Η Κορίνα Ντιλενιάν παίζει Metroid Dread, χορεύει με Prodigy τα βράδια και θα ήθελε να είναι πίκλα

Αν έχεις Cosmote TV τότε σίγουρα θα έχει πέσει το μάτι σου τα βράδια της Παρασκευής, στις 22:30, στο Cosmote Sport1. Εκεί περιμένουν καθέ βδομάδα ο Παύλος Παπαπαύλου και η Κορίνα Ντιλενιάν με την εκπομπή Game R1. Η δεύτερη συστήθηκε για τα καλά σε ένα ευρύτερο κοινό μέσα από την εκπομπή και αποτελεί ένα από τα πρόσωπα που σπάνε τα ταμπού. Η εκπομπή αφορά το gaming και η Κορίνα Ντιλενιάν είναι φανατική gamer και εν γένει ένας νέρντουλας με όλη τη σημασία της λέξης.

Είναι αυτός ο νέρντουλας που σίγουρα θα ήθελαν να έχουν στην παρέα τους οι 3 από τους 4 του Big Bang Theory ή αυτή που σίγουρα κάνει θραύση στα ComicCons.

Αν τη συναντήσεις ποτέ, θα τη δεις να έχει χωμένη τη μούρη της στην κονσόλα της που κουβαλάει πάντα μαζί και να παίζει Metroid Dread ή Tales of Arise. Όταν δεν ασχολείται με την κονσόλα, η Κορίνα Ντιλενιάν διαβάζει βιβλία για το διάστημα, πηγαίνει σε βιβλιοθήκες να μυρίζει τα βιβλία γιατί έχει μεγάλο θέμα με τις μυρωδιές και κάνει χορευτικές καφρίλες σε μικρά, σκοτεινά μπαράκια υπό τους ήχους των Prodigy ή των Manowar.

Η Κορίνα Ντιλενιάν είναι αυτό το είδος ανθρώπου που αναρωτιέσαι πως καταφέρνει να κάνει όλα όσα κάνει μέσα σε μια μέρα. Προετοιμάζει την εκπομπή, ασχολείται με το μάρκετινγκ σε όμιλο φαρμακευτικής, ζωγραφίζει, διαβάζει βιβλία ή κόμικς, βλέπει ταινίες sci-fi, γυμνάζεται στο FFreak Boutique, μαγειρεύει, τραγουδάει με τη μπάντα της και φυσικά παίζει παιχνίδια.

Weird facts για την Κορίνα Ντιλενιάν

Αυτά που χρειάζεται να ξέρεις για εκείνη είναι πως στο Instagram χρησιμοποιεί συχνά το φίλτρο Pickle, γιατί βλέπει Rick and Morty και θα ήθελε να είναι η Pickle Κορίνα. Αν μάλιστα είχε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε άλλες διαστάσεις, θα μάζευε όλες τις Κορίνες και θα έπαιζαν μπιρίμπα.

Με την παρέα της μπορεί να περάσει ατελείωτες ώρες συζητώντας για Marvel, λιγότερο DC και οτιδήποτε άλλο αφορά τους geeks σήμερα, κανονίζει συχνά θεματικές βραδιές με ταινίες, όπως το Star Wars και μπορεί να περάσει ένα ολόκληρο βράδυ τρώγωντας και βλέποντας καλτ εκπομπές όπως του Λιακόπουλου.

Αυτό είναι κάτι άλλο που δεν εξηγείται εύκολα. Δεν αποφεύγει το σαβούριασμα, έχει να περηφανευτεί για πολλά βράδια που καταβρόχθισε μέχρι και το περιτύλιγμα, αλλά αν δεις την κοιλιά της, μετράς τους πλάγιους κοιλιακούς με…κλειστά μάτια.

