Ο Big Poppa και η κομπίνα των 300 εκατ. δολαρίων: Ο άνθρωπος πίσω από τους Backstreet Boys και τους NSYNC ήταν ένας απατεώνας ολκής

Τα πλήθη άρχισαν από νωρίς να συγκεντρώνονται έξω από το συγκρότημα του Orlando’s Church Street Station το καυτό πρωινό του Ιουνίου, περιμένοντας στην ουρά για να περιπλανηθούν στα εγκαταλελειμμένα γραφεία του διαβόητου πολυεκατομμυριούχου Lou Pearlman, ο οποίος είχε μετατρέψει τη συγκεκριμένη πόλη της κεντρικής Φλόριντα σε Μέκκα της μουσικής βιομηχανίας.

Ο Lou Pearlman, ο ιμπρεσάριος πίσω από τους Backstreet Boys και τους ‘NSync που καθοδήγησε την πρώιμη δισκογραφική καριέρα του Justin Timberlake και πολλών άλλων νεαρών τραγουδιστών, ήταν μια διεθνής διασημότητα, ένας δημοφιλής, χαλαρός επιχειρηματίας γνωστός ως «Big Poppa». Στα χρόνια της ακμής του, πριν από 5 με 10 χρόνια, εμφανίστηκε σε θρυλικές εκπομπές όπως στο 60 Minutes II και στο 20/20 και ήταν παραγωγός της σειράς Making the Band.

Ο Pearlman είχε φύγει εδώ και καιρό, εξαφανισμένος, ένα βήμα μπροστά από το F.B.I. και τους ερευνητές της πολιτείας της Φλόριντα, που είχαν συγκλονίσει το Ορλάντο μήνες πριν κατηγορώντας τον ως απατεώνα. Φευγάτοι ήταν επίσης ο Justin και ο JC και ο Kevin και όλοι οι άλλοι νεαροί τραγουδιστές που είχε κάνει σταρ.

Ό,τι απέμεινε από την αυτοκρατορία του Perlman, κυρίως αναμνηστικά και έπιπλα γραφείου, επρόκειτο να δημοπρατηθούν αργότερα εκείνη την ημέρα. Πάνω στο χαριτωμένο γωνιακό γραφείο του στον τρίτο όροφο, με το λιωμένο χαλί και τους τοίχους επενδυμένους από χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, οι επίδοξοι πλειοδότες τρύπωσαν στα ντουλάπια του και ανοιγόκλειναν τα συρτάρια του γραφείου του. Το μόνο μυστικό που αποκάλυψαν, δυστυχώς, ήταν το πάθος του Pearlman για τις καραμέλες μέντας. Στο πίσω μέρος των γραφείων, βρίσκεται μια αποθήκη με στοιβαγμένες αφίσες των συγκροτημάτων του.

Οι περισσότεροι από αυτούς που ασχολούνταν με τα γραφεία του Perlman δεν είχαν ιδέα τι είχε κάνει λάθος, πολύ λιγότερο πού είχε καταφύγει. Κάποιοι είπαν στο Ισραήλ, άλλοι στη Γερμανία ή στην Ιρλανδία, κάποιοι στη Λευκορωσία.

Είχε εγκαταλείψει τη χώρα έναν Ιανουάριο, λίγες μέρες πριν τον μηνύσει η Πολιτεία, ισχυριζόμενη ότι είχε μαζέψει σχεδόν 2.000 επενδυτές, πολλοί από τους οποίους ηλικιωμένοι συνταξιούχοι της Φλόριντα, για περισσότερα από 317 εκατομμύρια δολάρια σε μια κομπίνα Ponzi (Ponzi Scheme) που διήρκεσε τουλάχιστον 15 χρόνια. Δώδεκα τράπεζες μήνυσαν επίσης τον Perlman για περισσότερα από 130 εκατομμύρια δολάρια μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Αργότερα θα ερχόταν το κατηγορητήριο.

Όπως αποδείχτηκε, ο Pearlman ήταν ένας ικανότατος απατεώνας πολύ πριν φτιάξει το πρώτο του συγκρότημα. Οι απάτες του ήταν απίστευτα τολμηρές. Η μεγαλύτερη εταιρεία του Pearlman, ένας κολοσσός για τον οποίο καυχιόταν ότι έφερνε 80 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, δεν… υπήρχε καν.

