Richard Gully: Ο άνθρωπος που ήξεραν όλοι στο Hollywood – Ένας aide-de-camp των διασήμων που κινούνταν πάντα υπογείως

Την ομιχλώδη νύχτα της 30ης Οκτωβρίου 2000, πολλές δεκάδες αστέρες του κινηματογράφου, σκηνοθέτες, παραγωγοί, σεναριογράφοι και ερμηνευτές – απομεινάρια του εξαφανισμένου συστήματος του Hollywood- συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο Beverly Hilton για ένα μνημόσυνο δείπνο προς τιμήν του φίλου τους Richard Gully, του θρύλου που είχε πεθάνει νωρίτερα μέσα στον μήνα, στα 93 του.

«Ο Richard Gully ήταν η τελευταία προσωποποίηση της Χρυσής Εποχής του Hollywood», εξηγεί η Stefanie Powers, η οποία απέτισε φόρο τιμής μαζί με τους Esther Williams, Cyd Charisse, Tony Martin, Dominick Dunne, Merv Griffin, Howard Keel, Robert Stack, Angie Dickinson, and George Hamilton.

Η Arlene Dahl θυμάται για τα χρυσά χρόνια του Hollywood και τον Gully: «Σε μια εποχή μεγάλης γοητείας, κορυφαίων ανδρών και γυναικών με υπέροχη εμφάνιση, ο Richard ήταν εκείνος που “κρατούσε την μπαγκέτα”. Ήταν ο καταλύτης, ο σύμμαχος, ο έμπιστος – των σταρ, των κοινωνικών, των γκάνγκστερ, των ιδιοκτητών στούντιο και των αρχηγών κρατών».

Η ηθοποιός Kathy Brown McGavin, επίσης καλεσμένη στο δείπνο, σχολιάζει: «Επειδή όλοι τον εμπιστεύονταν, ο Richard γνώριζε την ιστορία όλων στο Hollywood». Ο Robert Wagner, ο οποίος πέταξε μαζί με την Jill St. John για την εκδήλωση δήλωνε με νόημα, «Σε μια πόλη γεμάτη απάτες, ο Richard Gully ήταν ο μόνος αληθινός στο Hollywood».

Hollywood Confindential: Το σωστό άτομο, τη σωστή εποχή

Καθώς, σύμφωνα με τον ίδιο, «περίμενα να πεθάνουν όλοι», ο Gully δεν συνειδητοποίησε ποτέ τη φιλοδοξία του να δημοσιεύσει τα larger-than-life απομνημονεύματά του. Αντίθετα, αμέσως μετά τα γενέθλιά του τον περασμένο Ιούνιο, άρχισε να αφηγείται την ιστορία του συνοδεία τσαγιού στα ξενοδοχεία Beverly Hills και Peninsula, δείπνα στο Le Dome και τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ Καλιφόρνιας και Νέας Υόρκης.

«Οι συνθήκες της ζωής μου ήταν εξαιρετικές», είπε. «Σχεδόν κάθε μέρα της ζωής μου ήταν πολύχρωμη.

Είμαι από τη φύση μου διπλωμάτης και πάντα βρισκόμουν στο σωστό μέρος και γνώριζα τους σωστούς ανθρώπους, τη σωστή στιγμή. Γεννήθηκα το 1907 στην Αγγλία στο απόγειο της Αυτοκρατορίας. Μετά ήμουν στο Βερολίνο πριν από τον Χίτλερ και στην Πόλη του Μεξικού τη δεκαετία του ’40, με τους εξόριστους αριστοκράτες.

Προσγειώθηκα στην παραλία της Γιούτα την D-day. Και ήμουν στο Hollywood τη Χρυσή Εποχή. Ξεκίνησα ως γκλάμουρ αγόρι και κατέληξα ένας διακεκριμένος γέρος. Μετά από αυτά που έχω δει και ακούσει, τίποτα δεν με σοκάρει και τίποτα δεν με εκπλήσσει».

Ένα Τυχερό Καθίκι στο Hollywood

Γεννημένος «στη λάθος πλευρά της κουβέρτας», ο Gully ήταν το πρώτο παιδί του Viscount Selby και της παραμάνας του, Dorothy Grey. «Το γεγονός ότι ήμουν παιδί γεννημένο από έρωτα είναι μια λεπτομέρεια», επέμεινε. «Οι γονείς μου παντρεύτηκαν μόλις το διαζύγιο του πατέρα μου έγινε οριστικό».

Η θεία του, η βαρώνη Sybil Grey, ήταν η μητέρα του πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, Anthony Eden, πρώτου ξαδέλφου του Gully. Ο θείος του, Earl Grey, ήταν πρωθυπουργός. «Δεν είναι τυχαίο ότι πίνω το τσάι του Earl Grey», είχε πει.

Το 1923, όταν ο Gully ήταν 16 ετών, ο πατέρας του πέθανε. «Μόνο τότε με ενημέρωσε η μητέρα μου ότι ο μικρότερος αδερφός μου προοριζόταν για να γίνει ο Viscount Selby ο Γ’. Αλλά ποτέ δεν μου εξήγησε γιατί. Ήταν μια τραυματική εμπειρία, αλλά λειτούργησε για καλό. Η ζωή μου ήταν πολύ λιγότερο βαρετή από ό,τι αν καθόμουν στη Βουλή όλα αυτά τα χρόνια».

Για να μειώσει τη ντροπή της, αφού αποκαλύφθηκε πως ο πρωτότοκος γιος της ήταν εκτός γάμου, η μητέρα του τον πήρε από το οικοτροφείο του, το Repton, και τον έστειλε στη γιαγιά του Lady Gray στο Μπράιτον. «Ζούσε σε ένα μεγαλύτερο, καλύτερο σπίτι με περισσότερους υπηρέτες. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, ωφελήθηκα από αυτό. Είχα αποφασίσει μέχρι τότε να ζήσω μια συναρπαστική ζωή, περιτριγυρισμένη από όμορφους ανθρώπους». Από το Μπράιτον μετακινήθηκε και πάλι, εκτός χώρας αυτή τη φορά, στο Chillon College, στην Ελβετία.

