Το – σωστό – αφήγημα τα τελευταία χρόνια είναι πως πρέπει να αρχίσουν να βρίσκονται γυναίκες σε περισσότερα καίρια πόστα σε επίπεδο κυβερνήσεων. Τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει το χρίσμα γυναίκες για να ηγηθούν χωρών, όπως η Ardern στη Νέα Ζηλανδία ή η Motley στα Μπαρμπέιντος που εξελέγη ξανά, ή και η νεότερη πρωθυπουργός χώρας, η Φινλανδή Sanna Marin. Στη θεωρία αυτές οι γυναίκες έχουν ως στόχο να τα βάλουν με τον σεξισμό. Αυτός όμως δεν είναι πάντοτε ο κανόνας.

Την Τρίτη η Roberta Metsola έγινε Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και είναι η νεότερη που βρίσκεται σε αυτή τη θέση. Είναι επίσης η τρίτη γυναίκα που γίνεται Πρόεδρος από το 1952 που συστήθηκε το Ε.Κ. με τις Simone Veil και Nicole Fontain να έχουν προηγηθεί.

Η Roberta Metsola από τη Μάλτα, είναι μια ακροδεξιά πολιτικός που έχει αναχρονιστικές απόψεις σχετικά με το δικαίωμα της γυναίκας στην έκτρωση. Στο παρελθόν έχει ψηφίσει κατά της έκτρωσης και ήταν δεδομένο πως η επιλογή της θα προκαλέσει συζήτηση. Άλλωστε, στη Μάλτα είναι ακόμα παράνομο να κάνει κάποια κοπέλα έκτρωση.

Γιατί όμως δεν υπήρξε η ίδια έκπληξη και η ίδια ενόχληση σε προκατόχους της Metsola που ασπάζονταν τις ίδιες απόψεις; Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει η γενικότερη πεποίθηση πως οι φεμινιστικοί αγώνες είναι χρέος των γυναικών πρωτίστως και λογικά σοκάρει περισσότερο όταν μια γυναίκα εκφράζει πατριαρχικές απόψεις και προωθεί την ατζέντα της πατριαρχίας ή δηλώνει αντιφεμινίστρια. Η Roberta Metsola αναγκάστηκε βεβαίως να συμμορφωθεί με τον θεσμό και δήλωσε πως οι απόψεις της συμβαδίζουν με όσα πρεσβεύει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

«Όπου βλέπουμε ότι οι αξίες και οι αρχές, οι νόμοι και τα δικαιώματα καταπιέζονται, το κοινοβούλιο θα είναι αυτό που θα μιλήσει πρώτο. Σας διαβεβαιώ πως αυτό θα ισχύσει για τα επόμενα 2.5».

Άλλο παράδειγμα είναι η Πρόεδρος της Τανζανίας Samia Suluhu Hasan, που πήρε τη θέση μετά τον συντηρητικό, συνωμοσιολόγο πρώην Πρόεδρο John Mangufuli, ο οποίος πέθανε τον Μάρτιο. Η Suluhu είχε δηλώσει πως οι «περδικόστηθες» ποδοσφαιρίστριες μπορεί να θεωρηθούν άντρες και αυτό «είναι ατυχία που δε θα έχουν καμία ελπίδα να παντρευτούν, γιατί ο γάμος είναι σαν όνειρο γι΄αυτές». Φυσικά στην Αφρική το πρότυπο γυναίκας είναι διαφορετικό και έχουν πολιτισμικές διαφορές με τη Δύση. Η Suluhu είχε δεχτεί σκληρή κριτική για τη δήλωση της.

Η Roberta Metsola θα κριθεί για τις πράξεις της όχι για το φύλο της

Είναι παράδοξα αναμφίβολα όλα αυτά και αυτό συμβαίνει γιατί η φύση του ανθρώπινου νου θεωρεί ως δεδομένο πως μια γυναίκα έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί όσα γίνονται ξεκάθαρα τα τελευταία 2-3 χρόνια και σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη. Ισχύει όμως και το άλλο. Η εκπροσώπηση των γυναικών από γυναίκες δε σημαίνει απαραίτητα και την στήριξη των απαιτήσεων τους. Τα αιτήματα μπορεί να ικανοποιηθούν και από άντρες σε θέσεις εξουσίας. Απλώς, πάλι στον κοινό νου, οι πιθανότητες δεν είναι προς αυτή την κατεύθυνση.

Η ανάληψη θέσεων εξουσίας πάντως από γυναίκες, δε σημαίνει και αλλαγή του συστήματος, γιατί στο τέλος ο περίγυρος είναι κυρίως αρσενικός ενώ και το σύστημα που έχει δομηθεί από χρόνια πριν, δεν είναι δυνατόν να μεταβληθεί επειδή μια γυναίκα είναι Πρόεδρος μιας χώρας. Εκτός κι αν αρχίσει να λειτουργεί δικτατορικά.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Simone Veil, της πρώτης γυναίκας Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η Veil θήτευσε από το 1979 ως το 1982. «Δεν ήταν συντηρητική, δεν ήταν σοσιαλίστρια, ήταν Εβραία άθεη και δεν ήταν χριστιανή. Χωρίς αυτήν, η εικόνα του diversity θα ήταν πολύ πιο θολή. Η Βάιλ ήταν όμως η εξαίρεση και 40 χρόνια μετά την εκλογή της, η συμπερίληψη στον θεσμό είναι σε κάθετη πτώση», έγραφε τον Σεπτέμβριο ο Pelle Geertsen θέλοντας να δείξει πως η Βάιλ δεν είχε κανέναν κόφτη λόγω θρησκείας ή καταγωγής ή πεποιθήσεων για να εκφράσει αναχρονιστικές απόψεις και πάλι δε μπόρεσε να αλλάξει όσα φαντάζονταν κάποιοι τότε.

Δεν είναι λοιπόν πανάκεια το φύλο ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός κάποιου και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει ως αντίληψη, αναφέρει το CNN. Είναι οι απόψεις που εκφράζει κάποιος που δείχνουν αν θα έρθει δίχως δισταγμό σε ρήξη με το κατεστημένο για να το οδηγήσει σε αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι ένας καλύτερος κόσμος. Τίποτα όμως δεν κερδίζεται εξ ορισμού ή a priori. Όλα καταλήγουν στην προσπάθεια και τον αγώνα που κάνει κάποιος.