Περιεχόμενα
- «Με το 490 μαθαίνω ξανά την ιστιοπλοΐα»
- «Μόνο ως έκσταση μπορώ να περιγράψω τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες»
- «Γι’ αυτό ο Έλληνας τα πηγαίνει καλά στην ιστιοπλοΐα»
- «Τον αθλητή τον θυμούνται μόνο στις επιτυχίες»
- «Δεν θυμάμαι καθόλου την ιστιοπλοΐα στο Λονδίνο το 2012»
- «Μόνο ο αθλητής ξέρει τι ξύλο έχει φάει»
Τρίτη 29 Αυγούστου. Βρίσκομαι στον Ναυτικό Όμιλο Πειραιώς και αυτός που περιμένω δεν είναι άλλος από τον Χάλκινο Ολυμπιονίκη του Ρίο Ντε Τζανέιρο το 2016 αλλά και Πρωταθλητή Ευρώπης το 2010 στην Κωνσταντινούπολη. Ο Παύλος Καγιαλής, με μια καριέρα που θα ζήλευε κάθε παιδί που ξεκινάει την ιστιοπλοΐα σήμερα, αποφάσισε να γίνει ο ίδιος ξανά παιδί.
Έτσι εξηγεί και ο ίδιος εξάλλου την απόφαση στα 37 του χρόνια να αλλάξει κατηγορία και να «αναγκαστεί» να μάθει από την αρχή ένα πολύ πιο γρήγορο και διαφορετικό σκάφος (490) από αυτό με το οποίο έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του αθλήματος (470).
Μετά από μια υπέροχη συζήτηση, ο Παύλος Καγιαλής άνοιξε την καρδιά του για τα πρώτα του βήματα στην ιστιοπλοΐα, τις μεγαλύτερες επιτυχίες αλλά και τους Ολυμπιακούς στο Λονδίνο που δεν παρακολούθησε καν, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις δυσκολίες που βιώνει κάθε αθλητής στη χώρα μας, όσο ψηλά και αν έχει φτάσει.
Κλείνοντας, αξίζει να αναφέρω ότι το απόγευμα της Τρίτης υπήρχε αρκετός αέρας στο Μικρολίμανο με αποτέλεσμα εγώ που είμαι βουνίσιος να κοιτώ τη θάλασσα και να αναρωτιέμαι αν ζαλίζονται οι άνθρωποι που ταξιδεύουν αυτή τη στιγμή.
Αντιθέτως, ο Παύλος Καγιαλής κοιτούσε τη θάλασσα με την ηρεμία και την εμπειρία ενός ανθρώπου που έχει δαμάσει τα κύματα και μπορεί να κατανοήσει μέσα σε μια στιγμή την κίνηση του νερού και πως αυτή θα επηρεάσει το σκάφος του την επόμενη στιγμή.
Σε λίγες γραμμές όσα έχει κάνει στην καριέρα του ο Παύλος Καγιαλής
Συμμετείχε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο στο αγώνισμα 470 στην ιστιοπλοΐα μαζί με τον Παναγιώτη Μάντη και κατακτήσαν το χάλκινο μετάλλιο.
Επίσης, είχαν κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην ιστιοπλοΐα 470 το 2013 και το 2014, ενώ κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στο αντίστοιχο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2010 και ασημένιο σε αυτό το 2015.
Το 2017 κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην ιστιοπλοΐα στο Μαϊάμι και το Ιέρ της Γαλλίας και το χρυσό στο Παγκόσμιο Κύπελλο της κατηγορίας 470 στο Σανταντέρ της Ισπανίας.
«Με το 490 μαθαίνω ξανά την ιστιοπλοΐα»
Δεν γίνεται να μην ξεκινήσω με τα πιο πρόσφατα αθλητικά νέα προτού πάμε στο ξεκίνημα της καριέρας σου. Πριν από λίγες μέρες επέστρεψες από τη Χάγη όπου διεξήχθη το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην ιστιοπλοΐα μέσω του οποίου δόθηκαν τα πρώτα εισιτήρια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνουν στο Παρίσι.
