου μίλησε τόσο για τον ρόλο του εκεί, για το θέατρο, όσο και για το πώς βλέπει την ελληνική τηλεόραση αλλά και την νέα σειρά που θα τον δούμε σε αυτή. Για τη «Ζωή», ο ίδιος εξηγεί πως ήταν από τις περιπτώσεις που δεν ερωτεύτηκε τον ρόλο που του πρότειναν, αλλά το σενάριο. Άλλωστε, στην ερώτηση αν επιλέγει κωμωδία ή δράμα, ο Γιώργος Χρανιώτης επιλέγει «καλά σενάρια».
Γιατί δέχτηκες τον ρόλο στη σειρά «Ζωή»;
Τον δέχτηκα γιατί όταν η Δωροθέα Πασχαλίδου, η σκηνοθέτις και σεναριογράφος, μου έστειλε το σενάριο, γέλασα πάρα πολύ για να είμαι ειλικρινής. Επιπλέον εγώ σαν άνθρωπος έχω και ένα βίτσιο, αρέσκομαι να κάνω πρόβες, οπότε τις ζήτησα και κατευθείαν μου δόθηκαν. Ήταν από τις περιπτώσεις που δεν ερωτεύτηκα τον ρόλο που μου πρότειναν, αλλά ερωτεύτηκα το σενάριο. Το χημικό του πράγματος που διαισθάνθηκα ότι θα συμβεί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς.
Γιατί είναι τόσο ιδιαίτερο το σενάριο;
Γιατί ο μεταφυσικός ρεαλισμός είναι κάτι που σπανίζει. Επειδή η σειρά έχει μεταφυσικές προεκτάσεις, ταυτόχρονα δοσμένες με ένα πολύ ρεαλιστικό τρόπο, είναι κάτι που δεν συναντάται εύκολα. Ένα σενάριο το οποίο ασχολείται με μεταφυσικά ζητήματα κινδυνεύει να υποπέσει στην κατηγορία του βαρύγδουπου. Ακριβώς το αντίθετο συνέβη με το εν λόγω σενάριο, που είχε μια ακαταμάχητη ελαφρότητα και ταυτόχρονα μια πολύ μεγάλη ουσία. Οπότε ξαφνικά ήταν ένα μεταφυσικό μη βαρύγδουπο αστείο σενάριο, το οποίο δεν χόρταινες να αλλάζεις σελίδα να το διαβάζεις.
Πες μου δύο λόγια για τον ρόλο σου στη σειρά.
Είμαι ένας αστυνομικός, ο οποίος είναι από τους ‘ηθικούς μπάτσους’. Είναι εργασιομανής και τον ενδιαφέρει να κάνει πάρα πολύ καλά τη δουλειά του. Ένας άνθρωπος ακριβοδίκαιος που τον ενδιαφέρει το ‘do the right thing’ όπως έλεγε και ο Spike Lee σε ταινία του, να κάνει δηλαδή το σωστό. Πράγμα που δεν είναι πολύ σύνηθες μιας και έχω υποδυθεί αστυνομικούς που είναι αμφιβόλου ηθικής, οπότε ο συγκεκριμένος μου άρεσε γιατί έχει ταυτόχρονα και πολύ χιούμορ. Αυτό ήταν που με τράβηξε κιόλας.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που σε έχει «στοιχειώσει;». Που να σε έχουν ταυτίσει απόλυτα με αυτόν;
Στην τηλεόραση, αυτό που ξέρω, είναι πιο πολύ από που με θυμούνται. Αλλά ενδεχομένως αυτό να συμβαίνει από τις επαναλήψεις. Δηλαδή με θυμούνται από το «Κωνσταντίνου και Ελένης», από το «Από μια γυναίκα κι ένα Αυτοκίνητο», και τελευταία κι από τους «Αόρατους», που έκανα με τον Χάρη Μαζαράκη. Συνήθως δεν με ταυτίζουν με ένα ρόλο και χαίρομαι γι’αυτό, γιατί το έχω αποφύγει κι εγώ.