«Επειδή ήμουν ψηλός και αθλητικός, έμεινα μόνος στο σχολείο – δεν είχα ομοφυλοφιλικές εμπειρίες», είχε εξηγήσει ο Gully. Γνώρισε τη σαρκική ευχαρίστηση λίγο αργότερα, και η γνωριμία αυτή ήταν κάπως πικάντικη. Πίσω στο Λονδίνο, γύρω στο 1926, ήταν η πρώην κοπέλα του Ziegfeld, η Peggy Hopkins Joyce, η οποία τον «εντόπισε».

Η Joyce πρωταγωνιστούσε στα πρωτοσέλιδα της εποχής με τη σκανδαλιστική συμπεριφορά της και αποτέλεσε την έμπνευση για να γράψει η Anita Loos το Gentlemen Prefer Blondes (Οι Άντρες Προτιμούν τις Ξανθές). «Έμειναν μαζί για λίγες μέρες στο Park Lane στο Λονδίνο στο West End», λέει η Angela Barton, στενή φίλη και γειτόνισσα του Gully.

Έτσι προετοιμασμένος για την ενηλικίωση, ο Gully έφυγε για το Πανεπιστήμιο του Μονάχου. «Το να φύγω από την Αγγλία μου έδωσε μια διεθνή αίσθηση», είχε πει. «Στο Μόναχο, μια γνωριμία μου άνοιξε όλες τις πόρτες. Ήμουν playboy, πολύ εμφανίσιμος και απίστευτα επιτυχημένος με τα κορίτσια». Η ερωμένη του για τρία χρόνια στη Γερμανία ήταν η κόμισσα von Finckenstein, της οποίας «το κάστρο χρησιμοποιήθηκε ως τοποθεσία στην ταινία Conquest όπου πρωταγωνιστούσε η Greta Garbo».

Πολύ γρήγορα, η κληρονομιά που του άφησε η γιαγιά του ξοδεύτηκε. «Ήμουν απένταρος το 1936» έλεγε. Ο ξάδερφός του, έβδομος κόμης του Γουόργικ (γνωστός ως Foulke) ήταν ο πιο όμορφος άντρας της Αγγλίας στις ημέρες του. Υπέγραψε ένα συμβόλαιο 750 δολαρίων την εβδομάδα με την MGM κι εκείνος τον ρώτησε, «θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι μαζί;». Το Holywood τον περίμενε, απλά κανείς τους δεν το γνώριζε.

«Το πρώτο άτομο στο οποίο με σύστησε ο ξάδερφός μου ήταν η κόμισσα Dorothy di Frasso. Εκτίμησε την κομψότητά μου και με κάλεσε να γίνω μόνιμος οικοδεσπότης της». Μια κληρονόμος δερμάτινων ειδών από το Γουοτερτάουν της Νέας Υόρκης, η di Frasso παντρεύτηκε έναν ευγενή κάτοικο Ρώμης, ο οποίος «έμεινε στην Ιταλία», είπε ο Gully.

Ο σύζυγός της πριν από τον κόμη Carlo di Frasso ήταν ο Claude Grahame-White, ο Βρετανός πρωτοπόρος της αεροπλοΐας, για τον οποίο εγγυήθηκε και βοήθησε στη δημιουργία του πρώτου αεροδρομίου στην Αγγλία. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης περιοδείας τους το 1920, η Mary Pickford και ο Douglas Fairbanks «έμειναν με τη Dorothy στην υπέροχη βίλα της Madama στη Ρώμη», που αργότερα επιτάχθηκε από τον Mussolini.

«Όταν έφτασα στο Hollywood, η Dorothy είχε μόλις βγει από τη διάσημη σχέση της με τον Gary Cooper. Γέμισα το κενό. Έγινα ο συνοδός της σε μεγάλα πάρτι. Ήταν εκκεντρική, πολύχρωμη, μπροστά από την εποχή της. Στη δεκαετία του ’30, πολύ πριν κάποιος άλλος ονειρευτεί κάτι τέτοιο», έχτισε ένα εργοστάσιο κονσερβοποίησης σόγιας, «με τον Benjamin Siegel ως συνέταιρό της».

Hollywood Classified: Μαφιόζοι και Σταρ

Ο Siegel και η Dorothy ένωσαν τις δυνάμεις τους σε αυτό το αμφίβολο εγχείρημα επειδή «διατηρούσαν μια μεγάλη ερωτική σχέση», είπε ο Gully. «Ο Ben —κανείς δεν τον αποκαλούσε «Bugsy»— ήταν ένας εξαιρετικός επιχειρηματίας. Ο Ben είχε γοητεία που μαγνήτιζε, τεράστια μπλε μάτια. Σωματικά, ήταν ακαταμάχητος. Μόνο που είχε κακή διάλεκτο — μιλούσε σαν γκάνγκστερ.

«Πόσο καιρό κράτησε η σχέση της Dorothy di Frasso με τον Ben Siegel; Στο μυαλό της Ντόροθι, για πάντα». Καθώς η κόμισσα αποχώρησε από τη ζωή του και η femme fatale Virginia Hill μπήκε στο κάδρο. «Η Dorothy και η Esta, η αφοσιωμένη σύζυγος του Ben, έγιναν φίλες», είπε ο Gully. «Μοιράζονταν τον ίδιο στόχο – να κρατήσουν ζωντανό τον Siegel».

«Όπως είδαμε και στην ταινία Bugsy», διηγούταν ο Gully, ο Siegel ξεπέρασε κατά πολύ τον προϋπολογισμό για την κατασκευή του δονκιχωτικού Flamingo Hotel στο Λας Βέγκας, το 1945-46. «Ο Lucky Luciano (ο οποίος μισούσε τον Siegel επειδή δεν θα ασχολούνταν με τη διακίνηση ναρκωτικών) συμβούλεψε τον Meyer Lansky: “Πρέπει να εκτελεστεί”. Στην αρχή ο Lansky προσπάθησε να τον προστατεύσει – είχαν μεγαλώσει μαζί στο Lower East Side του Μανχάταν. Πριν πεθάνει, ο Siegel είπε στον Lansky, «Μην πουλήσεις ποτέ σου τις μετοχές του Flamingo».