Δυστυχώς, μαζί με τον συναθλητή σου Γιάννη Ορφανό, δεν καταφέρατε να εξασφαλίσετε ένα εξ αυτών. Πώς είναι η πορεία μέχρι εκεί; Θα καταφέρουμε να έχουμε εκπροσώπηση από το πλήρωμα Καγιαλής – Ορφανός στη γαλλική πρωτεύουσα το καλοκαίρι του 2024;
Στον αθλητισμό και κυρίως στον πρωταθλητισμό δεν έχεις υπογράψει συμφωνία με την επιτυχία. Σε αυτό το επίπεδο, μια κακή στιγμή αρκεί για να μην πετύχεις τον στόχο σου. Πάμε από την αρχή όμως για να φθάσουμε στην προσπάθεια εξασφάλισης ενός εισιτηρίου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην ιστιοπλοΐα.
Πρώτα απ’ όλα, έχω ξεκινήσει να βρίσκομαι σε μία διαφορετική κατηγορία. Παράλληλα, έχω έναν καινούριο συναθλητή μετά από μια πολύχρονη πορεία με τον Παναγιώτη Μάντη, η οποία μας χάρισε πολλές σπουδαίες επιτυχίες.
Έκλεισε ο κύκλος μας στην κατηγορία του 470 και πήρα την απόφαση να δοκιμάσω την τύχη μου στην κατηγορία του 490, η οποία είναι και η Formula 1 των ολυμπιακών κατηγοριών στην ιστιοπλοΐα. Είναι πολύ extreme, ιδαίτερα απαιτητικά, καθώς πλέον όλοι οι μεγάλοι αθλητές βγαίνουν από αυτή την κατηγορία.
Είμαι πολύ χαρούμενος όμως καθώς αποτελεί για εμένα μια πολύ ωραία πρόκληση, ένα challenge καθώς άλλαξα και θέση. Πλέον από πλήρωμα είμαι καπετάνιος και μπορώ να πω ότι ήταν ένα όνειρο για εμένα να μπω σε αυτό το σκάφος.
Σχετικά με την πορεία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πορεία είναι πολύ δύσκολη. Το έχω πει ξανά αλλά θα το επαναλάβω. Ξεκινήσαμε κυριολεκτικά από το μηδέν. Αν και πολλοί μου λένε «καλά, με τόσα χρόνια εμπειρίας στην ιστιοπλοΐα γιατί λες ότι ξεκινάτε από το μηδέν», θα το κάνω πιο σαφές.
Αυτό που κάνουμε εμείς τώρα στην κατηγορία του 490 είναι σαν να πεις στον Λευτέρη Πετρούνια από τους κρίκους να ξεκινήσει μονόζυγο. Σαν να πεις στον Μίλτο Τεντόγλου αντί για άλμα εις μήκος να ξεκινήσει να ασχολείται με το άλμα εις ύψος. Είναι κυριολεκτικά ένα ξεκίνημα από το μηδέν.
Προσωπικά, έχω γυρίσει πολλά χρόνια πίσω στην καριέρα μου στην ιστιοπλοΐα. Να είμαι δηλαδή σε τόσο χαμηλό επίπεδο και να προσπαθώ να ανέβω σκαλί σκαλί, αλλά είναι πραγματικά εξαιρετικό να βλέπεις την εξέλιξή σου σε κάτι που μέχρι πριν από λίγο δεν είχες καν στη ζωή σου.
Επίσης, τα χρόνια στην κατηγορία αυτή είναι πολύ λίγα. Σκέψου ασχολούμαστε μόλις δύο χρόνια, ενώ οι πρώτες επιτυχίες με τον Μάντη στα 470 ήρθαν στα δέκα χρόνια. Οπότε, είμαστε στην αρχή στα 490, αλλά είναι κάτι που με γεμίζει.
Λατρεύω να εξελίσσω τον εαυτό μου και να μαθαίνω κάτι καινούριο στην ιστιοπλοΐα.
Παρότι είχα προγραμματίσει την ερώτηση για πιο μετά, παίρνω την πάσα και θα την κάνω τώρα. Μέχρι τώρα με τον Γιάννη Ορφανό ήσασταν αντίπαλοι. Πώς είναι αυτή η συνύπαρξη; Πώς γίνεται πριν από τρία χρόνια να κάνετε πλάκα πριν από τους αγώνες (όση πλάκα μπορεί να γίνει σε ένα ανταγωνιστικό άθλημα) και τώρα να πρέπει να δουλέψετε παρέα;
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως με τον Παναγιώτη ήμασταν αρχικά αντίπαλοι και στη συνέχεια γίναμε κοινό πλήρωμα, έτσι και με τον Γιάννη. Είναι πολύ ωραίο να μαθαίνεις πράγματα από τον αντίπαλό σου στην ιστιοπλοΐα, τα οποία αρχίζεις και τα συνειδητοποιείς.