Η Κορίνα Ντιλενιάν είναι, κατά πάσα πιθανότητα, ένα cyborg ή ένας Terminator και δεν το γνωρίζει ακόμα. Όταν κάνει το coming out της, τότε το πρώτο πράγμα που θα κάνει, είναι να γεμίσει την Αθήνα με rock-metal μπαρ και με electro-house αφτεράδικα για να τα γυρίζει όλα. Ίσως μείωνε τα μπουζούκια, αν και, όπως λέει, αν την ποτίσει η παρέα της, δε θα έχει πρόβλημα να καταλήξει εκεί ή σε κάποιο ελληνάδικο, να τραγουδάει και να χορεύει πάνω σε τραπέζια.

Αυτός είναι ένας περιληπτικός πρόλογος για την Κορίνα Ντιλενιάν. Ακολουθεί το κυρίως πιάτο, δηλαδή η συνέντευξη που έδωσε στο intronews.gr για την ιστορία της ζωής της, απ’ όπου δε λείπουν τα μεγάλα ζόρια. Όμως η Κορίνα Ντιλενιάν δεν τα χρησιμοποίησε ποτέ για να αποκτήσει συμπάθεια ή οίκτο. Είναι απλώς ένα κομμάτι της ζωής της που σίγουρα την επηρέασε, μα δεν την ορίζει.

Από την εμπόλεμη ζώνη της Αρμενίας στην Ελλάδα

«Ήρθα στην Ελλάδα το 1994. Καταγόμαστε από την Αρμενία με την οικογένεια μου. Τότε υπήρχε πόλεμος με τη Γεωργία, ζούσαμε σε εμπόλεμη ζώνη και ξαφνικά βρεθήκαμε στην Ελλάδα, ήρθαμε με μια βαλίτσα στο χέρι και ξεκινήσαμε από το μηδέν. Το νέο κεφάλαιο στη ζωή μου άνοιξε τότε. Εδώ πήγα σχολείο, δεν ξαναέφυγα, αλλά εννοείται πως έζησα και την ρατσιστική αντιμετώπιση λόγω της καταγωγής και του επωνύμου μου. Δε θα σου πω ότι σκληραγωγήθηκα με τον άσχημο τρόπο.

Οι γονείς μου μου μιλούσαν σαν να είμαι ενήλικας, χωρίς να επηρεάζει αυτό την εξέλιξη της ωριμότητας μου. Αυτή επηρεάστηκε σίγουρα από τα όσα έζησα στην Αρμενία και από την απώλεια του αδερφού μου. Οι γονείς μου μεγάλωναν μαζί μου, χωρίς να προσπαθούν να μου δείξουν με το ζόρι το δρόμο, δεν ήταν υπερπροστατευτικοί δηλαδή…»

«Οι απώλειες έχουν δύο τινά. Όταν βγαίνεις από τα σκατά είτε θα διαλέξεις τον εύκολο δρόμο και θα θες όλα να στα φέρνει η ζωή στο πιάτο γιατί νομίζεις ότι σου χρωστάει – η ζωή δε σου χρωστάει τίποτα, κανένας δε σου χρωστάει τίποτα, εσύ χρωστάς στον εαυτό σου να παλέψεις και να συνεχίσεις να είσαι δυνατός – είτε θα κάνεις αυτά τα σκατά ένα σημαντικό εργαλείο για να πας παρακάτω. Η ζωή δε χρωστάει πουθενά. Υπάρχουν οι συγκυρίες, η τύχη…

Η τύχη είναι μια μεταβλητή. Εμένα ήταν κακή μου τύχη να γεννηθώ και να μεγαλώσω σε εμπόλεμη ζώνη, αλλά οι επιλογές των δικών μου ανθρώπων και η τύχη, ήταν η υπόλοιπη πορεία μου. Οπότε για να απαντήσω στο αν τα έβαλα με τους γονείς μου ή τους την είπα για την όλη κατάσταση, δεν το έκανα. Αν γυρνούσα τα χρόνια πίσω έχοντας τη δυνατότητα να αλλάξω κάποια δεδομένα, να έχω την αίσθηση της ασφάλειας, δε θα επηρεάζα τίποτα. Θα άντεχα να το ξαναζήσω γιατί αγαπάω αυτό που είμαι.

