Περιεχόμενα
Και να σκεφτεί κανείς πως δεν έπρεπε καν (όλο αυτό) να ξεκινήσει. Αλλά, σε μια από τις μαγικές λεπτές ειρωνείες της ιστορίας, είναι ακριβώς το ότι ξεκίνησε, αυτό που εξηγεί το τι τελικά έγινε. Ότι δηλαδή δεν είχαμε να κάνουμε με μια συνηθισμένη περίπτωση, με έναν αθλητή του μέσου όρου. Είχαμε να κάνουμε με μια ανώτερη δύναμη, διαστάσεων θεϊκών. Ο Ράφα Ναδάλ, που ανακοίνωσε πως σταματάει το τένις, δεν είναι θρύλος. Ορίζει τη λέξη.
Το βαριά λαβωμένο αριστερό του πόδι, τον Οκτώβριο του 2005, έκανε τους γιατρούς να κοιτάνε με έκδηλη ανησυχία, με φόβο. Το πιθανότερο ήταν να μην παίξει ξανά ποτέ τένις, τόσο σοβαρό ήταν, τόσο αβέβαιο ως έκβαση. Κι αυτός, όχι μόνο επέστρεψε, αλλά το έκανε σε ένα επίπεδο παραπάνω, πολύ παραπάνω, από την κλίμακα του «καλός». Σχεδόν 20 χρόνια μετά, ο Ισπανός τενίστας συστήνεται και ως ο κύριος 22 Γκραν Σλαμ. Μαζί με τους Ρότζερ Φέντερερ και Νόβακ Τζόκοβιτς δημιούργησαν μια τριάδα που ο κόσμος του αθλητισμού όμοια δεν είχε δει ποτέ – και πιθανότατα ούτε θα υπάρξει ξανά κάτι παρόμοιο.
Ράφα Ναδάλ: Μεγάλη μπάλα στο χώμα και…. παντού
Το μύθο του, κατά βάση, τον έχτισε στο Παρίσι. Με τα 14 Ρολάν Γκαρός (112 νίκες σε 116 αγώνες εκεί!), βασιλιάς στις χωμάτινες επιφάνειες, δίχως ταίρι. Το πρώτο το πήρε στα 19 του, παραλαβή από τα χέρια του ειδώλου του, Ζινεντίν Ζιντάν. Γιατί, πρέπει να το πούμε κι αυτό, ο Ράφα Ναδάλ είναι φοβερός «μπαλαδόρος» και «αρρωστάκι» με τη Ρεάλ Μαδρίτης, παρότι ο θείος του, Μιγέλ Άνχελ έπαιξε στην Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ. Σε ένα φιλικό ματς 6χ6, στα 00’s, έκανε τον Ίκερ Κασίγιας να μοιάζει με γκολκίπερ τοπικού, έχουμε ντοκουμέντα, ιδού:
Πόσο του άρεσε πάντα να διαψεύδει τις προβλέψεις των ειδικών. Να απαντάει στην πράξη σε όσους τον αμφισβητούσαν, ναι υπήρχαν και τέτοιοι, πάντα υπάρχουν. Αυτή η νοοτροπία, αυτή η εσωτερική δύναμη τον έφτασε τόσο ψηλά. Γιατί, μην γελιόμαστε, το ταλέντο είναι το ένα, η βάση. Όλο το υπόλοιπο είναι προπόνηση + mentality. Όσοι ακουμπάνε το άριστα στις τρεις κατηγορίες γίνονται «Ναδάλ». Οι εκλεκτοί.
Ατρόμητος; Ναι. Αλλά μόνο στα κορτ. Εκτός γηπέδων, είναι ένας απλός τύπος, συχνά μαζεμένος. Ακόμα δεν του αρέσει το σκοτάδι. Κοιμάται με ανοιχτή την τηλεόραση ή τον υπολογιστή, θέλει πάντα να έχει ένα φως το βράδυ. Μια ευαίσθητη πλευρά του, για την οποία δεν ντρέπεται – και γιατί να το κάνει; «Κλαίω πολύ εύκολα. Μικρός έκλαψα με τον ΕΤ και τον Τιτανικό, όταν τον είδα πρώτη φορά στο σινεμά», έχει εξομολογηθεί.