Αναρωτιέσαι «γιατί ήμουν καλύτερος ή χειρότερος». Βλέπεις τη τακτική του και μπορείς ακόμα και να «κλέψεις» ορισμένα μυστικά του αγωνίσματος. Παρατηρείς πράγματα που όταν τον είχες για αντίπαλο δεν το έκανες.
Τώρα πλέον με τη βοήθεια του συμπαίκτη σου γίνεσαι πολύ πιο πλούσιος και πολύ πιο έμπειρος αρκετά γρήγορα. Εξάλλου, αυτές οι γνώσεις αφομοιώνονται μετά από χρόνια. Παίρνω εγώ καλά στοιχεία από τον Γιάννη, παίρνει αυτός από μένα και γινόμαστε πιο πλούσιοι σαν ομάδα.
Έχει πολύ ενδιαφέρον η συνύπαρξή μας με τον Γιάννη, καθώς ήμασταν για αρκετά χρόνια αντίπαλοι. Είναι όμως σαν να γνωριζόμασταν πολλά χρόνια, έστω και αν δεν βρισκόμασταν στο ίδιο πλήρωμα. Είχαμε συνυπάρξει σε αγώνες, αποστολές και προπονήσεις. Απλά τώρα έχουμε τη χαρά ο στόχος μας στην ιστιοπλοΐα να είναι ίδιος.
«Μόνο ως έκσταση μπορώ να περιγράψω τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες»
Δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στην παρουσία σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Πόσο εύκολο είναι να μας κάνεις να καταλάβουμε τα συναισθήματά σου τη στιγμή που μπήκες στο στάδιο, πίσω από την ελληνική σημαία και εκπροσωπώντας όλη τη χώρα;
Ειλικρινά δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Είναι μια στιγμή συγκινητική, να μπαίνεις σε ένα κατάμεστο στάδιο, πόσο μάλιστα εμείς που έχουμε συνηθίσει στην ιστιοπλοΐα να παίζουμε μπροστά σε ελάχιστο κόσμο σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ ή τον στίβο. Εμείς λοιπόν ανήκουμε σε ένα μοναχικό αγώνισμα.
Η στιγμή λοιπόν που φοράς το εθνόσημο και μπαίνεις στο στάδιο δεν περιγράφεται με λόγια. Αξίζει ο κάθε αθλητής, παρά τις δυσκολίες, να τη ζήσει έστω και μία φορά στη ζωή του. Μια συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μια επιτυχία, ένα βάθρο είναι ο υπέρτατος στόχος για κάθε αθλητή.
Μια τέτοια στιγμή σε γεμίζει, σε κάνει τόσο υπερήφανο που με έναν μαγικό τρόπο σβήνουν όλες οι δυσκολίες που έχεις βιώσει στην μέχρι τότε πορεία σου. Είχα δει αρκετές φορές ανάλογες στιγμές στην τηλεόραση, αλλά δεν περίμενα ποτέ πως θα έρθει η στιγμή να βρεθώ εγώ σε αυτή τη φάση.
Είσαι σε μία έκσταση, σε ένα άλλο σύμπαν, σαν χαμένος εκείνη τη στιγμή.
Εννοείται πως η ίδια ερώτηση αφορά και το μετάλλιο που κατακτήσατε με τον Παναγιώτη Μάντη στο Ρίο το 2016. Προφανώς τα συναισθήματα είναι ακόμα πιο έντονα από την είσοδο στο στάδιο. Αισθάνεσαι όμως εκείνη τη στιγμή ότι δίνεις χαρά σε ανθρώπους που μπορεί ποτέ να μην δεις από κοντά;
Άνθρωποι που βιώνουν διάφορες δυσκολίες στην προσωπική τους ζωή χαίρονται και συγκινούνται με τις επιτυχίες ενός ανθρώπου που μπορεί να μην συναντήσουν ποτέ. Τη στιγμή που ανεβαίνεις στο βάθρο το καταλαβαίνεις;
Δεν μπορώ να πω αν το αισθάνομαι εκείνη τη στιγμή. Ουσιαστικά αισθάνεσαι τόσο γεμάτος που το μυαλό σου είναι χαμένο εκείνη τη μοναδική στιγμή. Σίγουρα σκέφτεσαι πως υπάρχει μια ολόκληρη χώρα που αισθάνεται υπερηφάνεια για εσένα.