«Δεν έχω κάνει ψυχανάλυση. Μιλάω όμως πολύ με μένα, είμαι σκληρός κριτής, δεν ωραιοποιώ τις επιλογές μου, τρώω το χαστούκι μου στα λάιθη και έτσι με αγαπώ. Οπότε ακόμα κι αν οι γονείς ήθελαν να μου επιβληθούν, θα ήταν επιλογή μου το πόσο θα τους το επιτρέψω. Επέλεξα να τους δείξω με τον δικό μου τρόπο τη διαδρομή που θέλω να χαράξω. Και δόξα τω θεώ, την ακολουθήσαμε παρέα».

Η Κορίνα Ντιλενιάν είναι ένα «αγοροκόριτσο»

«Όλα θέλουν το χρόνο τους. Το να θες να τα έχεις όλα εδώ και τώρα, δεν τα χαίρεσαι. Αν δεν πασχίσεις για κάτι, δε θα το απολαύσεις. Εγώ δε θέλω να μου χαριστούν πράγματα ή να τα έχω όλα στα πόδια μου. Κάθε τι έχει την ομορφιά του. Δε γνωρίζεις πότε είναι η ώρα του, αλλά είναι πώς το νιώθεις. Όταν έκανα πρώτη φορά τσιγάρο, ήμουν 14 ετών. Προφανώς και δεν ήμουν στη σωστή ηλικία. Δεν υπάρχει βέβαια και σωστή ηλικία γι΄αυτό. Πάντοτε λάθος θα είναι η ηλικία για να καπνίσεις.

Εγώ επειδή έκανα πάντοτε παρέα με μεγάλα παιδιά που ασχολούνταν με τη μουσική κι έκαναν και τα τσιγάρα τους, ήμουν μέσα σε όλα αυτά και ταυτόχρονα έξω απ΄αυτά. Μπορεί να πίστευαν για μένα ότι έχω κάνει σεξ από πολύ μικρή, αλλά δεν έκανα κάτι για να ταιριάξω. Εγώ ήμουν αγοροκόριτσο μικρή. Έπαιζα, έβγαινα τις βόλτες μου, έτρωγα κάθε μέρα στα McDonalds τσίζμπεργκερ με πατάτες deluxe, δε με ενδιέφερε η εμφάνιση μου, τσαμπουκαλευόμουν…Πολλές φορές λέω ότι δε θα ήμουν το κατάλληλο πρότυπο για ένα παιδί 13-14 ετών. Δεν έκανα κάτι κακό. Απλά ήμουν πιο ατίθαση».

«Υπάρχει λογοκρισία χειρότερη από προηγούμενες δεκαετίες. Πλέον, φοβάσαι να κάνεις ένα καμάκι σε μια γυναίκα. Εγώ είμαι φεμινίστρια, ανέκαθεν υπέρ της ισότητας. Τίποτα πιο πάνω από το άλλο. Όλοι είναι ίσοι. Δεν υπάρχει κάποιος ανώτερος ή κατώτερος. Κι από κει και πέρα υπάρχουν κουτάκια που αν τα τικάρεις, πέφτεις επίπεδα. Εκεί μιλάμε για κακούς ανθρώπους. Όσον αφορά τη λέξη “αγοροκόριτσο”, υπάρχουν στιγμές που φοβάμαι να την πω γιατί θα γυρίσουν να μου πουν ότι έχω μέσα μου σεξισμό ή ότι είμαι ενάντια στις γυναίκες.

