Η ζωή του Βαλεντίν Ντίκουλ πήρε μια καθοριστική στροφή μετά από ένα ατύχημα που άνοιξε έναν απρόσμενο δρόμο για εκείνον.
Ο αθλητής Βαλεντίν Ιβανόβιτς Ντίκουλ γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1948, στο Κάουνας της Λιθουανίας. Έχασε τους γονείς του σε ηλικία 7 ετών. Ο πατέρας του, Ιβάν Γκριγκορίεβιτς Ντίκουλ (1920-1950), ήταν Ουκρανός στρατιώτης που πέθανε εν ώρα καθήκοντος. Η μητέρα του, Άννα Κορνέεβνα (1925-1952), πέθανε χρόνια αργότερα. Η γιαγιά του, Πράσκοβια Νικίτιχννα, τον μεγάλωσε για μερικά χρόνια και έπειτα τοποθετήθηκε σε διάφορα ορφανοτροφεία.
Σε ηλικία 10 ετών, ήρθε σε επαφή με την τέχνη του τσίρκου όταν προσκλήθηκε να παρακολουθήσει μια παράσταση τσίρκου. Από τότε, ερωτεύτηκε το τσίρκο. Έφυγε από το ορφανοτροφείο για να ενταχθεί στο τσίρκο, όπου έμαθε μηχανολογία μοτοσικλετών, πώς να στήνει και να κατεβάζει σκηνές και να βοηθά τους καλλιτέχνες. Σταδιακά, ο Βαλεντίν έγινε μέλος της ομάδας.
Μάθαινε ζογκλερικά, ακροβατικά, ευλυγισία, άρση βαρών, πάλη και γυμναστική, όλα αυτά που τον μετέτρεψαν σε εναέριο γυμναστή.
Το 1962, η χαλύβδινη εγκάρσια δοκός που στήριζε τις δομές του τραπεζιού έσπασε κατά τη διάρκεια μιας από τις πρώτες του εμφανίσεις στο Παλάτι Αθλητισμού του Κάουνας. Ο Βαλεντίν έπεσε από ύψος 13 μέτρων μαζί με τον εξοπλισμό ασφαλείας του. Διακομίστηκε στο νευρολογικό τμήμα του Νοσοκομείου Κάουνας.
«Αλλά τι είναι αυτό; Γιατί το τσίρκο ξαφνικά λύγισε τόσο παράξενα; Γιατί φωνάζουν οι άνθρωποι; Ένας δυνατός γδούπος στο πάτωμα, ένα μαύρο κενό και κάτι που αντηχεί σπαρακτικά στο κεφάλι. Και μετά όλα γίνονται λευκά: οι τοίχοι, η οροφή, οι ρόμπες, το σεντόνι, το μαξιλαροθήκη – ήταν νοσοκομείο», θυμάται ο Ντίκουλ σε συνέντευξή του για το περιοδικό Variety and Circus.
Από την πτώση υπέστη κατάγματα στη σπονδυλική στήλη, κρανιοεγκεφαλική κάκωση και 10 τοπικά κατάγματα. Έσπασε το χέρι και το πόδι του. Η διάγνωση των γιατρών ήταν ότι, ακόμη και αν επιβίωνε, δεν θα μπορούσε ποτέ να ξαναπερπατήσει.
Ο Βαλεντίν, σε ηλικία 17 ετών, υποβλήθηκε σε μακρές χειρουργικές επεμβάσεις. Οι γιατροί διέγνωσαν πλήρη παράλυση των κάτω άκρων, με απώλεια ευαισθησίας κάτω από τη μέση. Ήταν στην εντατική για μια εβδομάδα. Η ανάρρωση από τα άλλα κατάγματα διήρκησε τρεις μήνες.
Όταν εισήχθη στο νοσοκομείο, ο Βαλεντίν αποφάσισε να ενισχύσει τους μυς του και το μυαλό του: διάβασε ιατρική βιβλιογραφία, ανατομία, βιομηχανική, βιοφυσική και γενική ιατρική. Δημιούργησε ειδικές ασκήσεις ενδυνάμωσης για τη μέση, την πλάτη, την κοιλιά και τα μέρη του σώματος που δεν μπορούσε να κινήσει. Για να επιτύχει κινητικότητα στα παράλυτα πόδια του, εφηύρε μια δομή τύπου τροχαλίας με σχοινί δεμένο στα πόδια του, τραβώντας τα με τα χέρια του και χρησιμοποιώντας αντίβαρα. O αθλητής μέσα του δεν είχε σκοπό να παραδοθεί
Η επίπονη προπόνηση του Ντίκουλ δεν έδειξε άμεσα αποτελέσματα. Οι γιατροί και οι φίλοι του τον προέτρεψαν να σταματήσει να χάνει χρόνο, λέγοντας ότι δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Οι μήνες περνούσαν και ο Βαλεντίν υπέστη μια νευρικό κλονισμό, προσπαθώντας να αυτοκτονήσει δύο φορές.
Ο Βαλεντίν πέρασε 8 μήνες στο νοσοκομείο. Πήρε εξιτήριο ανίκανος να περπατήσει, σε αναπηρικό αμαξίδιο. Βρήκε δουλειά ως διευθυντής τσίρκου στο Παλάτι Πολιτισμού της Λιθουανίας. Τις ημέρες προπονούσε και καθοδηγούσε παιδιά και νέους, ενώ το βράδυ συνέχιζε την επίπονη σωματική του άσκηση μέχρι εξάντλησης.