Κι εγώ εξάλλου κάνω κάτι αντίστοιχο. Αν δω έναν συμπατριώτη μου να ανεβαίνει σε βάθρο, να ακούει τον Εθνικό μας Ύμνο, να προσπαθεί με το εθνόσημο νοητά τον συγχαίρω και λέω ένα μεγάλο «μπράβο». Σε οτιδήποτε και αν είναι αυτό. Είτε ένας αγώνας στην ιστιοπλοΐα είτε μια μαθητική Ολυμπιάδα.
Ακόμα και στο εξωτερικό να δεις έναν συμπατριώτη σου, αισθάνεσαι οικεία και σκας ένα μεγάλο χαμόγελο. Σκέψου όταν ένας συμπατριώτης σου χαρίζει μια τέτοια επιτυχία σε όλο το έθνος.
«Γι’ αυτό ο Έλληνας τα πηγαίνει καλά στην ιστιοπλοΐα»
Αφού μιλήσαμε για τις πρόσφατες επιτυχίες, πάμε να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Γεννήθηκες στη Χαλκιδική. Το γεγονός ότι μεγάλωσες δίπλα στη θάλασσα σε οδήγησε στην ιστιοπλοΐα; Ποια ήταν η πρώτη στιγμή που είπες «εγώ στη θάλασσα θα κάνω κάτι διαφορετικό από μπάνιο και ηλιοθεραπεία»;
Είχα δει κάτι σκαφάκια στη μαρίνα στο Πόρτο Καρράς (τότε έμενα με την οικογένειά μου στον Νέο Μαρμαρά) να βγαίνουν στην ανοικτή θάλασσα. Τότε, λοιπόν, σε ηλικία επτά χρόνων ζήτησα από τους δικούς μας να με πάνε να δοκιμάσω.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου άρεσε αυτή η ελευθερία και η διαδικασία να ετοιμάσεις το σκάφος σου. Μου άρεσε που μάθαινες μέσα από όλα αυτά. Ουσιαστικά δεν ήταν μόνο άθλημα η ιστιοπλοΐα, ήταν ναυτοσύνη, οδηγούσες το δικό σου σκάφος.
Σκέψου ότι σαν παιδί σου δίνουν ένα ποδήλατο και νιώθεις ότι κατακτάς τον κόσμο. Πόσο μάλιστα όταν είσαι επτά, οκτώ χρονών, σου δίνουν τα μικρότερα σκάφη (μπανιέρες) και σου λένε βγες στη θάλασσα.
Ο προπονητής σου είναι αρκετά μακριά σε ένα φουσκωτό και είσαι κυριολεκτικά μόνος σου. Άρα, συνειδητοποιείς ότι τα πάντα είναι στο χέρι σου. Σαν παιδί έπαιξα και τένις και γκολφ, αλλά η ιστιοπλοΐα που προσέφερε τότε κάτι πρωτόγνωρο και ξεχωριστό.
Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας μέσα στη θάλασσα, μετά από τόση αρμύρα και τόσα κύματα, μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί ο Έλληνας έχει τέτοιο δέσιμο με το νερό; Εκτός από το προφανές ότι η θάλασσα είναι στο πλευρό μας, έχεις κάποια εξήγηση για τη σχέση αυτή;
Είμαστε ναυτικός λαός. Τα πάντα ξεκινάνε από το γεγονός ότι έχουμε πολλά νησιά. Αναγκαστικά, οι κάτοικοί τους χρησιμοποίησαν κάποιο πλεούμενο για να φύγουν κάποια στιγμή και να πάνε προς την ενδοχώρα.
Αρχικά, το πλεούμενο περιελάμβανε μόνο κουπιά και πανιά. Οπότε, έτσι χτίστηκε η σχέση του Έλληνα με τη θάλασσα για τα ταξίδια και το εμπόριο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε μάλιστα ότι η χώρα μας δεν είναι τυχαία η πρώτη παγκοσμίως στην εμπορική ναυτιλία.
Όσον αφορά την ιστιοπλοΐα, βλέπεις μέλλον; Υπάρχει επόμενη μέρα στο αγώνισμα;
Έχουμε φοβερά ταλέντα, η νέα γενιά εδώ και πολλά χρόνια φέρνει διακρίσεις σε βαλκανικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Υπάρχει αρκετός κόσμος που ασχολείται με την ιστιοπλοΐα, αλλά τα προβλήματα ξεκινούν στην ενηλικίωση.