Κι αυτό γιατί πηδάω από την κωμωδία στο δράμα πολύ εύκολα. Δεν μου αρέσει καθόλου να κατηγοριοποιηθώ σαν ηθοποιός, είτε σαν ζεν πρεμιέ, είτε σαν κωμικός ηθοποιός, σιχαίνομαι πάρα πολύ αυτού του είδους τις ταμπέλες. Μάλλον είναι μια μικρή επιτυχία μου το ότι δεν με έχει ταυτίσει ακριβώς το κοινό με έναν ρόλο, ούτε έχει απαιτήσεις από εμένα που να σχετίζονται με κάποιο ρόλο. Δηλαδή να με ξαναδούν σε κάτι αντίστοιχο.
Κωμωδία ή δράμα επιλέγεις περισσότερο;
Καλά σενάρια. Για το θέατρο επιλέγω συνήθως την κωμωδία, γιατί μπορώ να κοιμηθώ πιο εύκολα μετά την παράσταση. Ενώ στο δράμα θα μου πάρει περισσότερη ώρα η αποσυμπίεση.
Σε μια ανάρτησή σου στο Instagram, είχες αναφέρει ότι χάρηκες που συνεργάστηκες με ένα ‘dream team’ στη σειρά «Ζωή». Είναι αυτός ένας λόγος για να επιλέγεις και ρόλους, εκτός του σενάριου;
Προτιμώ να διαβάζω τον τηλεφωνικό κατάλογο με έναν θίασο που εκτιμώ, από το να παίξω Σαίξπηρ με μία ομάδα που δεν εκτιμώ. Για μένα είναι το νούμερο ένα, και οι συνεργάτες γενικότερα. Υπάρχουν ηθοποιοί που δεν θέλω να δουλέψω μαζί τους. Θα το πω εξαρχής, δηλαδή, ότι δεν θέλω να συνεργαστώ. Γιατί είναι θέμα εκτίμησης. Το αγαπημένο μου είναι να παίζω με έναν ηθοποιό που θεωρώ ότι είναι καλύτερος από μένα. Που τον θαυμάζω περισσότερο από τον εαυτό μου. Το αντίστροφο με φέρνει σε μια αμηχανία.
Αυτό έχει προκύψει ενδεχομένως από το γεγονός ότι μπορεί να έχεις βρεθεί σε μια δουλειά που έχεις περάσει πάρα πολύ χάλια, αλλά κατάφερες και το έκρυψες;
Νομίζω κατά βάση έχει να κάνει με το ότι μεγαλώνω και ότι θέλω -παρόλο που κάνω ψυχανάλυση- η δουλειά μου να λειτουργεί σαν ψυχανάλυση και όχι η δουλειά μου να με πηγαίνει στην ψυχανάλυση. Δηλαδή όχι λόγω της ποιότητας της δουλειάς μου να καταφεύγω να κάνω ψυχανάλυση γιατί δεν την παλεύω άλλο. Θέλω ουσιαστικά να ψυχαναλύομαι και μέσα από τη δουλειά μου και για να γίνει αυτό πρέπει να έχω συνεργάτες που με ψυχαναλύουν με έναν τρόπο. Αλλιώς το κάνω μόνο για τα χρήματα και επειδή το έχω προσπαθήσει αυτό, η αποτυχία είναι παταγώδης. Δεν είμαι εγώ. Δυσανασχετεί όλο μου το σώμα, οπότε γι’αυτό ψάχνω καλούς συνεργάτες.
Στο θέατρο, ήσουν στους «Τέλειους Ξένους».
Ναι, ήμουν στους Τέλειους Ξένους. Και θα είμαστε και του χρόνου. Είναι μια παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Πυρπασόπουλος με τον Πέτρο Λαγούτη. Είναι η Μυρτώ Αλικάκη, η Ντάνη Γιαννακοπούλου, ο Δημήτρης Λιόλος, ο Δημήτρης Ξανθόπουλος, η Λύδια Σγουράκη και η Κατερίνα Μισιχρόνη. Πήγαμε και Θεσσαλονίκη. Είναι αταξινόμητο έργο, το οποίο εμπεριέχει και δραματικά αλλά και κωμικά στοιχεία.
Ποιος ήταν ο ρόλος σου στους «Τέλειους Ξένους»;
Εκεί κάνω έναν ταξιτζή, καταλήγει να είναι ο πιο δραματικός χαρακτήρας του έργου, παρότι είναι που είναι πολύ αστείος μέσα στην επιπολαιότητα και την αφέλειά του. Αλλά τελικά είναι ο πιο τραγικός χαρακτήρας του έργου. Είναι ένας άνθρωπος που έχει ένα πολύ ισχυρό πάθος, το οποίο λειτουργεί σαν ναρκωτικό και τον καθιστά στο τέλος να είναι μόνος του.
