Περιεχόμενα
Με τις κόρνες του γαλλικού πλοίου Paris να τσιρίζουν πίσω της, η Katharine Hepburn βγήκε από το αυτοκίνητό της στην προβλήτα West 15th Street στο Μανχάταν. Στη συνέχεια, συνέβη το αναμενόμενο: οι δημοσιογράφοι την περίμεναν. Μόλις λίγες ώρες πριν, ο ατζέντης της, Leland Hayward, είχε τηλεφωνήσει από το Χόλιγουντ για να πει ότι είχε κερδίσει το Όσκαρ για το Morning Glory.
Αλλά αν ο Hayward ήλπιζε ότι η είδηση θα ανέβαζε τη διάθεση της Hepburn, έκανε λάθος. Το Όσκαρ είχε αργήσει πολύ. Η Kath και η φίλη της Susan Steell κρατούσαν αποστάσεις από τη showbiz. Πρώτα, όμως, έπρεπε να περάσουν τους «καρχαρίες» των tabloids.
Η Susan προχωρούσε πρώτη. «Η δεσποινίς Hepburn δεν θέλει να κάνει κάποιο σχόλιο», είπε.
«Ούτε ένα “Ευχαριστώ” για το βραβείο;»
«Τίποτα», τους απάντησε η Susan.
Η -σε σύγχυση και σε κατάθλιψη- Kath Hepburn φαινόταν να μην ανησυχεί για το αν θα εμφανιζόταν αχάριστη. Σύμφωνα με μακροχρόνιους φίλους και συναδέλφους της, το μόνο που ήθελε στις 17 Μαρτίου 1934 ήταν να μείνει εκτός αυτού του χαμού. Χαζεύοντας τους φωτογράφους, τράβηξε το καπέλο της σχεδόν στα μάτια της.
Η κύρια ανησυχία της Kath τα τελευταία χρόνια αφορούσε τη φήμη της – το ιερό της δισκοπότηρο από τότε που ανέβηκε σε μια αυτοσχέδια σκηνή ως νεαρή κοπέλα, παίζοντας το «Τέρας». Ξεκινώντας από το θέατρο, η Kath είχε επιμείνει παρά τις πολλές αποτυχίες – οι μάνατζερ δεν την πίστευαν, περίμενε για χρόνια ευκαιρίες που δεν εμφανίστηκαν ποτέ – πάντα πεπεισμένη ότι η μοίρα της ήθελε το αστέρι να μεσουρανήσει.
Αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο όταν σημείωσε μια μεγάλη επιτυχία στην πρώτη της ταινία, A Bill of Divorcement (1932). Στη συνέχεια -και διαδοχικά, ακολούθησαν τα Christopher Strong, Morning Glory και Little Women -μια από τις ταινίες με τις υψηλότερες εισπράξεις του 1933.
Αλλά το παιχνίδι με τη φήμη της δεν είχε εξελιχθεί όπως το είχε ακριβώς φανταστεί. Μια νεαρή γυναίκα με τα τυπικά προνόμια, αλλά και με ισχυρή αίσθηση των δικαιωμάτων της, η Hepburn είχε συνηθίσει να ζει αρκετά ελεύθερα, χωρίς να έχει καμία πραγματική ιδέα για το τι θα συνεπαγόταν αυτό για τη φήμη της. Το προηγούμενο βράδυ τής είχε φέρει ένα Όσκαρ, αλλά τον προηγούμενο μήνα οι κριτικοί απαιτούσαν το «κεφάλι» της, εξαιτίας της ερμηνείας της στο θεατρικό The Lake, που είχε ανέβει σε θέατρο του Broadway.
Ο τίτλος μιας εφημερίδας έγραφε: «Πώς η αλαζόνας Hepburn βυθίστηκε στην πυρά». Κάνοντας τα πράγματα ακόμα χειρότερα, η τελευταία της ταινία, το Spitfire, ήταν τόσο αβυσσαλέα που η νίκη της στα Όσκαρ έμοιαζε εντελώς τυχαία.
Πράγματι, πολλοί στο Χόλιγουντ, όπου δεν ήταν ποτέ δημοφιλής, την αποκαλούσαν απάτη. «Katharine Hepburn. Χα, χα, χα!», έγραψε ο κριτικός των Los Angeles Times, Edwin Schallert, έπειτα από την πρεμιέρα του Spitfire. «Ποιος είπε ότι “σπάει τα ταμεία”; Στο “Little Women” — ναι, έσπασαν, αλλά τότε υπήρχαν άλλα τρία κορίτσια».
Ποτέ δεν είχε πάρει καλά την κριτική. Προσποιήθηκε ακόμη και ότι οι κριτικές δεν την ενοχλούσαν, λέγοντας ότι οι κριτικοί δεν ήταν αρκετά σκληροί μαζί της. Αλλά κατά βάθος περιφρονούσε αυτά «τα τέρατα με τα δηλητηριώδη στυλό τους». Μισούσε να την αποκαλούν λιγότερο από σπουδαία. Το 1934 δεν είχε κατακτήσει ακόμη την τέχνη του ειδώλου – πώς να δημιουργήσει μια εικόνα για να πουλήσει τον εαυτό της και να κρύβεται από πίσω της. Παρέμενε ακόμη εμφανώς συναισθηματική -όχι πάντως ψυχρή επαγγελματίας.
«Αυτό που μου έλεγε πάντα η Susan», είπε ο ενδυματολόγος Miles White, «ήταν ότι αυτή και η Kate Hepburn δραπέτευσαν από το Χόλιγουντ πηγαίνοντας στην Ευρώπη. Η Kate Hepburn νόμιζε ότι η καριέρα της είχε τελειώσει. Ήταν συντετριμμένη».
Τον Μάρτιο του 1934, η Katharine Hepburn δεν ήταν ακόμη η τρομερή προσωπικότητα της συλλογικής μας μνήμης. Είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της στο κολέγιο μόλις έξι χρόνια πριν, όταν ήρθε αντιμέτωπη με την πρώτη πραγματική δοκιμασία της ενήλικης ζωής της, που την έκανε να φύγει τρέχοντας. Ήταν ακόμα πολύ διαφορετική, πολύ περήφανη και πολύ αδιάλλακτη για να θυσιάσει την ελευθερία της στα παιχνίδια που φέρνει η διασημότητα.
«Αν υπήρχε μια στιγμή που η καριέρα της στο Χόλιγουντ μπορεί να είχε τελειώσει», θυμόταν ο φίλος της, ηθοποιός Max Showalter, «ήταν τότε. Υπήρχε τεράστια πίεση πάνω της και δεν είχε μάθει να επιβιώνει ακόμα».
Η Susan ήταν η μόνη, η οποία είχε σταθεί δίπλα της καθώς το The Lake -το θεατρικό, «πέθανε με τον πιο οδυνηρό τρόπο». Ψηλή και ολόσωμη, πέντε χρόνια μεγαλύτερη από τη φίλη της σταρ του σινεμά, η Susan διέθετε αυτήν την αυθεντική αυτοπεποίθηση που πάντα θαύμαζε η Kath. Η Susan δεν ένιωθε καμία ανόητη χαρά δίνοντας εντολές με όλη την επιβλητικότητα μιας ντίβας της όπερας – ένα στυλ που διδάχτηκε, στην πραγματικότητα, στο πλευρό της Maria Jeritza, της διάσημης πριμαντόνα της Μητροπολιτικής Όπερας και πρώην μέντορά της. Με τη Susan να οδηγεί, η Kath κατευθυνόταν προς τη θάλασσα.
Η Hepburn είχε συνηθίσει να ζει αρκετά ελεύθερα, χωρίς να έχει καμία πραγματική ιδέα για το τι θα συνεπαγόταν αυτό για το status της.
Μέχρι τη στιγμή που πέθανε η Hepburn, σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, στις 29 Ιουνίου 2003, είχε γίνει μια αγαπημένη εικόνα, το όνομα της οποίας παραπέμπει στην ανεξαρτησία. Από όλους τους γυναικείους θρύλους του Χόλιγουντ, μόνο η Marilyn Monroe υπερτερεί έναντί της σε ό, τι αφορά την παγκόσμια αναγνωρισιμότητα. Ωστόσο, το όνομα της Monroe παραπέμπει στο θύμα. Το Hepburn, αντίθετα, σημαίνει Επιβίωση, Πρωταθλητισμός.
Δεν ήταν πάντα τόσο σεβαστή. Την εποχή που ταξίδεψε για τη Γαλλία, η Hepburn είχε αποξενώσει μεγάλο μέρος του κοινού με την εκκεντρική προσέγγισή της στη σεξουαλικότητα και τη φήμη. Στα πρώτα της χρόνια στο Χόλιγουντ, είχε ντυθεί με παλιά ρούχα, δεν φορούσε μακιγιάζ, κυκλοφορούσε με ένα φορτηγό και αρνήθηκε τις προσπάθειες δημοσιογράφων να τη συνδέσουν ρομαντικά με άντρες.
Αντίθετα, έζησε ανοιχτά με μια γυναίκα, τη Laura Harding, πυροδοτώντας μια μεγάλη συζήτηση. Μίλησε επίσης ανοιχτά για την πολιτική, υποστηρίζοντας ακόμη και έναν σοσιαλιστή, τον Upton Sinclair, ως υποψήφιο των Δημοκρατικών στην εκλογή του 1934 για τον κυβερνήτη της Καλιφόρνια.
Έπειτα, υπήρχαν οι ταινίες της – οξυδερκείς και παράξενες, αναλαμπές ενός εναλλακτικού κόσμου όπου οι ανύπαντρες γυναίκες κρατούσαν το πάνω χέρι. Στο Christopher Strong, η Hepburn, που υποδύεται την αεροπόρο Lady Cynthia Darrington, έχει σχέση με έναν παντρεμένο άνδρα και το μήνυμα της ταινίας μοιάζει να αποκηρύσσει την όλη ιδέα του γάμου.
Η Billie Burke, που υποδύεται την παραμελημένη σύζυγο του εραστή της Hepburn, συνοψίζει τη στάση της ταινίας: «Ο γάμος και τα παιδιά κάνουν σχεδόν κάθε γυναίκα ντεμοντέ και μισαλλόδοξη», λέει. Οι επιλογές της Hepburn εντός και εκτός οθόνης άφησαν πολλούς κριτικούς και μεγάλο μέρος του κοινού καχύποπτους, ακόμη και εχθρικού.
Αυτό που είναι συναρπαστικό είναι ότι αυτή η φιγούρα, που χαρακτηρίζεται ανατρεπτική με τόσους πολλούς τρόπους, θα μπορούσε να μετατραπεί —καθώς τα χρόνια περνούσαν— σε εθνική ηρωίδα. Κέρδισε τέσσερα Όσκαρ – περισσότερα από κάθε άλλη ηθοποιό – για το Morning Glory (1933), το Guess Who’s Coming to Dinner (1967), το The Lion in Winter (1968) και το On Golden Pond (1981). Παρά την επιμονή των ενθουσιασμένων θαυμαστών της, δεν ήταν ποτέ τόσο όμορφη όσο η Greta Garbo ή η Grace Kelly.
Δεν φιγουράριζε στα πρωτοσέλιδα όπως η Liz Taylor ούτε ξεγύμνωσε την ψυχή της όπως η Judy Garland, και ως ηθοποιός δεν είχε τη δύναμη ή το εύρος της Bette Davis. Ωστόσο, τις ξεπέρασε όλες στη λαϊκή φαντασία. Δεν πρόκειται για κάτι τυχαίο. Η Hepburn γνώριζε καλύτερα από οποιονδήποτε τι χρειαζόταν για να εξασφαλίσει την αθανασία. Η γυναίκα που κάποτε αποκαλούσαν σνομπ, φημολογείται ότι ήταν λεσβία και ύποπτη για κομμουνιστικές πεποιθήσεις μετατράπηκε σε σύμβολο της αυθεντικής Αμερικανίδας, γιατί απλά έπρεπε να το κάνει αν ήθελε να επιβιώσει και να ευημερήσει.
Μεγάλο ρόλο στην εξυψωμένη δημόσια εικόνα της έπαιζε το προσεκτικά οργανωμένο στιλ της, στημένο και συντηρημένο από μια σταρ πολύ πιο έξυπνη και φιλόδοξη από ποτέ. Άλλα μεγάλα αστέρια μπορεί να ζουν πίσω από κατασκευασμένες προσωπικότητες, αλλά η Hepburn θεωρούνταν απολύτως αληθινή. Η εικονοκλαστική της προσωπικότητα έγινε αποδεκτή με την πεποίθηση ότι δεν υπήρχε εικόνα, ότι ήταν πέρα από όλα αυτά τα κατασκευάσματα. Πόσο αλήθεια όμως ήταν αυτό;
Η Kate πίσω από την Hepburn
«Δεν ήταν πολλά που δεν γνώριζε σε ό, τι αφορούσε την καριέρα της και την εικόνα της», είπε ο φίλος της James Prideaux, σεναριογράφος. «Αλλά τότε ήταν ικανή να γυρίσει και να δηλώσει ότι δεν την ένοιαζε ποια ήταν η δημόσια εικόνα της». Μόνο «τις μισές φορές θα την πίστευα», θυμάται ο Prideaux.