«Αλλά υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας που η ταινία άφησε έξω», συνήθιζε να λέει ο Gully.

«Ο Lansky και ο Luciano είπαν στον Allen Smiley, τον απίθανα εμφανίσιμο, τρομερά αφοσιωμένο βοηθό του Siegel, «Ο Siegel σε εμπιστεύεται, άρα εσύ πρέπει να βοηθήσεις. Αν δεν το κάνεις, θα σκοτωθείς κι εσύ». Ο Smiley συμφώνησε. Ο Lansky έστειλε τον Smiley στο Μπέβερλι Χιλς για μια συνάντηση με τον Siegel στο σπίτι της Virginia Hill στο Λίντεν Ντράιβ. Ήταν μια καλοκαιρινή νύχτα και ο Smiley έλαβε εντολή να τραβήξει τις κουρτίνες για να έχει ορατότητα ο πληρωμένος δολοφόνος.

Ο Lansky τον είχε συμβουλεύσει, «Πρέπει να καθίσεις δίπλα του στον καναπέ για να μην γίνει καχύποπτος.» Και ο Smiley απάντησε, «Ελπίζω ο ελεύθερος σκοπευτής να είναι καλός». Είναι μια σπαρακτική ιστορία. Ο Allen Smiley αγαπούσε τον Siegel, αλλά έπρεπε να ακολουθήσει τον κανόνα του κόσμου της παρανομίας».

Ο Gully έπαιξε το μικρό του ρόλο, επίσης, στο θρύλο του ξενοδοχείου Flamingo. «Ο Siegel τον προσέλαβε για να συγκεντρώσει αστέρια στην πρεμιέρα», αναφέρει η φίλη του Gully, Τεξανή κληρονόμος πετρελαίου, Francie Whittenburg. «Ο Gully ρώτησε: “Μα δεν θα κινδυνεύσουν;” Και ο Siegel του εξήγησε: “Φυσικά και όχι. Σκοτώνουμε μόνο ο ένας τον άλλον”».

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Siegel εμπιστευόταν μια δουλειά στον Gully. Γύρω στο 1939, «Ο Siegel με λυπήθηκε», είπε ο Gully. «Με ρώτησε: “Τι κάνεις; Θέλεις δουλειά; Θα τηλεφωνήσω στον Mark Hellinger στη Warner Bros”». Ο Hellinger, ένας συγγραφέας από τη Νέα Υόρκη που «ειδικευόταν στις γκανστερικές ταινίες του Hollywood, με έβαλε στη μισθοδοσία για ένα χρόνο. Η δουλειά μου ήταν άνευ αντικειμένου, απλώς περιπλανιόμουν».

Κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος μια μέρα, ο Gully, οπαδός των σταρ του Hollywood με κάθε έννοια, σταμάτησε στο soundstage όπου η Ida Lupino έκανε το They Drive by Night. Η Lupino παραπονέθηκε ότι «τα πράγματα πήγαιναν άσχημα. Οπότε τη συμπόνεσα. “Είσαι Υδροχόος”, της εξήγησα. “Οι όψεις σου είναι κακές τώρα”. Εκεί ακριβώς εκείνη ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει το στούντιο για την ημέρα και η δικαιολογία της ήταν “ο Richard Gully μου είπε να το κάνω”. Και έτσι», συνέχιζε ο Gally, «η Ida Lupino με απέλυσε με τον τρόπο της. Δεν της ξαναμίλησα ποτέ».

Hollywood Classified: Η Ώρα του Hearst

«Ένα μεγάλο πρόβλημα στο Hollywood της δεκαετίας του ’30 ήταν η Marion Davies» συνήθιζε να εξιστορεί ο Gully. Αν και λάτρευε τον μεγιστάνα των media William Randolph Hearst, η Marion παραβίαζε όλους τους κανόνες του. Νηφάλια ή μεθυσμένη, ήταν μια ταραχή – τόσο διασκεδαστική. Ο Hearst είχε μια τέλεια σύζυγο στο πρόσωπο της Millicent, και μια υπέροχη ερωμένη στη Marion.

«Ο Hearst δεν ήταν ο άνθρωπος που θα του άρεσε να πηγαίνει σε πάρτι, γι’ αυτό ζήτησε από τον Harry Crocker, έναν αρθρογράφο της εφημερίδας του, Los Angeles Examiner, να συνοδεύσει τη Davies σε ένα πάρτι στο Hollywood. «Ο Hearst είπε στον Crockerνα έχει τη Marion σπίτι μέχρι τα μεσάνυχτα. Ο Crocker υπενθύμισε στον Hearst ότι αν ήταν ένα υπέροχο πάρτι, ήταν δύσκολο να βγάλεις τη Marion. Έτσι ο Hearst έδωσε στον Crocker ένα μικρό φιαλίδιο που περιείχε σταγόνες υπνωτικού.

Η Marion και ο Crocker παρακάθησαν στο δείπνο που παρέθεσε η Dorothy di Frasso προς τιμήν των επισκεπτών της, του δούκα και της δούκισσας του Σάδερλαντ. Επειδή έκαναν χωριστές σεξουαλικές ζωές, η Δούκισσα έμεινε στο Dorothy’s στο Βόρειο Μπεντφορντ και ο Δούκας στο Pickfair.

Η Dorothy έβαλε τη Marion Davies δίπλα στον Leslie Howard, o οποίος δεν ήταν μόνο πως είχε πάει με περισσότερες γυναίκες στο Hollywood από τον Clark Gable, αλλά ήταν και καλύτερος εραστής.

«Τα μεσάνυχτα ο Crocker είπε: “Marion, ήρθε η ώρα να φύγουμε “. Εκείνη παραπονέθηκε, «Μα ο Leslie Howard είναι εδώ και δεν είμαι έτοιμη να φύγω”. Μη μπορώντας να την πείσει, ο Crocker της έφτιαξε το ποτό. «Η Marion δεν ήταν ανόητη», συνέχισε ο Gully. «Άλλαξε το ποτήρι της με εκείνο του Leslie Howard και ξαφνικά εκείνος έπεσε κάτω. Ακολούθησε μεγάλη ταραχή —όλοι πίστευαν ότι είχε πάθει καρδιακή προσβολή— και “έφυγε”. Τώρα, αυτό είναι το δείπνο σας στο Hollywood της δεκαετίας του ’30».

