Περιεχόμενα
Η παγκοσμιοποίηση έχει φέρει κοντά την ανθρωπότητα, τουλάχιστον σε μερικούς τομείς της ζωής. Οι αγωνιώδεις διασώσεις ανθρώπων σε κίνδυνο πλέον παίρνουν γιγαντιαία κάλυψη από τα παγκόσμια media, με τους ανθρώπους να παρακολουθούν τις επιχειρήσεις διάσωσης με κομμένη την ανάσα, σε όποια ήπειρο και αν κατοικούν.
Το υποβρύχιο Τιτανικός είναι το τελευταίο από μια σειρά περιστατικών που έκαναν την ανθρωπότητα να παρακολουθεί σχεδόν σε live μετάδοση πολύπλοκες προσπάθειες διάσωσης. Ας θυμηθούμε τι έχουμε ζήσει μέχρι τώρα.
Η τραγωδία του «Kursk»
Ήταν 12 Αυγούστου 2000, στον Αρκτικό Ωκεανό. Νορβηγικοί σεισμογράφοι εντόπισαν μία μεγάλη έκρηξη, στη θάλασσα του Μπάρεντς, στον Αρκτικό ωκεανό. Λίγα λεπτά αργότερα, ακολούθησε άλλη μία έκρηξη στο ίδιο σημείο, 40 φορές ισχυρότερη από την πρώτη. Ήταν από το ρωσικό υποβρύχιο «Kursk», επανδρωμένο με 118 ναύτες, το οποίο βρισκόταν σε ασκήσεις για δυο μέρες. Η επιχείρηση διάσωσης, όμως, δεν ήταν προτεραιότητα.
Μπορεί ο Ψυχρός Πόλεμος να είχε τελειώσει μερικά χρόνια πριν την κατασκευή του πυρηνοκίνητου υποβρυχίου «Kursk», το 1994, αλλά στην πραγματικότητα δεν τέλειωσε ποτέ. Και το «power game» ήθελε την Αμερική και τη Ρωσία να διαγωνίζονται σε ένα ασταμάτητο μπα-ντε-φερ, για το ποιος είναι πιο ισχυρός, πιο «επικίνδυνος» και πιο τεχνολογικά προηγμένος, έτοιμος και ικανός να πλήξει τον αντίπαλο άμεσα και αποτελεσματικά.
Το «Kursk» ήταν ένα μεγάλο πρότζεκτ για τους Ρώσους, ώστε να διαφημίσουν την υπεροχή τους στους ωκεανούς: ήταν επανδρωμένο με το καλύτερο πλήρωμα και εξοπλισμένο με εξαιρετικά ισχυρές τορπίλες, τις λεγόμενες «Χοντρούλες». Ήταν ταυτόχρονα ισχυρές αλλά και επικίνδυνες, ακόμα και για τους κατόχους τους: ήταν κατασκευασμένες με υπεροξείδιο του υδρογόνου, μία ουσία που έπαψε να χρησιμοποιείται τη δεκαετία του ’60, γιατί θεωρούνταν υπερβολικά επικίνδυνη και χρειαζόταν συνεχή επιτήρηση.
Οι τορπίλες είχαν μείνει για χρόνια στις αποθήκες, χωρίς επαρκή προφύλαξη ή συντήρηση. Κι όταν σε μια από τις τορπίλες υπήρξε διαρροή, το υπεροξείδιο του υδρογόνου ήρθε σε επαφή με το μεταλλικό πάτωμα του υποβρυχίου και επήλθε η καταστροφή. Από τις πέντε εκρήξεις, σκοτώθηκαν ακαριαία 95 άντρες του πληρώματος. Οι 23 που έμεινα ζωντανοί, βρίσκονταν στα τελευταία τέσσερα τμήματα του υποβρυχίου. Πέρασαν μέρες μέχρι να εκπονηθεί κάποιο σχέδιο διάσωσης.
Ο Βλάντιμιρ Πούτιν, που είχε κλείσει μόλις τρεις μήνες ως Πρόεδρος της Ρωσίας, παραθέριζε στη Μαύρη Θάλασσα όταν του είπαν τα κακά μαντάτα. Πέρασαν μέρες μέχρι να επιστρέψει στη Μόσχα και να δώσει εντολή να αρχίζουν να γυρίζουν τα γρανάζια της επιχείρησης διάσωσης. Στους συγγενείς των ναυτών και τους δημοσιογράφους, οι αρμόδιοι, δήλωναν ψέματα πως είχαν έρθει σε επικοινωνία με το πλήρωμα και δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας -ενώ αναμενόταν μια γιγαντιαία προσπάθεια διάσωσης. Παράλληλα κατηγορούσαν τους Αμερικάνους ότι επιτέθηκαν εναντίον του υποβρυχίου.
