Οι πιο δύσκολες συνεντεύξεις είναι αυτές που κάνουμε σε ανθρώπους που βρίσκονται στον φιλικό μας κύκλο, για αυτό με τη Νίκη Σερέτη προτίμησα να γίνει μία συζήτηση με αφετηρία τις δουλειές της στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω την Νίκη θα έλεγα ότι είναι ένας κήπος ολάνθιστος, γεμάτος συναισθήματα και δημιουργία.
Απρόσμενη στις υποκριτικές της επιλογές, τελειομανής και χείμαρρος στις συζητήσεις, με έναν τρόπο «αιρετική» γιατί προσεγγίζει την υποκριτική με ένα δικό της τρόπο βγαίνοντας από τις νόρμες και τα στενά πλαίσια και κερδίζοντας το χειροκρότημα και την αγάπη με το «σπαθί» της!!!
–Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από τη συμμετοχή σου στο θεατρικό έργο The doctor του Robert Icke σε σκηνοθεσία Κ. Ευαγγελάτου. Καλείσαι να υποδυθείς δύο ρόλους, πόσο προκλητικό υποκριτικά είναι αυτό για σένα;
«Να περπατήσεις πάνω στη Σκηνή είναι πρόκληση. Αν δεν είσαι καλός γεωμέτρης με αυτό τον χώρο -όποιος χώρος και να ’ναι που ονομάζεται θεατρικός– αν από πάνω σου δεν υπάρχει αυτός ο θεός, ο Διόνυσος, ο θεός του κρασιού, της χαράς, δεν μπορείς να περπατήσεις πάνω στην Σκηνή.
Σε πετάει, σε τρομάζει. Και από σκηνή μπορεί να μεταμορφωθεί σε σκοινί. Για αυτό δεν είναι καν πρόκληση, είναι το ζητούμενο. Και δυο ρόλοι και τρεις και δέκα…
–Και οι δύο ρόλοι σε «βγάζουν» από αυτό που πράγματι είσαι, ποιες ήταν οι δυσκολίες να χτίσεις αυτές τις μορφές και πώς κατάφερες να βρεις έναν άξονα για να τις υποδύεσαι παράλληλα;
«Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινάμε να προετοιμαζόμαστε για μια παράσταση, ξέρουμε μέσα μας ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν τον έχουμε. Τώρα ποιος ξέρει γιατί στη ζωή επιλέξαμε και βγάζουμε τον καλό, τον στριμμένο -τρεις χαρακτήρες το πολύ- ανάλογα με τον μικρόκοσμο που έχουμε μεγαλώσει και ανάλογα με τις πεποιθήσεις, ανάγκες και αναζητήσεις μας.
Γι’ αυτό και είναι προκλητικό ένας γενναιόδωρος να κάνει τον Σάιλοκ, ένας φοβισμένος να κάνει τον Μέγα Αλέξανδρο, γιατί σκάβει-σκάβει μέσα του και βρίσκει τον άνθρωπο που με έναν τρόπο τον έχει “σκεπασμένο”.
Η μαμά του, η οικογένειά του, το σχολείο του, η κοινωνία του… Είναι πρόκληση πραγματικά να κάνεις κάτι που κοινωνικά δεν έχεις βγάλει απ’ έξω σου. Και δεν προλαβαίνουμε ίσως σε μια ζωή. Μέσα σου όμως το ’χεις.
Το πιο δύσκολο είναι να σωπάσω και να αρχίσω να ξαμολάω τις αισθήσεις μου. Να ανακαλύψω τι είναι ο κάθε ρόλος. Ένα αρχαίο ψαχούλεμα. Από τι μυρωδιές είναι, τι χρώματα, τι θερμοκρασίες, τι υλικά έχει.
Και εκεί να χωθώ με τα δικά μου νεύρα, ως Νίκη βέβαια, και να θυμηθώ πώς είναι η Ρεμπέκα και ο Ιερέας που ερμηνεύω. Το θέμα είναι πόσο θα σωπάσω, πόσο μπορώ να σωπάσω και να αποδεχτώ το διαφορετικό και να τ’ αγαπήσω».
–Πώς όμως εισχωρείς στην ιδιαίτερη φιλοσοφία που λειτουργεί στον κάθε ρόλο και κινείσαι μέσα από αυτή τη λειτουργία;
«Άκριτα το φέρνω στην αγκαλιά μου. Το καλώ με αγάπη, με σιωπή και αποδοχή ώστε να έρθει αυτός ο ξένος άνθρωπος και λίγο, λίγο, λίγο, να μου θυμίσει ότι κι εγώ τον έχω μέσα μου. Μ’ αυτόν τον τρόπο πιστεύω ένας ηθοποιός μπορεί να παίξει τον Χίτλερ που μισεί. Δεν είναι θέμα δυσκολίας.
