Εκεί, λίγο μετά τον ερχομό της νέας χιλιετίας, τα Κίτρινα Ποδήλατα ακούγονταν παντού. «Ονειρέψου με μα μην μ’αγγίζεις» τραγουδούσαμε όλοι οι ένθερμοι αλλά ταυτόχρονα μελαγχολικοί φίλοι του ελληνικού ροκ (εμπνευσμένοι από το χαρακτηριστικό τραγούδι τους), ενώ όταν είχαμε τα κέφια μας τα «σπάγαμε» με το «Θα Πάρω Φόρα».
Όσο λίγοι σημάδεψαν την εποχή αυτή. Δεν περιορίστηκαν σε αυτό, όμως, Συνεχίζουν να συγκινούν τους «φίλους» τους (δεν τους αρέσει η λέξη «κοινό») με τις ζωντανές τους εμφανίσεις, τις συνεργασίες αλλά και τις κυκλοφορίες τους.
Δεν «μεγαλώσαμε» απλά μαζί τους. Συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε να ωριμάζουμε, να μαθαίνουμε μαζί τους και συνεχίζουν να μας εμπνέουν μέσω της αδιάκοπης καλλιτεχνικής τους πορείας.
Όσοι θέλουν να μυηθούν στην ροκ μουσική αλλά να μάθουν και τα απαραίτητα της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής, δεν παραλείπουν τα Κίτρινα Ποδήλατα, τα οποία ευχαριστούμε πολύ που μας παραχώρησαν μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.
Η συζήτησή τους με το Nitro έγινε με αφορμή την νέα σειρά εμφανίσεών τους, που αλλού; Στον Σταυρό του Νότου κάθε Σάββατο βράδυ.
Ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος μοιράστηκαν μαζί μας την κινητήριο δύναμη που κάνει την μουσική τους να «τρέχει», την έμπνευση πίσω από την καλλιτεχνική τους δημιουργία και μας έδωσαν και την δική τους εκτίμηση για το «σήμερα» της ροκ μουσικής, καθώς και το «αύριό» της.
Εισήλθατε με επιτυχία στην 3η δεκαετία της καριέρας σας. Με ποιους τρόπους είναι διαφορετική η εμπειρία σας ως συγκρότημα σε σχέση με τα πρώτα σας βήματα; Αλλά και την μετέπειτα πορεία της μπάντας.
Ο τρόπος με τον οποίον εξ αρχής αποφασίσαμε να κινηθούμε στο χώρο, απαιτούσε σκληρή δουλειά, αφοσίωση, συνέπεια, έχοντας ως βασικό στοιχείο, τη διαρκή αναζήτηση και διεύρυνση γνώσης στο μεγαλύτερο δυνατό φάσμα της μουσικής παραγωγής. Αυτήν τη λογική, όχι μόνο δεν την εγκαταλείψαμε ποτέ, αλλά αντιθέτως, όσο πέρναγαν τα χρόνια και η ευθύνη μεγάλωνε, την ενισχύσαμε και την επιδιώξαμε πολύ πιο έντονα.
Η συνθήκη αυτή, πλαισιωμένη με τις πολλές και σημαντικές εμπειρίες που τα 22 αυτά χρόνια δισκογραφικής δημιουργίας και ζωντανών εμφανίσεων μας προσέφεραν, δεν μπορούν παρά να έχουν διαμορφώσει ένα υψηλό επίπεδο εμπειρίας και κατανόησης των καταστάσεων επάνω στο αντικείμενο μας.
Αν μάλιστα στα παραπάνω, προσθέσουμε και τα -πανεπιστημιακού τύπου και επιπέδου- σεμινάρια, τα οποία ζήσαμε πλάι σε όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, δημιουργούς και ερμηνευτές, οι οποίοι κοσμούν το βιογραφικό μας, τότε νομίζουμε πως, πλέον πατάμε με περίσσεια σιγουριά και αυτοπεποίθηση στην τρίτη δεκαετία μας.