Το δικό σου ισχυρό πάθος ποιο είναι;
Έχω περάσει από διάφορα πάθη. Έχω πράγματα που αγαπάω, αλλά δεν επιτρέπω στα πάθη μου, πλέον, να με ορίζουν. Ενώ έχω παθιαστεί και με ανθρώπους και με τη δουλειά μου και με το surf και με το ξενύχτι και ό,τι περιλάμβανε αυτό, τελευταία θεωρώ ότι δεν θέλω να εξαρτώμαι καθόλου από τα πάθη μου. Δεν θέλω με λίγα λόγια τα πάθη μου να μου ορίζουν την ευτυχία και τη δυστυχία μου. Οπότε αν μπορώ να πω κάτι, είναι περισσότερο ότι έχω μια εμμονή να είμαι υγιής. Υγιής μπορώ να αισθανθώ αν είμαι με παρέα και βγούμε ένα βράδυ και ξενυχτήσουμε και μεθύσουμε. Αλλά ο τρόπος που θα γίνει και με την παρέα που θα το μοιραστώ και με τους ανθρώπους που θα είναι γύρω μου, αυτό θα μου το καταστήσει υγιές. Ας πούμε δεν θεωρώ υγιές πια να κάνω surf 10 ώρες, όπως έκανα παλιά. Το καινούργιο μου πάθος ας πούμε είναι η ανεύρεση μέτρων στα πάθη μου.
Έπαιξε ρόλο σε αυτή την αντίληψη ότι είσαι πλέον πατέρας;
Ναι. Η πατρότητα σου δίνει κάποια σεμινάρια, που αν είσαι και σε μια ηλικία κατάλληλη, μπορείς να σπουδάσεις κάτι πολύ γρήγορα. Βασικά με το που έρχεται ένα παιδί στη ζωή σου, καταλαβαίνεις ότι το ‘εγώ’ σου οφείλει να μπει σε δεύτερη μοίρα.
Βλέπεις πια ανταπόκριση από τον κόσμο στο θέατρο;
Νομίζω συμβαίνουν δύο πράγματα. Πρώτον, υπάρχει μια πείνα από τον κόσμο για ψυχαγωγία και διασκέδαση, επομένως εμείς οι ηθοποιοί το χαιρόμαστε αυτό, βλέπεις πιο διψασμένους για τέχνη θεατές. Γιατί όλο αυτό λόγω της πανδημίας το στερήθηκαν. Αυτό που ήταν αυτονόητο στο παρελθόν δηλαδή η συμμετοχή των ανθρώπων, όχι μόνο στα κοινά αλλά και στην τέχνη, έπαψε κάποια στιγμή να είναι. Επομένως, τώρα που μπορεί να συμβεί ξανά, οι θεατές αισθάνεσαι ότι το ‘γλεντάνε’ μέσα τους και είναι ευγνώμονες.
Και ειδικά στη Θεσσαλονίκη που πήγαμε πρόσφατα, εκεί ο κόσμος είναι διπλά διψασμένος για παραστάσεις γιατί περιμένει πώς και πώς να ανέβουν παραστάσεις επιτυχημένες από την Αθήνα, για να δει ξανά καλό θέατρο. Το οποίο είναι υπέροχο. Η τέχνη είναι από τα ελάχιστα πράγματα που μας διαφοροποιεί από τα ζώα και αν φτάναμε σε ένα σημείο που πλέον η τέχνη θεωρούνταν πολυτέλεια, αυτό θα ήταν η αρχή του τέλους για τον πολιτισμό παγκοσμίως. Επειδή στην Ελλάδα το dna μας είναι πάρα πολύ θεατρικό, είναι πραγματικά συγκινητικό και όμορφο να υπάρχουν παραστάσεις ακόμα.
Πώς σου φαίνεται που είχαμε μια τηλεοπτική χρονιά με πολλές σειρές;
Εγώ δεν βλέπω πολλές σειρές, αλλά έχω ξεχωρίσει κάποιες. Ας πούμε έκανα δύο σειρές που είμαι πολύ χαρούμενος που τις έκανα, τους Αόρατους και τα Ψέμματα. Και η Ζωή είναι μια σειρά που είμαι περήφανος. Το επίπεδο των καθημερινών σίριαλ από τις Μέλισσες και έπειτα, έχει ανέβει. Το Μαέστρο είναι επίσης εξαιρετική σειρά και αξιοζήλευτη.
