Η Ράνια Διάκου είναι αυτό που λέμε «ωραία τύπισσα», δυναμική, χαρούμενη, γεμάτη ενέργεια, ξεχειλίζει από φαντασία και μία αδιάκοπη ανάγκη για δημιουργικότητα. Σε κοιτάζει πάντα με μάτια που χαμογελούν ακόμα και τις κακές μέρες, είναι εκ φύσεως αισιόδοξη και διεκδικεί με πείσμα την ευτυχία, όσα εμπόδια κι αν έχει συναντήσει.
Οι τσάντες OMMA είναι «τα παιδιά της», το μεράκι της, η διέξοδος της, ο τρόπος της να εξελίσσεται μέσα στη μόδα και να δίνει στις γυναίκες κάτι ξεχωριστό. Θεωρεί τη δουλειά πυλώνα και σταθερά στη ζωή της, μέσα από την οποία κατάφερε να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να αγωνιστεί με πάθος για όλα εκείνα που ονειρεύτηκε. Αεικίνητη και πεισματάρα, θα παραμείνει ένα αιώνιο κορίτσι που θα ερωτεύεται, θα αγαπάει και θα αγαπιέται, θα δημιουργεί και θα θέλει συνέχεια το κάτω παραπάνω.
-Αυτό που κάνεις σήμερα είναι κάτι που ονειρευόσουν από μικρή;
Ναι, σίγουρα. Τα παιχνίδια μου όταν ήμουν μικρή πάντα είχαν σχέση με τη μόδα και με τις πωλήσεις. Όλα μου τα παιχνίδια ήταν γύρω από αυτό, νομίζω ότι είχα γεννηθεί για να κάνω τη δουλειά αυτή.
-Όταν σε ρωτούσαν μικρή τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις τι απαντούσες;
Δε με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Θυμάμαι ότι πάντα έφτιαχνα ρουχαλάκια για τις κούκλες μου, αυτό μου άρεσε να κάνω, αλλά δεν το είχα σκεφτεί. Το όνειρο μου ήταν να ασχοληθώ με αυτιστικά παιδιά το οποίο το κάνει η κόρη μου χωρίς να της το έχω πει ποτέ. Αργότερα, όταν γνώρισα τον άντρα μου μπήκα μέσα σε αυτή τη δουλειά και κατάλαβα ότι ήταν αυτό που ήθελα να κάνω πάντα. Απλά επειδή δεν είχα μεγαλώσει μέσα σε αυτό το περιβάλλον δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Ως παιδί, περίμενα πότε θα πάει Σάββατο να μην έχω σχολείο για να πάω στα μαγαζιά να δω ρούχα. Και όλη την εβδομάδα σκεφτόμουν τι θα πάρω, πως θα το βάλω, να συνδυάσω την κάλτσα με την κορδέλα γιατί τότε φορούσαμε στολές στο σχολείο.
-Πως ήσουν ως έφηβη;
Χαρούμενη, δεν έχω αλλάξει, ήμουν όπως και σήμερα. Ήμουν δημιουργική και ανήσυχη, έγραφα σκετσάκια για θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο και έκανα και το styling. Μου άρεσε πάντα το θέατρο και μάλιστα όταν χώρισα σταμάτησα την ψυχολόγο και έκανα θέατρο. Ήταν η ψυχοθεραπεία μου και παραμένει ένα απωθημένο μου.
-Θεωρείς ότι ξεχώριζες;
Δεν ξέρω, γιατί δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση.
-Τι σου έδωσε την αυτοπεποίθηση που έχεις σήμερα;
Αυτοπεποίθηση πήρα μέσα από τη δουλειά. Όταν μπήκα σε αυτό το χώρο και έκανα επιτυχημένα αυτό που γούσταρα πολύ, έτσι άλλαξε και η αυτοπεποίθηση για πρώτη φορά στη ζωή μου. Η δουλειά μου έδωσε αυτοπεποίθηση.
-Δηλαδή η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου άλλαξε μέσα από τη δουλειά;
Ναι, για εμένα ήταν ευτυχία που έκανα το χόμπι μου δουλειά και με άλλαξε πολύ, μου έδωσε τεράστια δύναμη. Είπα ότι πια μπορώ να καταφέρω τα πάντα και δεν φοβάμαι τίποτα. Έχω περάσει πολύ καλά και πολύ άσχημα. Και τα έχω ξεκινήσει ξανά όλα από την αρχή, δε φοβάμαι να πέσω.
-Η επιτυχία σου έδωσε αυτοπεποίθηση και δύναμη, η αποτυχία τι σου έδωσε;
Δύναμη μόνο.