Μένει μόνο, να είμαστε καλά και να συνεχίσουμε με την ίδια λογική, με πειραματισμούς, με ιδέες και προτάσεις που, ούτως ή άλλως μας «κλειδώνουν» στην λογική της συνεχούς εξέλιξης. Αυτό προτείνουμε και στους νέους ανθρώπους.
Τα Κίτρινα Ποδήλατα δεν χρησιμοποιούν την λέξη «κοινό» αλλά απευθύνονται στους fans τους ως «φίλους». Αυτή είναι η λέξη που τους εκφράζει και περιγράφει την σχέση τους.
Εμφανίζεστε ζωντανά στο Σταυρό του Νότου, μεταξύ άλλων. Ποια είναι η σύνθεση του κοινού σας; Κάνουν την εμφάνισή τους νέοι ακροατές και fans;
Στις εμφανίσεις μας πλέον, αυτό που συμβαίνει σε επίπεδο σύνθεσης των φίλων (δε θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «κοινού») που μας τιμούν με την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους, είναι στα όρια του συγκινητικού. Και αυτό γιατί, η προσέλευση όλων όσοι κάποτε ακολουθούσαν τη μπάντα στα ταξίδια της περιοδείας ή κρέμαγαν πανό στους εξώστες και φεύγανε αποκαμωμένοι απ’ το χοροπήδημα και βραχνιασμένοι απ’ το τραγούδι, πλέον προσπαθούν να βρουν τον ασφαλέστερο τρόπο για το απαραίτητο baby sitting ώστε να το «σκάσουν» και να έρθουν να θυμηθούμε τα παλιά!
Όλοι μας πιο μεγάλοι, πιο σοφοί, αλλά και όλοι μας με μια όμορφη εσωτερική τρέλα, έτοιμη να μας δώσει νέα ώθηση για την επόμενη μέρα.
Λίγο πιο πέρα, η ματιά μας συναντάει νέους 18χρονους και άνω, προφανώς φοιτητές, στα πρώτα βήματα αναζήτησης και έκφρασης, οι οποίοι μας συγκινούν διπλά… καταρχήν επειδή, σε εποχές που η ροκ έκφραση βάλλεται και φαίνεται να έχει κατ’ εντολή εξοριστεί από την παλέτα των ραδιοφωνικών παραγωγών, αυτοί οι νέοι φίλοι, μας αναζητούν και μας επιλέγουν, χωρίς να ακολουθούν, ως ρομποτάκια, αποκλειστικά και μόνο τους τηλεοπτικούς σταρς.
Και κατά δεύτερον, μας συγκινούν γιατί μας κάνουν να κοιτάζουμε στον καθρέφτη και να αναρωτιόμαστε «τι έγινε ρε φίλε…γιατί ο τύπος αυτός μου μίλησε στον πληθυντικό και τι εννοεί όταν λέει πως μεγάλωσε με τα τραγούδια μας…»; Και αρχίζουμε τα…μαθηματικά και να που τα νούμερα «βγαίνουν». Με τα δικά μας τραγούδια, μεγαλώνει μια δεύτερη γενιά; Αλήθεια τώρα; Ώπα, έχουμε δουλειά και ανανεωμένη, μεγαλύτερη ευθύνη εδώ. Όλο αυτό, από συγκινητικό μετατρέπεται σε συγκλονιστικό στις καλοκαιρινές συναυλίες μας, όπου οι καταστάσεις επιτρέπουν ευκολότερα να συναντούμε από σκηνής, στο κοινό, τους γονείς λίγο πιο πίσω με τα παιδιά στους ώμους με χαμόγελο και συγκίνηση, ενώ τους νεότερους που έχουν πάρει τη σκυτάλη, να χορεύουν ξέγνοιαστοι μπροστά, δίνοντας νέα ώθηση και νόημα στη μουσική ζωή μας.
Οι γενικότερες καταστάσεις δεν ευνοούν τη γεωμετρική πρόοδο διεύρυνσης του κοινού σε νεότερες ηλικίες. Αυτό όμως, αυτομάτως καθιστά δύο φορές πιο σημαντική την προσέλευση νέων ανθρώπων. Το ειδικό βάρος τους, μας βάζει σε ακόμη μεγαλύτερη έγνοια να δημιουργήσουμε για τις αγωνίες τους, για τη διέξοδο που υπάρχει κάπου στην επόμενη στροφή.