Προσπαθούν πάντα να σου βρουν κάτι, ενώ δεν είσαι αυτό το κάτι. Για οτιδήποτε πας να πεις, σε καπακώνουν. Κι αυτό βγάζει κόμπλεξ μεγάλο. Εκεί έξω υπάρχουν πολύ συμπλεγματικοί χαρακτήρες. Μπορεί κι εγώ να είμαι κάπου κομπλεξική. Όλοι νομίζω είμαστε. Σίγουρα ευθύνεται και το περιβάλλον που μεγαλώνουμε και επιλέγουμε να υπάρχουμε. Δε μπορώ να δώσω σημασία σε όλο αυτό. Χαίρομαι που αλλάζουν τα πράγματα. Έπρεπε να γίνει κάποια στιγμή».

«Δε μου αρέσει να κάνω επίκληση στο συναίσθημα. Δε μου αρέσει να με λυπούνται και δε λυπάμαι κανέναν. Συζητάω ανοιχτά τα άσχημα βιώματα μου, γιατί αν δεν τα πω, δε θα είμαι καλά, μα ως εκεί. Ναι, πέθανε ο αδερφός μου όταν ήμουν πιο μικρή. Ναι, μεγάλωσα σε εμπόλεμη ζώνη. Δε θέλω να ξεχάσω προφανώς αυτά τα βιώματα. Γιατί αν τα ξεχάσω, θα χαθεί το νόημα της εξέλιξης μου. Με αυτά ως γνώμονα προχωράω. Λέω μέσα μου “κοίτα από πού ξεκίνησες και που έφτασες”.

Δεν θα κοιτάξω τα σκαλοπάτια που ανέβηκα, αλλά αυτά που έχω να ανέβω. Πάντα μου άρεσε να κοιτάζω τα αστέρια και να αναρωτιέμαι τι υπάρχει εκεί. Όταν λέω ότι στοχεύω κάπου ψηλά, δεν ξέρω τι κρύβεται σε αυτό το ψηλό συρτάρι. Οπότε κοιτάζω μόνο εκεί που θέλω να πάω, στο άγνωστο. Κι είναι ωραίο το άγνωστο. Οπότε δε θα έπαιρνα ποτέ τα άσχημα βιώματα μου για να τα χρησιμοποιήσω και να κερδίσω κάτι. Το να κάνω κάποιον να ανοιχτεί, να μοιραστούμε ένα κοινό μας βίωμα».

Είναι παιδί του Nintendo και του Sega Mega Drive

«Από μικρή με εντυπωσίαζαν και με ενθουσίαζαν τα manga, τα anime, τα κόμικς, οι σούπερ ήρωες. Έκρυβαν μια τεράστια δύναμη. Όλοι είμαστε λίγο σούπερ ήρωες μέσα μας και κρύβουμε δυνάμεις. Οπότε μικρή έλεγα πως έχω μια υπερδύναμη. Γι΄αυτό έπαιζα παιχνίδια, έκανα κοπάνες για να πάω σε ίντερνετ καφέ, έπαιζα με φίλους…

Ήμουν παιδί της Nintendo, μου άρεσαν το Donkey Kong, το Super Mario. Με εντυπωσίαζαν τα χρώματα τους και το πώς ήταν δομημένα. Για μένα αυτά τα παιχνίδια είναι σαν τη ντουλάπα στη Νάρνια. Κι είναι πια υπέροχο που υπάρχουν στην Ελλάδα ομάδες ανάπτυξης για gaming, κόμικς κτλ.»

«Πολλές φορές ένιωθα ότι οι χαρακτήρες από τα παιχνίδια ή τις ταινίες που έβλεπα ή τα παιδικά, πως ήταν η παρέα μου. Ήθελα να τους ξαναβλέπω. Ένιωθα πολύ ευχάριστα. Πρόσεχα πάντοτε όμως να μην ξεπεράσω το όριο, να μην πέσω στην παγίδα, να μην ξεχάσω ότι υπάρχουν και οι πραγματικοί φίλοι εκεί έξω. Είχα ένα λούτρινο κουκλάκι, κίτρινο, φωσφοριζέ σκυλάκι, ιταλικής μάρκας, που το έλεγα Βαμβίνι. Το κρατούσα, μιλούσα μαζί του, ανταλλάσσαμε μυστικά και το βράδυ πίστευα ότι ζωντάνευε».

