Οι Ψυχοκόρες στον ΑΝΤ1 μας συγκινούν, ο «ενορχηστρωτής» τους, πίσω από τις κάμερες, μας μιλάει για το παρασκήνιο, αποκαλύπτει ποια σκηνή τον δυσκόλεψε και πώς νιώθει για την επιτυχία της σειράς.
Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης κατάφερε στο πρώτα του βήματα στην σκηνοθεσία να χτίσει μία τηλεοπτική σειρά, με κινηματογραφικούς κώδικες, αλλά -και αυτό είναι το πιο σημαντικό- να δημιουργήσει ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που συγκινεί και φέτος θεωρείται κορυφαία τηλεοπτική σειρά.
Εμείς τον συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί του, μας είπε για το συναίσθημα που το γεννά η αποδοχή του κόσμου, για τις σκηνές που τον δυσκόλεψαν, αλλά και γιατί θα ήθελε από όλους τους ήρωες της σειράς, να υποδυθεί τον Νάτση.
Είναι μία σειρά που την περιμένουμε καιρό, πώς νιώθεις για αυτό;
Νιώθω χαρά. Όπως λέω, μ’ αρέσει να γιορτάζω, αφού μία σειρά την έχει δει και το κοινό, την έχει χορτάσει και την έχει αγαπήσει. Και εκεί μπορείς να καταλάβεις κατά πόσο είναι επιτυχημένη, γιατί εγώ δεν θέλω να κάνω σειρές για μένα, για λίγο κόσμο, θέλω οι σειρές μου να ταξιδεύουν και να αγγίζουν όσο περισσότερο κόσμο γίνεται.
Οπότε το ότι βλέπω τόσο μεγάλη απήχηση, βλέπω ανθρώπους στα σόσιαλ και στο δρόμο, στην καθημερινότητα που συζητάμε το θέμα, το πώς αντιδρούν και πώς το έχουν αγκαλιάσει με τόση αγάπη, για μένα είναι η μεγαλύτερη νίκη και η μεγαλύτερη ευτυχία ως ένας από τους δημιουργούς αυτού του πρότζεκτ.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή που χρειάστηκε να γυρίσετε;
Η πιο δύσκολη σκηνή από κόσμο ουσιαστικά, ήταν στο επεισόδιο 16, ένα κυνηγητό που κάναμε στο Κέντρο Εργαζόμενου Κοριτσιού. Ήταν μία ομιλία και είχαμε εκεί 70-80 ανθρώπους περίπου και στήσαμε μία χορογραφία, ένα μονοπλάνο. Χρειάστηκε για να συντονιστεί σωστά να στήσουμε έναν έναν τους ανθρώπους και να καθοδηγήσουμε πώς θα κινούνται.
Κρατάει νομίζω τέσσερα με πέντε λεπτά η σκηνή. Ήταν μεγάλη πρόκληση γιατί το γυρίσαμε αργά, έπρεπε να είναι βράδυ, και είχαμε μαζέψει πάρα πολλούς εθελοντές, προσπαθούσαμε να τους κρατήσουμε και το ενδιαφέρον για να μην βαρεθούν…
Για μένα αυτό είναι και το στοίχημά μου ως σκηνοθέτης, πώς μπορούμε να κάνουμε ενδιαφέρουσες σκηνές, να φύγουμε δηλαδή από το κλασικό, ένα γενικό πλάνο και δύο κοντινά ή η κάμερα να ακολουθεί μόνο αυτόν που μιλάει και να δημιουργήσουμε συνθήκες που είναι σχεδόν σαν χορογραφίες. Νιώθω ότι μόνο στον κινηματογράφο μπορείς να το κάνεις αυτό, και γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε;
Η αλήθεια είναι ότι οι θεατές σε αρκετές σκηνές δακρύσαμε, υπήρχε κάποια σκηνή που σε συγκίνησε και σένα;
Συγκινούμαι δύσκολα όταν βρίσκομαι σε μία συνθήκη που πρέπει να βεβαιωθώ ότι κάτι θα βγει καλά. Δηλαδή, θυμάμαι χαρακτηριστικά την σκηνή που έχει πεθάνει η μητέρα των κοριτσιών και η Μαριάννα Κιμούλη που υποδύεται τη Μαρίκα τη βρίσκει νεκρή και αρχίζει να κλαίει από πάνω της.
Όλοι όσοι έβλεπαν το βίντεο εκείνη την στιγμή άρχισαν να κλαίνε, εγώ επειδή ήμουν προσηλωμένος στο καθήκον, να δω αν θα είναι σωστός ο φωτισμός, το πλάνο κ.λπ., αναγκαστικά είμαι αρκετά έξω από όλο αυτό.
Εντάξει, μπορώ να καταλάβω αν είναι καλή η σκηνή ή όχι, αλλά δυστυχώς θα έλεγα -γιατί θα ήθελα και εγώ να συγκινηθώ- δεν πάω σε αυτό το έξτρα επίπεδο που είναι να δακρύσω. Γίνεται εκ των υστέρων, όταν βλέπω το αποτέλεσμα ολοκληρωμένο.
Όταν είδες το αποτέλεσμα;
Το αποτέλεσμα το βλέπω και με τη μουσική, με το μοντάζ, όταν έχει καθαρίσει ο ήχος και είμαι καθισμένος στον καναπέ μου, χαλαρός μαζί με το δικό μου άνθρωπο, τότε μπορώ να το απολαύσω και η αλήθεια είναι ότι το απολαμβάνω και δεν βαριέμαι παρότι ξέρω την ιστορία.
