Στις 4 Νοεμβρίου 1981, πέντε μαύροι άντρες με ασορτί γαλάζια πουκάμισα, μπήκαν σε ένα μικρό και καλά φωτισμένο δωμάτιο ενός αστυνομικού τμήματος, στις Συρακούσες της Νέας Υόρκης και γύρισαν μπροστά σε έναν καθρέφτη μονής κατεύθυνσης. Από την άλλη πλευρά, βρισκόταν μια 19χρονη φοιτήτρια, η οποία πήγε προς το τζάμι, τους κοίταξε καλά και προσπάθησε να εντοπίσει ποιος από αυτούς ήταν ο βιαστής της, γράφει η Guardian.
Η φοιτήτρια ήταν η Alice Sebold, της οποίας το μέλλον διαγραφόταν λαμπρό, μετά την ημέρα εκείνη. Η φρικτή επίθεση που δέχθηκε, ήταν ένα βράδυ του Μαΐου, του ίδιου έτους. Την έσυραν σε ένα τούνελ, αφού την άρπαξαν από μονοπάτι δημόσιου πάρκου και την ανάγκασαν να ξαπλώσει ανάμεσα σε σπασμένα μπουκάλια.
Η Sebold αργότερα θα έκανε καριέρα ως συγγράφεας. Το 1999 κυκλοφόρησε το βιβλίο της Lucky, στο οποίο περιέγραφε την επίθεση, τη δίκη, τα ψυχολογικά τραύματα που της έμειναν, αλλά και τα σημάδια που την έκαναν να αναγνωρίσει τον βιαστή της. Όπως έγραψε τότε, το ύψος, η σωματική διάπλαση και η στάση του σώματος του, ήταν οι καθοριστικοί παράγοντες.
Αναρωτιόταν αν η επίθεση της είχε προκαλέσει την έντονη φοβία γύρω από ορισμένους μαύρους άνδρες. Και τελικά, φάνηκε πως αυτό ήταν εξίσου που έπαιξε καθοριστικό ρόλο, τουλάχιστον για τον Anthony Broadwater.
Πέντε μήνες μετά τον βιασμό της, περπατούσε στο δρόμο στις Συρακούσες όταν είδε έναν άντρα πίσω της, που της φάνηκε οικείος. Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του της θύμιζαν κάτι, ενώ εκείνος περπάτησε προς το μέρος της και της μίλησε: «Ε, κορίτσι. Δεν σε ξέρω από κάπου;», γράφει στο βιβλίο της και συνέχισε: «Μου χαμογέλασε, γιατί γνώριζε». Εκεί κατάλαβε πως ήταν αυτός.
Ένας αστυνομικός που ήταν κοντά και είχε μιλήσει με τον άνδρα, τον αναγνώρισε ως τον Anthony Broadwater, έναν 20χρονο που είχε επιστρέψει πρόσφατα στην πόλη από τη θητεία του ως πεζοναύτης, επειδή ο πατέρας του ήταν πολύ άρρωστος. Ο Broadwater συνελήφθη αμέσως και κατέληξε να κάθεται όρθιος μαζί με άλλους τέσσερις άνδρες στο αστυνομικό τμήμα.
«Γύρισαν στο πλάι και μετά κοίταξαν ξανά μπροστά», γράφει στο βιβλίο της. Η Sebold απέκλεισε τους πρώτους τρεις, ήταν φανερά πιο ψηλοί. Σκέφτηκε τον τέταρτο, η έκφραση στα μάτια του κάτι της έλεγε. Ο άντρας που είχε δει στο δρόμο, κατέληξε, ήταν το νούμερο πέντε. Ο Anthony Broadwater ήταν το νούμερο τέσσερα.
Σε μια άλλη εκδοχή της ιστορίας, η Sebold είπε ότι τον είχε σχεδόν αναγνωρίσει και ότι αυτός και ο αριθμός πέντε «έμοιαζαν τρομερά», αν και σημείωσε πως τα χαρακτηριστικά του Broadwater ήταν «πλατύτερα και πιο επίπεδα». Ένας βοηθός εισαγγελέας της είπε ότι οι δύο άντρες γνωρίζονταν μεταξύ τους και ότι ο Broadwater «έβαλε τον φίλο του να κατέβει και να σταθεί δίπλα του» και μετά «να σου ρίξει μια ματιά που είναι τρομακτική» για να την ξεγελάσει.
Στη συνέχεια λήφθηκε ένα δείγμα της τρίχας του Broadwater και βρέθηκε ότι ταιριάζει με μια τρίχα που ανήκε στον ύποπτο που βρέθηκε στη Sebold, τη στιγμή της επίθεσης. Κάπως έτσι, κατηγορήθηκε για 16 χρόνια φυλάκιση, παρ’όλο που δήλωνε συνεχώς αθώος.
