Σιλβέστερ Σταλόνε: Ο πιο καλός ο μαχητής

Συμβαίνει σε λίγους, κάτι που δια της σπανιότητας το κάνει πιο σημαντικό. Να γίνονται καλύτεροι όταν γεράσουν. Να κερδίζουν περισσότερο σεβασμό, να χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης. Ο Σιλβέστερ Σταλόνε δεν στερήθηκε αγάπη ή επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια στην πρώτη γραμμή της κοινωνίας του θεάματος. Αλλά την εν γένει αποδοχή που λαμβάνει εσχάτως, κάποτε ούτε να τη φανταστεί.

Βέβαια δεν είναι αυτός που έγινε διαφορετικός. Είναι ένα σύνολο καταστάσεων που οδήγησε στο game changing. Ο άνθρωπος των 6 (ταινιών) Ρόκι και των 5 Ράμπο παραμένει ο άνθρωπος των 6 (ταινιών) Ρόκι και των 5 Ράμπο. Αυτών δηλαδή που οι περισσότεροι κριτικοί, με εξαίρεση το 1^ο part των franchise και στις 2 περιπτώσεις, έθαψαν κατά κανόνα, δίχως μάλιστα ιδιαίτερες τύψεις.

Αυτός ο ρόλος ήταν αλλιώς, αυτός ο ρόλος ήταν «αυτός»

H υποψηφιότητά του για Όσκαρ β’ ανδρικού, το 2016, για το spinoff του Ρόκι, το Κριντ, ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή δικαίωσης – κι ας έχασε τελικά το Χρυσό Αγαλματίδιο, έβραζαν τότε από οργή τα social media. Είχε σηματοδοτηθεί κάτι, μια εξέλιξη. Που οδήγησε στη μεγαλύτερη ίσως των αλλαγών μέσω του Tulsa King.

Ο πρώτος μεγάλος τηλεοπτικός ρόλος του Σιλβέστερ Σταλόνε ήταν και ο πιο προσωπικός του. Τον βλέπεις να υποδύεται τον γερόλυκο γκάνγκστερ και νιώθεις πως στο περιθώριο της μυθοπλασίας λαμβάνεις την αλήθεια. Για το ποιος είναι ο Sly, για το πώς είναι ο Sly.

Χαιρόσουν απόλυτα κάθε λεπτό αυτής της σειράς. Ήταν fun στην πιο αγνή μορφή, αυθεντικό, ταυτόχρονα ρετρό και φρέσκο. Δεν εννοούμε πως παλιά ήταν όλα ένα ψέμα, μια απάτη. Λέμε πως αυτή τη φορά ήταν πιο πλήρες από ποτέ.

Ο Σταλόνε έπαιζε πάντα τον σκληρό και πολύ καλά έκανε, είναι ο ορισμός αυτού. Από πλευράς εμφάνισης πρώτα και κύρια, βιωμάτων, προφοράς, εκφοράς λόγου και εκφράσεων. Όμως οι ρόλοι που τον έκαναν γνωστό στα πέρατα του κόσμου, είχαν και ένα ψεγάδι: Δεν ήταν «αυτός». Παραήταν εύκολο να κρυφτεί πίσω από τους χαρακτήρες που έπαιζε, το κομμάτι της υποκριτικής ήταν το τελευταίο που κοιτούσε κανείς. Τώρα είναι αλλιώς, έστω μπορεί να είναι και αλλιώς.

Συμφιλιωμένος με την ηλικία, τις επιλογές του

Στα 77 του, διατηρεί ζηλευτή φυσική κατάσταση, το σώμα του έχει αντισταθεί στο μέγιστο στη φυσική φθορά του χρόνου. Γονίδια, σωστή ζωή και χρόνια γυμναστικής τον κρατάνε σε φόρμα, ακόμα άλλωστε γυρίζει πολλές από τις επικίνδυνες σκηνές μόνος του, δίχως κασκαντέρ. Κουβαλάει πόνους ετών επειδή δεν επέλεξε την εύκολη λύση, παραπονιέται, η αλήθεια πάντως είναι ότι 100 φορές να μπορούσε να τα κάνει ξανά από την αρχή, 100 φορές θα έκανε το ίδιο. Γιατί δεν ξέρει διαφορετικό δρόμο, γιατί μόνο έτσι είναι ΟΚ με τον εαυτό του.

Προφανώς και σήμερα δεν μπορεί να κάνει όλα όσα έκανε στα νιάτα του. Προφανώς επίσης δεν πάει να ανταγωνιστεί τους 20άρηδες, έχει πλήρη επίγνωση του πόσο γελοίο θα ήταν να επιχειρούσε κάτι τέτοιο. Βρίσκει, αντίθετα, τη χρυσή τομή, την ισορροπία που όλοι παντού και πάντα ψάχνουν.