Hollywood Classified: Έγκλημα και τιμωρία

Μέχρι το 1960, έλεγε ο Gully, το Λος Άντζελες ήταν μια καταβόθρα διαφθοράς. «Ο αρχηγός της αστυνομίας τότε ήταν o Clinton Anderson. Ανέφερα το όνομά του στον σημερινό αρχηγό της αστυνομίας μας και είπε: “Αν διοικούσαμε αυτήν την πόλη όπως ο Anderson, θα ήμασταν όλοι στη φυλακή”».

«Ο Burton Fitts, ο οποίος ήταν ο εισαγγελέας κατά την ίδια περίοδο, μπορούσε να «διορθώσει» τα πάντα. Ένα παράδειγμα: στις αρχές της δεκαετίας του ’30, ο L. B. Mayer χτύπησε με το αυτοκίνητό του έναν άνδρα και τον σκότωσε». Ο ατζένης και «δοξασμένος ακόλουθός του, Frank Orsatti, το πήρε πάνω του για να απαλλαγεί ο L.B. Άλλαξαν καθίσματα κι έτσι φαινόταν ότι έφταιγε ο Orsatti». Ο Orsatti, ο οποίος πριν γίνει ατζέντης ήταν λαθρέμπορος, «έμεινε στη φυλακή για ένα χρόνο».

«Όταν γυρνάς πίσω, όπως κάνω εγώ, κάνεις ορισμένους ανθρώπους του Hollywood να νιώθουν άβολα», έλεγε ο Gully. «Γνώριζα πολλούς από τους σημερινούς “πυλώνες” της κοινωνίας όταν ήταν οι σύζυγοι πουτ…ς ή γκάνγκστερ». Αλλά αυτό είναι το Hollywood, σωστά;

Hollywood Classified: Η Ομοφυλοφιλική Εξαπάτηση

«Και μετά υπήρχαν κάποιοι που ήταν αμφιφυλόφιλοι. Ο Spencer Tracy ήταν. Η ομοφυλοφιλία για πολλούς σταρ του Hollywood ήταν ένα οπορτουνιστικό όπλο, μια περαστική φάση για να εκτοξεύσουν την καριέρα τους. Ο Errol Flynn, για παράδειγμα, δεν ήταν ομοφυλόφιλος. Ο Mitch Leisen, ένας σημαντικός σκηνοθέτης, “υιοθετούσε” πάντα νεαρά αγόρια στην αρχή της καριέρας τους.

Η Marlene Dietrich δεν ήταν και πολύ λεσβία. Είχε πραγματικό πάθος για τη Jean Gabin. Όταν η Jean Howard δεν είχε τον Jock Whitney να την φλερτάρει, τότε μπορεί να είχε μια γυναίκα. Οι λαμπερές γυναίκες δεν μπόρεσαν ποτέ να κρατηθούν από τους άντρες τους».

«Ο Cary Grant ήταν φευγαλέα ερωτευμένος μαζί μου. Λίγο μετά την άφιξή μου στο Hollywood, αυτός και ο Randolph Scott με προσκάλεσαν στο παραθαλάσσιο σπίτι τους. Όταν ο Cary συνειδητοποίησε ότι δεν ενδιαφερόμουν, δεν έκανε ποτέ καμία κίνηση… Ούτε εκείνος, ούτε ο Scott! Απλά δεν με κάλεσαν ξανά. Έκαναν τον κόπο να μην με ντροπιάσουν, ήταν κύριοι».

«Ο Cary ήταν αμφιφυλόφιλος. Η Dorothy di Frasso έστησε τον δεσμό μεταξύ του Cary και της Barbara Hutton. Βέβαια, ήταν καταδικασμένος να αποτύχει. Ήταν ενθουσιασμένοι ο ένας με τον άλλον στην αρχή γιατί ο καθένας έβλεπε στον άλλο κάτι που δεν υπήρχε. Εκείνος πίστευε πως εκείνη ήταν ένα υπόδειγμα γυναίκας και εκείνη νόμιζε ότι ήταν αυτό το υπέροχο, εκλεπτυσμένο όνειρο – όχι ένα αγόρι από τα σοκάκια του Μπρίστολ.

«Ο Spencer Tracy δεν ήταν ποτέ νηφάλιος. Δεν νομίζω ότι λειτουργούσε ως άντρας. Αυτός και η Katharine Hepburn είχαν χημεία μόνο στην οθόνη. Ο Danny Kaye ήταν κακός, φρικτός. Κακομεταχειριζόταν τη σύζυγό του, Sylvia Fine. Ο έρωτάς του με τον Olivier, τον πιο ψυχρό άντρα που γνώρισα ποτέ, ήταν τόσο ταιριαστός».

Hollywood Classified: Η Αληθινή Αγάπη

«Αν και οι περισσότεροι δεσμοί διασημοτήτων στο Hollywood βασίζονταν στα αδύναμα θεμέλια της φιλοδοξίας και της ματαιοδοξίας υπήρχε πραγματική αγάπη – μεταξύ της Jean Harlow και του Bill Powell, μεταξύ του Gable και της Lombard. Όπως τόσες πολλές σέξι γυναίκες, η Harlow κατέληξε με τον λάθος άντρα. Η Harlow δεν είχε ποτέ τη ζωή, την αξιοπρέπεια και το κύρος που θα της έδινε ο Powell».

«Ο Bogart και η Lauren Bacall ήταν ιδανικοί ο ένας για τον άλλον. Ήταν και οι δύο φρίκη. Ο Bogart ήταν ανασφαλής. Η Bacall ήταν δυσάρεστη, γοητευτική, επιθετική. Ωστόσο, ο Bogart είναι το μεγαλύτερο αστέρι μας, περισσότερο και από τον Gable. Και η «Καζαμπλάνκα» είναι τώρα μεγαλύτερη από το Όσα Παίρνει ο Άνεμος. Η λατρεία του Bogart θα ζήσει περισσότερο από τη λατρεία του Gable».