-Άρα μήπως είσαι ένας άνθρωπος που όλα τα αναγάγεις σε δύναμη;
Ναι σίγουρα. Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξη και θεωρώ ότι βγάζω χαρά και την μεταδίδω.
-Ξεκίνησες να σπουδάζεις οικονομικά αλλά κατέληξες στη μόδα. Πώς έγινε αυτή η μετάβαση;
Εγώ όταν πήρα το πρώτο book από τις επιδείξεις είχα εκστασιαστεί. Θυμάμαι ότι ξεφύλλιζα περιοδικά και μαγευόμουν. Κοιμόμουν και τα είχα όλα σε εικόνες. Και το νυφικό μου το είχα σχεδιάσει εγώ από νυφικά του Valentino.
-Όταν πρωτοξεκίνησες άρχισες από το σχέδιο ή τις πωλήσεις;
Παράλληλα τα έκανα γιατί γούσταρα και τις πωλήσεις πολύ. Δεν ήθελα να το κάνει άλλος και θεωρώ ότι το δικό σου το δημιούργημα δεν μπορεί να το πουλήσει κανείς καλύτερα από εσένα. Δηλαδή, τώρα κάνω πώληση από το τηλέφωνο γιατί το αγαπάω τόσο πολύ που όλοι μου λένε «εντάξει Ράνια μας έχεις πείσει, σε εμπιστευόμαστε».
-Οι άνθρωποι που ασχολούνται με πιο καλλιτεχνικές δουλειές έχουν και μία μεγάλη ανασφάλεια για το πως θα αντιμετωπίσει το κοινό αυτό που φτιάχνουν.
Την έχω αυτή την ανασφάλεια μέχρι να πάρω το πρώτο εύσημο. Μόλις γίνει αυτό από κάποιον που έχουμε κοινή αισθητική, μετά δε με σταματάει τίποτα, πετάω.
-Και αν σου πει κάποιος που εκτιμάς ότι δεν του αρέσει;
Θα προβληματιστώ, θα το ψάξω ακόμα και αν τελικά δεν αλλάξω κάτι.
-Συνήθως η δημιουργία είναι πιο εσωτερική διαδικασία ενώ οι πωλήσεις είναι πολύ εξωστρεφείς εσύ που βρίσκεις τη δική σου ισορροπία;
Ξέρεις πόσο το ένα επηρεάζει το άλλο; Για αυτό επηρεάζομαι επειδή κάνω και τα δύο. Παίρνω και την πλευρά του πωλητή. Πολλές φορές, κάτι που αρέσει σε εμένα δεν είναι εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη απήχηση στον κόσμο. Αλλά επειδή εγώ το αγαπάω πάρα πολύ και το πιστεύω θα καταφέρω να το πουλήσω.
-Με αυτόν τον τρόπο απαντάς και στο αν η μόδα είναι τέχνη ή αν είναι επιχείρηση.
Είναι και τα δύο εξάλλου, σημασία έχει αυτό που κάνεις να μπορείς να το μοιραστείς και με κάποιον.
-Νιώθεις ότι όσοι έχουν τις τσάντες σου έχουν ένα κομμάτι από εσένα;
Α βέβαια, εννοείται και δε ξέρεις τι χαρά παίρνω όταν βλέπω κάποια να κρατάει τσάντα μου. Θέλω να πάω να την αγκαλιάσω, και το κάνω κιόλας.
-Εσύ πως φαντάζεσαι τις γυναίκες που φοράνε OMMA;
Οι τσάντες μου δεν είναι οι πιο εμπορικές είναι λίγο ιδιαίτερες. Θεωρώ ότι για να τις επιλέξουν πρέπει να έχουν στιλ. Είναι minimal αλλά έχουν κάτι.
-Όταν κάνεις τα σχέδια σου κοιτάς τι λείπει από την αγορά, παρακολουθείς τις τάσεις;
Σκέφτομαι ότι αυτό που μου αρέσει πρέπει να είναι και εμπορικό και χρηστικό. Γιατί η τσάντα είναι εργαλείο.
-Πόσο εύκολο είναι να είσαι Ελληνίδα σχεδιάστρια;
Τώρα πια οι Έλληνες σχεδιαστές κάνουν πολύ καλή δουλειά και στο εξωτερικό ζητάνε τα ελληνικά brands ακόμα περισσότερο. Έχει περάσει πια η λογική του «να φοράω κάτι που είναι εισαγωγή». Θεωρώ ότι το πάνε πολύ καλά οι ελληνικές εταιρείες σχεδιαστικά. Και είναι και πολύ ανταγωνιστικές ως προς τις τιμές παρότι το κόστος παραγωγής είναι ακριβό. Προσωπικά νιώθω πολύ τυχερή για τους συνεργάτες μου. Δεν υπάρχουν καλά χέρια πια. Αν τους βρεις μετά τους προσέχεις σαν να είναι οικογένεια σου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση και στο μέλλον θα αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα, δεν θα υπάρχουν χέρια σε λίγο.