«Το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα, νομίζω ήταν Sonic στο Sega Mega Drive. Τα πρώτα μου κόμικς ήταν σίγουρα κάτι από Marvel – την προτιμώ από DC. Pokemon και Yugi-Oh έβλεπα φανατικά. Αγόραζα και κάρτες και έπαιζα με αυτές. Και με τις σβούρες που ήταν τότε στα τυρογαριδάκια. Εννοείται πως ξυπνούσα από τις 7 το πρωί κάθε Σαββατοκύριακο, έτρωγα ζεστά αυγά, φρυγανιές με βούτυρο και μαρμελάδα και έβλεπα φανατικά όλα τα κινούμενα. Γι΄αυτό και τώρα που υπάρχει αυτή η επένδυση στον κόσμο των κόμικς από το σινεμά και τις σειρές, χαίρομαι πάρα πολύ. Περιμένω αγωνιωδώς κάθε φορά».

Η Κορίνα Ντιλενιάν περνάει τα βράδια της βλέποντας εκπομπές με θεωρίες συνωμοσίας και τρώγοντας πίτσες και γαριδάκια

«Τρελαίνομαι και για τα sci-fi. Ό,τι έχει να κάνει με διάστημα, είναι στο στοιχείο μου. Ο Χόκινγκ είναι ο αγαπημένος μου. Έβλεπα και Big Bang Theory, αν και το αντικαταθλιπτικό μου είναι πάντοτε τα Φιλαράκια. Με την παρέα μου είμαστε νέρντουλες. Είμαστε 3-4 άνθρωποι που μαζευόμαστε και καιγόμαστε στην κουβέντα.

Περνάω και μόνη μου βέβαια μέρες που κάθομαι και διαβάζω για τις μαύρες τρύπες, παρακολουθώ φανατικά Astronio που κάνει την αστροφυσική τόσο κατανοητή, τόσο προσιτή. Αναζητάω και άρθρα σχετικά με το διάστημα να διαβάσω. Έχω και τις πολύ καλτ βραδιές που θα ξεκινήσω μαραθώνιο με εκπομπές Λιακόπουλου ή με Πύλες Του Ανεξήγητου, που θα καώ μέχρι τις 6 το πρωί έχοντας το 15ο κομμάτι πίτσα στο στόμα και γαριδάκια».

«Μέσα σε όλα όσα κάνω, ζωγραφίζω και είμαι σε μια μπάντα. Λεγόμαστε Stellar City, δηλαδή Πόλη των Άστρων. Τόσο μεγάλη αγάπη έχω για τα διαστημικά πράγματα. Πιστεύω πολύ στη θεωρία του Matrix. Πιστεύω σε πολλές διαφορετικές θεωρίες, γιατί η κάθε μια έχει τις πιθανότητες της και τη γοητεία της. Το να ισχύει η θεωρία του Matrix, να είμαστε δηλαδή η σκέψη ενός όντος, είναι η λιγότερο αγχωτική για μένα. Με ιντριγκάρει επίσης πολύ ο χρόνος, γιατί δεν είναι γραμμικός, αλλά είναι μια διάσταση. Θα ήθελα λοιπόν να μάθω αν υπάρχουν ταξίδια στο χρόνο, αν μπορούσα να κρυφοκοιτάξω μια από τις μεγάλες αλήθειες της ύπαρξης».