Για χρόνια, οι επενδυτές του, που έκαναν τα μάτια τους να αστράφτουν μετά την επαφή τους με τους ‘NSync και τους Backstreet Boys, δεν αμφισβήτησαν ποτέ τις υποσχέσεις του για επερχόμενα πλούτη. Όταν τελικά το έκαναν, εκείνος αντεπιτέθηκε με αγωγές, πλαστά έγγραφα και πλασματικές οικονομικές καταστάσεις. Όταν άρχισε να αποκαλύπτεται η αλήθεια, το έβαλε στα πόδια.

Αυτά μπορεί να τα γνωρίζει οποιοσδήποτε αναγνώστης των εφημερίδων της Φλόριντα. Αυτό που κανείς δεν γνωρίζει ωστόσο, είναι ότι οι αμαρτίες του Pearlman φαίνεται να ήταν πολύ πιο φρικτές από το να εξαπατήσει ευγενικές γιαγιάδες. Αυτό που κανείς δεν γνωρίζει, επειδή περιγράφεται εδώ για πρώτη φορά, είναι ότι ενώ ο Βασιλιάς των Boy Bands ερωτεύτηκε τη μουσική βιομηχανία και τα εκατομμύρια που έκανε εκεί, ενώ λάτρευε τους χρυσούς δίσκους και τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Ο Lou Pearlman αγάπησε τουλάχιστον όσο πολύ την προσοχή των ελκυστικών νεαρών τραγουδιστών.

Μερικοί, ειδικά οι έφηβοι, σήκωναν τους ώμους και χαχάνιζαν όταν τους έδειχνε πορνογραφικές ταινίες ή πηδούσαν γυμνοί στα κρεβάτια τους το πρωί για να «παλέψουν» και να παίξουν. Άλλοι, όπως φαίνεται, δεν ερεθιζόταν τόσο εύκολα. Αυτοί ήταν οι νεαροί τραγουδιστές που εθεάθησαν να βγαίνουν από την κρεβατοκάμαρά του αργά το βράδυ, κουμπώνοντας τα παντελόνια τους, με δειλό βλέμμα στα πρόσωπά τους.

Κάποιοι αρνούνται ότι συνέβη ποτέ κάτι ανάρμοστο. Αλλά οι γονείς τουλάχιστον ενός, μέλους των Backstreet Boys, παραπονέθηκαν. Και για οποιονδήποτε αριθμό νεαρών που επεδίωκαν να ενταχθούν στα μεγαλύτερα boy bands του κόσμου, οι περιποιήσεις του Pearlman ήταν ένα κοινό μυστικό, το τίμημα που κάποιοι πλήρωσαν για τη φήμη.

«Μερικοί τύποι αστειεύτηκαν γι’ αυτό. Θυμάμαι [έναν τραγουδιστή] να με ρωτά: “Άφησες τον Lou να σε ρουφήξει ήδη;» λέει ο Steve Mooney, ένας επίδοξος τραγουδιστής που εργάστηκε ως βοηθός του Pearlman και έζησε στο σπίτι του για δύο χρόνια. «Θα έλεγα ότι ο τύπος ήταν σεξουαλικός θηρευτής. Όλοι οι ταλαντούχοι γνώριζαν τι αφορούσε το παιχνίδι του Lou. Αν πουν όχι, σου λένε ψέματα».

Σε πολλά πρώην μέλη του συγκροτήματός του, ο Pearlman φαινόταν τόσο ερωτευμένος με τους άντρες τραγουδιστές του που έθεσε υπό αμφισβήτηση τα κίνητρά του για την είσοδο στη μουσική επιχείρηση.

«Ειλικρινά, δεν νομίζω ότι ο Lou πίστευε ποτέ ότι θα γίνουμε αστέρια», λέει ο Rich Cronin, τραγουδιστής του συγκροτήματος Pearlman Lyte Funky Ones (LFO). «Απλώς νομίζω ότι ήθελε χαριτωμένα παιδιά γύρω του. Όλα αυτά ήταν μια δικαιολογία. Και τότε, από το πουθενά, δημιουργήθηκε μια αυτοκρατορία. Ήταν όλα από τύχη. Νομίζω ότι τα κίνητρά του για να ασχοληθεί με τη μουσική ήταν πολύ διαφορετικά».