Ο στίχος σας είχε πάντα κάτι το εκρηκτικό, το επαναστατικό, το αντισυμβατικό. Θεωρείτε ότι τραγούδια όπως το «Θα Πάρω Φόρα», το «Τι Είναι Κράτος» θα είχαν την ίδια απήχηση στο τωρινό κοινό, εάν έβγαιναν σήμερα; Ακόμη και το «Ετών 16», που κλείνει σε λίγο τα 10 χρόνια.
Οι στίχοι στα τραγούδια μας κατά κύριο λόγο, είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Είναι η έκφραση των συναισθημάτων μας και η εξωτερίκευση όσων αφουγκραζόμαστε στις καταστάσεις που υπάρχουν γύρω μας. Είναι μεγάλη η χαρά μας, όταν καταφέρνουμε να εκφράσουμε παράλληλα και τα συναισθήματα πολλών συνανθρώπων μας, που αναγνωρίζουν στοιχεία και της δικής τους σκέψης μέσα στον λόγο των τραγουδιών μας. Εμείς, στιχουργικά (μεγάλη λέξη κι αυτή για να την ξεστομίζουμε έτσι εύκολα, αλλά…ας την χρησιμοποιήσουμε τώρα προκειμένου να πάει παρακάτω η συζήτηση μας) γενικότερα προσπαθούμε να εκφράσουμε αλλά και να συντροφεύσουμε τα συναισθήματα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στη διάρκεια της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα, της ζωής του που κυλάει με ανατροπές, με σταθερές, με εκπλήξεις. Να συντροφεύσουμε τις στιγμές, τις ώρες, τις μέρες όλων όσοι μας τιμούν με την εμπιστοσύνη τους. Πάντοτε με φως και σκέψη δυνατή για ένα επόμενο, έστω και δύσκολο βήμα.
Είτε πρόκειται για θέματα κοινωνικά, είτε πολιτικά, είτε ερωτικά, είτε θέματα εσωτερικότερης ανάλυσης και γενικότερης ενδοσκόπησης. Άλλωστε, όλα τα παραπάνω μαζί, πότε το ένα και πότε το άλλο, συνθέτουν τα συναισθήματα, το χαρακτήρα και τις αντοχές μας.
Στα συγκεκριμένα τραγούδια που αναφέρατε ως παράδειγμα, νιώσαμε πως οι εποχές απαιτούσαν να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, με εξωστρέφεια και χωρίς καμουφλάζ. Νιώσαμε επίσης πως δεν πρέπει να είναι απλώς περιγραφικά, αλλά να εμπεριέχουν την ανάγκη επαγρύπνησης-προειδοποίησης για όσα φαίνονταν πως έρχονται. Εσωκλείουν επίσης την αγωνία μας, για το πώς οφείλαμε να προετοιμάσουμε όλοι τη ψυχολογία μας, έχοντας πάντοτε στο κάδρο και τις ατομικές ευθύνες μας, ως επιλογές και αποφάσεις για το αύριο.
Κάθε τραγούδι αποτυπώνει μια εποχή και τις ειδικές συνθήκες της. Αν αυτές οι συνθήκες και καταστάσεις διαιωνίζονται ή μεταλλάσσονται, ανάλογα με την γενικότερη ατμόσφαιρα, τότε ένα τραγούδι προϊόντος του χρόνου, αποδεικνύεται διαχρονικό.
Αν έβγαιναν σήμερα αυτά τα τραγούδια, με το όλο κλίμα απομόνωσης-αποδόμησης της ροκ έκφρασης, πραγματικά δε ξέρουμε κατά πόσο θα τα αντιλαμβάνονταν οι ακροατές του, ώστε τα αναδείξουν. Αλλά, επειδή υπάρχει και πάντα θα υπάρχει εκεί έξω, κόσμος που ψάχνεται πέραν της μασημένης τροφής, όλο αυτό –όσον αφορά τουλάχιστον στη δική μας προσπάθεια- θα φανεί πιο ξεκάθαρα στα επόμενα τραγούδια που ετοιμάζουμε και που θα προσπαθήσουν να μιλήσουν για τωρινές και.. αυριανές καταστάσεις.