Όταν πια είχαν περάσει πολλά χρόνια, η Hepburn θα το παραδεχόταν: «Είχα τον έλεγχο. Και όποιος έχει τον έλεγχο είναι ανόητος αν δεν καταφέρει να αποκομίσει τα μεγαλύτερα οφέλη από αυτό». Αυτό είναι το κλειδί.
Η «Kate», η φιγούρα που ο κόσμος νόμιζε ότι γνώριζε τόσο καλά, ήταν στην πραγματικότητα ένα κατασκεύασμα που δημιούργησαν οι δημοσιογράφοι, τα μέσα ενημέρωσης και κυρίως η ίδια η Katharine Houghton Hepburn.
Μετά τον πόνο και την απογοήτευση που ακολούθησε η διακοπή του θεατρικού The Lake, εμφανίστηκε ένα νέο, ισχυρότερο, πιο ικανό στη διαχείριση της δημοσιότητας άτομο, αυτό που η Hepburn αποκαλούσε πάντα «το πλάσμα». Στην πραγματική ζωή, συνέχισε να σκέφτεται τον εαυτό της ως «Kathy» ή «Kath», τα ονόματα που την αποκαλούσαν ως κορίτσι.
Η «Kate» ήταν για το κοινό. Μίλησε για αυτόν, τον άλλο εαυτό της, στην τάξη αποφοίτησης του Bryn Mawr το 1985 ως «αυτόν τον τρομερό χαρακτήρα, την Katharine Hepburn, την οποία έχω εφεύρει».
Ταινίες όπως η Sylvia Scarlett, στις οποίες η Kate έπαιζε ένα κορίτσι που προσποιείται ότι είναι αγόρι, έκανε ένα κινηματογραφικό παράγοντα να τη χαρακτηρίσει ως «δηλητήριο του box office».
Δίπλα στη σωσία της, η πραγματική Hepburn υπήρχε άβολα. «Δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος της εικόνας, παρόλο που ήταν εκείνη που τη δημιούργησε», παρατήρησε ο ανιψιός της Kuy Hepburn. «Είχε μια ολόκληρη βιομηχανία πίσω της, που πουλούσε την εικόνα της. Υπήρχε ένα ποσοστό που ήταν αυθεντικά εκείνη και ένα ποσοστό του κατασκευάσματός της».
Με τα χρόνια, η Hepburn θα επανεφεύρει τον εαυτό της αρκετές φορές για να βεβαιωθεί ότι παρέμενε η ηρωίδα που ήθελε ο κόσμος. Εδώ είναι τρεις από τις πιο αξιοσημείωτες περιπτώσεις.
«Να απαλλαγούμε από το αγοροκόριτσο…»
Το 1934, η Kath συγκέντρωσε πάνω της τα πυρά με πολλούς τρόπους. Λίγο πριν αναχωρήσει για τη Γαλλία, ο Τύπος είχε επιβεβαιώσει μια μακροχρόνια φήμη: είχε σύζυγο. Το 1928, λίγο έξω από το Bryn Mawr, η Kath είχε παντρευτεί τον Ludlow Ogden Smith, έναν αγαπημένο φίλο. Καθώς είχε κάνει τα πρώτα της βήματα στη σκηνή, ο Luddy ήταν ο βράχος της, αλλά ο γάμος τους δεν ήταν ποτέ ένας από τους παραδοσιακούς.
Ο Luddy ήταν για την Kath ένας γάμος ριμπάουντ, βγαίνοντας από μια σπαρακτική σχέση με τον ποιητή H. Phelps Putnam, ο οποίος ήταν 13 χρόνια μεγαλύτερός της, αλκοολικός, παντρεμένος και αμφιφυλόφιλος. Ο Luddy — του οποίου οι πλούσιοι γονείς τον πίεζαν να βρει σύζυγο — κατάλαβε τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής της Kath.
Ο ίδιος έστρεφε ευπρεπώς το βλέμμα του αλλού, όταν εκείνη επιδίωκε άλλες σχέσεις, συμπεριλαμβανομένης αυτής με τη Laura Harding. Ήταν η Laura που συνόδευσε την Kath στην Καλιφόρνια, ενώ ο Luddy έμεινε στην ανωνυμία ως βιομηχανικός μηχανικός στη Νέα Υόρκη.
Στο Χόλιγουντ, η Hepburn εθεάθη παντού με τη Laura, ενώ ο Luddy δεν αναφέρθηκε ποτέ. Στα τέλη του 1933, ένα περιοδικό θαυμαστών ανέφερε την ιστορία του ασυνήθιστου γάμου της Kath. Ο Leland Hayward είχε ένα πιθανό σκάνδαλο στα χέρια του σε μια πολύ δύσκολη στιγμή στην ιστορία του Χόλιγουντ. Η κινηματογραφική πρωτεύουσα, κάποτε κατάφωρα (και κερδοφόρα) αμαρτωλή, ήταν ξαφνικά ένα πολύ διαφορετικό μέρος από όταν είχε φτάσει η Kath, ένα χρόνο νωρίτερα.
Ο «Κώδικας Παραγωγής» —μια λίστα με «δρακόντεια πρέπει και δεν πρέπει» σχετικά με το τι θα μπορούσε να εμφανιστεί στην οθόνη— κρεμόταν ως Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από το κεφάλι ακόμη και των πιο ισχυρών παραγωγών. Υποκύπτοντας στον φόβο ενός μποϊκοτάζ από τους συντηρητικούς μεταρρυθμιστές, η βιομηχανία είχε παραχωρήσει απρόθυμα τον δημιουργικό της έλεγχο στους λογοκριτές. Οι σταρ βρήκαν ξαφνικά την προσωπική τους ζωή στο μικροσκόπιο.
H επανεφεύρεση μιας σταρ
Στο Παρίσι, η Kath πιθανώς πάλευε με την ιδέα ότι η επιβίωση σε αυτή τη νέα εποχή σήμαινε αλλαγή, επανεξέταση, επανεφεύρεση. Η Hepburn -τόσο διάσημη για τα αντρικά παντελόνια της όσο και για τους κινηματογραφικούς της ρόλους- δεν επρόκειτο να προσελκύσει τη λατρεία που λαχταρούσε με τις ιστορίες ενός εγκαταλειμμένου συζύγου και μιας γυναίκας – συγκάτοικου.
Ένα άρθρο εφημερίδας χαρακτήρισε τη Laura «το άλλο μισό της Hepburn». Ένας άλλος ζήτησε να μάθει, «Τι είδους queer συμφωνία είναι αυτή;» αντιπαραθέτοντας φωτογραφίες της Kath με τη Laura με εκείνες του «ξεχασμένου συζύγου της Hepburn».
Ο Hayward θεωρούσε τη Laura «μεγάλη ευθύνη», αλλά η Kath αντιστάθηκε στις εκκλήσεις του να τη διώξει μακριά. Η Laura –γυαλισμένη και εκλεπτυσμένη– είχε βοηθήσει να μεταμορφωθεί η Kath από μια ατράνταχτη αθλήτρια της Νέας Αγγλίας της οποίας οι καλύτερες επιδόσεις είχαν σημειωθεί σε γήπεδα γκολφ, σε μια κομψή αριστοκράτισσα της Ανατολικής Ακτής που δεν έμοιαζε καθόλου με την ίδια τη Laura.
Προερχόμενη από μια διακεκριμένη οικογένεια της Main Line της Φιλαδέλφειας, πολύ διαφορετική από τη μποέμ φυλή των Hepburn, η Laura ήταν πιθανότατα πίσω από το τέχνασμα που βοήθησε στη δημιουργία της εικόνας της Kath. Με την άφιξη της Hepburn στο Χόλιγουντ, οι πρώτες δημοσιογραφικές εκδόσεις από το στούντιο της, το RKO, ανέφεραν ότι ήταν κόρη του A. Barton Hepburn, προέδρου της Chase National Bank.
Αυτές οι πρώτες ιστορίες που κυκλοφόρησαν για την Katharine, την ήθελαν μια γνήσια κληρονόμος της Park Avenue. Η Laura μπορεί να σκέφτηκε ότι μια μικρή περιστροφή στο East Side θα βοηθούσε τη βιογραφία της φίλης της. Άλλωστε, οι τραπεζίτες και οι κληρονόμοι ήταν πολύ καλύτερο αναγνωστικό κοινό για τη συγκεκριμένη καταθλιπτική εποχή, από τους επαρχιακούς γιατρούς με ειδικότητες που συνήθως δεν αναφέρονται σε παρέες που θέλουν να διατηρούν ένα υψηλό πρεστίζ. (Ο πατέρας της Kath είχε επικεντρωθεί στη θεραπεία αφροδίσιων νοσημάτων).
Στα μετέπειτα χρόνια, η Hepburn θα προσπαθούσε να διασκεδάσει τα υπονοούμενα για εκείνη και τη Laura, πως ήταν «περισσότερο από απλοί φίλοι». Ωστόσο, στην πραγματικότητα ποτέ δεν το αρνήθηκε, και ιδιωτικά ήταν περισσότερη ειλικρινής. «Φυσικά!» απάντησε στραβωμένη όταν ο James Prideaux ρώτησε αν η σχέση ήταν οικεία. Μια άλλη φίλη θυμήθηκε, «Μου μιλούσε για τη Laura με τέτοιο τρόπο που θα με έκανε να καταλάβω. Ήξερε ότι θα καταλάβαινα το νόημά της, γιατί κι εγώ ήμουν γκέι».
Ο φίλος και συνεργάτης της Hepburn, σκηνοθέτης George Cukor, ο οποίος ήταν τόσο κοντά στη Laura, όσο και στη Hepburn, το είχε επίσης καταλάβει. Σύμφωνα με τον αείμνηστο Gavin Lambert, φίλο και βιογράφο του Cukor, που θεωρείται από πολλούς κοσμήτορας ιστορικών του Χόλιγουντ, «Ο George ήξερε ότι ήταν εραστές. Μου ήταν πολύ ξεκάθαρο ότι όταν ανέφερε τη Laura μιλούσε για την εραστή της Hepburn και αυτό σήμαινε σεξουαλικά».
Μεταξύ των φίλων τους, η σχέση της Kath και της Laura δύσκολα θα εξέπληττε κάποιον. Δεκαετίες πριν από το «λεσβιακό chic», οι κοσμικοί κύκλοι εμποτίζουν την αγάπη των ομοφυλόφιλων με μια εξωτική γοητεία. Οι ηθοποιοί Alla Nazimova και Libby Holman ήταν κατανοητό ότι είχαν γυναίκες εραστές, και μια συγκεκριμένη γοητεία περιέβαλε το ζευγάρι των Eva Le Gallienne και Hope Williams. «Το ένιωθες στον αέρα», είχε πει η Hepburn, «αυτήν την αίσθηση του αγοροκόριτσου (που είχαν για εμένα). Η άφιξή μου στη μεγάλη πόλη ήταν καλά προγραμματισμένη».
Ο κόσμος στον οποίο κινήθηκε η νεαρή Hepburn ήταν σέξι και προκλητικός. Στο Χόλιγουντ, η Kate και η Laura ήταν μέρος του φιλελεύθερου συνόλου των «αντισυμβατικών» που συναντιόντουσαν στο σπίτι του Cukor, ψηλά στους λόφους πάνω από τη λεωφόρο Sunset. Μια φορά, αφού έκανε μια βουτιά στην πισίνα του Cukor, η Hepburn ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με την Garbo, η οποία δεν της έριξε ούτε βλέμμα.
Ήταν στο ίδιο σπίτι όπου η Kath γνώρισε τον Somerset Maugham και την Ethel Barrymore και την Tallulah Bankhead — αν και η τελευταία ήταν λίγο απόμακρη στην αρχή. Ενδεχομένως, ζηλεύοντας αυτήν την απροσδόκητη φιλία του Cukor με αυτήν τη νεοφερμένη – ανερχόμενη ηθοποιό με την κραυγαλέα φωνή, η Tallulah έγειρε προς τον σκηνοθέτη και του ψιθύρισε: «Νομίζω ότι η φίλη σας, η δεσποινίς Hepburn, είναι λάτρης της Νέας Αγγλίας». Ο τόνος της «έσταζε» νόημα.
Αν και τότε δεν υπήρχε το «coming out» με τη σύγχρονη έννοια, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους ζούσαν μέσα στα ρευστά όρια του «ανοιχτού μυστικού». Η Hepburn είπε στη συγγραφέα Helen Sheehy ότι ήξερε ότι η Eva Le Gallienne ήταν «queer» αλλά ποτέ δεν σκέφτηκε «αυτό είναι παράξενο».
Οι εκλεπτυσμένοι άνθρωποι καταλάβαιναν τέτοια πράγματα και ανασήκωναν αδιάφορα τους ώμους τους. Ο υπόλοιπος κόσμος αγνοούσε, λόγω του γεγονότος ότι πολλές από αυτές τις σεξουαλικά αντισυμβατικές γυναίκες είχαν συζύγους που, όπως ο Luddy, παρείχαν έναν βαθμό κοινωνικής αποδοχής. Σε ένα τέτοιο σκηνικό, η σχέση μεταξύ της Kath και της Laura γίνεται πιο κατανοητή. Πριν η Kath γίνει μεγάλη σταρ, δεν θα ένιωθε την ανάγκη για προσποίηση.
