Περιεχόμενα
Πάνε περισσότερα από 10 χρόνια από τότε που διαπίστωσε κάτι που τον συντάραξε. Κοιτούσε ένα σταντ με περιοδικά όταν αισθάνθηκε, με κάποιο τρόμο, πως τίποτα δεν του τραβούσε πραγματικά το ενδιαφέρον. «Θεέ μου, δεν έχω ενδιαφέροντα!», μονολόγησε. Να ξέρετε, προβληματίζονται έτσι και τόσο, μόνο οι άνθρωποι που το σκέφτονται πολύ. Μόνο δηλαδή οι πιο οξυδερκείς και ανήσυχοι. Οι πιο «εσωτερικοί», επίσης. Και ο Κιέραν Κάλκιν είναι τέτοιος.
Στην πραγματικότητα, από ενδιαφέροντα άλλο τίποτα. Και στο να είναι ενδιαφέρον ως άνθρωπος, ακόμα περισσότερο. Έλα όμως που το παιδί φοβόταν. Να ανοίξει τα φτερά του, να εκτεθεί, να «τσαλακωθεί». Και δεν τον είπαμε σχηματικά «παιδί». Μπορεί να 30άριζε εκείνη την εποχή, αλλά βαθιά μέσα του ήταν σταθερά παγιδευμένος στην ανήλικη ζωή του. Τότε που έβλεπε δίπλα του, καθημερινά και συνεχώς, πόσο κακό μπορεί να κάνει η δημοσιότητα.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του είναι ο Μακόλεϊ Κάλκιν, aka Μόνος στο Σπίτι (Home Alone). O Κιέραν είδε από πρώτο χέρι πως το να είσαι «το πιο διάσημο παιδί του πλανήτη» κατέστρεψε τη ψυχική υγεία του Μακ, όπως τον αποκαλεί. Είδε επίσης την πολυμελή οικογένειά του, 7 αδέλφια ήταν, να φθείρεται σε βαθμό ανεπανόρθωτο. Θυμάται ακόμα τον εαυτό του να τρομάζει από τότε με αυτό που ζούσε ο Μακόλεϊ. Και δεν ήταν πως αυτός ήταν εντελώς στην «απ’ έξω». Είχε κι αυτός ρόλο στο Home Alone. Αλλά καμία σχέση με τα φώτα που έπεφταν στο μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας.
Ο Κιέραν Κάλκιν κυνηγούσε κάτι βαθιά αντιφατικό μέχρι να βρει τη λύτρωση
Τότε είναι που ανέπτυξε μια σχέση αγάπης και μίσους με την ηθοποιία. Αυτό που αργότερα θα συνόψιζε με τα παρακάτω λόγια: «Πραγματικά ήθελα σαν τρελός να κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά την ίδια ώρα φοβόμουν να πετύχω και όλα όσα αυτό συνεπαγόταν».
Έκανε διάφορα περάσματα. Από ταινίες που ελάχιστοι θυμούνται (Father of the Bride, The Mighty and The Cider House Rules). Κι ύστερα το 2002, ήρθε το Igby Goes Down. «Για δες, ο μικρός αδελφός του Μακόλεϊ ξέρει να παίζει…» έγραψαν οι κριτικοί. Αντί όμως αυτό να τον απελευθερώσει, τον έκανε να κρυφτεί ακόμα περισσότερο στο καβούκι του. Ήθελε να περνά απαρατήρητος, το αντίθετο τον τρομοκρατούσε.
Κάπως έτσι πήγε η δουλειά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέχρι το 2010. Και το Scott Pilgrim vs. the World. Παρότι θα έπρεπε θεωρητικά να νιώθει σαν ψάρι στο νερό όντας μέγας φαν των video games και των κόμικ – η ταινία ήταν ο ορισμός του βιντεϊκού παραμυθιού.