Από την άλλη, πολλά τραγούδια σας είναι μελαγχολικά, νοσταλγικά και ρομαντικά με την κλασική έννοια του όρου, όπως τα «Μην Μ’Αγγίζεις», «Να Σε Δω Να Γελάς» και το «Ήσουν Κενή». Είναι εμπνευσμένα από πραγματικά πρόσωπα;
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, κατά βάση τα τραγούδια μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αυτά που ζούμε ή αντιλαμβανόμαστε στην καθημερινότητά μας, οι ανθρώπινες συμπεριφορές και άλλες καταστάσεις, που διεγείρουν τα συναισθήματά μας και ανάβουν τις σκέψεις μέσα μας. Αυτά, μας οδηγούν να γράψουμε, να εξωτερικεύσουμε την οπτική και την άποψή μας.
Μια αδικία, για παράδειγμα, που μπορεί να εντοπίσουμε τριγύρω, μια κατάσταση αναξιοκρατίας και άλλα τέτοια δεινά, μας διεγείρουν σίγουρα. Αλλά, απ’ την άλλη μεριά και ένα νέο ζευγαράκι σε ένα παγκάκι που φλερτάρει από κοντά, με σεβασμό και αλήθεια, κόντρα στην γενικότερη ψηφιακή ηλίθια προσέγγιση, που δε γνωρίζει ούτε όρια ούτε ηθική… και αυτό μας συγκινεί για να δημιουργήσουμε. Αναπτερώνει την ελπίδα μας για την επόμενη μέρα.
Όλα τα τραγούδια μας, είναι αποτέλεσμα των καταστάσεων που θα διεγείρουν κάποιο από τα συναισθήματά μας. Όλα τα συναισθήματα είναι πολύτιμα, όλα επηρεάζουν το ένα το άλλο και ακριβώς η διαχείριση όλων αυτών, είναι που σε μεγάλο βαθμό θα καθορίσουν το πώς θα ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας. Αν μη τι άλλο, τους αξίζει να τραγουδηθούν!
«Δεν κρύβουμε ποτέ τις αληθινές σκέψεις μεταξύ μας και πάντοτε είμαστε εκεί να σηκώσει ο ένας τον άλλον, όταν κάποιος εκ των δυο φαίνεται να λυγίζει», αναφέρουν για την μεταξύ τους σχέση ως αδέρφια.
Πώς καταφέρνετε να συνεργάζεστε τόσο αρμονικά όλα αυτά τα χρόνια, δεδομένου ότι είστε αδέρφια; Υπήρξαν ποτέ εντάσεις ανάμεσά σας που αποτυπώθηκαν στο συγκρότημα; Πώς επηρεάζει η μουσική την μεταξύ σας σχέση;
Η κοινή φιλοσοφία με την οποία προσπαθούμε να υπηρετήσουμε τη μουσική, είναι το καταλυτικό στοιχείο της αρμονικής συνεργασίας μας, πέραν βέβαια της καλής μεταξύ μας σχέσης. Η προσπάθεια που κάνουμε, είναι ασκητικής φύσεως και έντασης, οπότε, απαιτεί απολύτως συντονισμένα μήκη κύματος σε όλα τα σημεία της εξέλιξής μας κι εμείς ευτυχώς τα διαθέτουμε.
Εντάσεις και διχογνωμίες υπάρχουν διαρκώς, όμως όλες έχουν ως βασικό μέλημα και απ’ τους δυο μας, αφενός να προστατεύσουμε την όλη προσπάθειά μας, αφετέρου να συμβάλλουμε δημιουργικά. Αυτό κάνει τις όποιες εντάσεις, τελικά να λειτουργούν υπέρ της δημιουργικότητάς μας. Είναι η αναμμένη φωτιά μέσα μας κι αυτό το γνωρίζουμε και οι δύο, το σεβόμαστε και προχωρούμε αρμονικά με αυτό. Νιώθουμε απόλυτη ασφάλεια, δεν κρύβουμε ποτέ τις αληθινές σκέψεις μεταξύ μας και πάντοτε είμαστε εκεί να σηκώσει ο ένας τον άλλον, όταν κάποιος εκ των δυο φαίνεται να λυγίζει.