Εκεί σταματάει να υπάρχει η στήριξη και οι πόροι, καθώς σε εκείνη την ηλικία ο αθλητής είναι αναγκασμένος να δουλέψει για να ζήσει. Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα το οποίο δεν ξέρω αν μπορεί να λυθεί.
Επειδή παρακολουθώ όλα τα αθλήματα, οι επιτυχίες που φέρνει η νέα γενιά αυτής της χώρας είναι υπερβολικά πολλές και ίσως δεν τους έχουμε δώσει την αξία που πρέπει. Απλά, και ειδικά όσον αφορά την ιστιοπλοΐα, όλες οι επιτυχίες σταματούν στην κατηγορία των νέων, δηλαδή στα 18 χρόνια.
Από εκεί και πέρα, αφήνουν το άθλημα για να σπουδάσουν, για να βγάλουν τα προς το ζην, καθώς δεν υπάρχει η απαραίτητη στήριξη για να συνεχίσουν. Όταν είσαι μικρός και αγωνίζεσαι στην κατηγορία των παίδων και των νέων οι απαιτήσεις είναι μικρότερες. Παράλληλα, υπάρχουν οι γονείς και ο σύλλογος να σε στηρίξουν οικονομικά.
Όταν όμως πηγαίνεις στην κατηγορία ανδρών και γυναικών, οι απαιτήσεις στην ιστιοπλοΐα πολλαπλασιάζονται. Καλείσαι να αντιμετωπίσεις αντιπάλους από Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία και Ιταλία και ο ανταγωνισμός δεν είναι υπέρ μας.
«Τον αθλητή τον θυμούνται μόνο στις επιτυχίες»
Ας μιλήσουμε τότε για τον ρόλο της ομοσπονδίας και γενικότερα του κράτους. Οι περισσότεροι εκ των Ελλήνων αθλητών έχουν παραπονεθεί ότι κάθε φορά που επιστρέφουν στη χώρα μας μετά από κάποια επιτυχία βλέπουν κόσμο να τους δίνει το χέρι, να βγάζουν φωτογραφίες και μετά να εξαφανίζονται.
Ισχύει αυτό λοιπόν; Ισχύει ότι οι υπεύθυνοι ενδιαφέρονται μόνο για την επικοινωνιακή εκμετάλλευση μιας επιτυχίας του αθλητή τον οποίον ξεχνούν μετά από λίγες μέρες;
Δυστυχώς αυτή είναι η κατάρα του αθλητή, να τον θυμούνται μόνο στις επιτυχίες. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αλλά ξέρω ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Όλοι χαίρονται με τη διάκριση, το μετάλλιο και όταν επιστρέψεις με τη γαλανόλευκη από το εξωτερικό.
Απλά το θέμα είναι ότι η πλειοψηφία των στιγμών ενός αθλητή αφορά αποτυχίες. Αυτό ακριβώς το στοιχείο δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στην επιτυχία. Γι΄αυτό και γίνεται χαμός όταν κάποιος κερδίζει.
Αυτό βέβαια είναι στενάχωρο, πονάει, είναι δύσκολο να το διαχειριστείς αλλά είναι η πραγματικότητα και δεν θα αλλάξει ποτέ. Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Οι επιτυχίες φέρνουν τα φώτα της δημοσιότητας, φέρνουν χορηγούς, φέρνουν χαμόγελα. Οι αποτυχίες δεν φέρνουν τίποτα.
Ο αθλητής γνωρίζει ότι αν δεν πετύχει τον στόχο του ουσιαστικά είναι ένα τίποτα. Αυτό ακριβώς αισθάνεται. Εμείς που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό ξέρουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Για τον έξω κόσμο όμως είναι εύκολη η φράση «εντάξει, δεν τα πήγε και πολύ καλά».
Ο αθλητισμός και κυρίως ο πρωταθλητισμός είναι μία διαρκής μάχη για να φέρεις μια επιτυχία, την οποία δεν σου έχει υποσχεθεί κανένας. Αυτό είναι το ρίσκο όμως όταν επιλέγεις να ασχοληθείς με τον αθλητισμό.