Και θα σου πω ότι βλέπω και τις αντιδράσεις των γύρω όταν το βλέπω με παρέα και όταν τους βλέπω και αυτούς να δακρύζουν, να συγκινούνται, να γελάνε, να αντιδρούν στα δρώμενα, ξαναγυρίζω στη μεγαλύτερη ικανοποίηση που μπορεί να νιώσει ένας σκηνοθέτης.
Εάν έφευγες από τη θέση του σκηνοθέτη και ήσουν ηθοποιός, ποιος είναι ο ρόλος που θα ήθελες να υποδυθείς;
Δεν ήμουν προετοιμασμένος για μία τέτοια ερώτηση, νομίζω όμως ότι θα ήθελα το ρόλο του Νάτση. Είναι ο πιο μουντρούχος γιατί έρχεται από χωριό, για μένα είναι σκληρός χαρακτήρας, αλλά μέσα σε αυτή τη σκληρότητα, βγάζει μία άγνοια, σαν ένα μεγάλο παιδάκι. Αυτό μου αρέσει.
Θεωρώ ότι ο Νάτσης ήταν ο πιο διασκεδαστικός χαρακτήρας και οι σκηνές του είναι σκληρές αλλά από μία άλλη οπτική είναι και αστείες και αυτό το συνδυασμό δύσκολα τον πετυχαίνεις. Δεύτερη επιλογή, θα ήταν ο Παύλος που είναι ο πιο σοφιστικέ με πολλά συναισθήματα.
Παρόλα αυτά, ο Νάτσης θα ήταν η πρωτιά. Να φωνάζει, να κάνει υποδείξεις. Σε πολλά γυρίσματα στις σκηνές του Νάτση γελούσαμε στο παρασκήνιο, ωστόσο το κρατήσαμε σε ένα όριο για να είναι τόσο όσο, ώστε να περνάει καλά το κοινό.
Χρειάστηκε να μιλήσεις με γυναίκες που βίωσαν την εμπειρία, εργάστηκαν στο παρελθόν ως ψυχοκόρες, όπως η κυρία που είδαμε στο βίντεο που το έχει βιώσει; (Στην παρουσίαση της σειράς για τους δημοσιογράφους είδαμε τη μαρτυρία μίας γυναίκας που βίωσε την εμπειρία της ψυχοκόρης).
Διάβασα αρκετά, δεν μίλησα με κάποιον. Δεν είχαμε και κάποια άμεση επικοινωνία, χάρηκα που το είδαμε αυτό, θα ήθελα να το βρω και να το ξαναδώ και να το ξανακούσω, γιατί είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας που δεν το ξέρουν και πολλοί, δεν το βλέπεις στα πλαίσια μυθοπλασίας, εδώ δεν το έχουμε δει ως αληθινή ιστορία στα πλαίσια ντοκιμαντέρ.
Στη διάρκεια ωστόσο της προετοιμασίας, είχα μεγάλη τριβή στο θέμα με κείμενα και το συζήτησα και με την Πένυ Φυλακτάκη (η μία εκ των σεναριογράφων) που ένιωσα ότι σε ένα μεγάλο βαθμό μπήκα μέσα στο θέμα. Σαφώς θα βοηθούσε πολύ, αν είχαμε και αληθινές μαρτυρίες.
Τώρα ο πήχης βρίσκεται ψηλά, το γνωρίζεις νομίζω. Είναι πίεση για σένα αυτό σχετικά με το επόμενο καλλιτεχνικό σου βήμα;
Είναι πίεση σίγουρα, γιατί θεωρώ ότι το δεύτερο βήμα είναι πιο σημαντικό από το πρώτο. Γιατί αν το δεύτερο δεν είναι τίμιο, δεν λέω ότι χρειάζεται να είναι τόσο καλό όσο το πρώτο, αλλά αν δεν είναι τίμιο, το πρώτο μπορεί να θεωρηθεί πυροτέχνημα. Μπορεί να αναιρεθεί και η επιτυχία του πρώτου.
Οπότε θέλει πολλή προσοχή το μετά, να βεβαιωθούμε ότι η επόμενη σειρά θα έχει τις προδιαγραφές και θα γίνει με τους συνεργάτες, έτσι ώστε να είναι τουλάχιστον μία τίμια δουλειά. Μπορεί να μην σκίσει, να μην μιλάνε οι πάντες για αυτή, αλλά όσοι τη δουν να τη χαρακτηρίσουν μία καλή δουλειά.
Ετοιμάζεται ήδη αυτή η δουλειά;
Ετοιμάζω μία ταινία και μία σειρά. Θεωρώ ότι η ταινία ειδικά είναι ταινία για ελληνικό κοινό με όλα αυτά τα στοιχεία που αγαπά το ελληνικό κοινό: προδοσία, έρωτες, κυνηγητά… Πιστεύω ότι θα την εκτιμήσουν όσοι τη δουν.
Για σειρά το γυρίζουμε σε κωμωδία, γιατί σκεφτήκαμε να κάνουμε μία στροφή και να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο να γελάσει, το ίδιο πετυχημένα που τον κάναμε να δακρύσει με τις Ψυχοκόρες.
