Το τελευταίο διάστημα, ο μόνος λόγος που είχαμε για να ασχοληθούμε με τον Edward Norton, ήταν εκείνη η ιστορία με την αληθινή «Pocahontas» και ότι είναι μακρινός συγγενής του. Τότε, που σε ένα επεισόδιο της σειράς «Finding Your Roots», που ασχολείται με το από πού κρατάει η σκούφια διάφορων διασημοτήτων, ο ιστορικός και παρουσιαστής της σειράς, Henry Louis Gates Jr, του αποκάλυψε ότι η Pocahontas ήταν η 12η προγιαγιά του Norton. Καλά όλα αυτά και συγκινητικά και υπέροχα, αλλά όχι αρκετά για όλους εμάς που λατρέψαμε τον Edward Norton μέσα από τις ταινίες και τις ερμηνείες του.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Norton είναι ένας υπερ-ταλαντούχος ηθοποιός, από τους καλύτερους της γενιάς του ή τους καλύτερους γενικώς. Μάτια εκφραστικά, «τεμπέλικο» και νωχελικό παίξιμο όταν χρειάζεται, δυναμικός όταν το απαιτεί ο ρόλος, με το «μάτι του τρελού», με χαμόγελο σαρδόνιο, με ύφος «κακόμοιρο», με μια τεράστια ερμηνευτική γκάμα.
Ο Norton του «Fight Club» ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα του Brad Pitt – και αυτός που τελικά, έκλεψε την παράσταση. Ο Norton του «American History X» έκανε το δρομολόγιο Κόλαση – Παράδεισος με μαεστρία μοναδική. «Primal Fear», Υπόθεση Λάρι Φλιντ», «The Score», «Red Dragon», «25η Ώρα». Ακόμα και στη «Ληστεία αλά Ιταλικά» ή ως «Hulk», κατάφερνε να ξεχωρίσει. Και φυσικά «The Bourne Legacy», «Birman», «Grand Budapest Hotel». Μόνο που από τότε, πέρασαν πολλά χρόνια, χωρίς τον Norton στις (κινηματογραφικές) επάλξεις.
SOS: Missing Norton
Ήταν επιλογή του; Κουράστηκε; Δεν έβρισκε ρόλους που να του αρέσουν; Είπε να κάνει μια «αγρανάπαυση»; Ή μήπως ίσχυαν οι φήμες που έκαναν λόγο για προβληματικές συμπεριφορές, αλαζονεία και «κωλοπαιδισμό», που του έδειξαν την πόρτα της εξόδου από τα μεγάλα κινηματογραφικά πλατό;
Ο Norton, σίγουρα, δεν είναι αυτό που λέμε «εύκολος τύπος» και «ήσυχο παιδί» – οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, συνήθως είναι κάπως «ιδιαίτεροι» παντού, δεν ακολουθούν νόρμες, πάνε κόντρα στο ρεύμα του ποταμού, σαν το σολομό. Και συμπεριφέρονται όπως θέλουν και όχι «όπως πρέπει», πληρώνοντας το τίμημα των πράξεών τους, ενίοτε και με τόκο.
Ό,τι και να του έφταιξε ή ό,τι και να τους έφταιξε, ο Edward Norton επέστρεψε. Πρώτα στο πλευρό του Daniel Graig, στο «Glass Onion: Knives Out» – η προσπάθεια του Graig να απογαλακτιστεί από τον James Bond, αποδείχθηκε ευεργετική τόσο για τον ίδιο, όσο και για τον Norton, τον ευφυή αλλά δολοπλόκο και μάλλον διεστραμμένο πολυεκατομμυριούχο της ταινίας. Το «Knives Out», δεν είναι κανένα αριστούργημα – είναι όμως διασκεδαστικό, περνάς καλά, βλέπεις μπόλικη Ελλάδα και σίγουρα όταν τελειώνει η ταινία, δεν λες ότι έχασες δυο ώρες από τη ζωή σου – το αντίθετο μάλιστα.
Και πλέον, αναμένουμε να δούμε Norton στη νέα ταινία του Wes Anderson, το «Asteroid City». Συνεργάζονται ξανά οι δυο τους, μετά το «Grand Budapest Hotel», είχαν περάσει καλά τότε κι εκείνοι κι εμείς και το ίδιο αναμένουμε να συμβεί και τώρα. Η ταινία μας ταξιδεύει στο 1955 και σε μια φανταστική πόλη της ερήμου, όπου μαθητές και γονείς από όλες τις ΗΠΑ συγκεντρώνονται για ακαδημαϊκούς διαγωνισμούς, ξεκούραση, ψυχαγωγία, κωμωδία, δράμα και ρομάντζο σε ένα συνέδριο.
Μαζί του, μια πλειάδα αστέρων: Jason Schwartzman, Scarlett Johansson, Tom Hanks, Jeffrey Wright, Tilda Swinton, Bryan Cranston, Adrien Brody, Liev Schreiber, Hope Davis, Steve Park, Rupert Friend, Maya Hawke, Steve Carell, Matt Dillon, Hong Chau, Willem Dafoe, Margot Robbie, Tony Revolori, Jake Ryan, Jeff Goldblum και άλλοι, οπότε είναι αυτό που λέμε «καλό φαίνεται»…
Αν αυτή είναι η επιστροφή του «στα πράγματα», τότε καλώς μας (ξανα)ήρθε. Με την προϋπόθεση να μην κάνει δυο-τρεις ταινίες και εξαφανιστεί και πάλι. Διότι ο άνθρωπος που αν δεν ήταν ηθοποιός, θα ήταν πιλότος, ευτυχώς για όλους εμάς και δυστυχώς για την αεροπλοϊα, επέλεξε την υποκριτική. Ο άνθρωπος που θα ήθελε πολύ να έχει μάθει να παίζει μουσικό όργανο, κατάφερε να παίζει με το μυαλό και τα συναισθήματά μας.
Ο – παρολίγον – σέρφερ, κατάφερε να δαμάσει τα πιο άγρια κύματα του Χόλιγουντ, παρά το γεγονός ότι καθόλου δεν απολαμβάνει τη φήμη του, ότι δεν ενδιαφέρεται να κάνει ταινίες για όλους αλλά για τον εαυτό του και τους φίλους του, αλλά και για ανθρώπους που αναγνωρίζουν την ευαισθησία του και αν πρέπει να σταματήσει να παίρνει το μετρό, λόγω αναγνωρισιμότητας, τότε «θα μπορούσα να πάθω καρδιακή προσβολή».
