Περιεχόμενα

  1. Ο Κιόγκαν μετέτρεψε το δράμα σε κίνητρο – Η σκηνή που το συνοψίζει
  2. Αναζητώντας την τελειότητα, κάνοντας όλα τα απαραίτητα βήματα
  3. Νόλαν, Λάνθιμος και ίσως ένα Όσκαρ; Μπορεί και όχι, μικρή σημασία έχει

Το πώς ηρεμεί κανείς είναι καθαρά προσωπική του υπόθεση. Άλλοι αγαπούν να διαβάζουν ένα βιβλίο συνοδεία απαλής μουσικής. Άλλοι να έρχονται σε επαφή με τη φύση. Κι άλλοι, θέλουν να ξεδίνουν. Να διοχετεύουν την ενέργεια τους, να διώχνουν την τοξικότητα μέσω της άσκησης. Για τον Μπάρι Κιόγκαν η δική του ψυχοθεραπεία είναι το μποξ. Μόνο πάνω στο ρινγκ νιώθει 100%  ζωντανός, μόνο εκεί αισθάνεται να αδειάζει το κεφάλι του από οποιαδήποτε αρνητική σκέψη.

Τα χτυπήματα δεν τον τρομάζουν. Βασικά, τι να του πουν τα ντιρέκτ και τα κροσέ όσο δυνατά κι αν είναι. O σωματικός πόνος δεν του λέει τίποτα μπρος στο ψυχικό. Έχασε τη μητέρα του όταν ήταν μόλις 12 ετών. Στην πράξη, μάλλον την είχε «χάσει» αρκετά νωρίτερα, αφού εκείνη ήταν παγιδευμένη στην εθιστική κατάρα των ναρκωτικών, ανήμπορη να σταθεί δίπλα στα δύο παιδιά της, στον Μπάρι και τον αδελφό του, Έρικ. Η Πρόνοια παρενέβη. Από ανάδοχη οικογένεια σε ανάδοχη οικογένεια γυρνούσαν τα δύο παιδιά σε διάφορες περιοχές του Δουβλίνου, αναζητώντας ένα σκοπό, μια διέξοδο.

Ο Κιόγκαν μετέτρεψε το δράμα σε κίνητρο – Η σκηνή που το συνοψίζει

Για τον Μπάρι, αυτή η δραματική κατάσταση είχε μια μάλλον ασυνήθιστη κατάληξη προϊόντος του χρόνου. Ένιωσε πως δεν είχε τίποτα περισσότερο πολύτιμο να χάσει. Και ότι μόνο προς τα μπροστά μπορούσε να κοιτάξει. Προσπάθησε λοιπόν να μετατρέψει το δράμα σε κίνητρο. Δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε πόσο δύναμη ψυχής χρειάστηκε για να το κάνει πράξη. Παίρνουμε όμως μια ιδέα κάθε φορά που τον βλέπουμε να παίζει. Είναι εκεί στα μάτια του – αυτά τα τόσο εκφραστικά μάτια. Ένα φως, ένα απαράμιλλο βάθος συναισθήματος.

Προτείνουμε, πραγματικά προτείνουμε, να δείτε το The Banshees of Inisherin, την ταινία για την οποία είναι υποψήφιος για Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου. Εξαιρετική ταινία στο σύνολό της, έχει μια σκηνή στην οποία απελευθερώνεται όλο το εκρηκτικό ταλέντο του Κιόγκαν, με την καθοριστική αρωγή της συμπρωταγωνίστριας του, Κέρι Κόντον – θέλει δύο για να χορέψεις αυτό το «τανγκό».

Παίζοντας ένα ρόλο που θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ως «ο χαζός του χωριού» εξομολογείται τον έρωτά του στην αδελφή του μοναδικού του φίλου, η οποία ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το νησί για να σωθεί από τον απομονωτισμό και τη ξεροκεφαλιά των κατοίκων του.