Παίζει λοιπόν ακόμα με άνεση το ρόλο του σκληρού άντρα. Παράλληλα όμως και αυτή είναι η λέξη-κλειδί, παίζει κιόλας, σκέτο. Υποδύεται. Κάτι άλλο, κάτι δικό του. Όπως όλοι οι καλοί ηθοποιοί. Με τη διαφορά πως αυτός δεν είναι ένας οποιοσδήποτε ηθοποιός. Για να το πούμε με τα δικά του λόγια: «Νιώθω σαν να είμαι ο τελευταίος των δεινοσαύρων. Και είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό».

Πέντε δεκαετίες, ο Σιλβέστερ Σταλόνε είναι πάντα «εδώ»

Ναι, είναι καμωμένος από ένα υλικό που όλο εξαφανίζεται στο Χόλιγουντ. Αυτό του star material που νικάει την υπερκατανάλωση, την απληστία του συστήματος που ψάχνει πάντα τον επόμενο που θα «τα φέρει».

Ο Σταλόνε είναι παρών στην κορυφή από το 1977. Είναι ο μοναδικός ηθοποιός, στην ιστορία του Χόλιγουντ με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες που έφτασαν το νούμερο 1 στο box office για πέντε συνεχόμενες δεκαετίες. Κι όλα αυτά ενώ δύσκολα θα βρεις κάποιον να τον βάλει πρώτο στη λίστα με τους αγαπημένους του ηθοποιούς.

Η εποχή άλλαξε, αυτός είναι σταθερά και πάντα εκεί. Προσαρμόστηκε χωρίς να αλλοιωθεί. Ικανός να κρατήσει ικανοποιημένους τους παραδοσιακούς του φαν, αυτούς που τον στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια, και παράλληλα να μιλήσει σε μια νέα γενιά, που εξ ορισμού δύσκολα κοιτάει τους «μπαρμπάδες». Άντε πες «μπάρμπα» βέβαια έναν τύπο που λέει τα παρακάτω λόγια: «Πιστεύω ότι όταν κάνεις ταινίες με βία, πρέπει να κάνεις αξιομνημόνευτη βία».

Αν δεν πέσεις, δεν θα μάθεις  

Φημίζεται πως τα λέει ωραία ο Sly. Για το ότι σε κοιτάει στα μάτια όταν σου μιλάει, για το ότι είναι ζεστός και ανθρώπινος στην προσέγγισή του. Του αρέσει να καμαρώνει για τους πολλούς τραυματισμούς του, κρατάει αρχείο με φωτογραφίες από αυτούς. Προφανώς όχι επειδή χτύπησε, αλλά επειδή δεν τον λύγισαν, επειδή τους προσπέρασε. Είναι κι αυτό μέρος της περσόνας του και ξαναλέμε, δεν είναι κάτι το προσποιητό.

Τα άλογα είναι μία από τις μεγάλες του αγάπες, κι ας είχε πέσει κάποτε κατά τη διάρκεια ιππασίας με συνέπεια να υποστεί ρήξη σπλήνας. Δεν πτοήθηκε κατ’ ελάχιστο. Είναι αυτός ο τύπος που καμαρώνει και για τις πληγές του. Γιατί ξέρει πως αν δεν πονέσεις, δεν θα καταφέρεις τίποτα.

Όχι πάντως όσο στο Ρόκι Νο4 και την τελική μονομαχία με τον Ιβάν Ντράγκο, όταν ήθελε τόσο πολύ οι σκηνές να μοιάζουν αληθινές, ώστε ζήτησε από τον συμπρωταγωνιστή του, Ντολφ Λούντγκρεν, να τον χτυπήσει στην κοιλιά με όλη του τη δύναμη. Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί σοβαρό οίδημα στην καρδιά και στο περικάρδιο. Ο Σιλβέστερ Σταλόνε νοσηλεύθηκε στην εντατική για εννέα ημέρες.

«Η επιτυχία είναι μια συρραφή από στιγμές αποτυχιών», είχε πει κάποτε, σε μια πρόταση που εντυπωσιάζει με το φιλοσοφικό της βάθος και την αλήθεια που κομίζει. Είμαστε οι επιλογές μας και μέσα σε αυτές είναι αναπόφευκτα στιγμές λαθών. Που μας διδάσκουν και μας ωθούν προς το επόμενο στάδιο.