Για τον Gully, ο απόλυτος έρωτας στα χρονικά του Hollywood δεν ήταν «η Mary Pickford και ο Douglas Fairbanks —οι πρώτοι αριστοκράτες του Hollywood— ούτε η Greta Garbo με τον John Gilbert. Δεν κράτησαν. Ήταν ο Billy Haines και η Jimmie Shields». Αφού ο Mayer απέλυσε τον Haines για ομοφυλοφιλική ανάρμοστη συμπεριφορά, το παλιό είδωλο επανεμφανίστηκε ως ο πιο μοντέρνος διακοσμητής στην πόλη.

«Ο Billy ήταν μεγαλύτερος από την Jimmie Shields. Καθώς ο Billy γινόταν αδύναμος, έβγαιναν όλο και λιγότερο. Όλο το Hollywood έλεγε, “H Jimmie Shields θα ξεσπάσει όταν πεθάνει ο Χέινς. Θα κληρονομήσει όλα τα χρήματα”. Ωστόσο, όταν πέθανε ο Billy, η Jimmie έμεινε στο σπίτι τους και έκλαιγε για μήνες. Και μετά αυτοκτόνησε. Ήταν μαζί 47 χρόνια».

Νότια των Συνόρων, μακριά από το Hollywood

Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, η Dorothy di Frasso και ο Gully άφησαν το Hollywood μετανάστευσαν στην Πόλη του Μεξικού. Ο άδοξος στόχος της τρελής κόμισσας «ήταν να μείνει έξω τον πόλεμο», λέει η Francie Whittenburg. Εκεί, μέσω της Barbara Hutton, η Gully γνώρισε τη Magda Lupescu, στην εξορία με τον εραστή της Κάρολο τον Β’, βασιλιά της Ρουμανίας.

Στη σκανδαλώδη θέση της ως επίσημης ερωμένης του βασιλιά, η Lupescu «είχε διοικήσει τη Ρουμανία», έλεγε ο Gully. «Ήταν υπουργός του Πολέμου, υπουργός Οικονομικών… Η Lupescu ήταν η πιο λαμπρή γυναίκα που γνώρισα ποτέ, η πιο υπέροχη γυναίκα που γνώρισα ποτέ, η πιο μαγνητική γυναίκα που έζησε ποτέ. Την κοίταζες και μαγευόσουν. Είχε εκπληκτικά κόκκινα μαλλιά, λευκό δέρμα και πράσινα μάτια».

Το ειδύλλιο που αναπτύχθηκε ανάμεσα στον Gully και την Πόλη του Μεξικού κόπηκε απότομα εξαιτίας μιας εξέχουσας προσωπικότητας, τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών Anthony Eden, τον πρώτο του ξάδερφο. Αυτή η παρέμβαση, λέει η Francie Whittenburg, έγινε αφού υπήρχε η υποψία ότι «η Dorothy κατασκόπευε για τον Χίτλερ. Δεν το έκανε, αλλά ο Eden πίεσε τις ΗΠΑ να πιέσουν με τη σειρά τους τον Gully να φύγει από το Μεξικό — μαζί με τη Dorothy. Αυτό συνέβη περίπου το 1943, το 1944». Η επιστροφή στο Hollywood ήταν μονόδρομος.

Ο B’ Παγκόσμιος πόλεμος στο… Hollywood

Ο Gulli μπορεί να είχε καταταγεί στον βρετανικό στρατό, αλλά «άκουσα ότι το φαγητό ήταν καλύτερο στον στρατό των ΗΠΑ» είχε διηγηθεί. «Είχα ισχυρούς φίλους στο Hollywood. Ο Sol Rosenblatt ήταν κοντά στον F.D.R. (σσ. Εννοεί τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Franklin Delano Roosevelt) και ήταν ο δικηγόρος του Harry Cohn. Όταν έχεις τις σωστές διασυνδέσεις, ειδικά στο Hollywood, είναι εκπληκτικό τι μπορείς να πετύχεις.

Μέσα σε 24 ώρες με μετέφεραν απευθείας στο στρατό. Δεν χρειάστηκε να πάω σε κάποιο στρατόπεδο. Αντίθετα, βρισκόμουν στο Culver City, στα στούντιο του Hal Roach, σε μια μονάδα κινηματογραφικών παραγωγών που έφτιαχνε εικόνες εκπαίδευσης για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό τον στρατηγό Arnold».

Αλλά τίποτε δεν διαρκεί αρκετά. «Μια μέρα μας επισκέφτηκε ένας γενικός επιθεωρητής του στρατού. Ανέφερα ότι είχα διασχίσει όλη την Ευρώπη και μιλούσα γερμανικά και γαλλικά. Μου λέει: “Εδώ σπαταλιέσαι. Θα πρέπει να είσαι σε μια μονάδα μάχης στην Ευρώπη”».

Ως τεχνικός του 297ου Τάγματος Μηχανικού, ο Gully προσγειώθηκε στη Νορμανδία την ημέρα της Απόβασης, λίγο πριν από τα 37α γενέθλιά του. Πέντε μήνες αργότερα πολεμούσε στα χιονισμένα δάση της Μάχης του Bulge. Κατά τη διάρκεια αυτού του «εφιαλτικού μέρους του πολέμου», ο Gully εστάλη για να ανακτήσει ένα φορτίο νάρκες. Στο σημείο ελέγχου στο δρόμο της επιστροφής, τον σταμάτησε ένας άνδρας του West Point.

«Επειδή μιλούσα αγγλικά με προφορά, υποπτευόταν ότι ήμουν Γερμανός κατάσκοπος. Με ανέκρινε. “Ποια είναι η πρωτεύουσα της Φλόριντα;” ρώτησε. Απάντησα, “Παλμ Μπιτς”, απάντησα. Η επόμενη ερώτησή του ήταν “Ποια είναι η κοπέλα του L’il Abner;”. Δεν είχα ιδέα για τι μιλούσε, οπότε είπε, “Είσαι κατάσκοπος και είσαι υπό κράτηση”.