Ο Pearlman ήταν ήδη ο 37χρονος εκατομμυριούχος C.E.O. μιας εταιρείας όταν εισήλθε στη μουσική βιομηχανία, το 1992. Ωστόσο, δεν ανατράφηκε πλούσιος. Γεννημένος το 1954, μεγάλωσε στο Mitchell Gardens Apartments, σε ένα συγκρότημα εξαώροφων κτιρίων σε έναν ήσυχο δρόμο στο Flushing, στο βορειότερο σημείο του Queens της Νέας Υόρκης, κάτω από τη Γέφυρα Whitestone. Ο πατέρας του, Hy, εργαζόταν σε καθαριστήριο, ενώ η μητέρα του ήταν νοικοκυρά.

Ο ξάδερφός του, ο τραγουδιστής Art Garfunkel, ήταν μεταξύ εκείνων που ενθάρρυναν το ενδιαφέρον του Pearlman για τη μουσική. Στο βιβλίο του που εκδόθηκε το 2002, Bands, Brands & Billions, ο Pearlman περιγράφει μια ειδυλλιακή παιδική ηλικία κατά την οποία μεγάλωσε σαν μινιατούρα του Bill Gates, κερδίζοντας χρήματα από την πώληση λεμονάδων και χαρτών.

Η ζωή του, γράφει ο Pearlman στο βιβλίο του, άλλαξε για πάντα το 1964, όταν, κοιτάζοντας από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς του, είδε ένα αερόπλοιο της Goodyear να προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Flushing για την Παγκόσμια Έκθεση. Πήγε στο αεροδρόμιο την επομένη ικετεύοντας να τον αφήσουν να ανέβει για μια βόλτα.

Όταν του είπαν ότι επιτρέπονταν μόνο οι ειδικοί καλεσμένοι και οι δημοσιογράφοι, ο 10χρονος χρησιμοποίησε την εφημερίδα του σχολείου του και αφού παρουσίασε τα «διαπιστευτήριά» του, «κέρδισε» τη βόλτα στον ουρανό της Νέας Υόρκης. Ένα όνειρο γεννήθηκε. Τα αερόπλοια επέστρεφαν στο Queens κάθε καλοκαίρι για χρόνια και ο Pearlman ήταν πάντα εκεί για να τα συναντήσει, κάνοντας χαμαλίκια στα υπόστεγα και κάποια στιγμή ανακηρύχθηκε η ανεπίσημη μασκότ.

Ποιος στα αλήθεια είναι ο Lou Pearlman;

Αλλά υπάρχουν και άλλες εκδοχές των πρώτων χρόνων του Pearlman, τις οποίες μπορεί να ακούσει στους κήπους Mitchell. Τις πιο συναρπαστικές αφηγείται ο Alan Gross, ο οποίος για 55 χρόνια ζει στο Διαμέρισμα 4C, έναν στενό χώρο γεμάτο με μινιατούρες και αφίσες αερόπλοιων, φωτογραφίες, μπρελόκ και μια γάτα.

«Αυτό είναι το παράθυρο για το οποίο μιλάει πάντα ο Lou», μου λέει ο Gross, δείχνοντας στην οδό Whitestone Expressway προς το κλειστό αεροδρόμιο Flushing. «Το διαμέρισμα του Pearlman βρίσκεται στην άλλη πλευρά του κτιρίου. Δεν μπορούσε να δει από εκεί τα αερόπλοια. Τα είδε εδώ, γιατί εγώ ήμουν που του τα έδειξα».

Μετά από μια σταδιοδρομία στην αεροπορία, ο Gross δουλεύει τώρα ως υπάλληλος σε εταιρεία απογραφής, είναι τώρα ένας εργαζόμενος στην απογραφή, η υγεία του είναι κακή, είναι ένας φθαρμένος άνδρας με τα πλούσια γκρι μαλλιά του χτενισμένα προς τα πίσω, μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του και τζιν σορτς κομμένο με ψαλίδι.