Στη συνέντευξη τύπου του Πούτιν και του αντιπροέδρου Κλεμπάνοβ, η μητέρα ενός απ’ τους ναύτες, Ναντέζντα Τίλικ, έχασε τον έλεγχο. «Κάθεστε όλοι εκεί πάνω παραφουσκωμένοι και δεν μας αφήσατε τίποτα. Ούτε μία λέξη ελπίδας. Καλύτερα να αυτοκτονήσετε τώρα! Δεν θα σας αφήσουμε να ζήσετε, μπάσταρδοι!» Αμέσως την πλησίασε μια γυναίκα, νοσοκόμα, ντυμένη με πολιτικά ρούχα και της έκανε μια ένεση. Η Τίλικ κατέρρευσε αμέσως. Το στιγμιότυπο προβλήθηκε παντού, εκτός φυσικά από τη Ρωσία… Ανάλογη τύχη είχε και η προσπάθεια διάσωσης.
Στις 22 Αυγούστου, δέκα μέρες μετά την έκρηξη, Νορβηγοί δύτες σε μια απέλπιδα αποστολή διάσωσης, κατάφεραν να μπουν στο υποβρύχιο και επιβεβαίωσαν ότι δεν υπήρχε κανένας επιζών. Δεν εντοπίστηκαν ποτέ οι σωροί τριών ναυτών, που είχαν διαλυθεί τελείως από την έκρηξη. Η συγκλονιστική ιστορία του «Kursk» μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία του Τόμας Βίντερμπεργκ. Πρωταγωνιστούν ο βραβευμένος με Όσκαρ Κόλιν Φερθ, ο Ματίας Σέναρτς, η Λέα Σεϊντού και ο Μαξ φον Σίντοφ.
21 χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα πάντως, νέα στοιχεία είδαν το φως της δημοσιότητας: «Η βύθισή του, ήταν αποτέλεσμα εμβολισμού από άλλο υποβρύχιο του ΝΑΤΟ στη Θάλασσα Μπάρεντς», υποστήριξε ένας πρώην υψηλόβαθμος αξιωματικός του ναυτικού. Το επίσημο πόρισμα της ρωσικής επιτροπής που ερεύνησε το δυστύχημα, δυο χρόνια μετά το συμβάν, έκανε λόγο για έκρηξη τορπίλης, η οποία προκάλεσε τις υπόλοιπες εκρήξεις στο υποβρύχιο. Καμία προσπάθεια διάσωσης δεν υπήρξε, τελικά!
Ωστόσο ο πρώην διοικητής του Βόρειου Στόλου Βιάτσεσλαβ Ποπόφ, έδωσε συνέντευξη όπου μεταξύ άλλων είπε πως ένα υποβρύχιο του ΝΑΤΟ πλησίασε αρκετά το «Kursk», προσέκρουσε στην πλώρη του, προκάλεσε ζημιά στον πυροσωλήνα της τορπίλης και ακολούθησε έκρηξη. Στη συνέχεια τα στεγανά διαμερίσματα του σκάφους πλημμύρισαν, στέλνοντας το υποβρύχιο στα βάθη της θάλασσας, εκεί όπου κάθε απόπειρα διάσωσης θεωρείται από δύσκολη έως επικίνδυνη.
«Το υποβρύχιο του ΝΑΤΟ παρακολουθούσε το “Κουρσκ”, αλλά δεν κατάφερε να εξασφαλίσει απόσταση ασφαλείας και όταν πλησίασε πολύ κοντά συγκρούστηκε. Πολύ πιθανόν το ρωσικό υποβρύχιο να έκανε ελιγμό για να το αποφύγει, αλλά εξελίχθηκε σε μοιραία κίνηση», είπε ο απόστρατος αξιωματικός του ναυτικού.