Είχε αποφασίσει να απαντήσει αρνητικά στην πρόταση, όταν τον πήρε τηλέφωνο ο Μάικλ Σέρα, που θα ήταν ο πρωταγωνιστής. «Όταν λες όχι σε πράγματα, είναι εντάξει, η ζωή συνεχίζεται. Αλλά αν πεις ναι, τότε είναι που συμβαίνουν τα επιπλέον, τα περισσότερα», του είπε. «Ουάου, αυτή είναι πραγματικά μια καλή συμβουλή», απάντησε. «Ξέρεις, εσύ μου το είχες πει πρώτος αυτό, πριν από ένα χρόνο…», τον άφησε άναυδο ο συνομιλητής του. «Αλήθεια; Γαμώτο, πρέπει να μάθω να ακολουθώ περισσότερο τις συμβουλές μου», κατέληξε γελώντας ο Κιέραν Κάλκιν.
Βαθιά μέσα του είχε συμβεί το πρώτο «κλικ». Για να ξεκλειδώσει. Να πάψει να θέλει να είναι πετυχημένος ηθοποιός αλλά και τέλειος άγνωστος, να πάψει δηλαδή να κυνηγά το ανέφικτο. Ο ίδιος πιστεύει ολόψυχα πως δεν θα ήταν σήμερα σε ένα κατά δήλωσή του «υπέροχο μονοπάτι» αν δεν είχε απαντήσει τότε θετικά στο Scott Pilgrim. Βασικά αν δεν είχε ακούσει αυτό που του έλεγε ο εαυτός του και η καρδιά του, άλλο αν επί σειρά ετών επέλεγε να κλείνει τα αυτιά του.
Στο Succession ο Κιέραν Κάλκιν βιώσε την υπέρτατη επαγγελματική ευτυχία
Αυτό το «υπέροχο μονοπάτι» θα μπορούσαμε να το πούμε και ως εξής: Succession. Βρήκε τον προορισμό του σε αυτήν τη σειρά-μύθο. Ως Ρόμαν Ρόι. Ένα ρόλο που κυνήγησε από την πρώτη στιγμή που διάβασε το σενάριο (γι’ άλλον τον προόριζαν αρχικά, για τον Cousin Greg), ένα ρόλο που ο ίδιος απογείωσε.
Έγινε talk of the town, το ταλέντο του αναγνωρίστηκε καθολικά. Δύο υποψηφιότητες για Emmy, τρεις για Χρυσή Σφαίρα, ένα κερδισμένο βραβείο της Ένωσης Κριτικών. “Hey, hey, motherfuckers” είναι η πρώτη του ατάκα και θέτει τον τόνο για να αφηγηθεί υποκριτικά με μαεστρικό τρόπο την κωμικοτραγική ιστορία αυτού του μέλους των Ρόι. Είναι ένας χαρακτήρας για γέλια. Αλλά και για κλάματα. Μια διττή φύση σύμφυτη με αυτή την εκπληκτική σειρά.
Κάθε γύρισμα, ήταν στιγμή ευτυχίας γι’ αυτόν. «Δεν πρέπει να υπάρχει καλύτερη ζωή στον πλανήτη για έναν ηθοποιό απ’ αυτήν που ζω εδώ», είχε πει τότε ο Κιέραν Κάλκιν. Απόλαυσε μέχρι το μεδούλι κάθε σεζόν, κάθε σκηνή. Απελευθέρωσε τις δυνατότητες του, όπως στο κομμάτι του αυτοσχεδιασμού που κάποτε δεν τολμούσε καν να το διανοηθεί.
Τώρα που όλο αυτό τελείωσε, νιώθει σαν να βιώνει ένα πένθος. Αναρωτιέται για το τι θα έρθει μετά, αν θα μπορέσει να βρει ξανά τόσο καλό. Όμως, και αυτή είναι η διαφορά με παλιά, πλέον πιστεύει στον εαυτό του και στις δυνάμεις του. Και δεν φοβάται. Δεν έχει εμμονή με το να αρέσει. Κι αυτό είναι μάλλον το μυστικό της επιτυχίας του. Το ότι δηλαδή έχει έναν υγιή τόνο κυνισμού σε ό,τι κάνει.