Eκείνη ακριβώς τη στιγμή ήρθε ένας άλλος άντρας, τον οποίο αναγνώρισα. Ήταν ο σκηνοθέτης του Hollywood, Josh Logan, ταγματάρχης πλέον του αμερικανικού στρατού! “Ταγματάρχη Logan”, είπα.
“Έχω πρόβλημα. Θυμάστε ότι με συναντήσατε σε ένα δείπνο στου Jack Warner; Ο Greer Garson ήταν εκεί εκείνο το βράδυ. Είμαστε και οι δύο μεγάλοι φίλοι της κυρίας Warner”. Ήταν ένα θαύμα. Σώθηκα».

Hollywood Classified: Το Sex και ο εργένης Gully

Πάντα προσπαθούσα να αποφύγω τις γυναίκες», είχε εξομολογηθει ο Gully. «Μετά από μια ορισμένη ηλικία, το σεξ έπαψε να μετράει». Αυτό του άφησε πολύ χρόνο, ωστόσο, για να «τρέχει πραγματικά», λέει η Francie Whittenburg. «Ήταν πολύ σοβαρός με τη Vera Ellen και την Katherine Grayson και ήταν με την Joanna Carson στο Λας Βέγκας τη νύχτα που γνώρισε τον Johnny».

Ο Kurt Niklas, ο πρώην μετρ του Romanoff και πιο πρόσφατα ο ιδιοκτήτης του Bistro and the Bistro Garden θυμάται: «Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών το ερώτημα που ανέκυπτε ξανά και ξανά στο Hollywood ήταν ακριβώς αυτό: Είναι ο Richard Gully ομοφυλόφιλος; Έχω την απάντησή μου. Στο Romanoff, κάθε μέρα το μεσημέρι, οι υπάλληλοι έπρεπε να μετακινούν τα αυτοκίνητά τους.

Ένα απόγευμα πέρασα ακριβώς δίπλα από το εστιατόριο, όπου συνήθως παρκάρει ο Richard. Πάντα άφηνε το αυτοκίνητό του στο δρόμο, γιατί δεν ήθελε να πληρώσει για παρκαδόρο. Και εκεί ήταν μέσα στο αυτοκίνητό του – είμαι πολύ σίγουρος ότι ήταν Ford – καμπουριάζοντας την Grace Kelly. Λίγα λεπτά αργότερα οι δυο τους ήρθαν για μεσημεριανό».

Όπως πολλοί βετεράνοι, μετά τον πόλεμο ο Gully ένιωσε την ανάγκη να παντρευτεί και να αποκτήσει μια σύζυγο. Το 1947, τη βρήκε στο πρόσωπο της Dee Bredin, συνεργάτη της Vogue που είχε προηγουμένως παντρευτεί με τον διευθυντή της General Motors, C. S. Mott. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στο σπίτι του αδερφού της Dorothy di Frasso, προέδρου του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης Bertrand Taylor, στο Hobe Sound.

Στο Μανχάταν ζούσαν στο 817 της 5ης Λεωφόρου και στο Palm Beach η ζωή τους «επικεντρωνόταν γύρω από το Everglades Club» θυμόταν ο Gully. «Η περίοδος του σεξ στον γάμου μας ήταν υπέροχη. Δεν είδαμε ποτέ κανέναν άλλον». Αλλά, θυμόταν ο Gully, μετά «ήταν γελοίο. Μισούσαμε ο ένας τους φίλους του άλλου».

Μόλις τελείωσε ο γάμος τους (η Luella Parsons δημοσίευσε ένα άρθρο για τον χωρισμό τους στις 8 Ιανουαρίου 1948), ο Gully κάλεσε την Ann Warner στο διαμέρισμά της στους Πύργους Waldorf. «Από απόσταση είχα μελετήσει τον Jack Warner, τον Harry Cohn και τον Darryl Zanuck. «Ήξερα ότι αν έπρεπε ποτέ να έχω μια πραγματική δουλειά, θα πήγαινα στον Jack».

Hollywood Classified: H οικογένεια Warner

Η πρώτη αποστολή που ανατέθηκε στον Gully ως υπάλληλος του Jack Warner ήταν να συνοδεύσει την Ann στη Γαλλία. «Ο Jack με παρακάλεσε: “Σταματήστε τη γυναίκα μου να ξοδέψει όλα μου τα χρήματα!”. Έτσι φτάσαμε στη Γαλλία και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να δανείσει 10.000 δολάρια στον Pierre Balmain για να τον βοηθήσει να ξεκινήσει τον οίκο μόδας του».

Η κόρη των Warner, Barbara Howard, εξηγεί: «Η μητέρα μου ήταν σπουδαία μαθήτρια σε οτιδήποτε όμορφο – ρούχα, τέχνη, φαγητό, διακόσμηση, κηπουρική – και είχε εξαιρετική αίσθηση του στυλ. Εμπιστευόταν πραγματικά τις απόψεις του Richard Gully για τα ταξίδια, τους ανθρώπους και τα πάρτι. Ο πατέρας μου ήταν μια διαφορετική ιστορία. Η μητέρα μου μου είπε: “Πριν με γνωρίσει ο πατέρας σου φορούσε ζώνη και ζαρτιέρες”».

«Του άρεσε να έχει τον Richard κοντά του γιατί ήταν τόσο σωστός και ακριβής – ό,τι δεν ήταν ο πατέρας μου. Του άρεσε να παίζει με τον Richard. Μαζί έκαναν μια ομάδα—ο στρέιτ άντρας και ο κωμικός». (Ο Billy Wilder είπε κάποτε ότι «ο Jack Warner προτιμά να πει ένα κακόγουστο αστείο παρά να κάνει μια καλή ταινία»).

Αν κάποιοι στο Hollywood θεωρούσαν τον Warner έναν ωμό, δεσποτικό κλόουν, ο Gully τον θεωρούσε «έναν playboy, ένα αγόρι με γοητεία. Ζούσε σαν βασιλιάς και σκεφτόταν με όρους δικαιωμάτων από τις παραγωγές του». Και παρόλο που ο βοηθός του Warner, ο Gully, πληρωνόταν με ελάχιστα χρήματα, ζούσε σαν πρίγκιπας.