Ωστόσο ο Ποπόφ παραδέχθηκε ότι δεν είχε επαρκή στοιχεία για να δημοσιοποιήσει τη σοβαρή αυτή καταγγελία. Σημείωσε ωστόσο ότι τότε είχαν σταλεί σήματα SOS από μηχάνημα με το οποίο δεν ήταν εξοπλισμένα τα ρωσικά σκάφη, υπονοώντας ότι πρέπει να στάλθηκαν από άλλο υποβρύχιο.
Υπήρχαν ΝΑΤΟϊκά υποβρύχια στην περιοχή; Τρία σκάφη του ΝΑΤΟ, το βρετανικό «Splendid» και τα αμερικανικά υποβρύχια «Toledo» και «Memphis», φέρεται να βρίσκονταν κοντά στη Θάλασσα Μπάρεντς εκείνη την εποχή. Ούτε η Ουάσινγκτον ούτε και το Λονδίνο παρείχαν πληροφορίες για τα σκάφη τους όταν η Μόσχα ζήτησε τις πληροφορίες.
(Με στοιχεία από τη «Μηχανή του Χρόνου»)
Το ορυχείο Σαν Χοσέ στην έρημο Ατακάμα της Χιλής
Σχεδόν δυο μήνες κράτησε η επιχείρηση απεγκλωβισμού 32 μεταλλωρύχων στη Χιλή, που παγιδεύτηκαν σε βάθος 700 μέτρων. Οι 33 εργάτες, παγιδεύτηκαν μετά από κατολίσθηση στις 5 Αυγούστου 2010. Η σήραγγα που κατέρρευσε δεν είχε καταφέρει να περάσει λίγο καιρό νωρίτερα τους ελέγχους ασφαλείας. Και ο Λουίς Ουρθούα, ήταν ο τελευταίος που έβγαλε το κεφάλι του στην επιφάνεια της γης 69 ημέρες μετά, στις 13 Οκτωβρίου του 2010.
Ο Ουρθούα ήταν ο βασικός λόγος που οι άνθρωποι αυτοί έμειναν ζωντανοί. Κράτησε την ψυχραιμία του κι αφού βεβαιώθηκε ότι δεν υπάρχει κάποια εναλλακτική οδός διαφυγής, μοίρασε το φαγητό και κράτησε ψηλά το ηθικό των ανδρών. Στις 22 Αυγούστου ένα διατρητικό μηχάνημα έφτασε ως εκεί που βρίσκονταν, καθώς στην επιφάνεια γίνονται προσπάθειες να διαπιστωθεί η παρουσία επιζώντων. Οι εγκλωβισμένοι ανθρακωρύχοι κόλλησαν ένα σημείωμα στο τρυπάνι με μονωτική ταινία: «Είμαστε 33 και ασφαλείς στο καταφύγιο». Η επιχείρηση διάσωσης μόλις ξεκινούσε!
Τα συγκλονιστικά νέα σήμαναν συναγερμό με εμπλοκή εθνικών κυβερνήσεων, επιχειρηματικών ομίλων εξόρυξης καθώς και της NASA! Η τεράστια επιχείρηση διάσωσης είχε ξεκινήσει και στις 5 Σεπτεμβρίου άρχισε να διανοίγεται ένα φρεάτιο αρκετά φαρδύ, ώστε να χωράει μία κάψουλα που θα μπορούσε να μεταφέρει έναν άνθρωπο. Ακριβώς πριν από τα μεσάνυχτα της 12ης Οκτωβρίου ο πρώτος μεταλλωρύχος μπήκε στην κάψουλα, διαμέτρου 53 εκατοστών και άρχισε την αργή πορεία προς την επιφάνεια.
Τους φόρεσαν ειδικές ζώνες για τη σταθεροποίηση της αρτηριακής πίεσης και γυαλιά ηλίου για την προστασία από την ξαφνική έκθεση το φως, μετά τόσες μέρες στο απόλυτο σκοτάδι. Ο καθένας τους έφτανε στην επιφάνεια μέσα σε 9 με 18 λεπτά. Εκεί τους υποδέχθηκαν ο πρόεδρος της Χιλής Σεμπαστιάν Πινέρα και τα τηλεοπτικά συνεργεία που αναμετάδοσαν τη διάσωση ζωντανά παγκοσμίως σε ένα δισεκατομμύριο θεατές. Ο Ουρθούα, βγήκε τελευταίος. «Πρώτα θα βγουν όλοι οι άλλοι και μόλις είναι ασφαλείς, τότε θα βγω κι εγώ», είχε πει. «Σας παραδίδω τη βάρδια κι ελπίζω ότι δε θα ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο», είπε ο Ουρθούα στον πρόεδρο της Χιλής, αγκαλιάζοντάς τον.