Παρά τα ηλεκτρονικά και στοιχεία από άλλα είδη στην μουσικής σας, πολλοί θα έλεγαν ότι εκπροσωπείτε το είδος της ροκ. Αν και σήμερα ακούγεται σαφώς λιγότερο, θεωρείτε ότι περιμένουμε ένα come-back στο ελληνικό ροκ ως είδος στο μέγεθος που ήταν στις αρχές του 2000;
Μπορεί οι πειραματισμοί που επιχειρούμε, είτε για λόγους καλλιτεχνικούς, είτε για λόγους γενικότερης φιλοσοφίας, να είναι πολλοί και διαφορετικοί, (όπως πχ η electro εκδοχή της μουσικής μας στο Vol.3 της Τριλογίας μας, ή ακόμη και το Vol.2 με τη σύμπραξη με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ και άλλα σημαντικά για εμάς εγχειρήματα), οι βασικές καταβολές μας όμως, παραμένουν πάντοτε πιστές στην κιθαριστική ροκ έκφραση. Όλα όσα επιχειρούμε, με γνώμονα μια νέα πρόταση, ένα νέο αισθητικό «άνοιγμα» της μουσικής μας, αποτελούν μέρος της ανάγκης μας να μην μείνουμε αγκιστρωμένοι και βολεμένοι σε μια φόρμα – μανιέρα ήχου που κάποια στιγμή κατακτήσαμε, που διαμόρφωσε το κοινό μας και μας καθιέρωσε.
Αντ’ αυτού, θέλουμε συνεχώς να «ξεκουνάμε», να ανανεωνόμαστε, να μαθαίνουμε και να βγάζουμε ένα μοντέλο σκέψης γόνιμης και διαρκώς εξελίσσιμης. Αυτήν τη συμπεριφορά θέλουμε να έχουμε αποτυπωμένη ως μήνυμα προς τους νέους δημιουργούς, οι οποίοι ψάχνουν πώς μπορούν να τα καταφέρουν σε ένα, τόσο άγονο για την ροκ έκφραση πια, περιβάλλον.
Αν προσέξετε καλύτερα τις ημερομηνίες των κυκλοφοριών μας, τα σημαντικότερα, δυσκολότερα και πιο απαιτητικά εγχειρήματα, τα πραγματοποιήσαμε με τεράστιες υπερβάσεις, δυσκολίες και πληρώνοντας όποιο τίμημα παρουσιάστηκε ως «αντίτιμο», σε εποχές βαθιάς οικονομικής κρίσης, ηθικών μεταλλάξεων και σε ένα γενικότερο κλίμα αμηχανίας, αναβλητικότητας και απαισιοδοξίας. Αυτό θελήσαμε να μείνει αποτυπωμένο από την προσπάθειά μας σε αυτές τις στροφές του χρόνου. Το ότι μείναμε δημιουργικοί στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, εκεί που το ευκολότερο και το πιο «ανέξοδο» θα ήταν να κρυφτούμε πίσω από δικαιολογίες και αμπελο-φιλοσοφικές αιτιολογήσεις.
Αντιθέτως, για παράδειγμα στην περίοδο της καραντίνας, όπου η γενικότερη λειτουργία δεν ήταν στα χέρια μας, δεν νιώσαμε κάποια ασυγκράτητη εσωτερική ανάγκη να παρουσιάσουμε κάτι. Ξεκουράσαμε τη σκέψη μας, εκμεταλλευτήκαμε τον ελεύθερο χρόνο που δημιουργήθηκε, ασχοληθήκαμε με την προσωπική μας βελτίωση και διεύρυνση γνώσης, ακριβώς για να είμαστε ενεργητικά παρόντες, με νέες υπερβάσεις, κόντρα σε όλες τις νέες δυσκολίες που θα βρίσκαμε μπροστά μας με το «άνοιγμα».