«Δεν πήρα ποτέ αύξηση για 10 χρόνια», είπε ο Gully. «Αλλά ο Jack μου έδωσε μια εκτελεστική θέση και όλα τα προνόμιο που απορρέουν από αυτήν. Αν με θεωρούσε αουτσάιντερ, το ίδιο έκανε για μένα. Η Warner Bros είχε συμφωνία με τη Ford. Σε αντάλλαγμα για τη χρήση των αυτοκινήτων τους στις ταινίες μας, το στούντιο έπαιρνε 50 Ford το χρόνο. Ο Jack μου έδινε πάντα ένα. Δεν χρειάστηκε να πληρώσω ούτε για βενζίνη. Χρησιμοποίησα την αντλία του στούντιο». Ο αδερφός του Jack, Harry, δεν ήταν ευχαριστημένος από αυτήν τη συνθήκη. «Ο Harry Warner ήταν επιχειρηματίας… Μισούσε τη δουλειά μου» έλεγε ο Gully.

Αν και ο Warner ήθελε να επαναλαμβάνει ότι είχε βρει το -ανώτερης τάξης- alter ego του «σε ένα δέντρο στη Ριβιέρα», ένιωθε δέος για το άψογο κοινωνικό αλλά και ενδυματολογικό status του Gully. «Πήγε τον πατέρα μου για ψώνια στο Λονδίνο, στους Lobb, Anderson & Sheppard, Turnbull & Asser και μετά στα καζίνο», λέει η Barbara Howard. «Ο πατέρας μου ήταν άντρας. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ο Richard Gully εργαζόταν για τους γονείς μου. Ήταν σαν τον Zeling —απλώς πάντα εκεί».

Λίγο καιρό αφότου συνόδευσε την Ann στο Παρίσι, ο Gully «πήγε με τον Jack στις Κάννες για τζόγο». «Ο Jack έκλεισε δωμάτια στο Carlton. Του είπα ότι ήταν πολύ σημαντικός για να είναι σε ξενοδοχείο, ότι πρέπει να έχει μια βίλα». Το 1949, πίσω στο στούντιο, όπου ο Gully είχε διοριστεί επικεφαλής του ξένου γραφείου Τύπου, ο Jack Warner του ανέθεσε μια αποστολή που ενθουσίασε τον Άγγλο. «Ο Jack με έστειλε ξανά στην Ευρώπη για να ψάξω για βίλα και αμέσως βρήκα την υπέροχη Villa Aujourd’hui στο Cap d’Antibes, δίπλα στο ξενοδοχείο Eden Roc».

Η απόκτησή της «ενίσχυσε τη θέση μου δίπλα στον Jack. Η δουλειά μου ήταν να τον βοηθήσω να γίνει ένας από τα βασικά πρόσωπα -όχι μόνο στο Hollywood, αλλά στο διεθνές στερέωμα. Και ο Jack έγινε παγκόσμια φιγούρα. Ήταν τόσο θεαματικός, που ο κόσμος ήρθε κοντά του». Ο Gully ανέλαβε τον τίτλο του ειδικού βοηθού του Jack Warner.

Hollywood Classified: Τα καθήκοντα του Gully

Σε τι ακριβώς «βοηθούσε» ο Gully τη Warner ήταν θέμα αρκετών εικασιών στο Hollywood. Κανείς δεν αμφέβαλλε ότι βοήθησε στην εξομάλυνση των προβλημάτων σε ορισμένες «ευαίσθητες» τοποθεσίες ταινιών – της ταινίας Giant, για παράδειγμα, κοντά στο Χιούστον, όπου αγωνίστηκε γενναία να περιορίσει τις ερωτικές περιπέτειες του Rock Hudson με τους καουμπόηδες της περιοχής.

Αλλά πολλοί γνώστες του Hollywood ήταν επίσης πεπεισμένοι ότι τα κύρια καθήκοντα του Gully «ήταν να είναι ο μαστροπός του Jack Warner». Η Leonora Homblow, χήρα του παραγωγού Arthur Homblow Jr υποστηρίζει κάτι διαφορετικό: «Πιστέψτε με, ο Jack Warner δεν χρειαζόταν μαστροπό». Η Angie Dickinson συμφωνεί: «Ο Gully δεν ήταν ποτέ προμηθευτής κανενός».

Ίσως τα περίεργα κουτσομπολιά που διαδίδονταν τάχιστα στο Hollywood να προέκυψαν από μια παρερμηνεία της συνήθειας του Gully να παίρνει κάτω από τα φτερά του νεοσύστατες στάρλετ της Warner. θα τις καθοδηγούσε με μαεστρία στον λαβύρινθο του στούντιο, αλλά και αναπόφευκτα ανάμεσα από διάφορα ρομάντζα στην πορεία της καριέρας τους.

Η Joanna Barnes, η οποία πήγε στο Hollywood και έγινε μέλος της Warner Bros, το 1957, όταν ήταν 22 ετών, εξηγεί: «Ο Gully έλεγε: «Αυτός ο σκηνοθέτης έχει την τάση να βρίσκει πάντοτε ένα “θύμα”. Απλώς βεβαιωθείτε ότι δεν είστε εσείς. Ή ο Jack Warner μισεί τα πουά. Μην τα φοράς ποτέ.

»Και θα εξέταζα τις προσκλήσεις μου με τον Richard. Με προσκάλεσαν κάποια στιγμή σε ένα πάρτι του Conrad Hilton και μου είπε: “Ω, αυτό είναι στην πραγματικότητα ένα πάρτι για τον Serge Semenenko (τον σκιερό χρηματοδότη που ανέλαβε τον έλεγχο του στούντιο στα τέλη της δεκαετίας του ’50). Μάλλον έχει το βλέμμα του πάνω σου”.