Ένας μυθολογικoύ τύπου ήρωας

Από τα 80s και ύστερα, οι μυώδεις, μάτσο τύποι έγιναν ένα μοτίβο κάθε άλλο παρά σπάνιο στη show biz και όχι μόνο. Κανείς δεν μπόρεσε να πλησιάσει το αρχέτυπο του είδους, που εκφράζει ο Σιλβέστερ Σταλόνε. Πιθανότατα επειδή αυτός το όρισε. Ναι, κι αν τον κοροϊδέψανε πώς τον κοροϊδέψανε αρκετοί, το σήκωναν και οι ρόλοι ή κάποιες πολύ συζητήσιμες επιλογές του για δουλειά. Όμως δεν έκανε κάτι απλοϊκό ούτε δεύτερο.

Στην εποχή τους, τα Ράμπο και τα Ρόκι είχαν πολλά να πουν. Ένα κοινό που διψούσε να εκφραστεί μέσω τέτοιων ηρώων. Ένας κόσμος που αδημονούσε να του διηγηθούν μια (κινηματογραφική) ιστορία επιβίωσης και ανθεκτικότητας, το παράδειγμα και την ελπίδα του «πέρασα πολλά μα τα κατάφερα». Και το λέμε πάλι, το 1^ο Ράμπο (Το Πρώτο Αίμα) και το 1^ο Ρόκι ήταν και καλές ταινίες. Που ακουμπούσαν μεγάλα και σοβαρά ζητήματα με σεβασμό και βάθος στη μεθοδολογία τους.

«Χρειαζόμαστε μυθολογικού τύπου ήρωες», έχει πει ο Σιλβέστερ Σταλόνε και τα λόγια του είναι σοφά διαλεγμένα. Ο κόσμος πάντα θα έχει ανάγκη να βλέπει το αδύνατο να γίνεται δυνατό, ψάχνοντας πηγή έμπνευσης και ελπίδας. Και σε μια άλλη παράλληλη ανάγνωση, όλοι θέλουμε έναν δυνατό για να μας προσέχει από τους κακούς.

Προσαρμογή, η λέξη-κλειδί για τη φάση του Σταλόνε

Όσο και να το ωραιοποιούμε βέβαια, η σκληρή αλήθεια είναι πως ο Σιλβέστερ Σταλόνε μεγαλώνει. Έχει περάσει εδώ και χρόνια στο ηλικιακό εκείνο όριο που περισσότερο χάνεις παρά κερδίζεις. Βλέπεις το σώμα σου να μην είναι όπως άλλοτε, οι αντοχές σου πέφτουν, οι άσχημες ειδήσεις από τον περίγυρό σου, συγγενείς και φίλους είναι περισσότερες. Πώς το χειρίζεσαι όλο αυτό; Πώς βρίσκεις τη δύναμη να μη σε λυγίσει;

Προσαρμόζεσαι. Κάνεις ειρήνη με το ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τους νόμους της φύσης. Όσο σκληρός κι αν είσαι. Και ο Σιλβέστερ Σταλόνε κοίταξε την αλήθεια κατάματα αναζητώντας πώς και πού θα βρει το χώρο του στη νέα πραγματικότητα.

Τα αποτελέσματα δείχνουν πως τα κατάφερε περίφημα. Το Expendables 4 (Αναλώσιμοι 4), που βγήκε πλέον στις κινηματογραφικές αίθουσες και γυρίστηκε παρακαλώ (και) στη Θεσσαλονίκη, είναι απόδειξη πως είναι ακόμα εδώ, ακμαίος, κάνει το κέφι του και τη δουλειά του. Με τους… παλιόφιλους στο πλευρό του, μια χαρά.

Θα διαβάσετε κριτικές να «θάβουν» την ταινία, σαν να γυρίσαμε το χρόνο πίσω τότε που ο Αμερικανός ηθοποιός ήταν ο εύκολος στόχος. Αλλά ξέρετε κάτι; Ο Σταλόνε δεν θα χαλάσει τη ζαχαρένια του για τέτοιες λεπτομέρειες. Στο franchise του Expendables μπήκε για να περάσει καλά και να ψυχαγωγήσει τους φαν του με τον τρόπο που ξέρει, όχι για να αλλάξει τον κόσμο.

Η αχίλλειος πτέρνα και η δεύτερη ευκαιρία με τις κόρες του

Ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, με τον απλό αλλά εύγλωττο τίτλο Sly, έρχεται να κουμπώσει τις λεπτές αποχρώσεις της προσωπικότητας του. Δείχνοντας πόσο άδικο είχαν όσοι είχαν βάλει συγκεκριμένο ταβάνι και όρια στον Σταλόνε.