Πώς έγινε το λάθος
Ο Anthony Broadwater πάντα δήλωνε αθώος. Του αρνήθηκαν την αποφυλάκιση με όρους, τουλάχιστον πέντε φορές, επειδή δεν αντέστρεφε τη θέση του. Το 1999, τελικά, έφυγε από τη φυλακή και τα απομνημονεύματα της Sebold – τα οποία την καθιέρωσαν ως σημαντική λογοτεχνική προσωπικότητα και πούλησαν περισσότερα από 1 εκατομμύριο αντίτυπα – κυκλοφόρησαν.
Και οι δύο συνέχιζαν τη ζωή τους σε διαφορετικές τροχιές. Εκείνος πάλευε να βρει κάτι καλύτερο από μια περιστασιακή δουλειά, μιας και το μητρώο του ήταν επιβαρυμένο. Η Sebold από την άλλη, συνέχισε να γράφει, με το The Lovely Bones να γίνεται επιτυχία, πουλώντας 8 εκατομμύρια αντίτυπα. Μάλιστα, έγινε και ταινία, που ήταν υποψήφια για Όσκαρ, πριν ανακοινωθεί μια κινηματογραφική εκδοχή του Lucky, το 2019.
Την περασμένη εβδομάδα, όμως, οι ζωές τους ενώθηκαν ξανά. Κι αυτό γιατί, σε μια αίθουσα δικαστηρίου, ο Broadwater αθωώθηκε 40 χρόνια μετά. Οι δύο δικηγόροι υπεράσπισης, υποστήριξαν πως ήταν εντελώς λάθος η καταδίκη του. Ο βοηθός εισαγγελέας είχε παραπλανήσει την Sebold σχετικά με τη σχέση μεταξύ του Broadwater και του άλλου άνδρα: στην πραγματικότητα, δεν είχαν συναντηθεί ποτέ πριν φτάσουν στο αστυνομικό τμήμα εκείνη την ημέρα.
Οι δικηγόροι επεσήμαναν πως από την έρευνα διαπιστώθηκε πως οι ταυτοποιήσεις πιθανόν να είχαν γίνει λανθασμένα και πως η μέθοδο ανάλυσης μιας τρίχας ήταν απαξιωμένη. Έτσι, τα μοναδικά στοιχεία που υπήρχαν εναντίον του, έγιναν σκόνη.
Πώς ήρθε η δικαίωση
Η επιτυχημένη πορεία της Sebold, ήταν κι αυτή που έφερε τη δικαίωση για τον Broadwater. Μετά τη συμφωνία για την κινηματογραφική έκδοση του Lucky, ο εκτελεστικός παραγωγός Timothy Mucciante βρήκε ορισμένα λάθη στο βιβλίο που του προκάλεσαν σοβαρή ανησυχία. Ο Mucciante, μάλιστα, αποσύρθηκε από την παραγωγή και προσέλαβε έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, ο οποίος πήρε συνέντευξη από τον Broadwater και πέρασε την υπόθεση στους Hammond και Swartz.
Στον απόηχο της απαλλαγής, πολλοί αναρωτήθηκαν πόσοι άλλοι μαύροι άνδρες που καταδικάστηκαν άδικα δεν δικαιώθηκαν επειδή οι υποθέσεις τους ήταν πολύ σκοτεινές για να μπορέσει κανείς να τις δει ξανά.
Η ταινία Lucky ακυρώθηκε και οι εκδότες του βιβλίου στις ΗΠΑ και τη Βρετανία σταμάτησαν τη διανομή της. Η Sebold, από την πλευρά της, δεν είπε τίποτα αμέσως μετά την αθώωση του Broadwater, αφιερώνοντας χρόνο για να επεξεργαστεί μια τόσο τεράστια αλλαγή των όσων πίστευε τόσο καιρό για τη ζωή της.
Η δημόσια συγγνώμη
Την Τρίτη ζήτησε συγγνώμη που συνέβαλε στο να καταστραφεί η ζωή ενός νέου άνδρα. «Λυπάμαι κυρίως για το γεγονός πως σας έκλεψαν άδικα τη ζωή που θα μπορούσατε να ζήσετε», έγραψε. «Και ξέρω ότι καμία συγγνώμη μου δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που σας συνέβη και δεν θα αλλάξει ποτέ. Μου πήρε 8 μέρες για να καταλάβω πώς συνέβη αυτό. «Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι με τον ρόλο που έπαιξα άθελά μου σε ένα σύστημα που έστειλε έναν αθώο άνδρα στη φυλακή. Θα αντιμετωπίσω επίσης το γεγονός ότι ο βιαστής μου, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα γίνει ποτέ γνωστός».