Αν και δεν έχει μιλήσει ποτέ δημόσια για τον επί χρόνια φίλο του, ο Gross ζει κατά έναν τρόπο σε ένα «μουσείο Pearlman». Στο διαμέρισμά του μπορεί να βρει κανείς κουτιά γεμάτα με αλληλογραφία ανάμεσα στους δύο, αποκόμματα ειδήσεων γύρω από τον Pearlman, φωτογραφίες της οικογένειας Pearlman, ακόμη και ηχογραφήσεις τηλεφωνικών καβγάδων ηλικίας 25 χρόνων.

Ο Gross μοιάζει να είναι ο «Ιαβέρης» του «Γιάνη Αγιάνη» Pearlman, ένας άνθρωπος που έχει περάσει χρόνια προσπαθώντας να προειδοποιήσει τους επενδυτές και τις κρατικές υπηρεσίες για το παιδί που γνώρισε για πρώτη φορά ως «Fat Louie».

«Τον θυμάμαι σε ένα καροτσάκι μωρού», λέει ο Gross, καθισμένος σε έναν παλιό καναπέ. «Ο Louie ήταν πολύ ντροπαλό παιδί, δεν είχε πολλούς φίλους. Δεν ήταν πολύ φιλικό, αλλά ήταν λίγο υπέρβαρο. Δεν ένιωθε άνετα με αυτό που ήταν… Είμαι τρία χρόνια μεγαλύτερος, αλλά ήμασταν τα μόνα παιδιά στο κτίριο, οπότε γίναμε φίλοι. Στις οικογενειακές εξόδους πηγαίναμε στο Άγαλμα της Ελευθερίας, στο Κόνι Άιλαντ. Μπήκα στους οικογενειακούς του κύκλους, όπου άκουγα τον ξάδερφό του Artie να τραγουδάει ως παιδί».

Όπως λέει ο Gross, ήταν εκείνος, όχι ο Pearlman, που είδε για πρώτη φορά τα αερόπλοια εκείνη την ημέρα το 1964. Ήταν εκείνος, όχι ο Pearlman, που έτρεξε εκεί για να γίνει φίλος με το προσωπικό των αερόπλοιων. Εκείνος, όχι ο Pearlman, που πήρε το πάσο δημοσιογράφου -απαραίτητο για να πάει μια βόλτα με αερόπλοιο. Εκείνος και όχι ο Pearlman, που έπιασε δουλειά στα υπόστεγα των αερόπλοιων. «Οι ιστορίες που λέει;» ρωτάει ο Gross. «Δεν αφορούν τον Lou. Εμένα αφορούν. Πήρε επεισόδια από τη ζωή μου για να κάνει τη δική του. Πάντα το έκανε».

Ο Pearlman όντως δούλεψε με τον Gross στα υπόστεγα, κάνοντας περίεργες δουλειές, αλλά, όπως λέει ο Gross, ο Pearlman δεν έκανε και πολλά, παρά μόνο καθόταν και κοιτούσε επίμονα τους άλλους εργάτες, κάτι που, «έκανε τα παιδιά να αισθάνονται άβολα. Έπρεπε να του πω να σταματήσει να κοιτάζει επίμονα, να βγει και να μιλήσει λίγο, να κοινωνικοποιηθεί. Τότε πραγματικά άρχισε να βγαίνει από το καβούκι του, ξέρετε. Μερικές φορές νιώθω σαν τον Dr Frankenstein που δημιούργησε ένα τέρας».

Χτίζοντας μια «αυτοκρατορία»

Οι δυο τους έχασαν την επαφή όταν ο Gross έφυγε για το Πανεπιστήμιο Syracuse και ο Pearlman γράφτηκε σε μαθήματα λογιστικής στο Queens College. Για μια εργασία του μαθήματος, ο Pearlman, ξετρελαμένος με την αεροπορία, εκπόνησε ένα επιχειρηματικό σχέδιο για μια υπηρεσία μετακινούμενων ελικοπτέρων.