Οι μεταλλωρύχοι και η επιχείρηση διάσωσης καλύφθηκε τηλεοπτικά σε παγκόσμια κλίμακα. Έγιναν τηλεοπτικές εκπομπές γι’ αυτούς και διάφορες εκδηλώσεις. Τους προσκάλεσαν στην Κρήτη και στην Disney World. Το CNN τούς τίμησε σαν ήρωες στο Λος Αντζελες. Η ποδοσφαιρική ομάδα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τους κάλεσε ως τιμώμενα πρόσωπα στις εγκαταστάσεις του συλλόγου. Πήγαν και ένα ταξίδι στην Ιερουσαλήμ, προσκεκλημένοι επισήμως από το Ισραήλ για ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Ο Πάπας τους μνημόνευσε στις συνομιλίες του με τον Θεό…
Δυστυχώς σήμερα σχεδόν όλοι τους έχουν ξεχάσει, πολύ περισσότερο η ίδια η «περήφανη χώρα τους»: πολλοί από τους μεταλλωρύχους δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Κάποιοι ζουν από μια σύνταξη που τους έδωσε η κυβέρνηση, περίπου 500 δολάρια τον μήνα. Αυτά είναι περίπου τα μισά από όσα έπαιρναν όταν δούλευαν στο ορυχείο του Σαν Χοσέ. Η αποζημίωση που διεκδικούσαν από το χιλιανό κράτος ακόμα δεν έχει επιδικαστεί. Το 2015 η ιστορία των 33 ανθρακωρύχων και η διάσωσή τους έγινε ταινία: «33 Ψυχές» με πρωταγωνιστές τον Αντόνιο Μπαντέρας και τη Ζιλιέτ Μπινός.
(Με πληροφορίες από το ethnos.gr)
Η διάσωση στο σπήλαιο Ταμ Λουάνγκ στην Ταϊλάνδη
Μια από τις πιο συγκλονιστικές αλλά και συγκινητικές ιστορίες διάσωσης, ήταν αυτή του Ιουνίου του 2018 στην Ταϊλάνδη. Τότε, που 12 παιδιά, ηλικίας από 11 μέχρι 17 ετών, μέλη μιας τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας, των «Αγριόχοιρων», αποφάσισαν να πάνε μαζί με τον προπονητή τους μια βόλτα στο σπήλαιο Ταμ Λουάνγκ, μήκους άνω των 10 χιλιομέτρων. Η αφορμή; Τα γενέθλια του Νάιτ, ενός από τα παιδιά.
Είναι η εποχή των μουσώνων και η βροχή ξεκινάει και γίνεται καταρρακτώδης. Ευτυχώς τα παιδιά είχαν ενημερώσει κάποιους φίλους τους στο chat ότι θα πήγαιναν στο σπήλαιο, διαφορετικά πιθανότατα κανείς δεν θα γνώριζε ότι είχαν εγκλωβιστεί εκεί μέσα. Όταν τους αναζήτησαν, βρήκαν τα ποδήλατά τους στην είσοδο του σπηλαίου. Και κάπως έτσι ξεκινάει μια τεράστια, σχεδόν παγκόσμια κινητοποίηση εύρεσης και διάσωσης των 13 ανθρώπων.
Σύμφωνα με μήνυμα ενός εκ των παιδιών, είχαν αιφνιδιαστεί από την ξαφνική πλημμύρα. Έπρεπε να βγουν έξω αλλά η μοναδική επιλογή που είχαν ήταν να πάνε ακόμα πιο βαθιά. Κατέληξαν σε ένα υπερυψωμένο βραχώδες σημείο, 4 χλμ. από την είσοδο. Ο προπονητής τους, πρώην μοναχός, κατάφερε μέσω του διαλογισμού να κρατήσει ήρεμα τα αγόρια. Δεν είχαν μαζί τους φαγητό αλλά είχαν πόσιμο νερό, είχαν φακούς και είχαν και αέρα. Κανείς δεν ήξερε ούτε που μπορεί να βρίσκονταν, μέσα στις δαιδαλώδεις στοές, ούτε καν αν ήταν ζωντανοί. Ούτε φυσικά με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να τους απεγκλωβίσουν μέσα στις πλημμυρισμένες στοές, ακόμα κι αν τους έβρισκαν.
