Περιεχόμενα
«Πώς διατηρείς θετική διάθεση όταν όλες οι στατιστικές λένε πως είσαι ήδη νεκρός; Πας για δουλειά!». Αυτήν την πρόταση, και μόνο που τη διαβάζεις, αισθάνεσαι ένα ρίγος. Ο Πάτρικ Σουέιζι ήξερε τη σκληρή αλήθεια. Ο καρκίνος στο πάγκρεας με τον οποίο διαγνώστηκε ήταν τόσο προχωρημένος που ήταν θέμα χρόνου να πεθάνει. Με απαράμιλλο πείσμα και θαυμαστό σθένος, το πήγε ως τους 20 μήνες. Και τόσο που άντεξε, θαύμα ήταν…
Προφανώς και η «εργασιοθεραπεία» έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτήν την – κυριολεκτικά – παράταση ζωής. Κάποια στιγμή πίστεψε πως μπορεί να διαψεύσει με πάταγο τα προγνωστικά του μαύρου μαντάτου που έλαβε τον Ιανουάριο του 2008. Πήγαινε αναπάντεχα καλά, το σώμα του ανταποκρινόταν περίφημα στην αγωγή.
Γύρισε ολόκληρη τηλεοπτική σεζόν (The Beast) ενώ ήταν υπό θεραπεία, είχε αρχίσει μάλιστα και συζητήσεις για να πρωταγωνιστήσει και σε άλλη σειρά. Αποκαλούσε τον εαυτό του «τύπο-θαύμα», εμφανιζόταν χαμογελαστός στις κάμερες και στους δημοσιογράφους. Ήταν αισιόδοξος.
Όμως η κατάσταση, δυστυχώς, αποδείχτηκε πως δεν είχε επιστροφή. Ο οργανισμός του έχανε συνεχώς δυνάμεις και μια πνευμονία ήρθε πρακτικά να τον αποτελειώσει. Λίγους μήνες μετά ο καρκίνος έκανε μετάσταση στο συκώτι. Σε ηλικία μόλις 57 ετών, στις 14 Σεπτεμβρίου του 2009, ο Πάτρικ Σουέιζι έφυγε από τη ζωή.
Τάσεις αυτοκαταστροφής – Πίσω από τα φώτα
Ποτέ δεν θέλησε να παραδεχτεί, στον εαυτό του κατά βάση, πως το κάπνισμα είχε σχέση με την κατάστασή του. Κάπνιζε επί σειρά ετών κοντά 60 τσιγάρα την ημέρα, δεν σταμάτησε την κακιά συνήθεια ούτε όσο ήταν υπό θεραπεία.
Τελικά πίσω από αυτόν τον μονίμως χαμογελαστό και ευγενικό άνθρωπο κρυβόταν ένα προσωπικό δράμα. Για να δανειστούμε τα λόγια του ογκολόγου του: «Υπάρχει μια τάση αυτοκαταστροφής που σαφώς μπορεί να συνδεθεί με το κάπνισμα». ‘Η την ατάκα ενός παιδικού του φίλου: «Είχε πρόβλημα με τον εθισμό και όχι μόνο με το τσιγάρο. Έπινε επίσης, πολύ. Πάλευε με διάφορους δαίμονες».
Ήταν, άραγε, κι άλλα που βασάνιζαν το «μέσα» του; Μετά το θάνατό του και σε ντοκιμαντέρ για τη ζωή του βγήκε στην επιφάνεια πως ο γάμος του με την Λίζα Νιέμι μόνο αυτό το ζηλευτό love story που έβγαινε προς τα έξω δεν ήταν.
Παντρεμένοι από το 1975, τουτέστιν 34 χρόνια μέχρι να επέλθει το μοιραίο, πρόβαλαν ως πρότυπο ευτυχίας. Φαίνεται όμως πως ο Πάτρικ Σουέιζι είχε πέσει αρκετές φορές θύμα απιστίας, ενώ στο δύσκολο καιρό της αρρώστιας του η σύζυγός του υπήρξε καταπιεστική, ακόμα και κακοποιητική απέναντί του και τον απομόνωσε από τον έξω κόσμο.
Η ίδια διέψευσε με οργή όλα όσα ακούστηκαν. Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς συνέβαινε πίσω από τις κλειστές πόρτες. Όποτε πάντως η Λίζα Νιέμι μιλάει για τον πρόωρα χαμένο άλλοτε άντρα της, και το κάνει συχνά ακόμα και σήμερα, η φωνή της πλημμυρίζει με αγάπη και νοσταλγία. Κατ’ εικόνα αυτού του μεταξύ τους χορού, από το μακρινό πια 1994:
Επίσης, ο Πάτρικ Σουέιζι ποτέ δεν είπε δημοσίως άσχημη κουβέντα για τη σύντροφό του. Το ακριβώς αντίθετο. «Είναι η πιο έξυπνη γκόμενα (σ.σ.: έτσι το είχε πει, άλλες εποχές…) που έχω γνωρίσει». Της είχε γράψει μάλιστα και τραγούδι, το She is like the wind, που ακούγεται στο Dirty Dancing, το 1987.