-Ποια ήταν η δική σου διαχωριστική γραμμή που σε άλλαξε;
Όταν καταστράφηκα, μετά τα έχτισα όλα ξανά από την αρχή. Και τα κατάφερα πάρα πολύ καλά. Αυτό με άλλαξε, αλλά μου έδωσε και τεράστια δύναμη σε σχέση με πριν.
-Ξέρεις πολλοί άνθρωποι θέλουν να κάνουν μία καινούργια αρχή και το φοβούνται.
Αυτό είναι ένα βασικό που θέλω να πω. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω. Πια δεν με φοβίζει τίποτα, φτάνει να αγαπάς κάτι. Μπορείς να κάνεις τα πάντα. Ειδικά για γυναίκες που λένε έχω φτάσει σε μία ηλικία και τώρα τι θα κάνω το βρίσκω τρομερά λάθος. Δεν υπάρχουν όρια σε αυτό.
-Όσο μεγαλώνεις νιώθεις πιο σίγουρη για εσένα;
Δε νιώθω ότι μεγαλώνω, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Απλά λόγω της δουλειάς μου έχω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Έχω μία ανησυχία μέσα μου θέλω να κάνω συνέχεια καινούργια πράγματα, που δεν την έχουν άλλοι που είναι πολύ πιο μικροί από εμένα. Έχω τόση ενέργεια που με τρομάζει.
-Τι σημαίνει το OMMA;
Το OMMA είναι το μάτι στα αρχαία ελληνικά. Ήθελα να βγάλω κάτι σε μάτι, ακόμα και τα χερούλια τα βλέπω σαν φακό. Μου αρέσει σαν σχήμα και μου δίνει προοπτική, το θεωρώ κάτι πολύ αισιόδοξο.
-Πως θα χαρακτήριζες τις τσάντες σου;
Τι να πω για τα παιδάκια μου; Minimal, σχεδιαστικές, θηλυκές και δυναμικές. Παίζω πολύ με τους όγκους και θεωρώ ότι καμία γυναίκα δεν πρέπει να φοβάται τις μεγάλες τσάντες ακόμα και οι πιο μικροσκοπικές. Μία τσάντα από μόνη της, μπορεί να απογειώσει ένα πολύ απλό ντύσιμο.
-Έχεις αγαπημένες τσάντες;
Ναι έχω τις ψάθες. Και αγαπώ πολύ και το μαλακό δέρμα. Αυτό που δεν μου αρέσει στις τσάντες είναι τα μεταλλικά στοιχεία.
-Οι τσάντες σου μπορούν να φορεθούν από την παραλία μέχρι το βράδυ. Σε ενδιαφέρει να είναι χρηστικές πέρα από όμορφες;
Ναι, το σκέφτομαι πολύ και όσο εξελίσσεται το brand το σκέφτομαι ακόμη περισσότερο. Μόλις βγαίνει ένα νέο σχέδιο την κρατάω πρώτα εγώ για να δω πως κάθεται και αν είναι πρακτική. Είναι ένα αντικείμενο που το ανοιγοκλείνουμε διαρκώς για αυτό και φροντίζω να υπάρχουν ειδικές θήκες και πουγκιά ενσωματωμένα.
-Ταλέντο, τύχη και εργατικότητα. Με ποια σειρά τα τοποθετείς;
Ταλέντο, εργατικότητα, τύχη. Το ταλέντο σαν αρχή πρέπει να το έχεις και δεν το έχουν όλοι.
-Σε τι θεωρείς ότι υπήρξες τυχερή;Δεν θεωρώ ότι υπήρξα τυχερή, θεωρώ ότι ό,τι έχω πετύχει το έχω πετύχει με πολλή εργατικότητα. Διαφορετικά, δε θα είχα πετύχει τίποτα, είχα πολλές αναποδιές αλλά ήμουν πολύ προσηλωμένη.
-Άρα δεν εγκαταλείπεις ποτέ;
Υπάρχουν φορές που και πάτο πιάνεις και εγκαταλείπεις και πέφτεις στα πατώματα. Έχω περάσει τέτοια φάση που λέω ότι έχω πέσει στα πατώματα. Αλλά είμαι απόλυτη στο ότι και να κάνεις πρέπει να το γουστάρεις. Αν έχεις κίνητρο θα βρεις τρόπο να ξανασηκωθείς.
