Περιεχόμενα
Ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης (9 Αυγούστου 1977 – 2 Δεκεμβρίου 2008) έφυγε νωρίς από τη ζωή, δεν έφυγε όμως ποτέ από τις καρδιές όσων τον αγάπησαν και έτυχε να τον γνωρίσουν.
Ασυμβίβαστος, επαναστατικός και πρωτοπόρος, μετέφερε αυτές του τις ιδιότητες και στην υποκριτική δημιουργώντας ερμηνείες και μορφές που οδήγησαν σε νέες προσεγγίσεις και τεχνικές στο ελληνικό θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Ο ίδιος έβλεπε τον εαυτό του σαν ένα ανέμελο «παιδί»: «Μόνο εικόνες ανεμελιάς έχω να θυμάμαι, δεν έκανα τίποτα από αυτά που έπρεπε να κάνω… Όπως και τώρα δηλαδή. Ο Πίτερ Παν είναι πολύ φίλος, έχω μάλιστα σαφείς πληροφορίες ότι είναι Λέων σαν εμένα. Είναι μια χαρά παιδί» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στην ελληνική Vogue.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ιδιαίτερη πατρίδα του ήταν η Κατερίνη Ο πατέρας του υπήρξε καθηγητής βυζαντινής μουσικής και ένας από τους ιδρυτές των μουσικών σχολείων στην Ελλάδα.
Το 1997 πέρασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απ’ όπου και αποφοίτησε το 2000. «Έγινα ηθοποιός γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς» είχε πει σε συνέντευξή του.
Έκτοτε συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές.
Αγαπούσε και τη μουσική και τους τελευταίους μήνες της ζωής του ήταν ο Fuzzy και έπαιζε κιθάρα στο συγκρότημα Rockin’ Bones.
Ήταν ο μεγαλύτερος από πέντε αδέλφια και μεγάλωσε στους Αγίους Αναργύρους. Αγαπημένη του ταινία ήταν το Κουρδιστό Πορτοκάλι, ενώ αγαπημένος του παιδικός ήρωας ο Πίτερ Παν. Συγκατοικούσε με τον γατούλη του στο Κουκάκι.
Κωνσταντίνος Παπαχρόνης: Η καριέρα του
Αμέσως μετά την αποφοίτησή του από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, το 2000, ο Παπαχρόνης έπαιξε στην παιδική παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη «Ο Κουρέας της Σεβίλης».
Ακολούθησαν ρόλοι στο ΚΘΒΕ, στα έργα «Γλυκιά μου Ίρμα», «Ηρακλής», «Χειμωνιάτικο Ταξίδι» και «Δόντι του Εγκλήματος», όπου εντυπωσίασε ερμηνεύοντας τον τσιγγάνο ροκ σταρ, Crow.
Παίζοντας τον ομώνυμο ρόλο στον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ», στο Θέατρο επί Κολωνώ, βρέθηκε για πρώτη φορά υποψήφιος για το Βραβείο Χορν.
Οι επόμενες θεατρικές του εμφανίσεις ήταν στα έργα «Τέσσερις Εικόνες Αγάπης» και «Clavigo» στο
Θέατρο του Νότου.
Η χαρακτηριστική ροκ φυσιογνωμία του Παπαχρόνη ταίριαξε ιδανικά στο μιούζικαλ «Hedwig and the Angry Inch» που ανέβηκε στο Club 22.
Ο ρόλος, όμως, που αποτέλεσε σταθμό στην καριέρα του και ανέδειξε το σπουδαίο ταλέντο του ήταν εκείνος του ψυχικά άρρωστου Λευτέρη στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, του νεαρού μετανάστη που αρνείται να γίνει «γκριέκι» και ζει νοσταλγώντας τις ευτυχισμένες στιγμές της παιδικής του ηλικίας μη μπορώντας να απογαλακτιστεί, έργο που ανέβηκε στην Νέα Σκηνή του Εθνικού το 2006/2007.
Γι’ αυτήν του την ερμηνεία ήταν υποψήφιος για δεύτερη φορά για το Βραβείο Χορν. Το βραβείο τελικά απέσπασε ο Γιάννος Περλέγκας για τον ρόλο του Αντώνη στην ίδια παράσταση.
Ο Γιάννος Περλέγκας, το 2009, στην τελετή απονομής του ίδιου βραβείου, θυμήθηκε τον Παπαχρόνη που είχε φύγει από τη ζωή και τη συνεργασία τους, και έκλεισε με μια φράση του Ελύτη: «Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος και αν είδες, είδες».
Για τον ρόλο του στο «Γάλα», ο Παπαχρόνης τελικά τιμήθηκε με Α’ Βραβείο ανδρικής ερμηνείας από το περιοδικό «Αθηνόραμα». Το κοινό αναγνώρισε το ταλέντο του.
Άλλωστε, ο ίδιος είχε εξομολογηθεί πως ο ρόλος του Λευτέρη τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως
«Είχε ανάγκη να τον αγαπούν. Όσο αυτάρκης και αν ένιωθε σαν άνθρωπος».