«Από μικρή ηλικία κοίταζα τ΄αστέρια. Στο πατρικό του μπαμπά μου στην Αρμενία, ήταν ένας λόφος κι επειδή τότε δεν έπαιζαν φώτα, έπαιρνα μια πετσέτα και πήγαινα με τη γιαγιά μου από 2-3 ετών, ξάπλωνα, κοιτούσα τ΄αστέρια και ρωτούσα. Έψαχνα την έννοια του χρόνου και κομμάτι κομμάτι άνοιγε όλο αυτό μέσα μου. Κάθομαι πολλές φορές και τα λεώ στη μάνα μου και “καίγεται”. Ίσως από αυτές τις ενατενίσεις να ξεκίνησε το ερέθισμα».

Θα την πετύχεις στα μπαρ του κέντρου να χορεύει ως το πρωί

«Στη μπάντα παίζουμε μόνο ξένα. Δεν ακούω ελληνικά, δεν τα αντέχω, δεν είναι του στυλ μου. Είμαι της ξένης μουσικής. Μου αρέσουν ροκ και μέταλ, τα all time classic κομμάτια, αλλά και πιο νέες μπάντες και τραγουδιστές. Μου αρέσει όμως και η κλασική μουσική. Ακούω τον Λουντοβίκο Εϊναούντι, που είναι ο αγαπημένος μου και τον έχω δει από κοντά. Στο αυτοκίνητο όμως θα ακούσω Manowar, Megadeth, αγαπώ Μπρους Ντίκινσον. Με τους Stellar City βέβαια παίζουμε πιο γκρουβάδικα, πιο dance, τύπου Λένι Κράβιτζ. Εγώ δεν παίζω όργανο, τραγουδάω. Πάντα ήθελα να μάθω κιθάρα και πιάνο, αλλά μάλλον δεν το ήθελα πολύ».

«Είμαι άνθρωπος που θέλω να κάνω πολλά πράγματα. Θα φροντίσω πάντοτε να βρω χρόνο. Τρελαίνομαι για γυμναστική, για να κάνω δουλειές σπιτιού. Πώς τα καταφέρνω; Ξυπνάω νωρίς, κοιμάμαι αργά. Προτιμώ να κόβω ώρες ύπνου και να λέω μια φορά την εβδομάδα ότι θα πέσω να ξεραθώ και να είμαι οφ και τις υπόλοιπες να ζω στα κόκκινα. Οι φίλοι μου μου λένε “πού τα προλαβαίνεις;” κτλ. Δε στα λέω για να φλεξάρω. Αν μου έλεγες πριν 10 χρόνια ότι θα τα έκανα όλα αυτά, δε θα το πίστευα και θα κουραζόμουν στη σκέψη».

«Επιτρέπω στον εαυτό μου τα πάντα. Αν θέλω να παραγγείλω 5 πίτσες και να τις φάω, θα το κάνω. Αν θέλω την επόμενη μέρα να σαβουριάσω πάλι με σουβλάκια, θα το κάνω. Αν θέλω να κλείσω εντελώς το τηλέφωνο, να κοιμάμαι μόνο, πάλι θα το κάνω. Είμαι σωστός senpai (δάσκαλος) του εαυτού μου. Αν θέλω να χαλαρώσω, θα το κάνω. Αν θέλω να πάω στα κόκκινα, θα το κάνω. Μπορεί να τελειώνω δουλειά 11 το βράδυ κι αντί να πάω σπίτι, να βρεθώ στο Clumsies να χορεύω ως τις 3 το πρωί με τους παλαβούς φίλους μου. Είμαι σούργελο έξω εγώ».

«Έχω κάνει πολύ μεγάλες σαβούρες με την κολλητή μου τη Χρύσα, η οποία για κάποιο λόγο δηλώνει μάνατζερ μου. Μεγαλώσαμε μαζί. Με αυτή και τη Χαρά. Με τη Χρύσα έχουμε κάνει τα μεγαλύτερα σαβουριάσματα. Ξεκινήσαμε με McDonalds που τρώγαμε κάθε μέρα πόσα μπέργκερ στην καθισιά μας. Πώς δεν έχουμε πεθάνει, δεν το ξέρω (γέλια). Μετά, περάσαμε φάση που μαζευόμασταν σπίτι και τρώγαμε 8 αυγά, με πατάτες τηγανητές, μαγιονέζες. Μετά, ακόμα και τώρα, παίρνουμε πίτσα με το μέτρο. Ένα μέτρο η κάθε μία. Χωράνε τα πάντα σε αυτή την κοιλιά».