Αλλά μέχρι το 1934, καθώς το πολιτικό κλίμα στο Χόλιγουντ άλλαξε, η παρουσία της Laura προκαλούσε πολλές υπόγειες αναταραχές. Η άφιξη της Susan Steell, επέμεινε ο Hayward, έκανε τα πράγματα χειρότερα. Τουλάχιστον η Laura ήταν μια κομψή γαλαζοαίματη της Ανατολικής Ακτής.
Η Susan, η κόρη ενός άθλιου δημοσιογράφου από τη Νέα Υόρκη, ήταν κάτι εντελώς άλλο. Στα 21 της, τραγουδούσε σε μια χορωδία του Broadway όταν η Maria Jeritza επέλεξε τη νεαρή να σπουδάσει μαζί της στο εξωτερικό και για χρόνια η Susan παρέμεινε η προστατευόμενη της Jeritza.
Η φανταχτερή φήμη της Jeritza οδήγησε σε κουτσομπολιά. Η δημοσίευση ενός αυστριακού μυθιστορήματος με το όνομα Riff-Raff, το οποίο είχε έναν «σεξουαλικά αμφίθυμο» κεντρικό χαρακτήρα, οδήγησε τη Jeritza να καταθέσει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση το 1930 με το αιτιολογικό ότι ο χαρακτήρας βασιζόταν σε εκείνη. Ένας άλλος χαρακτήρας του βιβλίου, μια νεαρή προστατευόμενη, έμοιαζε να έχει πρότυπο τη Susan.
Η Hepburn και η Tracy ήταν μέρος του «Entente Cordiale» του George Cukor, του στενού κύκλου φίλων που περιλάμβανε επίσης τον Garson Kanin και τη Ruth Gordon.
Η Susan είχε επιστρέψει στη Νέα Υόρκη όπου και ζούσε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όταν μπήκε στο καμαρίνι της Hepburn μετά από μια παράσταση του αποτυχημένου θεατρικού, The Lake, και προσφέρθηκε να της κάνει μαθήματα φωνητικής. Η Kath έγινε πρόθυμη μαθήτρια και σύντομα ζήτησε από τον Steell να μετακομίσει μαζί της, προς μεγάλη απογοήτευση της Laura Harding. Οι ανησυχίες του Leland Hayward πρέπει να αυξήθηκαν όταν η Kath έκανε τη Susan Steell επίσημη εκπρόσωπό της κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στο Παρίσι.
Η «ευλογημένη» συνάντηση με τον Hemingway
Ωστόσο, αν και η Susan ήταν πρόθυμη να διασχίσει την Ευρώπη με τη φίλη της, γρήγορα απογοητεύτηκε. Όταν έφτασε, η Kath αναζήτησε αμέσως τη Josephine Day Bennett, μια παλιά φίλη της μητέρας της που ζούσε τότε στο Παρίσι. Η Bennett ήταν μια φανταχτερή φιγούρα, μέρος του παριζιάνικου κύκλου του Ernest Hemingway.
Ενώ όσα ειπώθηκαν στη συνομιλία της Kath με τη Bennett μπορεί μόνο να τα μαντέψει κανείς, φαίνεται ότι της πρόσφερε τη διαύγεια που χρειαζόταν. Μέσα σε λίγες μέρες από την άφιξή της είχε ακυρώσει κάθε ευρωπαϊκό της σχέδιο και είχε κλείσει ήδη το εισιτήριο της επιστροφής στη Νέα Υόρκη. Ξαφνικά, δεν το έβαζε κάτω.
Αντίθετα, άλλαζε. Θα συμβιβαζόταν. Είχε δουλέψει πολύ σκληρά για να γίνει σταρ, το ήθελε πολύ και για πάρα πολύ. Η επιστροφή της στη Νέα Υόρκη θα σήμαινε την αρχή μιας νέας Hepburn, που θα έπαιζε σύμφωνα με τους κανόνες, τουλάχιστον δημόσια.
«Αυτό που κατάλαβα», θυμάται ο Miles White, «ήταν ότι η Kate Hepburn εγκατέλειψε ξαφνικά τη βιαστική της απόφαση να φύγει και ανακοίνωσε την επιστροφή στο σπίτι της. Έπρεπε να δώσει άλλη μια ευκαιρία στην καριέρα της».
Πλέοντας προς τα δυτικά αυτή τη φορά, η Kath αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά απομονωμένη. Είναι πιθανό ο Jo Bennett να γνώριζε πως ο Hemingway θα ήταν επίσης στο πλοίο, επιστρέφοντας από ένα σαφάρι στην Αφρική. Στο άκουσμα της πληροφορίας, στο Λος Άντζελες, ο Leland Hayward πιθανώς ένιωσε την καρδιά του να χτυπά λίγο πιο γρήγορα. Τι καλύτερος τρόπος για να προαναγγέλλετε την επιστροφή της Hepburn στις Ηνωμένες Πολιτείες από το να τη συνδυάσεις με τον πιο διάσημο σκληροτράχηλο ατομικιστή της Αμερικής; Η Kath κάθε άλλο παρά απομονωμένη αποδεικνυόταν.
Όταν ο Hemingway περνούσε τον καταπέλτη του πλοίου πατώντας στα χώματα της Νέας Υόρκης, στις 3 Απριλίου, στο πλευρό του βρισκόταν μια αστραφτερή Katharine Hepburn, φορώντας ένα μοντέρνο γαλλικό μπερέ και ένα έντονο κόκκινο κραγιόν. Έφτιαχναν ένα παράξενο ζευγάρι: η Hepburn τόσο αδύνατη και ανεπιτήδευτη δίπλα στον τόσο ογκώδη και ράθυμο Hemingway. Οι δημοσιογράφοι ήθελαν δηλώσεις και οι φωτογράφοι μερικά ενσταντανέ.
«Μην κάνεις γκρίματσες», την πείραξε ο Hemingway, παροτρύνοντάς τη να συνεργαστεί.
«Φυσικά», απάντησε εκείνη και στη συνέχεια, εντελώς ξαφνικά, παρήγγειλε σαμπάνια. «Ποτέ δεν είχα σκοπό να σας προκαλέσω καμία ταλαιπωρία», ψέλλισε στον Τύπο καθώς τα ποτήρια τον δημοσιογράφων γέμιζαν με αφρούς.
«Είδες τις Παριζιάνες να φοράνε παντελόνι;» ρώτησε ένας δημοσιογράφος. Η Kath χαμογέλασε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Τότε τα φορούσες μόνο εσύ, όσο ήσουν εκεί;»
«Μόνο στο κρεβάτι», απάντησε γελώντας.
Πόσο διαφορετική ήταν η επιστροφή της στο σπίτι. Πόζαρε όπως τη ζητούσαν οι φωτογράφοι και φαινόταν να μην βιάζεται να ξεφύγει. Όλα έμοιαζαν τόσο αυτοσχέδια, ωστόσο αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν ποτέ εντελώς αυθόρμητα. Σίγουρα ο Leland Hayward είχε ενημερώσει τον Τύπο ότι θα έβρισκαν μια πολύ διαφορετική Hepburn από αυτή που είχαν κυνηγήσει στη θάλασσα. Σίγουρα είχε κανονίσει για τη σαμπάνια.
Αν είχε φύγει από τη Νέα Υόρκη με μια γυναίκα που την τύλιξαν ψίθυροι σκανδάλου, επέστρεφε στην αγκαλιά ενός ιππότη με αδιαμφισβήτητη αρρενωπή φήμη. Όταν ο Hemingway δήλωσε για εκείνη πως είναι «πολύ ωραία», η Kath δεν έχασε χρόνο να μοιραστεί την με τους δημοσιογράφους την εντύπωση που της προξένησε ο συγγραφέας: «Μου αρέσει απίστευτα!».
Ο παράγοντας Hayward
Ο Leland Hayward ήταν χαρούμενος. Σε ένα σύντομο διάστημα 17 ημερών, η Kath είχε κάνει μια οξυδερκή, πρακτική αξιολόγηση του τι έπρεπε να κάνει. Μέσα σε λίγες εβδομάδες από την επιστροφή της, πήρε διαζύγιο από τον Luddy. Μέσα σε λίγους μήνες, η Laura θα εξοριστεί στην Ανατολική Ακτή, μια εξορία που την πήρε στωικά, αν και ιδιωτικές επιστολές αποκαλύπτουν ότι κάθε άλλο παρά ικανοποιημένη ήταν χωρίς την Kate. (Αυτή και η Hepburn κατάφεραν να παραμείνουν ισόβιοι φίλες).
Και σύντομα θα διέρρεε η είδηση στον Τύπο ότι η Kath και ο Hayward —ο όμορφος, έξυπνος Leland— ήταν ερωτευμένοι και σχεδίαζαν να παντρευτούν. «Η Hepburn είχε κάποια γυναίκα με την οποία ζούσε και υπήρχε πρόβλημα με την εικόνα», είπε η Brooke Hayward, η κόρη του Leland. «Είμαι σίγουρη ότι υπήρχε κάποιος υπολογισμός στο ειδύλλιό τους. Αλλά ο πατέρας ήταν τρελός γι’ αυτήν, οπότε χαιρόταν να κάνει οτιδήποτε για να τη βοηθήσει».
Η Kate —η εικόνα που θα γινόταν τελικά η Katharine Hepburn —δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Από την αρχή μέχρι το τέλος, η ζωή της θα καθοριζόταν από μια ουσιαστική ένταση μεταξύ της παρόρμησής της να ζήσει αντισυμβατικά και της επιθυμίας της για δημόσια αναγνώριση και επιβεβαίωση.
Αυτό σήμαινε συμβιβασμό και αλλαγή. Το διαζύγιο με τον Luddy, η απομάκρυνση της Laura και η ρομαντική σχέση με τον Leland δεν θα αποδεικνύονταν αρκετά – όχι αν η Hepburn συνέχιζε να γυρίζει ταινίες όπως η Sylvia Scarlett (1935), στις οποίες έπαιζε ένα κορίτσι που προσποιείται ότι είναι αγόρι ή το «Bringing Up Baby» (1938), όπου ήταν σεξουαλικά απέναντι στον Cary Grant, ανατρέποντας την παραδοσιακή δυναμική αρσενικού-γυναικείου.
Αν επρόκειτο να γίνει η κορυφαία σταρ που ήθελε να γίνει, θα έπρεπε να αφήσει πίσω της το αγοροκόριτσο, μια για πάντα. Και έτσι έφτιαξε το The Philadelphia Story.
Η «Κολυμπήθρα» για την… αναβάπτιση
Τόσο επί σκηνής όσο και επί της οθόνης, το The Philadelphia Story (το έργο γράφτηκε από τον φίλο της Hepburn, Philip Barry με σημαντική συμβολή από εκείνη) δημιούργησε μια εντελώς νέα περσόνα για το αστέρι της. Η πρωταγωνίστρια, η Tracy Lord, δεν είναι πραγματικά θεατρικός χαρακτήρας… Είναι απλώς μια αντανάκλαση της Katharine Hepburn, ένα μέσο για έναν σκοπό— να γίνει μια σταρ που θα τσακίσει το box office.
Χωρίς να λέει πλέον στους άντρες τι να κάνουν, αυτή η νέα Kate μπαίνει στη θέση της όχι μόνο από έναν αλλά τρεις άνδρες. Στο τέλος της ταινίας του 1940, φοράει ένα κομψό φόρεμα και παντρεύεται με τον Grant σε έναν πολυτελή γάμο – ένα τυπικό happy end για τις ταινίες του Χόλιγουντ, αλλά πρωτόγνωρο για τη Hepburn.
Το The Philadelphia Story εξαφανίζει την εικόνα του παντελονάτου αγριοκόριτσου. Έπρεπε να εξαφανιστεί, αν η Hepburn ήθελε να ανέβει στην κορυφή—και να παραμείνει εκεί. Ως γυναίκα στο Χόλιγουντ —ειδικά μια γυναίκα κάποιας ηλικίας της συγκεκριμένης εποχής (η Katy ήταν 33 ετών το 1940)— ήταν σαφώς σε μειονεκτική θέση. Ό,τι έκανε, το έκανε για να επιβιώσει.
Εισβάλλοντας στο γραφείο του επικεφαλής της MGM, Louis B. Mayer, για να πουλήσει τα δικαιώματα του The Philadelphia Story (τα οποία είχε έξυπνα κρατήσει για τον εαυτό της), διαπραγματεύτηκε σκληρά. Σε αντίθεση με πολλές ηθοποιούς της εποχής, πήρε τον προσωπικό έλεγχο της καριέρας της, της εικόνας της και του τραπεζικού λογαριασμού της —αν δεν το είχε κάνει, ίσως να είχε μείνει στην άκρη του δρόμου, παρέα με τόσες άλλες, κάποτε δημοφιλείς σταρ.
