Το ψευδώνυμο του είναι Nerogreco. Το κανονικό του όνομα είναι Christian Ιωαννίδης. Είναι γνωστός όμως ως Light. Μπορεί να απαντάει σε πολλά ονόματα, αλλά όλα καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: δεν είναι ένας ακόμα τράπερ.
Πέραν του ότι ο ίδιος διαφωνεί με την ύπαρξη του όρου «τράπερ» και τονίζει ότι είναι ράπερ, ο Light είναι κι ένας καλλιτέχνης που στη μουσική του δε θα βρεις μόνο τα συνηθισμένα περί ναρκωτικών, όπλων, γρήγορων αυτοκινήτων και σεξουαλικών πράξεων. Έχει και έλλογο στίχο, κάτι που μπορείς να το δεις στο τραγούδι του «Τι Φοβάσαι».
Στη συνέντευξη που κάναμε για το περιοδικό Nitro, επιβεβαιώθηκε αυτό που υπέθεσα ακούγοντας αυτό το τραγούδι αλλά και μαθαίνοντας ότι όταν κυκλοφόρησε το προηγούμενο άλμπουμ του, ήταν στη δεκάδα του Spotify παγκοσμίως.
Ακολουθεί ένα μέρος της κουβέντας μας για το περιοδικό.
Γιατί δε σας παίζουν τα ραδιόφωνα; Λόγω της βωμολοχίας;
Μια χαρά θα μπορούσαν να μας παίξουν. Στην Αμερική κάνουν clean version, αλλά εδώ μας κάνουν μποϋκοτάζ όσοι ελέγχουν το airplay για να ταΐζονται «ιερά τέρατα». Στο Youtube έχω συνολικά 300 εκατομμύρια views, είμαι πρώτος μαζί με τον Snik, και δε με παίζουν στο ραδιόφωνο. Ούτε τους άλλους ράπερ.
Μήπως φταίει – ρωτάω τώρα – ότι ακόμα και στις καθαρές εκδοχές θα υπήρχαν πάλι αναφορές σε ναρκωτικά και όπλα;
Σε όλες τις χώρες του κόσμου πώς παίζονται τέτοια τραγούδια; Εκτός από την Κίνα και τη Β. Κορέα, το ραπ μονοπωλεί στο ραδιόφωνο. Εδώ είμαστε οι μοναδικοί που βάζουμε προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Δε μας δίνεται καν κίνητρο να κάνουμε τις clean versions. Δηλαδή οι Migos στην Αμερική που οι 3 από τις 5 λέξεις είναι «bitch, whore, nigga» πώς παίζονται παντού; Ας αφήσουμε στην άκρη τα τραγούδια με τις βρισιές. Το «Τι Φοβάσαι» δεν έχει ούτε μία βρισιά μέσα. Γιατί δεν το παίζουν; Γιατί προτιμούν τον Τριαντάφυλλο ξέρω γω.
Εγώ ήμουν σε αυτούς που έλεγαν πριν 4-5 χρόνια ότι κάπου θα σπάσει. Τώρα όμως βλέπω ότι δεν είναι έτσι. Οι παλιότεροι πάντα θα λένε ότι η μουσική χαλάει όσο μεγαλώνουν. Εσάς σας κατηγορούν για τα μπινελίκια, τη χλιδή και τους αλλοπρόσαλλους στίχους. Εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει η βία και μια υποτίμηση της γυναίκας μέσα στα τραγούδια σας που ίσως να επηρεάζει τους νέους;
Θα σου πω ειλικρινά. Αυτοί που κατηγορούν το ραπ ότι παρουσιάζει τη γυναίκα ως τσούλα, είναι οι τουρίστες του ραπ. Έχουν ακούσει τυχαία ένα τραγούδι και ψάχνουν αφορμή για να πουν το οτιδήποτε. Θα σου εξηγήσω τι ισχύει.
Ναι, έχουμε τραγούδια που αποκαλούμε τις γυναίκες πουτάνες. Αλλά έχουμε τραγούδια που λέμε τους άντρες καργιόληδες κι ότι φέρονται πούστικα. Όπως υπάρχουν αξιοσέβαστες γυναίκες που κερδίζουν επάξια τον σεβασμό και την τρυφερότητα μας, υπάρχουν και οι πουτάνες. Και δε μπορούμε να το αρνηθούμε αυτό. Αντίστοιχα, όπως υπάρχουν άντρες μάγκες και ωραία παιδιά, υπάρχουν και οι καργιόληδες. Άρα ότι εγώ θα γράψω έναν στίχο που λέει μια γυναίκα πουτάνα, δε σημαίνει πως λέω έτσι όλες τις γυναίκες. Αν πω κάποιον καργιόλη, δε λέω έτσι όλους τους άντρες.
* Διάβασε όλη τη συνέντευξη του Light στο περιοδικό Nitro που κυκλοφορεί στα περίπτερα