Καλούμαι να τιθασεύσω τον εαυτό μου που θέλει γρήγορα να παίξει, που θέλει γρήγορα να ξέρει…αυτό τον άγνωστο. Έναν άγνωστο που κοιμάται όμως μέσα μου.
Με την σιωπή μου και τον ψυχικό μου χρόνο, να τον ξυπνήσω για να συνωμοτήσουμε ότι είμαστε ένα και να παίξουμε. Μια αγαπημένη μου φράση από το «The Doctor» είναι αυτή: “Κάθε άτομο είναι μια πόλη γεμάτη ανθρώπους. Όλοι περιέχουμε χιλιάδες διαφορετικούς εαυτούς και δεν μπορεί να είναι όλοι εξίσου σημαντικοί. Επιλέγουμε ποιούς εαυτούς θέλουμε να βάλουμε επικεφαλής”».
–Ασκείς κριτική στους ρόλους που υποδύεσαι;
«Δίνω πολλά φιλιά στη Νίκη μου, για να σταματήσει το μακελειό της κριτικής, γιατί τότε μόνο νιώθω ηθοποιός. Τότε αρχίζει το φως! Επάνω μας το φως, αυτό είναι. Δεν είμαστε ηθοποιοί όταν κριτικάρουμε. Η κριτική στενεύει το μυαλό. Είναι εναντίωση πάνω μας. Είναι κουτσομπολιό. Πώς θα γεννήσω ένα πλάσμα που το “βιάζω”;
Μου υπενθυμίζω να αγαπάω πιο πολύ το άσχημο από το όμορφο, γιατί αυτό είναι στο περιθώριο. Η κριτική έχει βρωμίσει τα πράγματα. Αν κοιταζόμασταν σαν ωραίοι άνθρωποι, πέρα από το αν έχεις ωραία μύτη ή όχι, ιδανικά κιλά ή όχι, ο κόσμος μας θα ήταν πιο ποιητικός. Ο νους λαμπραίνει αλλιώτικα όταν δεν βάζουμε κριτική.
Είναι και δύσκολο να συλληφθεί ο Θεός, μα όπου είναι ο κίνδυνος βλασταίνει το σωτήριο. Εγώ έχω ανάγκη να καταλάβω και δεν καταλαβαίνω όταν τα πράγματα τα ξέρω, τα κρίνω και τα τοποθετώ.
–Στο έργο θίγεται το θέμα των «λαϊκών δικαστηρίων» στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ποια είναι η προσωπική σου άποψη για αυτό το θέμα;
«Η χειρότερη. Δεν μου αρέσει. Και καλά κάνουμε και το θίγουμε και ας θιχτούν οι θιγμένοι!
Οι άνθρωποι παίρνουμε πολύ σοβαρά τον εαυτό μας και όπου σταθούμε και βρεθούμε λέμε την αποψάρα μας.
Θυμάμαι αυτό που λέει ο Τ. Ρόμπινς σε ένα βιβλίο του: “Κανείς μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μπιμπίκι στα οπίσθια της Δημιουργίας”. Γι’ αυτό ας μην παρασυρόμαστε από τον εαυτό μας. Το λες και προληπτική Ιατρική”».
–Μήπως όμως αυτό που γίνεται στα σόσιαλ μίντια δεν είναι καινούργιο, αλλά προϋπήρχε, απλώς δεν είχαμε τόσο εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία παλιότερα;
«Μάλλον, δεν ξέρω. Η ασχήμια πάντα υπήρχε».
–Συμμετέχεις και στη σειρά της ΕΡΤ Το Δίχτυ. Είναι το κύκνειο άσμα του Μανούσου Μανουσάκη και πλέον ανέλαβε ο Γρηγόρης Καραντινάκης, πες μου κάποια πράγματα για το ρόλο σου εκεί;
«Στα γυρίσματα υπήρχαν το πνεύμα και η ομορφιά του Μανούσου! Υπήρχε εκείνη η ψυχή που επλανάτο και ένα μάγκωμα, αλλά τα σκανταλιάρικα πειράγματα του Θοδωρή, η γενναιοδωρία και το χαμόγελο της Άννας Μαρίας, ο υποστηρικτικός Γιάννης και οι άλλοι δυνατοί “συμπαίκτες” μου, η Φιόνα, η Κατερίνα, ο Σπύρος και η Πηνελόπη -το ντουέτο μου- με έκαναν να αισθανθώ όμορφα και δημιουργικά για ένα κοινό όραμα.