Ποιος θυμάται σήμερα τη Ruth Chatterton ή την Kay Francis; Με τον οικογενειακό της πλούτο, η Hepburn θα μπορούσε να είχε αποσυρθεί άνετα, μια πολυτέλεια που δεν είχαν πάντα οι άλλοι σταρ σε κρίση. Ποιος άντρας όμως θα περίμενε κανείς να συνταξιοδοτηθεί στα 33 του;
Ωστόσο, καθώς τα χρόνια, η πραγματική Katharine Hepburn επέστρεφε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για να αμφισβητήσει την εικόνα της. Φαινόταν δύσκολο, ειδικά τα πρώτα χρόνια, για την Hepburn να συμμορφωθεί πραγματικά, ιδιαίτερα όταν τα διακυβεύματα ήταν σημαντικά. Ήταν η πολιτική, όχι το σεξ, που οδήγησε στην επόμενη κρίση εικόνας της.
Όταν συνάντησε την πολιτική ορθότητα
Οι 29.000 άνθρωποι που στριμώχτηκαν στο στάδιο Gilmore του Λος Άντζελες, εκείνη την ομιχλώδη νύχτα του Μαΐου του 1947, αγωνιούσαν φωνάζοντας ρυθμικά «Wallace»! Αλλά αντί για τον πρώην αντιπρόεδρο -έναν φλογερό φιλελεύθερο που σκέφτεται να κατέβει υποψήφιος για το πιο μεγάλο γραφείο του Λευκού Οίκο παρά τη ρετσινιά, μια αδύνατη γυναίκα με ένα έντονο κόκκινο φόρεμα βγήκε στη σκηνή. Μια μουρμούρα διαπέρασε το πλήθος. Ήταν όντως εκείνη;
Μέρες πριν, η Louella Parsons είχε αναρωτηθεί στη στήλη της: «Είναι αλήθεια ότι η Katie συμφώνησε να εμφανιστεί με τον Henry Wallace. Ελπίζω να μην είναι». Οι ελπίδες της Louella αποδείχθηκαν φρούδες. Γιατί ναι, ήταν η Hepburn που ανέβηκε με σιγουριά στη σκηνή. Το πλήθος αγρίεψε. Το γεγονός πως ένα αστέρι του μεγέθους της θα εμφανιζόταν για να υποστηρίξει έναν άνδρα που υποστήριζαν τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι, φαινόταν απίστευτο.
Δεν είχαν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που ο J. Parnell Thomas, πρόεδρος της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων (HUAC), είχε φτάσει στο Χόλιγουντ για να ξεκινήσει μια έρευνα για την κομμουνιστική δραστηριότητα στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Ανακοίνωσε, μάλιστα, πως ήταν έκπληκτος με την έκταση της διείσδυσης των Κόκκινων, κάλεσε για άμεσες ακροάσεις στην Ουάσιγκτον.
Οι ενέργειες του Thomas είχαν αφήσει την Kate (μια εξαιρετικά επιτυχημένη σταρ, πλέον, χάρη στο The Philadelphia Story και μερικές επιτυχημένες ταινίες με τον Spencer Tracy) εξοργισμένη. Κρατώντας το μικρόφωνο, περίμενε μετά βίας να σβήσει το χειροκρότημα πριν ξεκινήσει μια ηχηρή καταγγελία αυτού που έβλεπε ως κυνήγι μαγισσών.
«Θέλω να σας μιλήσω για τις επιθέσεις στον πολιτισμό», είπε με αυτή τη σιγουριά στη φωνή της. «Μιλάω γιατί είμαι Αμερικανίδα και ως Αμερικανίδα θα αντιστέκομαι πάντα σε κάθε προσπάθεια σμίκρυνσης της ελευθερίας».
Ουρλιαχτά και σφυρίγματα συνόδευαν τα λόγια αυτού που ένα μέλος του ακροατηρίου αποκάλεσε «άγγελο με κόκκινο φόρεμα» καθώς επέκρινε τον Πρόεδρο Truman και την έκκλησή του για ένα «τεστ πίστης», συγκρίνοντάς τον με την «αστυνομία σκέψης της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας».
Αποδοκίμασε το State Department επειδή λογόκρινε μια έκθεση αμερικανικών έργων ζωγραφικής που είχε στείλει στο εξωτερικό, παρομοιάζοντάς την με τον Hitler και την καταστολή της τέχνης από μέρους του. Καταδίκασε τον διαχωρισμό και τις προσπάθειες να φιμώσουν τον ηθοποιό Paul Robeson, «έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, την πιο ευδιάκριτη φωνή του νέγρων» (σσ. κρατήσαμε τα ακριβή λόγια της Hepburn -«νέγρων», που περιγράφουν και την ατμόσφαιρα της εποχής).
Δεν είχε τελειώσει. «Σήμερα», συνέχισε, «Ο Parnell Thomas συμμετέχει σε μια προσωπική εκστρατεία δυσφήμισης. Με τη βοήθεια και την υποκίνηση από μια ομάδα υπερ-πατριωτών του Χόλιγουντ που αυτοαποκαλούνται Motion Picture Alliance for the Preservation of American Ideals (Κινηματογραφική Ένωση για τη Διατήρηση των Αμερικανικών Ιδανικών). Για τον εαυτό μου, δεν θέλω κανένα μέρος των ιδανικών τους ή του “κυρίου Θωμά”». Η επευφημία κράτησε για πέντε ολόκληρα λεπτά.
Αν και η εντύπωση μιας φιλελεύθερης Katharine Hepburn παραμένει στο μυαλό του κοινού, η ριζοσπαστική Hepburn στα τέλη της δεκαετίας του 1940 έχει σε μεγάλο βαθμό ξεχαστεί, χάρη στην ίδια τη Hepburn. Στα περισσότερα αρχεία της περιόδου, το όνομά της λείπει από τις λίστες των αμφιλεγόμενων αντιφρονούντων του Χόλιγουντ. Λίγοι θυμούνται τον πραγματικό κίνδυνο που αντιμετώπισε η ηθοποιός μετά από εκείνη την ομιλία για τον Wallace. Ωστόσο, η αριστερή στροφή της Hepburn ήταν καθοριστικό κομμάτι τόσο της δημόσιας όσο και της ιδιωτικής της ζωής — τουλάχιστον μέχρι το 1947.
Οι πεποιθήσεις της χρονολογούνταν από τις ημέρες που, ως πολύ νεαρή κοπέλα, συνόδευε τη σοσιαλίστρια μητέρα της, τη σουφραζέτα και κοινωνική μεταρρυθμίστρια που ονομαζόταν επίσης Katharine Houghton Hepburn, σε συναντήσεις της Heterodoxy, της ριζοσπαστικής φεμινιστικής οργάνωσης, στο Polly’s Restaurant, στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης. Εκεί, η νεαρή Kathy θα είχε συναντήσει διάσημους μεταρρυθμιστές και ακτιβιστές όπως οι Emma Goldman, Mabel Dodge Luhan και Fannie Hurst
Ο φιλελευθερισμός της Kate ενισχύθηκε περαιτέρω από το πρώιμο ειδύλλιό της με τον Phelps Putnam -ξεκίνησε όταν ήταν στην τελευταία τάξη του Bryn Mawr- και τη σχέση της με τους αριστερούς φίλους του. Μέχρι το 1934 θα έκανε πρωτοσέλιδα (και θα κέρδιζε την εχθρότητα των αφεντικών της στο RKO) επειδή υποστήριξε τον Upton Sinclair για κυβερνήτη της Καλιφόρνιας. Λίγα χρόνια αργότερα, θα ήταν στις ειδήσεις επειδή στήριζε την απεργία των ξενοδοχοϋπαλλήλων.
Η ομιλία της για τον Wallace, άγνωστη στο κοινό εδώ και χρόνια εκτός από λίγες προτάσεις, αποκαλύπτει όχι μόνο το πάθος της αλλά και το εύρος των ριζοσπαστικών της απόψεων — τεκμηριωμένη στο αρχεία του F.B.I. αποκαλύπτουν την έκταση του κινδύνου που αντιμετώπιζε μετά τη διατύπωσή τους.
Την εποχή της ομιλίας στο Gilmore Stadium, η Hepburn είχε μόλις κλείσει τα 40. Είχε περάσει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο σε μια ανιδιοτελή δραστηριότητα, προσπαθώντας να κρατήσει ξεμέθυστο τον Spencer Tracy, με τον οποίο είχε συνάψει μια περίπλοκη, δύσκολη σχέση κατά τη διάρκεια των δύο ταινιών που γύρισαν μαζί, τα Woman of the Year και Keeper of the Flame.
Όπως και ο Putnam, ο Tracy ήταν ένας παντρεμένος αλκοολικός, κατατρεγμένος από προσωπικούς δαίμονες. Ανέδειξε εκείνο το κομμάτι της Hepburn που και η ίδια λαχταρούσε –παρόλο που η Laura Harding και άλλες γυναίκες ήταν που θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή της– για τους παραδοσιακούς ρόλους των συζύγων τους οποίους συνέδεε με τους σεβαστούς γονείς της.
Με τον Tracy μπορούσε να παίξει τον ρόλο της αφοσιωμένης γυναίκας—αλλά σύντομα, η αιχμηρή, ανορθόδοξη πλευρά της θα είχε την ανάγκη να εκφραστεί. Μετά από αρκετά χρόνια που έβαλε πρώτα τις ανάγκες κάποιου άλλου, η Kate επέτρεψε στον εαυτό της αυτή την ομιλία στο στάδιο Gilmore. Ήταν για τον επαναστάτη που υπήρχε ακόμα στην καρδιά της.
Μιλώντας, ωστόσο, η Hepburn έκανε τον εαυτό της για άλλη μια φορά στόχο. Ένας αναγνώστης του Hollywood Citizen-News έγραψε ότι η Kate είχε κάνει μια «παράκληση για τους κομμουνιστές». Το κόκκινο φόρεμά της θα έμενε στην ιστορία ως συμβολικό για τις πραγματικές πεποιθήσεις της.
Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη του 1973 είπε: «Σκέφτηκα να φορέσω ένα λευκό φόρεμα και μετά σκέφτηκα ότι θα με αποκαλούσαν το “περιστέρι της ειρήνης”». Αντίθετα, επέλεξε το κόκκινο και για μια γυναίκα που φορούσε συνήθως παντελόνι η επιλογή ήταν σχεδόν σίγουρα σκόπιμη.
Η οργή για την ομιλία οδήγησε μέχρι το τέλος του καλοκαιριού σε αναφορές ότι μπορεί να κληθεί από την HUAC. Ο Drew Pearson, σε ανταποκρίσεις για μεσοδυτικές και νότιες εφημερίδες, έγραψε: «Ο Henry Wallace ήταν αυτός που έγινε πρωτοσέλιδος… αλλά ήταν η ηθοποιός του κινηματογράφου Katharine Hepburn που πραγματικά έκλεψε την παράσταση».
Στις αρχές Σεπτεμβρίου, η στήλη του Pearson ανέφερε ότι η Hepburn θα «προσκληθεί ή θα κληθεί» όταν η HUAC συγκαλέσει τις ακροάσεις της στην Ουάσιγκτον τον επόμενο μήνα.
Στρίβοντας… σιωπηλά
Δεν ήταν ποτέ κομμουνίστρια, αν και οι συμπάθειές της έγειραν σίγουρα προς τα αριστερά. Αυτό που πραγματικά εξόργιζε την Kate την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1947 ήταν το κλίμα αυξανόμενης λογοκρισίας και η επίθεση στην καλλιτεχνική ελευθερία.
«Σκέφτηκα ότι κάποιος έπρεπε να κάνει αυτήν την ομιλία και συνειδητοποίησα πως αυτός ο κάποιος πρέπει να είμαι εγώ» θυμόταν να εξηγεί στον Louis B. Mayer. «Νομίζω ότι η κατάσταση είναι ηλίθια και ανεξέλεγκτη. Σταυρώνονται άνθρωποι που δεν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά… Εγώ μπορώ».
Η αισιοδοξία της ότι μπορούσε να αντέξει οικονομικά την κακή δημοσιότητα αρχικά φαινόταν δικαιολογημένη: δεν ήταν μεταξύ εκείνων για τους οποίους εκδόθηκε κλήτευση από την HUAC στις 21 Σεπτεμβρίου. Αντίθετα, κλήθηκαν 19 «μη φιλικοί» μάρτυρες, κυρίως συγγραφείς, μαζί με πολλούς «φιλικούς» μάρτυρες, και μετά ξεκίνησαν οι ακροάσεις στην Ουάσιγκτον με επικεφαλής τον Parnell Thomas. Παρόντες ήταν επίσης δύο μελλοντικοί πρόεδροι των ΗΠΑ — ο Richard Nixon, μέλος της HUAC, και ο Ronald Reagan, ένας φιλικός μάρτυρας.
Ο σκηνοθέτης Sam Wood, που ακόμα «έβραζε» από την αμφιλεγόμενη επίδειξη της Kate, υπενθύμισε στην επιτροπή στις 20 Οκτωβρίου ότι η Hepburn είχε συμμετάσχει στην συγκέντρωση του Henry Wallace που συγκέντρωσε περισσότερα από 87.000 δολάρια στο Gilmore Stadium. «Αυτά τα χρήματα δεν πήγαν στους Προσκόπους», πρόσθεσε.