Παγκοσμίως, η ροκ έκφραση «δεν συμφέρει» πλέον. Έτσι συμβαίνει και εντός των τειχών. Μόνο σε κάποια μουσικά ερμαφρόδιτα πιστο-ροκ, επιτρέπεται να αναπνεύσουν κι αυτά για να υπηρετήσουν την αυτοκρατορία της εικόνας, του γρήγορου, του μοδάτου, του εύπεπτου. Αυτά, ουσιαστικά αλλοιώνουν επικίνδυνα τα χαρακτηριστικά που η ροκ νοοτροπία μπορεί να προσφέρει στην κριτική σκέψη των νέων ανθρώπων. Όλα πια έχουν αφεθεί, στη διάθεση και το χρόνο που έχει απομείνει στον καθένα μας για… «ψάξιμο». Ως εκεί. Δεν είναι γόνιμοι καιροί αυτοί που ζούμε για την ροκ έκφραση. «Εξυπηρετεί» να υπάρχει περισσότερο ως μουσειακό είδος.
Ακριβώς γι’ αυτό, όλοι οι άξιοι νέοι εκκολαπτόμενοι ροκ δημιουργοί, εφόσον θελήσουν να υπηρετήσουν το «κόντρα στο κύμα», σταθερά, γόνιμα και ακλόνητα, θα πρέπει να βρουν το δρόμο τους, κάνοντας ο καθένας τις δικές του υπερβάσεις. Ιδού το νέο «κύμα»… και απαιτεί όπως πάντα τη νέα.. «κόντρα» σε αυτό. «No matter what…» που λένε και στο χωριό. Υποτίθεται, ότι η αλήθεια αργά ή γρήγορα βρίσκει το δρόμο της. Είδομεν.
Ετοιμάζετε νέο υλικό; «Ομολογήστε» αν θέλετε μερικά από τα μελλοντικά σας σχέδια στο intronews.gr.
Με το νέο έτος θα μπούμε στούντιο να αποτυπώσουμε όσα έχουμε αποθηκευμένα ως υλικό στη σκέψη μας. Τα ίδια τα τραγούδια, όσο τα φροντίζουμε, θα μας υπαγορεύσουν και τον ήχο που θα καταφέρει να τα ζωντανέψει με τον πιο εύστοχο τρόπο. Παράλληλα, μετά την ολοκλήρωση των εμφανίσεων μας στον Σταυρό του Νότου, θα κάνουμε μια περιοδεία σε αγαπημένους τόπους της χώρας. Εκεί θα επικοινωνήσουμε και κάποια νέα τραγούδια, για να διαπιστώσουμε κατά πόσο έχουν να πουν κάτι στους αγαπημένους μας φίλους, αλλά και μουσικούς παραγωγούς της περιφέρειας. Το οφείλουμε, γιατί πάντοτε μας στήριζαν σε κάθε βήμα μας, μακριά από «λογικές» αποκλεισμού, τους οποίους η πρωτεύουσα μας φύλαγε ως «ανταμοιβή» για την πρόσπαθειά μας στο πέρασμα των χρόνων.
Προς το παρόν, απολαμβάνουμε τις εμφανίσεις μας στο club του Σταυρού του Νότου και την αγκαλιά του κόσμου που μας τιμάει και φέτος με την παρουσία και την αγάπη του. Ξεκάθαρα γι’ αυτό που είμαστε και για όσα αποτυπώνουμε επί 22 χρόνια και όχι γιατί ανήκουμε σε κάποια ματαιόδοξη μοδάτη παρέα των καιρών.
Τους ευχαριστούμε από καρδιάς σε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται, άρα και μέσω της ευκαιρίας που κι εσείς τώρα μας δώσατε με τη συνέντευξη αυτή.
Τα Κίτρινα Ποδήλατα υποδέχονται τους πιστούς «φίλους» τους και λάτρεις του ελληνικού ροκ κάθε Σάββατο ζωντανά στο club του Σταυρού του Νότου.