Διάολε, από σίδερο να ‘σαι λυγίζεις. Το πώς προσπαθεί να εκφραστεί, να βρει τα λόγια να της πει αυτό που νιώθει. Το πώς επιμένει ενώ από νωρίς φαίνεται πως η κουβέντα δεν πάει εκεί που θέλει. Τα τικ με τα οποία τον φορτώνει η αμηχανία. Η απόρριψη, όταν γίνεται οριστική και αμετάκλητη, τον διαλύει. «Λοιπόν, πάει το όνειρο», λέει και γίνεσαι και συ μαζί του χίλια κομμάτια. Δεν θα πούμε περισσότερα, τα spoiler κανείς δεν τα αγαπά…

Αναζητώντας την τελειότητα, κάνοντας όλα τα απαραίτητα βήματα

Ο σκηνοθέτης του φιλμ, Μάρτιν ΜακΝτόνα είναι εξαιρετικά ταλαντούχος στο να αφηγηθεί και να στήσει μια ιστορία και με τον Κιόγκαν βρήκε ένα κομμάτι που ήρθε να δέσει άψογα με το παζλ που είχε ως βάση τη σχέση μεταξύ των χαρακτήρων που ερμηνεύουν οι Κόλιν Φάρελ και Μπρένταν Γκλίσον. Ο πρώτος μιλάει με τα καλύτερα λόγια για το υποκριτικό ταλέντο του νεότερου ηλικιακά συναδέλφου του. Όχι και για το πώς είναι σαν… συγκάτοικος. Έμεναν μαζί στο ίδιο δωμάτιο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και ο Φάρελ έχει να λέει για την ακαταστασία του Μπάρι και ότι του έτρωγε τα δημητριακά χωρίς να τον ρωτήσει.

Εντάξει, δεν μπορεί να είναι σε όλα του τέλειος – είπαμε. Αλλά στο επάγγελμά του, αυτό αναζητά, γι’ αυτό μοχθεί. Με μια πορεία που ξεκίνησε από τα 16, όταν παράτησε το σχολείο με μοναδικό εφόδιο το ότι ήταν καλός στις μιμήσεις και αγαπούσε με πάθος το σινεμά. Με επιμονή, υπομονή και καλώς εννοούμενη τρέλα άρχισε να παίρνει δουλειές σε τηλεοπτικές σειρές στην Ιρλανδία. Ακόμα και ο ερασιτεχνισμός που προσέγγιζε αρχικά τα πράγματα (έστειλε κάποτε βίντεο για οντισιόν τραβηγμένο με κινητό τηλέφωνο, σκοτεινό, σε κάκιστη ποιότητα) δεν μπορούσε να κρύψει πως αυτό το παιδί έχει «κάτι».

Κιόγκαν
Photo credits: Shutterstock

Νόλαν, Λάνθιμος και ίσως ένα Όσκαρ; Μπορεί και όχι, μικρή σημασία έχει

Λίγο λίγο και σταδιακά πολύ, άρχισε να σχηματοποιείται μια πορεία προς τα ψηλά. Κρίστοφερ Νόλαν και Γιώργος Λάνθιμος του έχουν δώσει ρόλο σε ταινίες τους (Δουνκέρκη και Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού αντίστοιχα), υποδύθηκε τον στρατιώτη Πάβελ στη σειρά-φαινόμενο «Τσερνόμπιλ»… Διάσημος πάντως στη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού έγινε παίζοντας τον Τζόκερ στο Μπάτμαν του Ματ Ριβς και στο μαρβελικό Eternals έναν εξωγήινο που ελέγχει το μυαλό (Druig).

Θα συνεχιστεί άραγε η σαν παραμύθι αφήγηση για τον 30χρονο Ιρλανδό ηθοποιό με ένα Όσκαρ στην τελετή της 12ης Μαρτίου; Ναι ή όχι, μικρή σημασία έχει. Και ο Γκλίσον για παράδειγμα που είναι επίσης υποψήφιος, το αξίζει εξίσου. Το πόσο καλός ηθοποιός είναι ο Μπάρι Κιόγκαν δεν χρειάζεται απαραίτητα βραβείο για να επικυρωθεί. Ούτε μια ταινία που θα ‘ναι 100% πάνω του – αν και φρονούμε πως δεν αργεί αυτή η ώρα. Το πιο σημαντικό είναι ότι καταφέρνει και γίνεται σημείο αναφοράς και έμπνευση. Μπορείς πάντα να νικήσεις τις πιθανότητες. Ακόμα κι αν φας πολλές γροθιές, να σηκωθείς.

Ένα μάθημα ζωής που σίγουρα θα προσπαθήσει μελλοντικά να μεταλαμπαδεύσει στον γιο του, Μπράντο, που το προσεχές καλοκαίρι θα κλείσει το 1ο έτος της ηλικίας του. Προσπαθεί άλλωστε να βρίσκει πάντα χρόνο για το παιδί του, να μην αφήνει τη δουλειά να τον «καταπίνει». Έμαθε άλλωστε από νωρίς πως οι στιγμές δεν γυρίζουν πίσω, ότι πρέπει να τις αξιοποιείς στο μέγιστο βαθμό.