Στο κάδρο μπαίνει και ο Spencer Tracy, με την ευκαιρία να ανταποδώσει στη γυναίκα που τον βοήθησε να επιστρέψει στην κορυφή. Ο Tracy διαπραγματευόταν με τον Frank Capra για να γυρίσει μια ταινία με τίτλο State of the Union, βασισμένη στο έργο των Howard Lindsay και Russel Crouse για έναν διεφθαρμένο πολιτικό που διεκδικεί το αξίωμα του προέδρου και παίρνει ένα μάθημα αξιών και ηθικής από την εν διαστάσει σύζυγό του.
Ο Capra ήθελε την Kate στο ρόλο της πρώην συζύγου του Spencer, αλλά μέχρι τον Απρίλιο είχε εξαιρεθεί, με την Claudette Colbert να την αντικαθιστά. Μέχρι τον Οκτώβριο, ωστόσο – λίγο πριν από τις ακροάσεις της HUAC – επέστρεψε. «Ο Spencer έκανε μια συμφωνία για να έχει στο πλευρό του τη Hepburn στο State of the Union», είπε η δημοσιογράφος του MGM, Emily Torchia, «επειδή είχε πρόβλημα και σκέφτηκε ότι η ταινία μπορούσε να τη βοηθήσει».
Το State of the Union ήταν το τέλειο βάλσαμο για την κακοποιημένη εικόνα της Hepburn. Αντί να ξεφύγει από την πολιτική, έπαιξε αυτό που ήταν, μια γυναίκα με ισχυρές πεποιθήσεις που γίνεται η συνείδηση της ταινίας. Το State of the Union είναι η μόνη από τις εννέα ταινίες που έκαναν μαζί η Tracy και η Hepburn όπου του δίνει μάθημα, η μόνη εκτός από το Guess Who’s Coming to Dinner όπου η Kate, όχι ο Spencer, είναι η φωνή της λογικής.
Παράδειγμα τυπικού λαϊκισμού του Capra, η ταινία τραβάει μια προσεκτική γραμμή μεταξύ συντηρητικού και φιλελεύθερου. Ο Grant και η Mary Matthews (Tracy και Hepburn) είναι, στην πραγματικότητα, Ρεπουμπλικάνοι, αλλά η ταινία παρακάμπτει την κομματική φιλοσοφία και επισημαίνει ότι οι αληθινοί πατριώτες ορίζονται από την ειλικρίνεια και τη συμπόνια.
Σε ένα σημείο της ταινίας, ο Tracy μιλά για όλα τα «μίση που σιγοβράζουν» στο έθνος, «τη μικροπολιτική που υπονομεύει την ενότητά μας». Και νομίζει ότι ξέρει την αιτία του: «Είναι φόβος… Φόβος για το μέλλον. Φόβος για τον κόσμο. Φόβος για τον κομμουνισμό».
Για να μην κατηγορηθεί η ταινία ότι ήταν πολύ επικριτική με τις έρευνες της HUAC, ωστόσο, ο Capra συμπεριέλαβε έξυπνα τον Adolphe Menjou στο καστ. Αν η Kate είχε γίνει αλεξικέραυνο για τους δεξιούς, ο Menjou, ένας πρόθυμος πληροφοριοδότης της HUAC, προσέλκυσε την εχθρότητα των αριστερών. Η Kate τον σιχαινόταν, αλλά αναμφίβολα είχε αντιληφθεί τη σοφή κίνηση της συνεργασίας μαζί του.
Σύμφωνα με πληροφοριοδότη που αναγράφεται στα έγγραφα του F.B.I., κατά τη διάρκεια της παραγωγής, ο υποστηρικτής των Ρεπουμπλικανών, ραδιοφωνικός σχολιαστής Fulton Lewis Jr. έκανε μια εκπληκτική ανακοίνωση στον αέρα. Η Hepburn, είπε ο Lewis, ήθελε να ανακαλέσει την ομιλία της στο Gilmore Stadium. Επιπλέον, είπε ο Lewis, μια πηγή που εκπροσωπεί τη Hepburn επέμεινε ότι η ίδια δεν «είχε συνειδητοποιήσει τον τύπο της ομιλίας» που διάβαζε.
Σαφώς υπήρχε ένα σχέδιο για να σωθεί η Kate από το μακρύ χέρι της HUAC. Η αναφορά στο φάκελό της στο F.B.I αναφέρει ότι ήταν ο Adolphe Menjou που είπε στον πληροφοριοδότη ότι ο Spencer Tracy επέμεινε πως «η Hepburn ήθελε να κάνει μια δήλωση προς το αμερικανικό κοινό για να αποκαταστήσει τη σχέση της με το κοινό».
Ο Menjou ισχυρίστηκε ότι η δύναμη πίσω από αυτό ήταν ο Frank Capra, του οποίου η φήμη για τις αμερικανικές αξίες ήταν αδιαμφισβήτητη. Αυτό το mea culpa, παρόλο που δεν προήλθε από τα χείλη της πρωταγωνίστριας και μεταδόθηκε μόνο στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα του Lewis, φαίνεται να είχε ικανοποιήσει τους ερευνητές. Η Kate δεν κλήθηκε ποτέ από την HUAC. Αυτό που δείχνουν τα αρχεία είναι ότι ο Tracy συνεργάστηκε με τον Menjou προκειμένου η επιτροπή να κάνει πίσω.
Το πόσα ήξερε για τις συμφωνίες για λογαριασμό της είναι αμφισβητήσιμο, αλλά είχε ήδη αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι μπορούσε να συμβιβαστεί εάν αυτό σήμαινε ότι θα σώσει την καριέρα της.
Σε αντίθεση με πολλούς άλλους που επικρίθηκαν – ο Humphrey Bogart έγραψε ένα κομμάτι για το Photoplay με τίτλο «I’m No Communist» – η Kate δεν έκανε ποτέ καμία επίσημη αποκήρυξη της πολιτικής της δραστηριότητας. Από πολλές απόψεις, το State of the Union ήταν το μόνο που έπρεπε να κάνει. Κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1948 και ήταν μια γιγαντιαία επιτυχία – πιθανώς επειδή, για όλη την αριστοκρατία της Mary Matthews, η ταινία τελειώνει με την ατάκα για ένα «ένα καλό μπατσάκι στο νότιο άκρο [της]». Έτσι, για άλλη μια φορά, η Hepburn υποβλήθηκε σε τιμωρία επί της οθόνης για τη μη συμμόρφωσή της.
Τρία χρόνια αργότερα πήγε ένα βήμα παραπάνω, με το The African Queen, μια σκόπιμη «μαχαιριά» στην «αναμόρφωση» των άτακτων καλλιτεχνών από τη Hepburn, τον Bogart και τον σκηνοθέτη John Huston, τους οποίους είχαν «βάψει Κόκκινους» οι κυνηγοί μαγισσών/κομμουνιστών.
Σε ένα σημείο της ταινίας, η Hepburn, περήφανη και αυτοκρατορική, υψώνεται πάνω από έναν αξύριστο Bogart, ο οποίος αρνείται να τορπιλίσει ένα γερμανικό πλοίο. «Με άλλα λόγια», λέει η Kate, «αρνείσαι να βοηθήσεις τη χώρα σου την ώρα της ανάγκης της;»
Μέχρι τώρα, ο κόσμος τη γνώριζε ως Katharine Hepburn, το αγοροκόριτσο, την επαναστάτρια, την ανεξάρτητη γυναίκα. Τώρα έβαζε μια ακόμη σκίαση στον θρύλο: της πατριώτισσας. Ήταν ένα twist που, η γυναίκα που είχε υποστηρίξει τον Upton Sinclair, δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί, αλλά τώρα είχε το βλέμμα της σε κάτι περισσότερο από τη δόξα.
Έχτιζε την κληρονομιά της. Όταν η Hepburn πείθει τον Bogart να κατέβει μαζί της στο ποτάμι και να ανατινάξει το εχθρικό πλοίο, η σχέση της με το κοινό μπαίνει σε μια νέα φάση. Μέσα από το θάρρος και την αειθαλή ηθική της, η Hepburn μεταμορφώνεται. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς έδειχνες περνώντας πάνω από τους καταρράκτες», της λέει με δέος. «Το κεφάλι ψηλά, το πηγούνι έξω, τα μαλλιά που φυσούν στον άνεμο—η ζωντανή εικόνα μιας ηρωίδας». Η Cate απαντά: «Φαντάσου με, μια ηρωίδα».
Το The African Queen θα ήταν το πιο σημαντικό φιλμ της καριέρας της Hepburn. Κάποιοι ήταν καλύτεροι ή έβγαλαν περισσότερα χρήματα. Αλλά το The African Queen έκανε εφικτά όλα όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν για εκείνη: Η μάχη της με την HUAC ήταν ένα ρίσκο που πήρε. Είχε βγει αλώβητη και πλέον έκανε τα πρώτα της βήματα για να γίνει αληθινό είδωλο της Αμερικής.
Δημιουργώντας τον Ρομαντικό Θρύλο
Το 1985, όταν ήταν σχεδόν 80 ετών, η Hepburn συμφώνησε να μιλήσει σε ένα αφιέρωμα για τον Spencer Tracy, ο οποίος είχε πεθάνει το 1967. «Αποφάσισα να πω στον κόσμο πως ο Spence και εγώ ήμασταν εραστές», είπε στον ενδυματολόγο Noel Taylor. Εκείνος έμεινε έκπληκτος — ήταν ο πρώτος που το μάθαινε, αλλά όχι ο τελευταίος από τον στενό της κύκλο που είχε αυτή την αντίδραση.
Για χρόνια η Hepburn μιλούσε για τον Tracy στον Τύπο μόνο ως συμπρωταγωνίστρια και φίλη. Παρόλα αυτά, μεγάλο μέρος του κοινού είχε αγκαλιάσει τις ρομαντικές ιστορίες για το ζευγάρι, όπως καταγράφονται από αρκετούς συγγραφείς, όπως ο Garson Kanin, του οποίου τα απομνημονεύματα του 1971, «Tracy and Hepburn», είχαν περιγράψει όλες τις υποτιθέμενες αληθινές λεπτομέρειες της ερωτικής σχέσης του ζευγαριού.
Ο Kanin ήταν σεναριογράφος σε δύο από τις ταινίες τους. Ο Spence και η Kate, που εμφανίζονται στις σελίδες του λειτουργούν και ακούγονται ακριβώς όπως χαρακτήρες της μεγάλης οθόνης. Το βιβλίο έπεισε πολλούς αναγνώστες πως το κινηματογραφικό ζευγάρι παρέμενε ζευγάρι και εκτός κινηματογραφικών σετ, αν και στενοί φίλοι τους πίστευαν ότι αυτό ήταν ανοησίες. Σύμφωνα με τον Gavin Lambert, ο George Cukor αποκάλεσε το βιβλίο «ένα τελευταίο σενάριο των Tracy-Hepburn από την πένα του Garson Kanin».
Αρχικά, η Hepburn εξοργίστηκε που ο Kanin είχε γράψει το βιβλίο χωρίς τη συγκατάθεσή της, αλλά τελικά, σύμφωνα με φίλους, χρησιμοποίησε το best-seller ως οδηγό για τη δική της μυθοποίηση, σχετικά με τα χρόνια που πέρασε δίπλα στον Tracy. Πράγματι, μια πηγή κοντά στον Kanin επιβεβαίωσε ότι η κόντρα μεταξύ της Kate και του Garson είχε ατονήσει μέχρι αφιέρωμα στον Tracy το 1986. Ο Kanin μπορεί ακόμη και να τη βοήθησε να γράψει την ομιλία της, αφού σίγουρα τη βοηθούσε με τα δικά της απομνημονεύματα.
Συμφωνώντας να μιλήσει στο αφιέρωμα για τον Tracy, που πραγματοποιήθηκε στο Majestic Theatre της Νέας Υόρκης το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1986, η Hepburn έδειξε τελικά πρόθυμη να δώσει στο κοινό αυτό που φαινόταν να ήθελε τόσο πολύ – την επαλήθευση μιας μακροχρόνιας σχέσης αγάπης μεταξύ του Tracy και εκείνης. Αλλά μερικοί άνθρωποι κοντά στη Hepburn ένιωθαν σαφώς άβολα με την εκδοχή της για το παρελθόν.
Στο κοινό εκείνο το βράδυ καθόταν η φίλη της Kate, Irene Selznick, κόρη του Louis B. Mayer και πρώην σύζυγος του David O. Selznick. Σύμφωνα με όσους τη γνώριζαν, η Irene θεώρησε ότι η Hepburn δεν ήταν ο εαυτός της, μιλώντας τόσο ξεκάθαρα και με ακρίβεια για τη σχέση της με τον Spence – ένα ζευγάρι που εκείνη και άλλοι γνώριζαν ότι ήταν μάλλον διαφορετικό από την εικόνα που δημιουργούσε τώρα η Hepburn.
Ένας ένας, διακεκριμένοι ομιλητές ανέβηκαν στο βήμα και είπαν ιστορίες για την τέχνη του Tracy. Αλλά εξίσου συχνά έλεγαν ανέκδοτα για τη ζωή του με την Kate, που ακούγονταν σαν να διάβαζαν σελίδες από το βιβλίο του Kanin.