Γνωρίζεις εξαρχής ότι οι πιθανότητες να φέρεις ένα μετάλλιο σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο είναι πολύ μικρές. Δεν είναι παράλογο λοιπόν να θεοποιεί ο κόσμος έναν άνθρωπο που πετυχαίνει κάτι τόσο δύσκολο.
«Δεν θυμάμαι καθόλου την ιστιοπλοΐα στο Λονδίνο το 2012»
Μιας και μιλάμε για καλές και κακές στιγμές, δεν μπορώ να μην ρωτήσω. Σχετικά με την καλή φρονώ πως γνωρίζω την απάντηση, εκτός και αν γίνει η έκπληξη. Ποια είναι όμως η χειρότερη στιγμή στην καριέρα σου;
Προτού αναφερθώ στη χειρότερη στιγμή, θέλω να μιλήσω για ένα επίτευγμα εξίσου σημαντικό με το μετάλλιο στο Ρίο. Το 2010, σε μια εποχή που τα social media δεν λειτουργούσαν τόσο έντονα όσο σήμερα άρα πολύς κόσμος δεν το έμαθε, δώσαμε με τον Παναγιώτη Μάντη έναν από τους πρώτους μας αγώνες (ξεκινήσαμε το 2008) στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Κατακτήσαμε το χρυσό μετάλλιο στην ιστιοπλοΐα μέσα στην Κωνσταντινούπολη, οπότε δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω τα συναισθήματά μας να βλέπουμε την Αγιά Σοφιά και να ακούμε τον Εθνικό Ύμνο. Εν τω μεταξύ, στην Πόλη τότε διεξαγόταν το Μουντομπάσκε και όλοι οι δημοσιογράφοι ήταν εκεί. Οπότε, πήραμε ξανά ένα μετάλλιο και ήμασταν τελείως μόνοι μας.
Μετά από αυτό λοιπόν το 2016 ήταν το αποκορύφωμα της πορείας μας, το οποίο όπως σου είπα και νωρίτερα δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο από όσα έχω ζήσει στη ζωή μου.
Για να αλλάξω το κλίμα όμως πάμε να σου μιλήσω και για τη χειρότερη στιγμή στην καριέρα μου. Το 2012 ήμασταν φαβορί για ένα μετάλλιο, καθώς είχαμε κερδίσει το χρυσό στο Ευρωπαϊκό του 2010 και φλερτάραμε με το χρυσό σε όλα τα προολυμπιακά τουρνουά και τα test events που γίνονταν στο Λονδίνο.
Μας άρεσε και μας ταίριαζε πολύ να αγωνιζόμαστε στην πόλη αυτή. Το Weymouth ήταν αρκετά δύσκολο σαν σημείο, είχε πολλά κύματα αλλά μας άρεσε να τρέχουμε εκεί. Θεωρώ πως εκείνη την εποχή ήμασταν στα καλύτερά μας.
Οι αντίπαλοί μας φυσικά χάρηκαν γιατί άνοιξε μία θέση στο βάθρο. Μπορώ να σου πω μάλιστα ότι τότε ο Παναγιώτης ο Μάντης αποφάσισε να εγκαταλείψει. Είχε φτάσει στα 30 του και από τη στιγμή που δεν κατάφερε να πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έμεινε για 9 ολόκληρους μήνες εκτός θάλασσας.
Από την πλευρά μου είχα βρει σαν διέξοδο τη θάλασσα. Συνέχιζα να τρέχω με άλλον συναθλητή την ώρα που ο Παναγιώτης είχε αποφασίσει να μην ξανασχοληθεί με την ιστιοπλοΐα. Τότε, προσπάθησα να τον φέρω ξανά στη θάλασσα.
Του είπα μάλιστα ότι σκέφτηκα να πουλήσω το σκάφος και μου απάντησε χαρακτηριστικά «δεν με ενδιαφέρει, κάνε ό,τι θέλεις». Μετά από λίγο καιρό πήρα ένα άλλο σκάφος και του είπα να έρθει να τρέξουμε μαζί σε έναν αγώνα.
Αφού βγήκαμε πρώτοι, του είπα να τρέξουμε και σε έναν δεύτερο στην Ισπανία. Μου ζήτησε όμως να μην κάνουμε καν προπόνηση γιατί δεν είχε όρεξη. Συμφώνησα, τρέξαμε και βγήκαμε δεύτεροι σε έναν πολύ δύσκολο αγώνα (Trofeo Princesa Sofia).