Ανησύχησα για τον Gully, όμως, και τον ρώτησα απερίφραστα: “Richards, οι άνθρωποι σε λένε μαστροπό. Είναι αλήθεια”. Μου εξήγησε ότι το 75 με 80 τοις εκατό των όσων γίνονται στο Hollywood συμβαίνουν μέσω κοινωνικών περιστάσεων και ότι ήταν προς όφελός μου να γνωρίσω άτομα της πρώτης γραμμής. Αυτό που έκανε ο καθένας μας αφού ο Gully μας συγκέντρωνε στον χώρο του πάρτι ήταν αποκλειστικά δική μας υπόθεση -δεν τον αφορούσε απλά».

Η Arlene Dahl, η οποία έγινε επίσης προστατευόμενη του Gully, θυμάται: «Την πρώτη μου μέρα στη Warner – είχα υπογράψει το 1946 για ένα δοκιμαστικό – ο Gary Cooper με κάλεσε για μεσημεριανό γεύμα στην τραπεζαρία των executive. Πριν τελειώσουμε, είχα γνωρίσει τους Joan Crawford, Ronald Reagan, Errol Flynn και Richard Gully. Ο Richard ένιωθε απόλυτα υπεύθυνος για μένα. Μου έμαθε πώς να χειρίζομαι τη Louella Parsons και τη Hedda Hopper (οι πιο γνωστές δημοσιογράφοι που έβγαζαν τα άπλυτα του Hollywood στη φόρα). “Αν σε καλέσουν ταυτόχρονα”, με συμβούλεψε, “πάρε τη Louella. Δουλεύει σε περισσότερα Μέσα. Μίλησε μαζί της και θα φτιάξω τη Hedda για να μην χάσουμε καμία τους”».

Το 1948, ενώ η Dahl «έβγαινε με τον John Kennedy», ο Gully – ο οποίος διαμόρφωνε τις λίστες καλεσμένων του Warner – «μας συμπεριέλαβε για μια βραδιά στους Warners. Η Rita Hayworth και ο Aly Khan (σσ. Ο Σάχης του Ιράν) ήρθαν, ο Clark Gable παρευρέθηκε με τη Lady Ashley και η Grace Kelly με τον Oleg Cassini.

Ο Σάχης του Ιράν καθόταν εκεί, μόνος του. Μετά το δείπνο, αλλά πριν από την προβολή της ταινίας, κάθισα μαζί με τον Aly Khan και τον Jack, που συναντιόντουσαν για πρώτη φορά. Ο Σάχης συζητούσε μαζί του πώς θα μπορούσαν να συνεργαστούν αν ο Jack γινόταν ποτέ πρόεδρος. Δεν μπορούσα να τον φανταστώ πρόεδρο γιατί ποτέ δεν σταματούσε να του πονά η πλάτη του. Έπαιρνε πάρα πολλά χάπια και νύσταζε διαρκώς».

Ο Gully είχε συμπεριλάβει τον Σάχη στο δείπνο των Warners εκείνη τη νύχτα, επειδή ο Ιρανός είχε ζητήσει μια γνωριμία με τη Dahl. Όταν ο Σάχης της πρότεινε να πάει μαζί του στο Sun Valley για διακοπές για σκι, η Dahl συμβουλεύτηκε τον Gully. «Ο Richard ήξερε ότι ήμουν ακόμα παρθένα και είπε: “Άκου, αγαπητή, είναι πολύτιμο πράγμα στη σημερινή εποχή και την ηλικία σου”».

«Επειδή δεν έκανε ποτέ κατάχρηση της εξουσίας του, δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πόσο σημαντικός ήταν ο Richard», καταλήγει η Dahl. «Ως επικεφαλής στούντιο, ο Jack Warner ήταν βασιλιάς σε θρόνο και ο Richard ήταν ο πρωθυπουργός του, αυτός που έχρισε».

Το τέλος

Η συνεργασία του Richard Gully με το Warner Studio ολοκληρώθηκε άδοξα, όταν η Ann, η σύζυγος του Jack ανακάλυψε πως εκείνος είχε ερωμένη και ο Gully τον κάλυπτε. Τι περίεργο για το Hollywood… Αν και ποτέ δεν αποσαφηνίστηκε, ο Gully ήταν σίγουρος πως ο λόγος της απόλυσής του προήλθε έπειτα από απαίτηση της γυναίκας που -επί της ουσίας- τον προσέλαβε. Αν και συνέχισε να του μιλάει και δεν του κράτησε ποτέ κακία.

Λίγο μετά το δείπνο των 93ων γενεθλίων που παρέθεσε η Francie Whittenburg στο Le Dome, ο Gully, εξασθενημένος από μια πτώση και από αναιμία, μπήκε στο Cedars-Sinai Medical Center. Καθώς η κατάστασή του χειροτέρευε, ο Seth Baker προσπάθησε να τον παρηγορήσει με ελπιδοφόρα λόγια. «Όχι, Seth», αντιστάθηκε, «άσε με να φύγω. Ανυπομονώ να δω ξανά την Ann Warner».

«Το Hollywood της χρυσής εποχής», θυμάται ο Gully στην τελευταία του συνέντευξη, «ήταν ένας κόσμος από μόνος του—ένας σωστός επίγειος παράδεισος με όμορφο κλίμα και όμορφους ανθρώπους που έκαναν ακριβώς ό, τι τους άρεσε. Δεν θα επέλεγα να είμαι νέος τώρα, αν αυτό σήμαινε να χάσω εκείνη τη στιγμή της ιστορίας. Δεν ξέρετε πώς προέκυψε και δεν ξέρετε πώς εξαφανίστηκε. Εξαφανίστηκε και δεν άφησε κανένα ίχνος».

Πόσα ήξερε ο Richard Gully για τις «διαδρομές» του Hollywood; Και πόσα είπε; Η Denise Hale είναι σίγουρη ότι «ο Richard πήρε τα περισσότερα από τα μυστικά του Hollywood στον τάφο του». Η Francie Whittenburg, εκτελέστρια της διαθήκης του, έχει στην κατοχή της χαρτοκιβώτια που ξεχειλίζουν από τα εφήμερα που άφησε πίσω του ο Gully. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ένα μότο στο οποίο είχε γράψει: «Διπλωμάτης είναι ένας άνθρωπος που σκέφτεται δύο φορές πριν πει τίποτα».

Όπως είχε δημοσιευθεί στο VF.