«…Δεν είχα τίποτα να χάσω ούτως ή άλλως, συνειδητά πειραματίστηκα με το σώμα μου. Έβαλα το σώμα μου σε σφοδρές δοκιμασίες. Έχοντας μάθει για τις αρχές της ηλεκτρικής διέγερσης, οι οποίες εφαρμόστηκαν στους ασθενείς με μεγάλη προσοχή, άρχισα αμέσως να τις δοκιμάζω στον εαυτό μου. Ήμουν υπεύθυνος μόνο για τον εαυτό μου…», θυμάται ο Ντίκουλ.
Αθλητής γεννήθηκε, αθλητής θε να πεθάνει
Μια μέρα, αυτός ο υπερφυσικός αθλητής, τοποθέτησε ηλεκτρόδια στα πόδια του. Οι μύες του χαλάρωσαν και συσπάστηκαν ρυθμικά με το ρεύμα! Τα πόδια του αντέδρασαν στους ηλεκτρικούς ερεθισμούς. Αυτό τον παρακίνησε να συνεχίσει τις θεραπείες του. Μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής και εντατικής προπόνησης, κατάφερε να περπατήσει ξανά.
Οι ασκήσεις που έκανε ο Ντίκουλ για τόσα χρόνια τον έκαναν πολύ δυνατό. Δεν ήθελε να επιστρέψει στην εναέρια γυμναστική. Προπονήθηκε με περισσότερο βάρος και δημιούργησε μια παράσταση «Υπερδύναμου» για το τσίρκο.
Στο νούμερό του έπρεπε να πετάει βάρη 80 κιλών από το ένα χέρι στο άλλο, να κάνει ζογκλερικά με κανόνια βάρους 30 κιλών, να κυλάει μια μπάλα 70 κιλών πάνω στο σώμα του, να χειρίζεται μια μπάρα με δύο μπάλες στις άκρες της, βάρους 120 κιλών και να κρατάει ένα αυτοκίνητο Volga στην πλάτη του, με βάρος περίπου 1500 κιλών. Και όλα αυτά μετά το ατύχημα!
Τα επιτεύγματα του Βαλεντίν τράβηξαν την προσοχή του Τύπου και του κόσμου. Δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι του Guinness World Records παρακολούθησαν τα ρεκόρ ενός αθλητή-φαινόμενο στις 30 Δεκεμβρίου 1999: deadlift 460 κιλών και κάθισμα με μπάρα 450 κιλών.
Οι φήμες για την επιτυχημένη αποκατάσταση του Βαλεντίν διαδόθηκαν στις κοινότητες της Λιθουανίας και της Ρωσίας. Άνθρωποι με μειωμένη κινητικότητα ήρθαν στο τσίρκο για να ζητήσουν βοήθεια. Το τσίρκο του παραχώρησε έναν χώρο όπου μπορούσε να κάνει τη δουλειά του.
«Στο τσίρκο, από όσο θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία, πάντα υπήρχαν άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια», θυμάται η Άννα Ντίκουλ, κόρη του Βαλεντίν και καλλιτέχνης του τσίρκου.
Η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ αρχικά δεν αποδέχθηκε την πειραματική μέθοδο του Βαλεντίν, παρά τα καλά αποτελέσματα. Δεν ήταν παρά το 1978 που το Υπουργείο Υγείας ενέκρινε μια κλινική δοκιμή της μεθόδου αποκατάστασης για ασθενείς με σπονδυλικές κακώσεις, καθώς και για εκείνους που υπέφεραν από εγκεφαλική παράλυση.
Η δοκιμή ήταν επιτυχής και το υπουργείο ενέκρινε τη χρήση της. Το 1988, ο Βαλεντίν έγινε ο ιδρυτής και διευθυντής του πρώτου κέντρου αποκατάστασης για ασθενείς με σπονδυλικές κακώσεις και εγκεφαλική παράλυση στην ΕΣΣΔ. Το 1990 κατοχύρωσε την πατέντα της θεραπείας του. Με τα χρόνια, άνοιξαν άλλα κέντρα αποκατάστασης στη Ρωσία για τη θεραπεία ασθενειών του μυοσκελετικού συστήματος.
Ο Ντίκουλ αποσύρθηκε από το τσίρκο και συνέχισε να μελετά βιομηχανική και βιοφυσική. Έλαβε το διδακτορικό του στις βιολογικές επιστήμες το 1999. Από το 1988 μέχρι το 1991, ήταν πρόεδρος της Ομοσπονδίας Φυσικής Καλλιέργειας και Αθλητισμού για Άτομα με Αναπηρία της ΕΣΣΔ. Αργότερα εκλέχθηκε στην Ρωσική Παραολυμπιακή Επιτροπή.
Ο Βαλεντίν παραμένει ένας αθλητής, συνεχίζει να σηκώνει βάρη, μια δραστηριότητα που εναλλάσσει με τη δουλειά του στο κέντρο αποκατάστασης και είναι ένας μέντορας για τους γύρω του.
* Πηγή: Juggle
** Photo credits: Ruscircus.ru