Οι απαράβατες συνήθειες του Ράφα Ναδάλ
Το πήγε πάντα με τον τρόπο του, αυτά τα ωραία «χούγια» του. Σε κάθε του σερβίς για παράδειγμα, η τελετουργία ήταν ιερή, απαράβατη: Τράβηγμα του σορτς, άγγιγμα στον αριστερό ώμο, τον δεξί, μετά την μύτη, το αριστερό αυτί, ξανά τη μύτη, το δεξί, τρεις φορές σκάσιμο το μπαλάκι και μετά χτύπημα με τη ρακέτα.
Επίσης φρόντιζε πάντα να μην πατάει τις γραμμές του γηπέδου όταν έμπαινε πρώτη φορά και στα διαλείμματα ανάμεσα στα γκέιμ, έβαζε πάντα το μπουκάλι με το ενεργειακό ποτό με τέτοιο τρόπο ώστε το λογότυπο να κοιτάει προς το γήπεδο και μετά έκανε το ίδιο και με το μπουκάλι του νερού.
Τώρα που αποσύρεται, στα 38 του, γιατί το τέλος φτάνει για όλους, ακόμα και τους σπουδαιότερους, θα μπορεί να τρώει με λιγότερες τύψεις τις αγαπημένες του σοκολάτες γάλακτος – η μεγάλη του αδυναμία. Θα εντείνει επίσης, ας το θεωρήσουμε δεδομένο, το φιλανθρωπικό του έργο, είναι αναρίθμητες οι δωρεές που έχει κάνει, βοηθώντας ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Και το κάνει αθόρυβα, ούτε τα μισά δεν έχουν γίνει γνωστά.
Δεν είναι μόνο το τι, είναι και το πώς
To Davis Cup του προσεχούς Νοεμβρίου, στη Μάλαγα, θα είναι το τελευταίο του τουρνουά. Οι εικόνες θα μείνουν, βέβαια, για πάντα. Χρειάζεται να λερωθείς για να νικήσεις. Ειδικά στο χώμα. Να μη φοβάσαι να γεμίσεις λάσπες. Ο Ράφα Ναδάλ όχι μόνο δεν το φοβήθηκε, το επιζήτησε κιόλας. Γιατί είχε την καθαρότητα του νου, την προσήλωση στο στόχο. Αν και πολλοί πάντως, περισσότερo ακόμα και από τα Ρολάν Γκαρός, στο πώς έβαλε τέλος στο 5 in a row στο Γουίμπλεντον του Ρότζερ Φέντερερ θα σταθούν. Ένα από τα καλύτερα ματς όλων των εποχών, 4 ώρες και 48 λεπτά άγριας απόλαυσης. Για την υπέρβαση που συνοψίζει εκείνο το παλικαράκι που λίγο έλειψε να μην παίξει ποτέ τένις. Για να γίνει τελικά ένας από τους GOAT του αθλήματος.
Το περιμέναμε πως θα σταματήσει. Δεν παύει όμως να μοιάζει τελείως λάθος ένας κόσμος του τένις με τον Ράφα Ναδάλ ως παλαίμαχο. Δεν είναι μόνο το τι πέτυχε, είναι το πώς το πέτυχε. 14 Ρολάν Γκαρός, 2 Γουίμπλεντον, 2 Αυστραλιανά Όπεν, 4 US Open, αυτά θα βγαίνουν πάντα μπροστά στη συζήτηση. Μαζί με το ότι έκανε πολύ κόσμο να αγαπήσει, να καταλάβει το τένις. Όταν πανηγύριζε μια μεγάλη νίκη, ξαπλωμένος ανάσκελα στο γήπεδο και λάμποντας από ευτυχία, γιορτάζαμε και εμείς μαζί του. Γιατί σαν τους μεγάλους αθλητές δεν έχει. Game, set, match δικά του όλα.
* Κεντρική φωτογραφία: Dan Istitene/Getty Images