Οι ταινίες που μετέτρεψαν τον Πάτρικ Σουέιζι σε σταρ παγκοσμίου level
Είναι αυτή η μία από τις δύο μεγάλες ταινίες που άφησε πίσω του, παρακαταθήκη, ο Τεξανός ηθοποιός. Αυτή τον μετέτρεψε σε σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς. Ήταν όμορφος, ήταν «αέρινος», ένας εκπληκτικός χορευτής. Μεμιάς έγινε sex symbol για εκατομμύρια γυναίκες, αφίσα σε εφηβικά δωμάτια.
Το Ghost, Αόρατος Εραστής το είπαμε στα μέρη μας, το 1990 ήταν η επόμενη τεράστια επιτυχία στην καριέρα του Πάτρικ Σουέιζι. Ήταν πάντα περήφανος για αυτήν την ταινία, περισσότερο από κάθε άλλη δική του.
Κάποτε μάθαινε χορό σε πλούσιους τουρίστες σε ένα θέρετρο και ορισμένοι εξ αυτών μάλιστα του φερόντουσαν με αγένεια και σνομπισμό, τώρα ήταν αυτός το «αφεντικό». Η μητέρα του ήταν δασκάλα χορού και χορογράφος, από αυτήν είχε διδαχτεί τα μυστικά της τέχνης, από μικρό παιδί. Πολύ καλός και στα αθλήματα, σκεφτόταν να προσπαθήσει στο αμερικανικό ποδόσφαιρο πριν ένας τραυματισμός του κόψει αυτό το δρόμο.
Στην ουσία τον έβγαλε από το δίλημμα. Χορός. Αυτό ήταν πια, μόνο. Σε αυτό συγκεντρώθηκε αποκλειστικά. Έτσι κέρδισε, αρχής γενομένης από τα 70s, θέση σε παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ. Παραλλήλως μυούταν και στην τέχνη της υποκριτικής, συγγενικά είναι αυτά.
Απλώς οι πρώτοι του ρόλοι ήταν μάλλον πεζοί. Εύκολοι. Κινδύνευε να κατηγοριοποιηθεί ως β’ κατηγορίας. Διέκρινε την παγίδα και άρχισε να επιλέγει προσεκτικά τι κάνει. Έτσι βρέθηκε να παίζει στο The Outsiders, το 1983, πλάι μεταξύ άλλων στους Τομ Κρουζ και Ματ Ντίλον. Η πρώτη του πραγματικά αξιοπρόσεκτη δουλειά.
Τηλεόραση, σινεμά, οι ρόλοι άρχισαν να έρχονται. Το Dirty Dancing ήταν η φυσιολογική συνέχεια μιας πορείας που έδειχνε σαφώς πως είναι προς τα πάνω. Αν και η αλήθεια είναι πως στην 3ετία που ακολούθησε ως το Ghost πήγε να τα γκρεμίσει όλα παίζοντας σε κακές ταινίες.
Στα 90s τον είδαμε σε διάφορα. Από σέρφερ ληστή τραπεζών (Point Break, 1991) μέχρι drag queen στο To Wong Foo, Thanks for Everything, Julie Newmar (1995). Εκεί πήρε και την 3η του υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα, δεν χρειάζεται νομίζουμε να σας πούμε καν ποια φιλμ αφορούσαν οι άλλες δύο. Γενικά όμως, δεν έπαιρνε πολλές καλές δουλειές, παρότι είχε γερό CV. Να έφταιγε το πρόβλημα του με το ποτό; Πιθανότατα μόνο άσχετο δεν ήτανε…
Η ευαισθησία και η γαλήνη που έβρισκε μόνο στο ράντσο του
Σπανίως κάποιος έλεγε γι’ αυτόν πως είναι καλός ηθοποιός. Στην καλύτερη να στέκονταν στην αθλητική του παρουσία και στο ότι ήξερες τι να περιμένεις αν τον διάλεγες Αυτός πάσχιζε να τους αλλάξει γνώμη καθώς αν κάτι σιχαινόταν ήταν να τον αποκαλούν «προβλέψιμο» και να του βάζουν συγκεκριμένο ταβάνι. Ίσως επειδή ωστόσο αυτό ακουμπούσε σε μεγάλο βαθμό στην αλήθεια, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.
Από το 1995 ως το 2007 έπαιξε σε πολλές ταινίες, χωρίς όμως να ξεχωρίσει κάπου ιδιαίτερα, με εξαίρεση ίσως το Donnie Darko (2001), που το σήκωνε γενικότερα η «φάση». Η τελευταία του ταινία ήταν το Powder Blue, με συμπρωταγωνίστρια την Λίζα Κάντροου από τα Φιλαράκια. Είχε όνειρα, είχε σχέδια, είχε πάθος με τη δουλειά του και μεγάλη όρεξη να κάνει κι άλλα πράγματα. Δεν πρόλαβε. Η αρρώστια τον νίκησε όσο και να πάλεψε.
Σε τελική ανάλυση, ο Πάτρικ Σουέιζι ήταν κατά βάση ένας απλός τύπος που σιχαινόταν την υποκρισία του Χόλιγουντ. Γαλήνη πραγματική έβρισκε μόνο στο ράντσο του. «Τα άλογα, βλέπεις, δεν σου λένε ποτέ ψέματα», είχε πει κάποτε. Και είναι ίσως αυτή η ατάκα που αποκαλύπτει πώς ένιωθε στην πραγματικότητα για τους ανθρώπους και το χώρο που κινούταν. Καθώς και μια βαθιά ευαισθησία, κάτι που δεν είναι πάντα προτέρημα…