Οι βατραχάνθρωποι του Ναυτικού που καταφθάνουν άμεσα για την επιχείρηση διάσωσης, δεν έχουν καμία εμπειρία από σπήλαια – μόνο από την ανοιχτή θάλασσα. Ο καιρός όλο και χειροτερεύει, η στάθμη του νερού ανεβαίνει, τα νερά είναι θολά. Οι αντλίες νερού δεν καταφέρνουν σχεδόν τίποτα, δοκιμάζουν ακόμα και γεώτρηση στην πλαγιά του βουνού, σηκώνονται drones με θερμικούς αισθητήρες σε μια προσπάθεια να τους εντοπίσουν.
Καταφθάνουν εθελοντές από κάθε γωνιά της χώρας για να βοηθήσουν με όποιο τρόπο τους ζητηθεί στη διάσωση. Μαζί τους, καταφθάνουν λίγες μέρες μετά, στις 28 Ιουνίου, διασώστες και σπηλαιοδύτες από ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Βέλγιο, Αυστραλία, Σκανδιναβία και άλλες χώρες. Την 1η Ιουλίου, λίγο περισσότερο από μια εβδομάδα μετά την εξαφάνιση των παιδιών, έγινε πρόοδος. Οι διασώστες έφτασαν σε ένα ευρύχωρο σημείο, το οποίο θα αποτελούσε και την κύρια βάση τους μέσα στο σπήλαιο.
Την επόμενη μέρα δύο Βρετανοί δύτες κάνουν μια απίστευτη ανακάλυψη. Οι Τζον Βολάντεν και Ρικ Στάντον, θρύλοι των σπηλαιοκαταδύσεων, φτάνουν στο σημείο που είχε υποδείξει ο φίλος των παιδιών. Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, βρίσκουν ένα χώρο με αέρα. «Όπου υπάρχει χώρος με αέρα φωνάζουμε, μυρίζουμε. Μυρίσαμε τα παιδιά πριν τα δούμε ή τα ακούσουμε» δήλωσε ο Βολάντεν στο BBC.
Σύντομα οι φακοί τους φωτίζουν το σημείο και τα παιδιά βγαίνουν από το σκοτάδι και τους πλησιάζουν. Και οι 13 είναι ζωντανοί. Αδυνατισμένοι και ταλαιπωρημένοι αλλά ζωντανοί. Οι δύο δύτες τους αφήνουν φώτα και τους υπόσχονται ότι θα επιστρέψουν με φαγητό. Η συνάντηση καταγράφηκε από τις κάμερες των δυτών και το βίντεο έκανε τον γύρο του κόσμου, γεμίζοντας αγαλλίαση τους πάντες. Το επόμενο βήμα είναι η ασφάλης διάσωσή τους.
Αρχίζουν να καταστρώνονται σχέδια για το πώς θα μπορέσουν να τους βγάλουν έξω. Μερικά από τα παιδιά, δεν ξέρουν καν να κολυμπούν. Το πλημμυρισμένο σπήλαιο, είναι 4 χιλιόμετρα από την έξοδο και δυσκολεύει ακόμα και τους έμπειρους δύτες. Ο Ταϊλανδός πρώην βατραχάνθρωπος Σαμάν Γκουνάν χάνει τη ζωή του προσπαθώντας να βοηθήσει τα παιδιά και τον προπονητή τους. Ήταν ένας από τους χιλιάδες εθελοντές.
Στις 6 Ιουλίου, σε μια συνηθισμένη διαδρομή για να δώσει στους εγκλωβισμένους μπουκάλες με αέρα, έχασε τις αισθήσεις του από ασφυξία. Ο θάνατός του τόνισε τους κινδύνους της επιχείρησης και το ρίσκο για τη διάσωση των παιδιών.
Και καθώς ο χρόνος τελειώνει, μια που τα επίπεδα του οξυγόνου στον θάλαμο του σπηλαίου είχαν πέσει από το συνηθισμένο 21%, στο 15%, οι διασώστες παίρνουν τη δύσκολη απόφαση, μόλις σταματάει ξαφνικά η βροχή, στις 7 Ιουλίου: Είναι η στιγμή που ξεκινά η δραματική επιχείρηση διάσωσης. Σε κάθε αγόρι δόθηκε μια μάσκα με αέρα και δέθηκε με έναν δύτη ενώ ένας άλλος δύτης τους συνόδευε. Ένας κύλινδρος με οξυγόνο δέθηκε μπροστά σε κάθε παιδί και μια χειρολαβή προσαρτήθηκε στην πλάτη τους. Τα πρόσωπά τους κοίταγαν προς τα κάτω για να εξασφαλιστεί ότι το νερό θα έφευγε.