Στο τιμόνι πλέον ο υπέροχος σκηνοθέτης Γρηγόρης Καραντινάκης που ήθελα πολλά χρόνια να δουλέψω μαζί του. Η ποιητική ματιά του στα πράγματα, η φλεγόμενη σκέψη και η αφοπλιστική παιδικότητά του με καθοδήγησαν και με απελευθέρωσαν!».
–Ποιος είναι ο ρόλος σου στη σειρά;
«Ερμηνεύω την Ατσάγιο που δουλεύει σε οίκο ανοχής. Έχει περάσει πολλά! Αγωνίζεται συνέχεια, όλο νομίζει ότι βρίσκει ένα λιμάνι κι όλο το χάνει. Μια ύπαρξη που ζει συνέχεια σε ένα κενό, σε ένα τράνταγμα.
Η αστυνομία την συλλαμβάνει, γιατί την κατηγορεί ότι έχει μαζί της παράνομα ένα παιδί που δεν είναι δικό της. Γίνεται ένα αγρίμι κλεισμένο σε κλουβί. Μια λέαινα που της πήραν ό,τι πολυτιμότερο είχε: αυτό το παιδί.
Είναι ένα πλάσμα αθώο και ταλαιπωρημένο που το κατηγορούν άδικα για κάτι που δεν έχει κάνει. Ό,τι δεν ήθελε, ό,τι φοβόταν, το ζει. Σαν να έχει χάσει τόπο, χρόνο, όλα… Περιμένει την καταστροφή.
Όλη ένας πόνος τεράστιος. Μόνιμα σε εγρήγορση! Αυτή την ηρωίδα την λάτρεψα. Έχει τον θαυμασμό μου. Με συνεπήρε αυτό που δεν λέει, μου έδωσε, με πήρε στην αγκαλιά της, γιατί είναι πιο δυνατή από μένα. Έσωσε ένα παιδί, έχει κάνει τόσο δρόμο, μου έβαλε αγάπη μέσα μου».
–Η εποχή μας παρατηρούμε ότι βγάζει πολλή σκληρότητα στην ανθρώπινη συμπεριφορά, γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
«Αυτό είναι ένα πολύ δυνατό “γιατί”. Ήρθε η στιγμή που ο καθένας πρέπει να σωπάσει για να φιλήσει τον φασίστα που κρύβει μέσα του».
-Είχες ένα ρόλο και στην βραβευμένη ταινία του Τόμι Κινγκ «Sgt Fruit Fly», όπου υποδύθηκες μία αστυνομικό. Η ταινία πραγματεύεται το bullying, καθώς ο κεντρικός ήρωας είναι θύμα τέτοιας συμπεριφοράς. Ποιο είναι το βαθύτερο μήνυμα της ταινίας;
«Η ταινία “Sgt Fruit Fly” του Tommy King βραβεύτηκε ήδη στο Greek International Film Festival 2024 στο Τορόντο με το βραβείο Σκηνοθεσίας. Κέρδισε κι άλλα βραβεία σε άλλα Φεστιβάλ και είχε επίσης και πολλές υποψηφιότητες.
Το βαθύτερο νόημα της ταινίας είναι ότι ο καθένας μας πρέπει να βρει το θάρρος να αντιμετωπίσει
τους φόβους του και να ξαναπιστεψει στον εαυτό του, στο όνειρο και στο θαύμα. Ο σκηνοθέτης βρίσκεται σε συζητήσεις αυτό το διάστημα για τη συμμετοχή της ταινίας σε ακόμα περισσότερα Φεστιβάλ και την διανομή στους κινηματογράφους».
-Πρόσφατα η Ντεμί Μουρ, κατά τη βράβευσή της ως Καλύτερη Ηθοποιός, αναφέρθηκε στον όρο popcorn actress. Ποια είναι η δική σου άποψη; Γιατί βλέπουμε ηθοποιούς να υποδύονται συνήθως τηλεοπτικά παραλλαγές του ίδιου ρόλου, μήπως αυτό θα έπρεπε να αλλάξει;
«Το παιχνίδι είναι στημένο. Ωραία θα ήταν αν άλλαζαν αυτές οι πεποιθήσεις! Την ευθύνη αυτή την έχουν οι σκηνοθέτες, οι παραγωγοί και οι casting directors. Από εκεί και πέρα, μακάρι ο κάθε ηθοποιός να μπορέσει να ανταποκριθεί, αν του δοθεί αυτή η ευκαιρία, και να μην έχει εγκλωβιστεί στην εικόνα που θέλουν οι άλλοι. Η Ντεμί Μουρ το απέδειξε και εγώ συνεχίζω να ονειρεύομαι!».
Η θεατρική παράσταση The Doctor του Robert Icke, σε ελεύθερη διασκευή από το έργο Professor Bernhardi του Άρτουρ Σνίτσλερ, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στο ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ, από 7 Φεβρουαρίου για λίγες παραστάσεις.