Υπάρχει μια παλιά νοοτροπία στην ελληνική τηλεόραση ότι ο ηθοποιός θα βγάλει μερικά χρήματα και θα πάει μετά στο θέατρο να κάνει το ψώνιο του ή στον κινηματογράφο. Όχι, δεν είναι έτσι.
Το Μαέστρο είναι μια αρχή να βγουν οι ελληνικές σειρές στο εξωτερικό;
Νομίζω ότι κάποιες δικαιούνται να βγουν. Και ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν ταβάνι στα όνειρά τους και ελπίζω να μην είναι μόνο ο Χριστόφορος σε αυτό. Υπάρχουν παραγωγές και άνθρωποι που θέλουν να συγκριθούν με δουλειές του εξωτερικού. Κι εγώ σαν ηθοποιός, θα τολμήσω να συγκρίνω τη δουλειά μου με έναν ξένο συνάδελφο. Γιατί όχι να μην το κάνουν οι σκηνοθέτες και γιατί όχι να μην το κάνουν και οι παραγωγοί. Για παράδειγμα, το Μαέστρο δεν τέθηκε ως ζήτημα ούτε καν στη γλώσσα. Οπότε σημασία έχει ‘πόσο ονειρευόμαστε’, όπως έλεγε και ο Πεσσόα, και επίσης αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε θα πεθάνουμε. Οπότε κάποιοι άνθρωποι θέλουν να είναι ζωντανοί, οπότε να ονειρεύονται, και όταν δεν έχει όριο το όνειρό τους, τότε μπορεί να πάει στο Netflix, στα Όσκαρ, στις Κάννες. Και ευτυχώς πηγαίνουν ελληνικά πράγματα και στα τρία, κι αυτό είναι υπέροχο.
Φαίνεται πως το επίπεδο έχει ανέβει πια.
Ναι. Και ευτυχώς και οι απαιτήσεις του κοινού. Έχει ανέβει το επίπεδο και η ευρηματικότητα. Δεν ξέρω πόσο στοιχίζει κάθε σειρά, αλλά σίγουρα κάποιοι σκηνοθέτες ή παραγωγοί επενδύουν πολύ περισσότερο σε χρόνο, από το χρήμα που δεν έχουν, μόνο και μόνο για να βγάλουν το αποτέλεσμα. Ένα παράδειγμα, είναι αυτό που έλεγα με τις πρόβες. Υπάρχει μια παλιά νοοτροπία στην ελληνική τηλεόραση ότι ο ηθοποιός θα βγάλει μερικά χρήματα και θα πάει μετά στο θέατρο να κάνει το ψώνιο του ή στον κινηματογράφο. Όχι, δεν είναι έτσι.
Αν θέλουμε να αναβαθμιστεί η τηλεόραση κι αν θέλουμε να έχουμε καλή τηλεόραση γιατί εγώ σαν ηθοποιός θέλω να κάνω καλή τηλεόραση, καλό σινεμά, καλό θέατρο, με τα δικά μου αισθητικά κριτήρια, χρειάζονται πρόβες και χρόνος. Όχι χρήμα, χρόνος. Δεν χρειαζόμαστε εξωφρενικά ακριβά locations ή χιλιάδες πανάκριβα drones. Χρειαζόμαστε δουλειά ανθρώπινη, εννοώ πρόβες, επικοινωνία με το κείμενο, προτάσεις. Αν σταματήσει λοιπόν αυτός ο ελιτισμός, ότι τηλεόραση κάνουμε για τα χρήματα και θέατρο κάνουμε το καλλιτεχνικό μας καπρίτσιο, τότε θα δούμε πολύ ωραία πράγματα. Βγαίνουν κιόλας συνεχώς νέα παιδιά, τα οποία είναι εξαιρετικά.
Του χρόνου θα σε δούμε σε νέα τηλεοπτική σειρά;
Η σειρά λέγεται Στα Σύρματα, την υπογράφει και σκηνοθετεί ο Χάρης Μαζαράκης. Είναι μια κομεντί, η οποία θα γυριστεί σε ένα χώρο που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην Ελλάδα, γιατί δεν έχει ξαναδοθεί άδεια ποτέ.