Ο Sidney Poitier, ο οποίος είχε συμπρωταγωνιστήσει με το ζευγάρι στο Guess Who’s Coming to Dinner, περιέγραφε πώς η Kate καθόταν στα πόδια του Spencer, «δείχνοντας σαν ένα τσιμπημένο 17χρονο». Όταν ο Tracy ήταν τριγύρω, διαβεβαίωνε ο Poitier το πλήθος, η Hepburn «ήταν σαν ένα μικρό γατάκι». Όταν τελικά το ίδιο γατάκι περπάτησε στη σκηνή, το κοινό σηκώθηκε όρθιο και την αποθέωσε. Οι φίλοι έλεγαν μετά πως δεν είχαν δει ποτέ την Kate τόσο λαμπερή.
Στη συνέχεια, τα φώτα χαμήλωσαν και το The Spencer Tracy Legacy: A Tribute by Katharine Hepburn άρχιζε να ξετυλίγεται στην οθόνη. Η Irene Selznick αιφνιδιάστηκε περαιτέρω από αυτό το θορυβώδες ντοκιμαντέρ, στο οποίο η Kate εμφανίζεται ζαλισμένη και γελαστή καθώς αφηγείται την πρώτη της συνάντηση με τον Spencer. «Ελπίζω να του αρέσω», λέει μιλώντας αγχωμένη, όπως μια καρικατούρα που δεν είχε ποτέ πρωταγωνιστήσει επιτυχημένα στον κινηματογράφο ή στο θέατρο. Έκπληκτος ο Selznick, ψιθύρισε: «Τι συνέβη στην Kate;»
Μέρες αργότερα η ταινία μεταδόθηκε στο PBS, φέρνοντας το όραμα της Hepburn για τη ζωή της με τoν Tracy στον κόσμο των απλών τηλεθεατών. Στο τέλος του αφιερώματος, η Kate διαβάζει ένα γράμμα στον Spence. Η Washington Post χαρακτήρισε το αποτέλεσμα της επιστολής «εκνευριστικά ντροπιαστικό», αλλά το αφιέρωμα κατάφερε να «περάσει» την άποψη της Kate.
«Είσαι ευτυχισμένος τελικά;» ρωτάει με το πρόσωπό της να γεμίζει την οθόνη. Αναφερόταν στον χρόνιο αγώνα του Tracy με τον αλκοολισμό του. «Το να ζεις δεν ήταν εύκολο για σένα, έτσι; Τι; Τι είπες; Δεν σε ακούω…». Το ντοκιμαντέρ κλείνει με το πρόσωπο της Hepburn, το πηγούνι ψηλά, τα μάτια υγρά.
Ο φίλος της Hepburn, Robert Shaw, τηλεοπτικός συγγραφέας, είδε το ντοκιμαντέρ στο PBS και αναρωτήθηκε, «Μα τι σκεφτόταν η Kate;». Από τη μια πλευρά, ο Shaw είπε, «ζωγράφιζε αυτό το ρομαντικό όραμα που δεν ήταν όπως συνέβη» και από την άλλη «υπονοούσε ότι ήταν ένας βασανισμένος, αξιολύπητος μεθυσμένος».
Αλλά η Kate πήρε ακριβώς αυτό που ήθελε εκείνο το βράδυ. Εκείνη και o Tracy θα υπάρχουν πλέον στη συλλογική μνήμη ως θρυλικοί εραστές. Στη μυθική αυτοδυναμία και ανεξαρτησία της πρόσθεσε τώρα ένα άλλο, πιο ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Είχε αγαπήσει και είχε χάσει.
«Η Hepburn η Αδάμαστη» ήθελε να κάνει τον κόσμο να πιστέψει, έτσι ξαφνικά, ότι δίπλα στον Tracy εκείνη ήταν απλώς μια ακόμη γυναίκα που είχε υποφέρει από τους πόνους της αγάπης. Ποια ήταν όμως η αλήθεια; Γιατί οι παλιές φίλες όπως η Irene Selznick ενοχλήθηκαν τόσο πολύ από την εκδοχή της Kate για τη ζωή της με τον Spencer;
Για να κατανοήσουμε την αφοσιωμένη, δύσκολη και ανορθόδοξη σχέση μεταξύ Hepburn και Tracy, πρέπει να πάμε πίσω στα χρόνια αμέσως μετά τη γνωριμία τους, όταν ήταν εκλεκτά μέλη του «Entente Cordiale», του στενού κύκλου φίλων του σκηνοθέτη George Cukor, μαζί με τους τον Garson Kanin και την πρώτη του σύζυγο, την ηθοποιό-σεναριογράφο Ruth Gordon.
Ήταν μια αντισυμβατική ομάδα. Ο Cukor ήταν, για εκείνη την περίοδο, απροσδόκητα μη μυστικοπαθής σχετικά με την ομοφυλοφιλία του. Ο Kanin ήταν πολύ πιο προσεκτικός. Όπως πολλοί ομοφυλόφιλοι του Χόλιγουντ, είχε παντρευτεί για κοινωνικούς λόγους. (Η Gordon ήταν 16 χρόνια μεγαλύτερη από εκείνον).
Κάποια στιγμή ο Kanin είπε στον Gavin Lambert ότι είχε καταφέρει να τα έχει όλα στη ζωή του: σύζυγο και κοινωνική αξιοπρέπεια στην κοινωνική του ζωή, τον ομοφυλοφιλικό έρωτα με τον Cukor στην ιδιωτική του. «Εμφανιζόταν με τα βελούδινα κοστούμια του, με τη γριά σύζυγό του και ήταν πραγματικά πεπεισμένος ότι είχε κοροϊδέψει τον κόσμο», σχολίασε ο Lambert. «Λοιπόν, ήξερε ότι δεν μας είχε κοροϊδέψει όλους».
Από αυτή την παρέα ξεπήδησαν δύο από τις πιο εμβληματικές ταινίες των Tracy-Hepburn, το Adam’s Rib και το Pat and Mike, σε σκηνοθεσία Cukor και σενάριο Kanin και Gordon. Μια δεκαετία νωρίτερα, ο Kanin είχε επίσης σκεφτεί τη βασική ιδέα για την πρώτη ταινία Tracy-Hepburn, Woman of the Year.
Ωστόσο, όταν έστρεψε το σεναριογραφικό του ταλέντο στον Tracy και τη Hepburn, ο Kanin έκανε φέτες τον Cukor, δίνοντας την εντύπωση ότι ο στενός κύκλος αποτελούταν από δύο συμβατικά ζευγάρια και όχι από πέντε ελεύθερους φίλους.
Αυτή η εικόνα, άλλωστε, εξυπηρετούσε την αποστολή του Kanin: να παρουσιάσει τη μεγάλη και κρυφή ιστορία αγάπης των δύο σταρ της Αμερικής για μαζική κατανάλωση. Έτσι, θα επωφελούνταν ο ίδιος, αλλά και η Ruth που βρίσκονταν στο φόντο της εικόνας. Αλλά η αλλαγμένη ιστορία του Kanin θα συσκότιζε την πιο λεπτή αλήθεια της θρυλικής παρέας, Entente Cordiale.
Παρόλα αυτά, μέρος της εικόνας που «σκιαγράφησε» ο Kanin —ήθελε την Kate να ανέχεται σιωπηλά τον περιστασιακό εκφοβισμό και τις προσβολές του Spencer — ήταν αρκετά αληθινό. Παρά το γεγονός ότι συνέχιζε τις στενές σχέσεις με τις γυναίκες, η Hepburn διατήρησε τη λαχτάρα της για το είδος της παραδοσιακής σχέσης άνδρα-γυναίκας που είχε δει μεταξύ των γονιών της.
Μπορεί η μητέρα της να περνούσε τις μέρες της κάνοντας εκστρατεία για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, αλλά κάθε απόγευμα φρόντιζε να στρώνεται το τραπέζι για το δείπνο του συζύγου της.
Παρά την έλξη που ασκούσαν στην Hepburn οι ανεξάρτητες γυναίκες, ένας ευαίσθητος, ελαττωματικός, αρρενωπός, παντρεμένος άντρας—όπως ο Tracy, όπως ο Phelps Putnam, και ο σκηνοθέτης John Ford, με τον οποίο είχε μια παθιασμένη, αν και αγνή, σχέση το 1936—ήταν ακαταμάχητος για εκείνη. Στην παρέα των γυναικών θα μπορούσε να παρηγορηθεί και να καταφύγει, αλλά τα μεγάλα πάθη της ζωής της —ακόμα κι αν δεν περιλάμβαναν το σεξ— ήταν πάντα αποκλειστικά για τους άνδρες.
Με τον Tracy, η Kate θα μπορούσε να πάει ένα βήμα παραπέρα. Θα μπορούσε να παίξει το ρόλο της «καλής συζύγου», ή έτσι πίστευε η αδερφή της, Peg Hepburn Perry. Και σε αντίθεση με την πραγματική σύζυγο του Spencer, Louise, η Kate ήταν επιεικής μαζί του, χωρίς να του ζητήσει ποτέ να σταματήσει να πίνει.
Απλώς τον σήκωνε και τον έβαζε στο κρεβάτι. Έπινε γιατί έπρεπε, πίστευε. Ένας πραγματικός άντρας έπρεπε να βρει έναν τρόπο να επιβιώσει στον θηλυκοποιημένο κόσμο των τεχνών. «Ο Spencer ήταν σαν μικρό αγόρι από πολλές απόψεις», είπε ένας μακροχρόνιος γνωστός. «Η Hepburn τον φρόντιζε σαν μητέρα».
Ωστόσο, ήταν περισσότερα από αυτά που τους έφεραν κοντά. Ο Tracy και η Hepburn έμοιαζαν αρκετά στην πραγματικότητα με έναν θεμελιώδη τρόπο. Ήταν «πολύ πολιτισμένοι άνθρωποι», έγραψε ο Kanin, «που κρατούσαν σταθερά τη φωτισμένη αρχή του “να ζεις και να αφήνεις τους άλλους να ζήσουν”».
Γύρω από το τζάκι του Cukor, μπορούσαν να συζητήσουν για το θέατρο και την τέχνη με ανθρώπους διαφορετικών καταβολών και τρόπων ζωής που δεν «δίκαζαν» ιδιωτικές υποθέσεις. Στον κόσμο τους όλα ήταν αποδεκτά, ακόμη και ο γάμος -θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί για πολλούς λόγους, αλλά ποτέ, μα ποτέ δεν ήταν απαιτητός.
Πράγματι, το θέμα δεν θα θιγόταν ποτέ από τη Hepburn ή τον Tracy, αλλά από συγγραφείς που ήρθαν αργότερα, αποφασισμένοι να συμβιβάσουν την πραγματικότητα με την κυρίαρχη εικασία. Αν η Hepburn και ο Tracy ήταν τόσο ερωτευμένοι, δεν θα ήταν φυσικό να θέλουν να παντρευτούν;
Αυτοί οι παρατηρητές πάντα υποστήριζαν ότι ο Tracy και η Hepburn δεν παντρεύτηκαν επειδή ο Spencer ήταν καθολικός και δεν πίστευε στο διαζύγιο. Μια άλλη εξήγηση επικεντρώθηκε στον γιο του Spencer, John, ο οποίος γεννήθηκε κωφός. Εφόσον η Louise είχε ιδρύσει την Κλινική John Tracy για να βοηθήσει τις οικογένειες των κωφών παιδιών, χρειαζόταν να παραμείνει η «Κυρία Spencer Tracy» για να συνεχίσει να συγκεντρώνει χρήματα και να εφιστά την προσοχή στον σκοπό.
Ωστόσο, στην εξίσωσης θα έπρεπε να μπει και ο μη κομφορισμός του ζευγαριού. Η ηθοποιός Joan Fontaine, με την οποία ο Spence έκανε παρέα στις αρχές της δεκαετίας του 1950, θα θυμόταν να της λέει: «Στη γυναίκα μου και στην Kate αρέσουν τα πράγματα όπως είναι». Όταν ο Robert Shaw συνάντησε την Hepburn στις αρχές της δεκαετίας του 1950, εκείνη του είπε ξεκάθαρα ότι δεν άνηκε στο «είδος που παντρεύεται». Ο Shaw επέμενε πως η Hepburn «δεν σκέφτηκε ούτε μια στιγμή “μακάρι να ήμουν η κυρία Spencer Tracy”».
Ούτε ο Spencer ήθελε να αποχωριστεί τη Louise. Ήταν η γυναίκα του, η μητέρα των παιδιών του και δεν μπορούσε να δει κανέναν άλλο σε αυτόν τον ρόλο. Τα Σαββατοκύριακα του άρεσε να επιστρέφει στο Hill, το απομονωμένο σπίτι τους στην κοιλάδα του Σαν Φερνάντο, όπου έκανε μια βόλτα στη φάρμα με τον John και τη Susie. Τα παιδιά του δεν είδαν ποτέ τον πατέρα τους να πίνει.
Παρά το γεγονός πως ήταν η Louise εκείνη που κυρίως φρόντιζε τον John, ο Spencer στην πραγματικότητα συμμετείχε αρκετά στη ζωή του γιου του. Έπαιζαν μπάλα και πεζοπορούσαν στα βουνά. Ο Tracy ήταν αφοσιωμένος και στα δύο του παιδιά. Η Susie τον συνόδευε μερικές φορές σε εκδηλώσει, ενώ ο Spencer φρόντιζε να είναι σε κάθε εκδήλωση γονέων στο σχολείο της.