Σημασία έχει πως ο ίδιος πίστεψε στον εαυτό του και σε άλλο επίπεδο. Ότι, επιπλέον, δεν του αρκούσε η ήδη τεράστια δόξα που είχε βιώσει. Ήθελε άλλο, ήθελε και άλλα. Δεν ήταν διόλου απλό πράγμα. Τον έβγαλε από τη ζώνη ασφάλειας του, θα μπορούσε να τον είχε βγάλει νοκ άουτ. Μα κάτσε, τι λέμε… Ήταν ποτέ δυνατόν κάποιος να ρίξει κατάχαμα τον Σιλβέστερ Σταλόνε;

Δυστυχώς είναι. Πάντα υπάρχει αχίλλειος πτέρνα. Ακόμα και για τους πιο δυνατούς, τους φαινομενικά άτρωτους. Για τον Σταλόνε, αυτό που σκοτεινιάζει τη ψυχή του είναι η συζήτηση για τους δύο γιους του. Από τον πρώτο του γάμο, με την Σάσα Τζακ. Ο ένας (Σέιτζ) πέθανε το 2012 από καρδιακή ανακοπή. Ο άλλος (Σέρτζο) είναι σήμερα 44 ετών, αυτιστικός και δεν μπορεί να αυτοσυντηρηθεί.

Ο διάσημος ηθοποιός, το ξέρει καλά, δεν ήταν στο πλευρό των παιδιών του όταν μεγάλωναν. Για πολύ καιρό δεν ήταν ούτε σε αυτό των τριών κορών που έχει αποκτήσει από τον 3^ο του γάμο, με την Τζένιφερ Φλάβιν. Της 27χρονης Σοφία, της 25χρονης Σιστίν και της 21χρονης Σκάρλετ.

Έστω και αργά, εκτίμησε τις χαρές της οικογενειακής ζωής. Κατάλαβε πως δεν είναι «μόνο καριέρα». Άρχισε λοιπόν να δουλεύει τη σχέση του με τα 3 κορίτσια. Και με υπομονή κατάφεραν να χτίσουν μαζί κάτι όμορφο.

Δεν αναπληρώνονται τα χαμένα χρόνια, γίνεται να φτιάξεις μια νέα σχέση, εμπιστοσύνης και αγάπης. Κι αυτό το κατάφερε ο Sly. Όπως και πέρυσι, όταν η Τζένιφερ κατέθεσε αίτηση διαζυγίου μετά από 25 χρόνια γάμου και 35 συνολικά σχέσης. Ταρακουνήθηκε ο Σιλβέστερ Σταλόνε, αφυπνίστηκε όπως το έθεσε και κατάφερε τελικά να την πείσει να τα ξαναβρούν.

Αξιοποιώντας το κάθε δευτερόλεπτο

Βγήκε μάλιστα φέτος και reality για τη ζωή της οικογένειας Σταλόνε, στην έπαυλή της στο Λος Άντζελες, Παίχτηκε on air το καλοκαίρι στο Paramount+ και ανανεώθηκε για 2^η σεζόν. Γιατί το έκανε αυτό ο «Ρόκι», ο «Ράμπο»; Δημοσιότητα δεν έχει ανάγκη, είναι χορτασμένος ως εκεί που δεν παίρνει άλλο.

Το έκανε για τα παιδιά του. Για να περάσει περισσότερο χρόνο μαζί τους. Να πώς το εξήγησε: «Είμαι τόσο πολύ στον δρόμο, πιθανότατα ήμουν στον δρόμο για το 60% της ζωής μου. Κοίταξα γύρω μου και είπα: “Οι κόρες μου μεγάλωσαν, δεν θα ήταν υπέροχο να περάσω λίγο σοβαρό χρόνο μαζί τους, όπου δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν και θα έπρεπε να είναι μαζί μου;”.

Έχοντας κάνει πολλά πράγματα σωστά και πολλά πράγματα λάθος, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα: ότι ο χρόνος είναι το νόμισμά σας. Αυτός είναι ο πιο πολύτιμος τραπεζικός λογαριασμός που θα έχετε ποτέ και πρέπει να τον ξοδέψετε στο σωστό σημείο, διαφορετικά θα χρεοκοπήσετε -και μιλάω συναισθηματικά. Το προσδόκιμο ζωής είναι γύρω στα 72 έτη, δηλαδή 3.900 Σαββατοκύριακα -αυτό είναι. Όταν το συνειδητοποιήσεις πραγματικά, γίνεσαι πολύτιμος με τον χρόνο σου».

Τελικά και οι πιο σκληροί, λυγίζουν. Είναι ωραίο να το κάνουν με τους δικούς τους όρους, πάντως. Με τον δικό τους τρόπο. Καλή ώρα όπως ο Σιλβέστερ Σταλόνε.