Η Κορίνα Ντιλενιάν περηφανεύεται για το ramen soup της

«Γυμναστική κάνω όσο προλαβαίνω. Υπήρξε διάστημα που έκανα 5 μέρες τη βδομάδα. Η γυμναστική μου άρεσε πάντα. Το σκαρί μου είναι τέτοιο που δεν παίρνω εύκολα κιλά. Με έχουν δει να τρώω και με μισούν που δεν παχαίνω. Μου αρέσει όμως και το υγιεινό. Μου αρέσει να μαγειρεύω, τρελαίνομαι για σούσι. Οτιδήποτε γιαπωνέζικο με κερδίζει. Θα φάω όμως και το μπρόκολο, τα ψητά λαχανικά μου. Μαγειρεύω όλες τις κουζίνες. Τα καλύτερα μου είναι ιταλική κουζίνα και ramen soup».

«Υπάρχει μια ρετρολαγνεία κι είμαι νοσταλγός των old school πραγμάτων, αλλά χαίρομαι που είμαστε θεατές των εξελίξεων. Μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε ένα διαμάντι να σκαλίζεται και να λάμπει περισσότερο. Για μένα όλα είναι ακατέργαστα διαμάντια. Ναι, μπορεί να δυσκολεύει κάποιους ανθρώπους η πολυπλοκότητα των πραγμάτων. Εγώ δε θέλω να γίνονται απρόσωπα. Μου λείπει να υπάρχει η επαφή.

Ένας λόγος που αγαπώ και δεν αγαπώ τα σόσιαλ, είναι ότι χάνονται μεν τα πράγματα, μα είναι κι ένας τρόπος για να εκφραστείς. Όλα έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους. Η χρήση είναι οκ, η κατάχρηση όχι. Οπότε εγώ θα σου πω ότι δέχομαι με ανοιχτές αγκάλες κάθε τι που εξελίσσεται, αρκεί να μη χάνεται το στοιχείο που σου γεννά την αίσθηση της οικειότητας. Αν το παρατηρήσεις, όλα γυρίζουν στα 90’s. Η μόδα, η μουσική, ο τρόπος που μιλάμε, όλα κρύβουν μια ρετρολαγνεία».

«Έχω μεγάλο θέμα με τις μυρωδιές. Τυχαίνει να περπατάω κάπου, να μυρίζω κάτι και να με στέλνει πίσω στο χρόνο, σε μια ανάμνηση. Μου αρέσει να ταξιδεύω σε αυτές τις αναμνήσεις, γιατί μεγαλώνουμε ρε γαμώτο. Μεγαλώνουν οι γονείς μας, χανόμαστε με τους ανθρώπους, ο καθένας κάνει την οικογένεια του ξεκινάει το δικό του δέντρο αναμνήσεων. Δεν είμαστε πια αυθόρμητοι. Αυτό με στενοχωρεί πιο πολύ. Σκέφτομαι πώς συμπεριφερόμασταν παιδιά και πώς τώρα. Μου λείπει αυτό. Όχι ο παλιμπαιδισμός, αλλά η ξεγνοιασιά της κάθε στιγμής. Τότε που ανοίγαμε ένα μπλοκ ζωγραφικής και βουτούσαμε με όλη μας την ψυχή σε αυτό.