Τα επόμενα θεατρικά του βήματα ήταν ως Κάσιο στον «Οθέλο», Σταβρόγκιν στους «Δαίμονες και Δαιμονισμένους» και Σταν στον «Δον Ζουάν στο Σόχο».
Η τελευταία του εμφάνιση στη σκηνή ήταν ως Μέλχιορ στο «Ξύπνημα της Άνοιξης» του Φρανκ Βέντεκιντ.
Από τις τηλεοπτικές δουλειές του, ξεχωρίζουν οι συμμετοχές του στις σειρές: Πάλι από την Αρχή (2006), Mωβ-Ροζ (2005), Έτσι Ξαφνικά (2004), Σχεδόν Ποτέ (2003), Βαθύ Κόκκινο (2001).
Στον κινηματογράφο είχε εμφανιστεί στις ταινίες: «Ευγένιος Αγνώστων Λοιπών Στοιχείων» (1997), «Ο καλύτερός μου Φίλος» σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου (2001), «Delivery» (2004) και στο βραβευμένο «Σκλάβοι στα Δεσμά τους» (2009), που προβλήθηκε μετά τον θάνατό του.
Κωνσταντίνος Παπαχρόνης: Με τα δικά του λόγια
«Κι η συμφορά ελεύθερη ας είναι», συνήθιζε να λέει…
Ο ίδιος παρέμενε σε μια παρατεταμένη εφηβεία, με ένα διάλειμμα για την απαραίτητη κρίση των 30.
«Κοίταξα γύρω μου και είπα “Τι έγινε ρε παιδιά;”, αλλά τελικά το ξεπέρασα, δεν άλλαξε κάτι στον τρόπο που βλέπω εγώ τη ζωή, άλλαξε ο τρόπος που με βλέπουν οι άλλοι».
«Επανάσταση σήμερα είναι να μπει ένας έφηβος χάκερ από τον υπολογιστή του στα αρχεία των τραπεζών και να σβήσει όλους τους λογαριασμούς.
Οι μολότοφ ανήκουν σε επανάσταση άλλης εποχής. Σήμερα δεν έχει νόημα να επιτεθείς σε μια βιτρίνα, αλλά να επιτεθείς στο σύστημα σβήνοντας αρχεία», είχε υποστηρίξει ο Παπαχρόνης.
«Φοβάμαι εμένα και μόνο εμένα. Τις κακές μου στιγμές, όλα όσα στα οποία είμαι επιρρεπής» είχε εξομολογηθεί για τους φόβους του.
«Μου αρέσει η φράση από το έργο “Η ζωή είναι θέμα γούστου”. Το δικό μου γούστο είναι οι φίλοι μου. Αυτοί είναι εγώ» είχε σχολιάσει για τους φίλους του που και εκείνοι τιν αγάπησαν πολύ.
«Στο σχολείο, όταν ήμουν τσιμπημένος με μια κοπέλα, τσαμπουκαλευόμουν. Αυτός ήταν ο τρόπος μου για τα αμήχανα συναισθήματά μου» είχε εξομολογηθεί».
Συνήθιζε να λέει για την ημερομηνία της γέννησής του (9/8/77) πως έμοιαζε με αντίστροφη μέτρηση.
Κωνσταντίνος Παπαχρόνης: Μέσα από τα μάτια των φίλων του
Ακόμη και μετά το θανατό του ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης δεν στερήθηκε την αγάπη των φίλων του που τον έβλεπαν ως ένα χαρισματικό άνθρωπο που φώτισε τη ζωή τους και ένιωθαν έντονη την
απουσία του. Ποτέ δεν τον ξέχασαν.
Κωνσταντίνος Ασπιώτης
«Έχω παίξει με 40 πυρετό και τροφική δηλητηρίαση. Όταν χάσαμε τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη ήταν πολύ δύσκολο ότι έπρεπε να συνεχίζουμε το θέατρο, ακούγαμε τη φωνή του.
Μας στιγμάτισε όλους τους ηθοποιούς που παίζαμε η συνέχεια του έργου μετά τον θάνατό του», είχε δηλώσει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης στην εκπομπή «Μέρα μεσημέρι με τη Μάριον».
Μάνια Παπαδημητρίου
«Και ήμασταν σε μια παράσταση με τον Κωνσταντίνο που έγινε τεράστια επιτυχία. Αυτό που λέμε ΜΠΑΜ !!!! Και όλοι βραβευτήκαμε με μεγάλα βραβεία, εκτός από τον Κωνσταντίνο γιατί λέει τον έβρισκαν μεγάλο σε ηλικία για το Χορν και μικρό για το μεγάλο βραβείο.
Και μετά πέθανε ο διευθυντής του θεάτρου και ο καινούργιος δεν ανέβασε ξανά την παράσταση, όπως ήταν προγραμματισμένο, παρά έδωσε τα δικαιώματά της αλλού!! Χωρίς καν να κρατήσει το αναγκαίο τρίμηνο που προέβλεπε το συμβόλαιο των έργων του Εθνικού.