-Σου στέρησε κάτι η πολλή δουλειά;
Όχι. Θεωρώ ότι και ως μάνα ήμουν καλή. Αυτό που λένε ότι όσες δουλεύουν πολύ δεν είναι καλές μαμάδες το θεωρώ δικαιολογία εκείνων που δεν εργάζονται και είναι στο σπίτι με τα παιδιά. Εγώ και το διασκέδασα και μέσα σε όλα ήμουν και την κόρη μου την είχα συνέχεια μαζί μου.
-Τι φοβάσαι;
Τις αρρώστιες είναι το μόνο που φοβάμαι, τίποτα άλλο. Να μην αισθάνομαι ανήμπορη.
-Τι λένε οι γύρω σου για εσένα;
Με αγαπάνε, είμαι στήριγμα, αλλά είμαι και παιδί τους. Η αγκαλιά τους. Είμαι αυθόρμητη, και παρορμητική, δεν μπορώ να το ελέγξω αυτό. Γενικά, στήνω καλές σχέσεις ακόμα και με όσους έχω επαγγελματική σχέση. Δένομαι με τους συνεργάτες μου. Δε θα τους εκμεταλλευτώ ποτέ, με ενδιαφέρει να έχουμε μία καλή επαφή. Ακόμη και με πρώην συνεργάτες μου έχω καλές σχέσεις, μία αμοιβαία εκτίμηση.
-Έχεις αποκτήσει καλούς φίλους μέσα από τη δουλειά;
Προσπαθώ να κρατάω μία απόσταση για το καλό της δουλειάς, αλλά δεν μου είναι και εύκολο γιατί ο χαρακτήρας μου είναι διαφορετικός. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι οι ίδιοι οι πελάτες προσπαθούν να με βοηθήσουν με τη δουλειά και το εκτιμώ πολύ. Με συγκινεί αυτό. Όπως και τα συνεργεία με τα οποία συνεργάζομαι, που οι άνθρωποι με έχουν στηρίξει πολύ σε δύσκολες στιγμές μου.
-Σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος;
Όχι, ποτέ δε με ένοιαζε και έχουν πει για εμένα πολλά. Η πορεία του καθένα δείχνει τι αξίζει.
-Τι σε αποφορτίζει;
Εμένα η ψυχοθεραπεία μου είναι η δουλειά μου, το θέατρο και η φύση. Όταν ήμουν Θεσσαλονίκη ξυπνούσα 6:30 το πρωί και πήγαινα βόλτα στην θάλασσα.
-Τι θες από τη ζωή σου για να νιώσεις χαρούμενη;
Πολύ λίγα πράγματα και το λέω ειλικρινά. Τους φίλους μου θέλω και να βγαίνουμε έξω να περνάμε καλά.
-Με τα ρούχα τι σχέση έχεις, είσαι από τις γυναίκες που αγοράζουν συνέχεια κάτι;
Πριν αρχίσω να το κάνω επαγγελματικά αυτό, ήμουν άρρωστη. Αν δεν ψώνιζα δεν ήμουν καλά. Πλέον, βαριέμαι τραγικά το να πάω να ψωνίσω. Καταλαβαίνω όμως ότι είναι μία ικανοποίηση. Επειδή πέρασα περίοδο που καταστράφηκα οικονομικά, δύο χρόνια δεν είχα πάρει τίποτα, ούτε καλσόν και δεν ένιωσα δυστυχισμένη εξαιτίας αυτού. Η αποτυχία είναι μάθημα και σου δίνει δύναμη. Ήταν ένα μάθημα ότι δεν τα χρειάζομαι όλα αυτά για να είμαι καλά.
-Τι θα ήθελες για το μέλλον;
Να πάει καλά η δουλειά μου και έναν έρωτα, που αν και με ξεμυαλίζει, μου δίνει πάντα χαρά.
-Προτιμάς έναν συγκλονιστικό έρωτα ή μία βαθιά αγάπη;
Μεγάλο έρωτα χωρίς δεύτερη σκέψη και τα άλλα αργότερα.
Διαβάστε ακόμα στο intronews.gr
O Lil Koni δεν θέλει να τον βάζουμε στο ίδιο καλούπι με τους άλλους τράπερ
Θόδωρος Παπαγιάννης: «Η τέχνη λυτρώνει πολλές φορές, είναι ψυχοθεραπεία»
Vivienne Westwood: Η ιστορία της punk Dame της βρετανικής μόδας