Εγώ συντηρώ τις αναμνήσεις μου, δε θέλω να ξεχνάω τι με κάνει χαρούμενη. Θέλω να δω για 1000η φορά την ίδια ταινία. Βλέπω το Lord of The Rings που το έχω δει άπειρες φορές. Με κάνει χαρούμενη. Και μπορεί να δω τέτοιες ταινίες ντυμένη με στολή. Κάνουμε και με φίλους κάποιες φορές Star Wars Nights που ντύνομαι με μάσκα Darth Vader και Light Saber και παραλαμβάνω τις πίτσες έτσι ακριβώς. Έχω αυστηρό dress code».

Είναι ανοιχτή στο φλερτ, αλλά θα σε περάσει στο friendzone

«Δε φλερτάρω πολύ. Όταν βγαίνω έξω, δεν πέφτει το μάτι μου. Αν με δεις πώς συμπεριφέρομαι με την παρέα μου ή θα με πεις ηλίθια ή ότι το ζω με την παρέα μου και δεν είμαι σε φάση να με φλερτάρουν. Δε σου λέω πως δε θα περιποιηθώ, δε θα φτιαχτώ. Έχω ψώνιο με τη μόδα, θα ψαχτώ αρκετά. Αλλά δεν έχει τύχει να φλερτάρω ακριβώς επειδή είμαι αλλού. Όχι επειδή δε μου αρέσουν οι άντρες. Επίσης, εκθειάζω πολύ τις γυναίκες σε βαθμό που νομίζουν ότι γουστάρω τις γυναίκες. Πιο εύκολα θα εκθειάσω μια γυναίκα, παρά έναν άντρα. Όταν βγαίνω, πάντα θα είμαι έτσι.

Θα με προσεγγίσει ο άλλος πάντως. Θα δει την τρέλα μου. Εγώ είμαι ομιλητική και καθόλου σνομπ. Ακόμα και με τον φίλο μου να είμαι, αν με κεράσουν θα το δεχτώ. Δεν έχω θέμα και να είμαι διαχυτική μέχρι ενός σημείου. Αλλά εγώ τους περνάω όλους συνήθως στο friendzone. Είναι δύσκολο μετά για τον άλλο να το πάει παρακάτω. Γι΄αυτό κάνω πολλή παρέα με άντρες. Έχω φίλους άντρες, τους αγαπάω, τη βρίσκω μαζί τους, περνάμε πολύ καλά, ακριβώς γιατί τους έχω στο friendzone».

«Σίγουρα η εξωτερική εμφάνιση παίζει ρόλο, πρέπει να γοητευτεί το μάτι. Κοιτάζω το στήσιμο, το στυλ. Δε μου αρέσει να είναι ο άλλος κραυγαλέος ή πολύ μοντέρνος. Θέλω να είναι κλασικός, να είναι χύμα ίσως. Εμένα πάντοτε με ιντρίκαραν ερωτικά οι άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις λες και τους ξέρεις καιρό. Άρα αυτό που με νοιάζει, είναι να νιώθω άνετα και ο άλλος να είναι κάφρος. Γιατί εγώ είμαι κάφρος, είμαι “φίλος”.

Τσαλακώνομαι πολύ. Έχω φάει τζατζίκι στο πρώτο μας ραντεβού με τον φίλο μου. Είχαμε βγει, είχαμε πιει και καταλήξαμε να τρώμε βρώμικο και κατέληξα να μου τρέχουν σάλτσες από το στόμα. Και σκόρδο πολύ θα φάω. Και μετά θα γυρίσω να ρωτήσω τον άλλον “έχω τίποτα εδώ στη σχισμή των δοντιών, γιατί κάτι με ενοχλεί”. Τόσο κάφρος».

* Η Κορίνα Ντιλενιάν εμφανίζεται κάθε Παρασκευή στο Cosmote Sport1, στις 22:30, παρέα με τον Παύλο Παπαπαύλου στην  εκπομπή Game R1.

** Φωτογραφίες: Γιώργος Μαλεκάκης

***Ευχαριστούμε το FFreak Boutique στην Κηφισιά (Κηφισίας 268) για τη φιλοξενία της συνέντευξης και της φωτογράφισης