Η κυβέρνηση της Ταϊλάνδης γνωστοποίησε ότι τα αγόρια και ο προπονητής έλαβαν αγχολυτικά φάρμακα για να χαλαρώσουν, πριν ξεκινήσει η επιχείρηση διάσωσης. Ένα-ένα τα παιδιά και ο προπονητής βγήκαν στο φως… Τη στιγμή που έβγαιναν και οι τελευταίοι, τα επίπεδα των υδάτων στο σπήλαιο άρχισαν να αυξάνονται και πάλι, κατά 30 εκατοστά σε μία ώρα. Λίγο μετά την έξοδο και των τελευταίων διασωστών, μια από τις αντλίες ξαφνικά κατέρρευσε.
Η συγκλονιστική αυτή ιστορία διάσωσης, ελπίδας, συναδέλφωσης και ηρωισμού, αποτυπώθηκε με τον πιο υπέροχο τρόπο στην ταινία «13 Lives», του 2022, με τον Βίγκο Μόρτενσεν και τον Κόλιν Φάρελ.
(Με πληροφορίες από το news247)
Αεροπλάνο αγνοείται! (ακόμη)
Στις 8 Μαρτίου 2014, μια ώρα από την απογείωση της πτήσης 370 της Malaysia Airlines από την Κουάλα Λουμπούρ για το Πεκίνο, ο πύργος ελέγχου χάνει την επαφή με το αεροπλάνο. Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το πιλοτήριο ήταν 38 λεπτά έπειτα από την απογείωση: «Καλό βράδυ, Malaysian 370». Σύμφωνα με το μήνυμα, όλα έβαιναν καλώς.
Μια ώρα αφότου το αεροσκάφος θα έπρεπε να είχε προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Πεκίνο, η Malaysia Airlines το χαρακτηρίζει επίσημα «χαμένο». Η μυστηριώδης εξαφάνισή του κινητοποιεί τις αρχές και στήνεται μια γιγαντιαία επιχείρηση διάσωσης.
Ο Κόλπος της Ταϋλάνδης είναι η θαλάσσια περιοχή στην οποία εστιάζονται οι έρευνες, καθώς εκεί χάθηκε το στίγμα του αεροπλάνου. Αποδεικνύονται άκαρπες…
Την επομένη, οι αρχές ανακοινώνουν πως τα νέα στοιχεία για την πτήση, έπειτα από εξέταση των δορυφορικών σημάτων, φανερώνουν πως το αεροσκάφος πραγματοποίησε μια απότομη στροφή και κινήθηκε δυτικά του Ινδικού Ωκεανού για περίπου 5 ώρες μέχρι το σήμα να χαθεί.
Στις έρευνες για τον εντοπισμό και τη διάσωση επιζώντων -με μηδαμινές πιθανότητες να υπάρχουν, συμμετέχουν είκοσι χώρες -ανάμεσα τους και οι ΗΠΑ. Έντεκα ημέρες αργότερα, ο πρωθυπουργός της Μαλαισίας ανακοινώνει πως το αεροσκάφος θεωρείται χαμένο και οι επιβαίνοντες νεκροί.
Αυστραλοί εμπειρογνώμονες, τρεις μήνες αργότερα, ανακοινώνουν πως σύμφωνα με τα δεδομένα από τα ραντάρ η πτήση 370 είναι πιθανόν να κινούταν επί πέντε ώρες στον αυτόματο πιλότο και όταν τα καύσιμα εξαντλήθηκαν το αεροσκάφος να συνετρίβη στα νερά του νότιου Ινδικού.
Τέσσερα χρόνια και 200 εκατ. δολάρια μετά, με τις έρευνες να έχουν καλύψει μια επιφάνεια 120.000 τ.μ., κανένα σημάδι του αεροσκάφους δεν είχε βρεθεί. Ένα ντοκιμαντέρ στο Netflix, «MH370: Το Αεροσκάφος που Εξαφανίστηκε» εξετάζει τρία σενάρια για το τι πραγματικά συνέβη.