Αλλά η εναλλακτική του οικογένεια, τού πρόσφερε ένα διαφορετικό είδος φροντίδας. Και ήταν η Kate—η οποία είχε σώσει τη ζωή του Spencer το 1945, μετά από μια ιδιαίτερα άσχημη περίοδο με αλκοόλ και κατάθλιψη —στην οποία βασίστηκε περισσότερο. Στην αρχή, η σχέση τους μπορεί να ήταν αυτό που θα υπονοούσε αργότερα η Hepburn: παθιασμένη, αφοσιωμένη και σεξουαλική.
Παρακολουθώντας τη χημεία τους στο Woman of the Year (1942) -στην οποία η Hepburn είχε περισσότερες σκηνές φιλιών από ό,τι σε όλες τις προηγούμενες ταινίες της συνολικά – είναι εύκολο να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να υπήρξε μια πρώιμη σεξουαλική οικειότητα μεταξύ των δύο σταρ.
Αυτή η ιδέα θα δημοσιοποιηθεί από τη Laura Harding, η οποία είπε στην οικογένειά της ότι το ζευγάρι, ενώ έμενε στο διαμέρισμά της στη Νέα Υόρκη, άφησε πίσω του φεύγοντας σπασμένους καθρέφτες -απόδειξη του παθιασμένου έρωτά τους.
Ωστόσο, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1940 υπήρξε μια αλλαγή, πίστευαν οι φίλοι. Η Joan Fontaine είπε σε συνέντευξη ότι το 1951 ο Tracy της περιέγραψε τη σχέση του με τη Hepburn ως πλατωνική—«καλοί φίλοι. Φίλοι, τίποτα περισσότερο». Οι περισσότεροι οικείοι της Hepburn ένιωσαν το ίδιο.
«Η σχέση με τον Tracy δεν ήταν σωματική», είπε ο James Prideaux. «Πραγματικά αμφισβητώ κατά πόσο υπήρξε σεξ». Πράγματι, όταν ο βιογράφος του Cukor, Patrick McGilligan, αμφισβήτησε τον Garson Kanin σχετικά με την αυθεντικότητα της αφήγησης του για τον έρωτα Tracy-Hepburn, ο Kanin απάντησε αμυντικά: «Δεν είπα ποτέ ότι έκαναν έρωτα, έτσι δεν είναι;».
Σκεφτείτε τις ταινίες τους μετά το Woman of the Year. Στο Without Love—όπου το όλο νόημα της πλοκής ήταν να ωθήσει τους δύο ήρωες από την πλατωνική φιλία στο ρομαντικό πάθος—δεν υπάρχει κορύφωση. Της φιλάει το λαιμό και την αγκαλιάζει. Στο State of the Union, η επανένωση των δύο σταρ καλύπτεται περισσότερο από το κωμικό μπατσάκι, παρά από το φιλί τους.
Και τα παραδείγματα δεν τελειώνουν εδώ.
Κάποιοι θεώρησαν ότι αυτή η έλλειψη σωματικότητας στην οθόνη ήταν μια συνειδητή απόφαση εκ μέρους τους. «Οι συγγραφείς δεν έπρεπε να τους βάλουν σκηνές αγάπης», είπε ο Elliot Morgan, τότε επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος της MGM. Αν, στην πραγματικότητα, η σχέση τους στην πραγματική ζωή είχε γίνει πλατωνική, τότε τα υπερβολικά φιλιά στην οθόνη μπορεί να ήταν ντροπιαστικά για εκείνους.
Αρκετοί φίλοι ένιωσαν ότι όλη η συζήτηση για την οικειότητά τους ήταν άσκοπη. «Το είδος της αγάπης που μοιράστηκαν η Kate και ο Spencer- τον φροντίζει, οι δυο τους ζωγραφίζουν τοπία μαζί, πηγαίνουν βόλτες, διασκεδάζουν – αν αυτό δεν είναι οικείο, δεν ξέρω τι είναι», είπε ο ηθοποιός Max Showalter. Πολύ πιθανόν, ήταν όλη η οικειότητα που χρειάζονταν.
«Μπορεί να μην ήταν το παραδοσιακό είδος ρομαντισμού με τις καρδιές και τα λουλούδια που παρουσιάστηκε αργότερα», είπε ο Gavin Lambert, «αλλά ήταν μια υπέροχη συμμαχία που τους έκανε χαρούμενους μαζί, και όποτε οι άνθρωποι το βρίσκουν αυτό, είναι εκπληκτικό».
Ωστόσο, όταν η Hepburn αποφάσισε να ηχογραφήσει τον μύθο της, γράφοντας τα απομνημονεύματά της, τελικά αναγκάστηκε να σκεφτεί: «γιατί έπινε ο Tracy;». Και γιατί -αν και ποτέ δεν έθεσε το θέμα- η σχέση τους είχε γίνει πλατωνική. Οι φίλοι θυμούνται ότι η Hepburn αντιστεκόταν σταθερά στην ενδοσκόπηση. «Η Kate δεν πίστευε σε κάτι τέτοιο», έγραψε ο James Prideaux.
Παρ’ όλη τη διάσημη δύναμή της, η προσέγγιση της Hepburn στη ζωή δεν αφορούσε ποτέ τόσο την αντιμετώπιση των φόβων της όσο το να βρει την επινοητικότητα για να τους ξεπεράσει. «Ο φόβος», είπε σε συνέντευξή της, «δεν χτίζει χαρακτήρα».
Έτσι, η απάντησή της στο ερώτημα «γιατί έπινε ο Spence;» ήταν, όχι εκπληκτικά, εύκολη. Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η ψυχική ηρεμία ήταν δύσκολο να επιτευχθεί για άντρες όπως ο Spencer, εξήγησε σε συνέντευξη ότι μαστιζόταν από «υπερευαισθησία στη ζωή». Το πρόβλημα του Spencer, είπε αόριστα, ήταν ένας «ιδιόρρυθμος συνδυασμός» του καθολικισμού του, της φαντασίας του και της τέχνης του.
Αλλά τελικά έμεινε απογοητευμένη προσπαθώντας να καταλάβει τις «εσωτερικές συγκρούσεις» του Spencer. «Γιατί η καταπακτή διαφυγής;» ρώτησε στην περίεργη ανοιχτή επιστολή της στον Tracy, στο ντοκιμαντέρ. Την ανατύπωσε και αργότερα, στα απομνημονεύματά της με τίτλο, Me: Stories of My Life. Και συνέχιζε έτσι: «Γιατί ήταν πάντα ανοιχτή – για να ξεφύγω από τον αξιοθαύμαστο εαυτό σου; Τι ήταν, Spence; Ήθελα να σε ρωτήσω. Ήξερες γιατί ήταν;».
Φαίνεται πολύ πιθανό ότι ήξερε.
Τοποθετημένο στη γωνία της λεωφόρου Χόλιγουντ και Van Ness, το βενζινάδικο του Scotty Richfield έχει γίνει κομμάτι της υπόγειας ιστορίας του κινηματογράφου. Για χρόνια οι ιστορικοί του κινηματογράφου προσπαθούσαν να κάνουν μια συνέντευξη με τον θρυλικό Scotty, τον οποίο ο δημοσιογράφος και συγγραφέας David Ehrenstein αποκαλούσε «μια συγκεκριμένη αρσενική μαντάμ στο Δυτικό Χόλιγουντ, ο διάσημος Scotty». Ο Scotty αντιπροσωπεύει έναν εξαφανισμένο κόσμο, έναν ζωντανό σύνδεσμο με ένα μυστικό Χόλιγουντ.
Πριν από περίπου 60 χρόνια, κάθε νύχτα, 15 με 20 αυτοκίνητα μπορούσαν να περιμένων έξω από το βενζινάδικο του Scotty, αλλά οι οδηγοί τους έμοιαζαν να στέκονται άπραγοι. Μέσα στο πρατήριο, πίσω από τους λερωμένους με λάδι άξονες και τους σωρούς των ελαστικών, οι πελάτες του Scotty πλήρωναν κάτι περισσότερο από βενζίνη.
Οι συνοδοί ήταν όμορφοι νεαροί δολάρια, που πρόσφατα γύρισαν από τον πόλεμο, και για 20 $ ήταν πρόθυμοι να κάνουν ένα «ταξίδι» με έναν πελάτη στο πίσω κάθισμα του αυτοκίνητου ή στον επάνω όροφο.
«Οι αστυνομικοί περνούσαν και αναρωτιόντουσαν γιατί όλη αυτή η ουρά σε αυτό το πρατήριο», είπε ο Scotty γελώντας. «Αλλά δεν μας έπιασαν ποτέ».
Ένας αγρότης από το Ιλινόις, ο Scotty είχε περάσει τρία χρόνια στο Σώμα Πεζοναυτών. Αλλά στα τέλη του καλοκαιριού του 1945 ο πόλεμος είχε τελειώσει και ορδές νεαρών ανδρών κατέβαιναν στο Λος Άντζελες. Ο σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Arthur Laurents θυμόταν τα μεταπολεμικά χρόνια στο Χόλιγουντ ως εξαιρετικά σεξουαλικά. «Δεν είχε σημασία αν ήσουν στρέιτ ή γκέι ή αμφιφυλόφιλος», είπε.
Ο επιχειρηματίας Scotty είδε την ευκαιρία. Δεν ήταν μόνο τα αγόρια στο πρατήριο – είχε επίσης κορίτσια να παρτάρουν σε όλη την πόλη διασκεδάζοντας με τους πλούσιους και ισχυρούς. Επέμενε ότι δεν έπαιρνε ποτέ καθόλου χρήματα για να κάνει τις συστάσεις. Σκληροτράχηλος άντρας, ο Scotty, έγινε γρήγορα δημοφιλής στους υψηλού προφίλ κατοίκους της πόλης. Ο ίδιος ανέφερε ότι απολάμβανε μια μακρά σχέση με τη Vivien Leigh, αλλά ήταν επίσης συχνός επισκέπτης στο σπίτι του Cukor.
Ένα βράδυ, λίγο μετά το τέλος του πολέμου, ένας από αυτούς τους επισκέπτες ήταν ο Spencer Tracy. «Ήταν η πρώτη φορά, αλλά συνεχίστηκε για χρόνια», είπε ο Scotty. «Ο Tracy έπινε πάντα πριν πάω. Καθόταν εκεί στο τραπέζι πίνοντας από τις πέντε το απόγευμα μέχρι τις δύο το πρωί, όταν και έπεφτε στο κρεβάτι ζητώντας μου να του κάνω παρέα… Και το πρωί έκανε σαν να μην συνέβη τίποτα. Θα έλεγε απλώς ευχαριστώ που έμεινες».
Παρ’ όλες τις περιστασιακά δυσάρεστες πτυχές της δουλειάς του, ο Scotty απολαμβάνει υψηλής εκτίμησης στο Χόλιγουντ. Πολλοί επιβεβαίωσαν την αξιοπιστία του. «Ποτέ δεν ήξερα τον Scotty για να μην πω την αλήθεια», είπε ο Gavin Lambert. «Ήταν πάντα απίστευτα διακριτικός και είχε απορρίψει προσφορές να πει την ιστορία του έναντι αμοιβής.
Δεν είχε τίποτα να κερδίσει λέγοντας τι συνέβη. Και το γεγονός ότι ο George Cukor τον εμπιστεύτηκε —λέει πολλά. Ο George ήταν σε θέση να κρίνει τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Το γεγονός πως ζήτησε από τον Scotty να καθίσει και να δειπνήσει μαζί τους ήταν σημαντικό. Αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τη λέξη «αριστοκρατικό» για τη συγκεκριμένη δουλειά που έκανε ο Scotty, θα έλεγα ότι εκείνος ήταν αυτό ακριβώς».
Οι αναμνήσεις του Scotty επιτρέπουν μια βαθύτερη κατανόηση της ιστορίας του Tracy, του ποτού του και της πολυπλοκότητας της σχέσης του με την Hepburn. Η παραδοσιακή εξήγηση για το μαρτύριο του Tracy ήταν η ενοχή για τον κωφό γιο του, τον John – υπονοώντας ότι «οι αμαρτίες του πατέρα παίδευαν τον γιο του».
Ωστόσο, γιατί να τιμωρηθεί ο γιος του Spencer, όταν οι απόγονοι άλλων αλκοολικών έμεναν ανέγγιχτοι; Τι ήταν αυτό στον Spencer που τον ξεχώρισε για να έχει ειδικές κυρώσεις; Με αναπάντητη την ερώτηση, οι ιστορίες για το αυτομαστίγωμα του Tracy για την κώφωση του γιου του έμοιαζαν πάντα λίγο ύποπτες.
Σε αρκετούς ανθρώπους (συμπεριλαμβανομένης της ανιψιάς της Katharine Houghton, που έπαιξε την κόρη της Kate και του Spencer στο Guess Who’s Coming to Dinner), ο Spencer είπε ότι ήταν πεπεισμένος ότι θα πήγαινε στην κόλαση—μια εξουθενωτική πεποίθηση για έναν αφοσιωμένο Καθολικό. Ωστόσο, γιατί ήταν τόσο σίγουρος για την αιώνια καταδίκη του; Ο Θεός δεν έστειλε ανθρώπους στην κόλαση επειδή έπιναν πολύ.