Λίγες εβδομάδες μετά βγήκαμε τρίτοι στο World Cup στη Γαλλία οπότε σε εμάς λειτούργησε η φράση «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η πορεία προς τους Ολυμπιακούς του 2016, δίχως όμως να πάμε σε αγώνα και να μην πάρουμε μετάλλιο.
Το είχαμε πει όμως με τον Παναγιώτη από το 2014 ότι το μόνο που μας έχει μείνει να κερδίσουμε είναι ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Εξάλλου, δεν πέφταμε από την πρώτη τριάδα της παγκόσμιας κατάταξης στην ιστιοπλοΐα. Θέλω να πω λοιπόν ότι το μετάλλιο του 2016 δεν ήρθε σαν «φωτοβολίδα».
Για να επανέλθω λοιπόν στη χειρότερη στιγμή, χάσαμε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μια διοργάνωση που θα είχαμε σίγουρα επιτυχία. Το μέρος το «είχαμε», είχε αποδειχθεί από τα αποτελέσματα και δεν καταφέραμε ούτε απ’ έξω να περάσουμε.
Φαντάζομαι συνεπώς ότι τα συναισθήματα τότε θα ήταν τα χειρότερα. Πήγατε έστω στο Λονδίνο σαν θεατές;
Όχι. Δεν είδα αυτή τη διοργάνωση ούτε από την τηλεόραση. Δεν θυμάμαι ούτε μία φάση από το 2012, δεν έχω εικόνες.
Ήρθαν όμως οι πιο ωραίες εικόνες τέσσερα χρόνια αργότερα.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα μαθήματα που παίρνουμε είναι πολύ σημαντικά. Δεν γινόμαστε καλύτεροι από τα μετάλλια αλλά από τις αποτυχίες. Όσο πιο πολύ «ξύλο» φας στον αθλητισμό ή τη ζωή, θα μάθεις να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες.
Αν ο δρόμος σου είναι στρωμμένος με ροδοπέταλα, δεν βελτιώνεσαι, δεν έχεις την ανάγκη της επιβίωσης και μένεις στάσιμος. Αντιθέτως, για να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες οφείλεις να γίνεις καλύτερος.
Απλά στον αθλητισμό οφείλεις να έχεις υπομονή και διάρκεια. Οι επιτυχίες δεν έρχονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Άσε που μπορεί να μην έρθουν και ποτέ, όπως είπαμε και νωρίτερα.
«Μόνο ο αθλητής ξέρει τι ξύλο έχει φάει»
Ωραία τα φώτα λοιπόν που θεωρεί ο κόσμος ότι έχει η ζωή ενός αθλητή. Μπορεί όμως να καταλάβει τι έχει περάσει για να φτάσει εκεί; Πόσο «ξύλο» έχει φάει;
Όχι. Αν δεν μπεις στα παπούτσια του άλλου, δύσκολα θα καταλάβεις τι έχει περάσει ο αθλητής. Υπάρχει αρκετός κόσμος που ασχολείται με τα αγωνίσματα (δημοσιογράφοι, παράγοντες, ενεργοί φίλαθλοι, εθελοντές αθλητών) και μπορεί να καταλάβει.
Οι περισσότεροι όμως απέχουν την ώρα της προετοιμασίας. Βλέπουμε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου και νομίζουμε ότι αυτό είναι. Δεν καταλαβαίνουμε τι έχει περάσει αυτός ο αθλητής τις υπόλοιπες 350 μέρες του χρόνου για να βρεθεί εκεί.
Είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβεις. Αν έχεις περάσει από τον αθλητισμό, ίσως έχεις μία γεύση. Κανένας όμως δεν μπορεί να αισθανθεί στο 100% τον αθλητή.
Έχεις νιώσει ποτέ ριγμένος σε σχέση με έναν ποδοσφαιριστή ή έναν μπασκετμπολίστα; Είπες πριν ότι ο κόσμος που είδες στο στάδιο του Ρίο ήταν πρωτόγνωρος για σένα. Έχεις ζηλέψει ποτέ αυτούς που είναι διάσημοι και μοιράζουν αυτόγραφα σε παιδιά στον δρόμο;
Το έχω νιώσει. Όταν ήμουν νεότερος, ζήλευα και τη δημοσιότητα και τα χρήματα που έβγαζαν ορισμένοι αθλητές σε άλλα σπορ σε σχέση με την ιστιοπλοΐα. Όταν είσαι μικρότερος, δεν τα ζυγίζεις όλα. Βλέπεις μόνο το φως. Τώρα όμως έχω ωριμάσει μέσα στον αθλητισμό και ωριμάζω κάθε μέρα.