Και η παράσταση παιζόταν απέναντί μας, ως η επιτυχία που συνεχίζεται από άλλους ανθρώπους. Και μια μέρα παίρνω ένα ταξί να πάω στο θέατρο που έπαιζα και μου λένε ότι πάνε να δουν τον Παπαχρόνη και την Παπαδημητρίου στο Γάλα.
Και εγώ τους είπα ότι εγώ είμαι η Παπαδημητρίου και παίζω αλλού αλλά δεν με πίστεψαν. Και μια μέρα βλέπω στο δρόμο τον Κωνσταντίνο και μου λέει: “Ρε μαλάκα δεν νιώθεις σαν να μην υπάρχεις;”».
Κάποιους μήνες ή ένα χρόνο μετά ο Κωνσταντίνος έφυγε στ’ αλήθεια και ένιωσα την πιο μεγάλη οργή που είχα νιώσει στη ζωή μου. […] Και σήμερα που είναι η επέτειος του θανάτου του Κωνσταντίνου θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη μνήμη μου. Γιατί είναι αναγκαίο να καταγράφονται οι ιστορίες των ανθρώπων και των θεάτρων.
Ευχαριστώ τον Νίκο Μαστοράκη και βέβαια τον Νίκο Κούρκουλο, που δεν υπάρχει πια, που μου έδωσαν την ευκαιρία να γνωριστώ πάνω στη σκηνή με αυτόν τον αληθινό Πρίγκιπα τον Κωνσταντίνο που δεν υπάρχει πια. Και ελπίζω να νιώθουν πολύ άσχημα εκείνοι που ξαστόχησαν να τον βραβεύσουν όταν του έπρεπε. Ενώ βραβεύουν με μεγάλη ευκολία οποίον θέλουν, όποτε τους βολεύει να το κάνουν» είχε εξομολογηθεί η Μάνια Παπαδημητρίου με την οποία είχαν συνεργαστεί στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη.
Ιωάννα Παππά
«Όταν παίζαμε το “Ξύπνημα της Άνοιξης» με τον Κωνσταντίνο, προσωπικά δεν ήθελα να συνεχιστεί η παράσταση. Στο πένθος δεν υπάρχουν κανόνες. Οι συνθήκες δεν μας επέτρεπαν να μη συνεχίσουμε, αλλά ήταν πάρα πολύ δύσκολο όλο αυτό, γιατί η παρουσία του ήταν καθημερινά εκεί, πάρα πολύ έντονη, μας πήρε χρόνια για να ξεπεράσουμε την απώλειά του».
Αθηνά Μαξίμου
Η Αθηνά Μαξίμου είχε γράψει σε ανάρτησή της: «Αυτός ο άγγελος… Σήμερα θα είχε γενέθλια. Μας λείπεις υπέροχο πλάσμα! Κωσταντίνος Παπαχρόνης!».
Κωνσταντίνος Παπαχρόνης: Η αυλαία της ζωής του… έπεσε
2008. Ο Κωνσταντίνος συνέχιζε τη θριαμβευτική του πορεία στην υποκριτική.
Εκείνο το διάστημα περίμενε την προβολή της ταινίας Σκλάβοι στα δεσμά τους, όπου ερμήνευε έναν από τους βασικούς ρόλους.
Στο Εθνικό πρωταγωνιστούσε στο Ξύπνημα της Άνοιξης ως Μελχιόρ.
2 Δεκεμβρίου 2008. Ξημερώματα. Ο ηθοποιός έχασε τη ζωή του στα 31 του χρόνια σε τροχαίο δυστύχημα, στο κέντρο της Αθήνας, στη διασταύρωση της Λεωφόρου Αμαλίας με την οδό Ξενοφώντος στο Σύνταγμα.
Οδηγούσε τη μοτοσικλέτα του επί της Αμαλίας με κατεύθυνση προς Συγγρού, κινούμενος κανονικά, όταν ΙΧ που βγήκε από την Ξενοφώντος τον χτύπησε, με αποτέλεσμα να ανατραπεί το δίκυκλο.
Ο ηθοποιός φορούσε κράνος αλλά πέφτοντας χτύπησε στον αυχένα. Μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό Αθηνών όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης πέρασε στην αιωνιότητα αφήνοντας πίσω του σημαντικό καλλιτεχνικό έργο, ανθρώπους που δεν τον ξέχασαν και ένα λαμπερό άστρο που ποτέ δεν έσβησε…
«Θα νιώσω απόλυτη ευτυχία τη στιγμή που θα χρειαστεί να αποχωρήσω από το μάταιο τούτο κόσμο και κάνοντας ένα φλας μπακ πίσω μου θα νιώσω πως φεύγω τη σωστή στιγμή, χωρίς απωθημένα και χωρίς ανεκπλήρωτους πόθους».
Κωνσταντίνος Παπαχρόνης