Η απιστία προς τη σύζυγο μπορεί να είναι αρκετή για να κερδίσει την είσοδο στην κόλαση, αλλά η έλλειψη ελπίδας του Spencer υπονοεί ότι πάλευε με κάτι που καμία προσευχή ή μετάνοια δεν μπορούσε να αναιρέσει.
«Ξέραμε ότι ο Spencer πάλευε με την ομοφυλοφιλία», είπε ο Elliot Morgan, ο οποίος θυμόταν ότι το θέμα συζητήθηκε με σιωπηλούς τόνους στην MGM, αν και στου Cukor ήταν εκτός ορίων. «Ο George ήταν πολύ καλός στο να προστατεύει τον Spencer, επειδή [οι ομοφυλοφιλικές τάσεις] ήταν πολύ ενάντια στη δημόσια εικόνα [του Tracy]. Είμαι πεπεισμένος ότι γι’ αυτό έπινε τόσο πολύ».
«Ήταν ένα από εκείνα τα πολύ βαθιά, σκοτεινά μυστικά του Χόλιγουντ», είπε ο Gavin Lambert. «Πάντα μου φαινόταν τόσο περίεργο, γιατί δεν ένιωσα ποτέ κάποιο γκέι σήμα παρακολουθώντας τον Tracy στην οθόνη. Αλλά οι ιστορίες ειπώθηκαν από άτομα του κύκλου του George που εμπιστευόμουν. Νομίζω ότι είναι πραγματικά ο μόνος τρόπος για να καταλάβω πλήρως γιατί ο Tracy ήταν τόσο στεναχωρημένος».
Ένα από αυτά τα άτομα στον κύκλο του Cukor ήταν ο Richard Gully, βοηθός του Jack Warner, ο οποίος σε μια συνέντευξη στο Vanity Fair το 2001 αποκάλεσε τον Tracy «αμφιφυλόφιλο» που δεν ήταν «ποτέ νηφάλιος». Ο Gully πρόσθεσε: «Δεν νομίζω ότι συμπεριφερόταν ως άντρας». Έμπιστος πολλών στο Χόλιγουντ, ο Gully ήξερε «τους πάντες παντού», σύμφωνα με τη Hedda Hopper. Για τον Gully, η ουσιαστική φύση της σχέσης Tracy-Hepburn ήταν αρκετά ξεκάθαρη: η χημεία τους, είπε, έπαιζε «μόνο στην οθόνη».
Αυτό δεν είναι απολύτως αλήθεια. Είτε υπήρχε το σεξ είτε όχι, η Hepburn και ο Spencer μοιράζονταν μια αυθεντική συναισθηματική σχέση, ακόμα κι αν μέρος της βασιζόταν σε ένα μοτίβο που οι σημερινοί ειδικοί σε θέματα κατάχρησης ουσιών θα μπορούσαν να αποκαλούν «συνεξάρτηση». Η Hepburn ήταν πάντα εκεί για να μαζέψει τα κομμάτια. Ήταν το είδος της φροντίδας που ευδοκίμησε – μια παρόρμηση που χρονολογείται από τη νιότη της, όταν ήταν η συναισθηματική υποστήριξη για τον αγαπημένο, εύθραυστο αδερφό της, Tom, ο οποίος πέθανε τραγικά όταν ήταν 15 ετών.
Ήταν η ίδια δυναμική που καθόρισε όλες τις προηγούμενες ρομαντικές σχέσεις της Kate με άντρες, από τον Putnam στον Ford, μέχρι τον Howard Hughes, τον πολυεκατομμυριούχο αεροπόρο και παραγωγό, με τον οποίο είχε συνδεθεί πολύ δημόσια το 1938. Η εσωτερική, συχνά ανεξήγητη αναταραχή φαινόταν προϋπόθεση για τους άνδρες εραστές της Hepburn.
Παρά τη συνήθη έλλειψη ενδοσκόπησης, στη Hepburn δεν ήταν άγνωστη η σεξουαλική πολυπλοκότητα και σε κάποιο επίπεδο πρέπει να είχε καταλάβει τη βασική αιτία της σύγκρουσης του Tracy. Ένα βράδυ στις αρχές του 1952, την ώρα που έπλενε τα πιάτα του Tracy στο μπανγκαλόου του στη βίλα του George Cukor (όπου έζησε από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 μέχρι τον θάνατό του), ένα χτύπημα στην πόρτα την έκανε να γυρίσει το κεφάλι.
Ήταν ο Scotty, που είχε επιστρέψει στη ζωή του Tracy κατά τη διάρκεια των μακρών απουσιών της Hepburn, η οποία βρισκόταν σε περιοδεία με το As You Like It, αλλά και στην Αφρική, στα γυρίσματα του The African Queen. Η Hepburn παραμέρισε για να μπει ο νεαρός. Πίσω της, ο Spencer έβαζε ένα ποτό. Η Katy στέγνωσε τα χέρια της και βγήκε από το δωμάτιο.
Για όλη την κακοποίηση που είχε υποστεί από τον Tracy, ιδιαίτερα όταν έπινε ή είχε αϋπνία, η Hepburn μπορούσε να απαντήσει με το ίδιο νόμισμα, λέει ο Scotty. «Θα του έλεγε ότι ήταν ανόητος», θυμάται. «Θα μπορούσε να είναι πολύ καυστική. Μετά θα έφευγε και θα μας άφηνε μόνους για να κάνουμε σεξ».
Τελικά, η ψευδαίσθηση της κοινής τους ζωής άρχισε να έχει τίμημα. Όταν η Hepburn έφυγε από το Λος Άντζελες αφού ολοκλήρωσε το Pat and Mike στις αρχές του 1952, ταξιδεύοντας λίγες εβδομάδες αργότερα για να ξεκινήσει τις πρόβες για το έργο του George Bernard Shaw, The Millionairess στο Λονδίνο, ουσιαστικά έβαζε τέλος σε μια φάση της σχέσης της με τον Spencer.
H κοινή τους πορεία είχε τελειώσει. Δεν υπήρξε καμία ανακοίνωση. Όμως οι γύρω τους ήξεραν ότι κάτι συνέβαινε. Η αρθρογράφος Doris Lilly αντιλήφθηκε ότι η Hepburn «σκέφτηκε σοβαρά να διακόψει» από τον Spencer. Αυτό επιβεβαίωσε και μια πηγή κοντά στον Tracy, η οποία παρατήρησε ότι «η Hepburn άφησε τον Tracy και επέστρεψε στην Ανατολή».
Ο Max Showalter είπε ότι αυτή ήταν η περίοδος που η Hepburn «είχε πάρει ό,τι μπορούσε και είχε δει επιτέλους το φως». Ο Robert Shaw θυμήθηκε την επιστροφή της Katy στη Νέα Υόρκη μετά τον Pat and Mike, με ένα πρόσωπο πιο πονεμένο από όσο μπορούσε ποτέ να θυμηθεί. Του είπε: «Αν δεν μπορώ να έχω αυτό που είχαν οι γονείς μου, τι να το κάνω;».
Τσουγκρίζοντας ποτήρια σαμπάνιας με τον Garson Kanin πίσω στο αρχοντικό της, στην East 49th Street, η Hepburn έκανε μια πρόποση στην επιτυχία του καλέσματος για τον Tracy και του ντοκιμαντέρ. Περισσότερες ευκαιρίες για να γιορτάσουν θα έρθουν με τη δημοσίευση της βιογραφίας της και την κυκλοφορία -δύο χρόνια αργότερα, ενός άλλου τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ, του Katharine Hepburn: All About Me, στο οποίο ήταν ακόμη πιο συναισθηματική και ξεκάθαρη για την αγάπη της για τον Tracy.
Η αλήθεια ήταν ότι λίγοι απέμειναν ζωντανοί που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν άμεσα την εκδοχή της Hepburn για τη ζωής της με τον Tracy. Ο Cukor είχε φύγει. Το ίδιο και η Ruth Gordon και, κυρίως, η Louise Tracy. Αλλά η χούφτα των επιζώντων ήταν τρομοκρατημένη. Ο Joe Mankiewicz, κουνώντας το κεφάλι του στη νέα «περιστροφή» της Kate, θα πρόσφερε μια λέξη προσοχής σε έναν πιθανό βιογράφο του Tracy: «Μην αφήσετε την Kate να πάρει την μπάλα».
Αλλά η μαρτυρία ήταν μόνο η αρχή του μάρκετινγκ της Hepburn για το «μεγάλο ειδύλλιό» της με την Tracy. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, παρά τις υπερηφάνειες απαιτήσεις της για προστασία της ιδιωτικής ζωής, έδινε συνεντεύξεις κάθε λίγους μήνες. Οι δημοσιογράφοι συχνά οδηγούσαν με ερωτήσεις για τον Tracy και η Hepburn έδειχνε πολύ χαρούμενη που τις απαντούσε.
Παρά το γεγονός ότι είχε αφήσει τον Tracy το 1952 —και παρά τις άλλες φιλίες, όπως αυτή με τη δημοσιογράφο Patricia Jarrett κατά τη διάρκεια της περιοδείας της Hepburn στην Αυστραλία, το 1955— έδινε την εντύπωση ότι ο χρόνος της μαζί του ήταν 27 χρόνια σταθερής και αδιάσπαστης συντροφικότητας.
Είναι αλήθεια ότι η Hepburn επέστρεφε περιοδικά στο πλευρό του Spencer στα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν η υγεία του ήταν σε επιδείνωση, και από το 1963 έως το 1967 είχε αποδειχτεί ξανά ανιδιοτελής, θέτοντας τη δική της καριέρα σε αναμονή καθώς τον φρόντιζε καθημερινά τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Ωστόσο, δεν έζησαν ποτέ μαζί στην ιδιοκτησία του Cukor, όπως θα ισχυριζόταν εκείνη και κάποιοι άλλοι. Οι βοηθοί του Cukor θυμόντουσαν ξεκάθαρα ότι ο Tracy είχε ζήσει σε ένα μπανγκαλόου και η Hepburn είχε ζήσει σε ένα άλλο, με τη σύντροφο-βοηθό της, Phyllis Wilbourn.
Παρόλα αυτά, από τη στιγμή που η Hepburn αποχώρησε από τη σκηνή τη βραδιά της ομιλίας της για τον Tracy, έδωσε στον κόσμο τη σκόπιμη εντύπωση πως οι δυο τους ζούσαν σαν παντρεμένο ζευγάρι -απλά δεν υπήρχε γαμήλια τελευτή, μιας σχέσης που ήταν ρομαντική, σεξουαλική και κυρίως συμβατική.
Αλλά μια τόσο περίπλοκη, με διάφορες παραλλαγές ιστορία δεν θα μάγευε ποτέ το κοινό. Η Hepburn φαίνεται να πίστευε ότι οι θαυμαστές της ήθελαν να επιβεβαιωθούν τα παλιά κλισέ και να διατηρηθούν οι παραδοσιακές αξίες. Έτσι, αντί για την πολύ πιο συναρπαστική πραγματικότητα, η Hepburn παρείχε τη βάση για αυτό που θα γινόταν ένας λατρεμένος αμερικανικός μύθος.
Πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, όμως, αν η Hepburn δεν είχε αποφασίσει να παίξει το παιχνίδι της δημοσιότητας ή δεν το έπαιζε τόσο καλά. Κι αν, το 1934, δεν είχε επιστρέψει; Τι θα γινόταν αν δεν έστελνε ποτέ τη Laura Harding; Τι θα γινόταν αν, αντί για το The Philadelphia Story, επέστρεφε το 1939 με ένα διαφορετικό «όχημα», ένα «όχημα» που δεν φαινόταν να απαρνείται τις προηγούμενες, μάλλον ανατρεπτικές ηρωίδες της;
Τι θα γινόταν αν είχε βάλει τον Philip Barry, ή κάποιον άλλο, να της έγραφε ένα διαφορετικό είδος θεατρικού έργου, που θα έλεγε στους ανθρώπους ότι οι καιροί άλλαζαν και ότι θα πρέπει να συνηθίσουν γυναίκες σαν εκείνη; Τι θα γινόταν αν είχε σηκωθεί σε εκείνη τη γιορτή στο Majestic Theatre προς τιμή του Tracy και είχε πει την αλήθεια —την πραγματική αλήθεια— για τη σχέση της μαζί του; Πόσο υπέροχη ήταν, πόσο αντισυμβατική;
Ένα πράγμα φαίνεται πιθανό: αν τα είχε κάνει όλα αυτά, δεν θα γινόταν ποτέ η ηρωίδα που θυμάται ο κόσμος. Δεν θα είχε ονομαστεί ποτέ η μεγαλύτερη γυναίκα θρύλος της οθόνης όλων των εποχών από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου λίγο πριν πεθάνει. Ως μικρό κορίτσι, η Kathy Hepburn ήθελε να γίνει διάσημη και να τη θαυμάζουν. Πέρασε όλη της τη ζωή φροντίζοντας να συμβαίνει.