Εξάλλου, όπως σου είπα και νωρίτερα, έχω επιλέξει την ιστιοπλοΐα για την ησυχία και την ηρεμία που προσφέρει ο μοναχικός δρόμος στη θάλασσα. Σίγουρα υπάρχουν πιο «φανταχτερά» αθλήματα, αλλά την ιστιοπλοΐα δεν την αλλάζω.
Η θάλασσα με έχει κάνει πολύ καλό άνθρωπο με τον τρόπο της. Θέλει σεβασμό γιατί έχει πολλές δυσκολίες. Μαθαίνεις από μικρό παιδί να είσαι νοικοκύρης, να σέβεσαι το σκάφος και τη φύση. Η θάλασσα δεν σηκώνει μαγκιές.
Όσο όμορφη είναι και διασκεδάζουμε τα καλοκαίρια, άλλο τόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει. Αισθάνομαι συνεπώς πολύ τυχερός που ουσιαστικά ο δάσκαλος της ζωής μου είναι η θάλασσα. Να ξέρεις, οι άνθρωποι της θάλασσας είναι διαφορετικοί μόνο και μόνο που τα βάζουν με τη φύση.
Πριν κλείσουμε θα σου θέσω δύο πιο χαλαρά διλήμματα όπως έχουμε παράδοση στο Intronews. Το πρώτο είναι «Αθήνα ή Χαλκιδική»; Εξάλλου, σαν τη Χαλκιδική έχει;
Όχι, σαν τη Χαλκιδική δεν έχει σίγουρα. Την Αθήνα δεν την αλλάζω καθώς οι καιρικές συνθήκες και η ιστιοπλοΐα που μπορούμε να κάνουμε εδώ είναι εξαιρετικές. Έχουμε το καλύτερο στάδιο του κόσμου για ιστιοπλοΐα.
Όλο τον χρόνο, και τις 365 μέρες του χρόνου οι συνθήκες είναι ιδανικές. Για την ιστιοπλοΐα λοιπόν την Αθήνα δεν την αλλάζω.
Δεύτερο δίλημμα και τελευταία ερώτηση. Τελικά αυτός που ασχολείται με την ιστιοπλοΐα κάνεις διακοπές στο βουνό ή στη θάλασσα;
Ό,τι και να λένε, ο ιστιοπλόος θα κάνει διακοπές στη θάλασσα το καλοκαίρι. Τον χειμώνα θα πάει κανονικά στο βουνό, αλλά η θάλασσα δεν βγαίνει από μέσα μας. Στη θάλασσα αγωνιζόμαστε, δουλεύουμε, περνάμε καλά, είμαστε απόλυτα συνδεδεμένοι με τη θάλασσα και αυτό δεν αλλάζει με τίποτα.
Όταν σταμάτησε η ηχογράφηση της συζήτησής μας, ξεκίνησε το «φροντιστήριο». Ο Παύλος Καγιαλής μου μίλησε τόσο ευχάριστα για την ιστιοπλοΐα και μου έλυσε κάθε απορία για ένα αγώνισμα που ομολογώ πως δεν γνώριζα καθόλου τεχνικά μέχρι σήμερα.
Πριν τον χαιρετήσω και τον αφήσω να κοιτάει ήρεμος το «σπίτι» του, δηλαδή τη θάλασσα, μου έδωσε την καλύτερη συμβουλή. Μου είπε να δω το βίντεο που ετοίμασαν μαζί με τον Γιάννη Ορφανό, σε σκηνοθεσία Άγγελου Ψωμόπουλου, και με τίτλο «ΤολμΩ».
Μέσα σε έντεκα λεπτά, ο Παύλος και ο Γιάννης με αφορμή την ιστιοπλοΐα διαλύουν κάθε μύθο γύρω από την εύκολη ζωή του πρωταθλητή και αποδεικνύουν γιατί στη χώρα μας πρέπει να αντιμετωπίζουμε κάθε πρωταθλητή σαν ήρωα.
Κάντε κι εσείς τη χάρη στον εαυτό σας και δείτε τη δουλειά των δύο πρωταθλητών ΤΩΡΑ!
Photo credits: Instagram, Eurokinissi