Εκτός πλατό, κατανοεί πια πως ειναι οι νορμάλ οικογένειες, η ευτυχία της απλότητας
Στα χρόνια του Succession, η ζωή του Κιέραν Κάλκιν άλλαξε και off stage. Έγινε πατέρας, αγόρασε το πρώτο του σπίτι, στο Μπρούκλιν. Εκεί ζει τώρα με την Αγγλίδα γυναίκα του, Τζαζ Τσάρτον και τα δύο τους παιδιά, η κόρη του είναι 3 ετών και ο γιος του λίγο κάτω από 2. Τους υπεραγαπά και τίποτα δεν τον ευχαριστεί περισσότερο από την οικογενειακή ζωή. Όχι τη χολιγουντιανή που έζησε αυτός μικρός. Την απλή, την κανονική.
Αλλά δεν θα τα κρατήσει στη γυάλα τα παιδιά του. Σκοπεύει να τους μιλήσει για όλα. Να τους εξηγήσει, να τους μάθει τι έγινε. Η σύνδεση με το παρελθόν γίνεται με διάφορους τρόπους όπως με την επίσκεψη που κάνει κάθε χρόνο στον τάφο της αδελφής του, Κόντι που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα το 2008, την ημέρα των γενεθλίων της.
Το τραγικό αυτό γεγονός έκανε ακόμα πιο εύθραυστο τον ήδη ευαίσθητο ψυχισμό του, χρειάστηκε πολύ καιρό για να διαχειριστεί την απώλεια. Πλέον όμως μπορεί να μιλάει ανοιχτά και γι’ αυτά που τον πόνεσαν. Φέτος πήγε για πρώτη φορά στον τάφο της αδελφής του έχοντας πλάι του την κόρη του. Για να της μιλήσει για τη «θεία Κόντι».
Εκεί που ο Κιέραν Κάλκιν έβλεπε εμπόδια, τώρα βλέπει μόνο ευκαιρίες
Μερικές φορές το παιδί μέσα του ακόμα τον «τσιγκλάει». Αλλά με την καλή έννοια. Ακόμα νοικιάζει το σπίτι που πρωτοέμεινε μόνος πριν 20 χρόνια. Λέει πως το έχει για γραφείο. Στην πραγματικότητα απλώς δεν μπορεί να το αποχωριστεί. Εκεί έμαθε να είναι ενήλικος, εκεί παντρεύτηκε την Τζαζ, εκεί γεννήθηκαν τα παιδιά του. Εκεί ζούσαν όλοι μέχρι πρότινος, όταν ξαφνικά ένιωσε πως ήταν παράλογο να βρίσκονται όλοι «σε ένα σπίτι 19χρονου που δεν ξέρει καν να πλένει τα πιάτα» όπως το έθεσε. Κι ακολούθησε η μετακόμιση.
Τώρα που το Succession τελείωσε, είναι ένα ερώτημα τι θα βρει να κάνει, η σύγκριση θα είναι συνεχής με κάτι που τον γέμιζε τόσο. Σε πρώτη φάση, θα παίξει στο Real Pain, μια ταινία του Τζέσι Άιζενμπεργκ για το Ολοκαύτωμα. Κατά τα άλλα δεν έχει κάτι στα σκαριά. Έχει διαβάσει διάφορα σενάρια, αλλά τίποτα δεν του έχει κάνει κλικ. Έχει σκεφτεί να κάνει κάτι δικό του, αλλά ακόμα δεν νιώθει απόλυτα έτοιμος, το επεξεργάζεται.
Δεν θα τον χαλούσε διόλου να κάνει κι ένα break, να περάσει περισσότερο χρόνο με την οικογένεια του. Το σίγουρο είναι πως εκεί που κάποτε έβλεπε εμπόδια και ματαιωμένες προσδοκίες, τώρα βλέπει πιθανότητες. Ξέρει πια ότι μπορεί. Και δεν φοβάται. Σταμάτησε. Από καιρό.