Όταν οι δύο φίλοι επέστρεψαν στο Mitchell Gardens μετά το κολέγιο, το διαμέρισμα 4C έγινε η έδρα της πρώτης αεροπορικής εταιρείας του Pearlman. Έπεισε μια μικρή ομάδα ανθρώπων της Γουόλ Στριτ που ζούσαν στο Λονγκ Άιλαντ να αγοράσουν ένα ελικόπτερο, το οποίο μίσθωσε και πετούσε γύρω από τη Νέα Υόρκη. Στο βιβλίο του, ο Pearlman ισχυρίζεται ότι έβγαλε το πρώτο του εκατομμύριο στα 21 του. Αυτό είναι στην καλύτερη περίπτωση αμφίβολο. (Η εταιρεία συγχωνεύθηκε αργότερα με μια ανταγωνιστική της).

Τα ελικόπτερα ήταν μια χαρά, αλλά αυτό που πραγματικά ήθελε ο Pearlman ήταν ένα αερόστατο. Δεν είχε αποτινάξει ποτέ το μικρόβιο που κόλλησε το 1964- αυτός και ο Γκρος ήταν περήφανα μέλη της αδελφότητας των αερόπλοιων που αυτοαποκαλούνται «balloonatics» και «Helium Heads». Μερικά από τα καλύτερα αερόστατα στον κόσμο είχαν κατασκευαστεί από μια γερμανική εταιρεία, με επικεφαλής έναν βιομήχανο ονόματι Theodor Wullenkemper.

Το 1978, όταν ο 24χρονος Pearlman έμαθε ότι ο Wullenkemper θα επισκεπτόταν τις ΗΠΑ για τα 50ά γενέθλιά του, του ταχυδρόμησε μια κάρτα γενεθλίων ύψους δύο μέτρων, καλυμμένη με γκλίτερ, μαζί με μια πρόσκληση για δείπνο στη Νέα Υόρκη. Προς έκπληξη του Pearlman, ο Wullenkemper δέχτηκε.

Ο Pearlman τον παρέλαβε από το αεροδρόμιο με ελικόπτερο και τον μετέφερε για το δείπνο στο διαμέρισμα 3F, της Mitchell Gardens, Flushing, Queens. Η μητέρα του Pearlman ήταν η οικοδέσποινα. Ο Wullenkemper, γοητευμένος από τον Pearlman και τον ενθουσιασμό του να ξεκινήσει μια επιχείρηση αερόστατων, προσκάλεσε τον Pearlman και έναν άλλο φίλο του Mitchell Gardens, τον Frankie Vazquez Jr. να εκπαιδευτούν στις εγκαταστάσεις του Wullenkemper στη Γερμανία.

Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ το 1980, ο Pearlman δημιούργησε μια εταιρεία που ονόμασε Airship Enterprises Ltd. και, αφού έκανε τον γύρο των πιθανών εταιρικών χορηγών, έπεισε τους ιδιοκτήτες της Jordache Jeans να νοικιάσουν ένα αερόστατο για διαφημιστικούς σκοπούς.

Όμως ο Pearlman δεν είχε ούτε αερόστατο ούτε τα χρήματα για να το αγοράσει. Σύμφωνα με τον Alan Gross, ο οποίος εντάχθηκε στην Airship ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων, ο Pearlman απέσπασε ένα μεταχειρισμένο μπαλόνι αερόστατου από κάποιον Καλιφορνέζο και προσέλαβε έναν τεχνίτη αλουμινίου από το Νιου Τζέρσεϊ για να κατασκευάσει ένα πλαίσιο γι’ αυτό. Το αερόστατο συναρμολογήθηκε σε μια ναυτική βάση στο Lakehurst του Νιου Τζέρσεϊ, την ίδια βάση όπου το 1937 συνετρίβη φλεγόμενο το γερμανικό ζέπελιν Hindenburg.

Υπήρχαν προβλήματα από την αρχή, μεταξύ των οποίων το γεγονός ότι η χρυσή μπογιά που απαιτούσε η Jordache είχε την τάση να μαυρίζει μετά από αρκετές ημέρες στον ήλιο, κάνοντας το αερόστατο να μοιάζει, σύμφωνα με τα λόγια του Gross, «σαν μια γιγαντιαία κουράδα».

Κατά την εναρκτήρια πτήση του, στις 8 Οκτωβρίου 1980, το αερόστατο της Jordache αιωρήθηκε στον ουρανό του Νιου Τζέρσεϊ καθ’ οδόν προς το λιμάνι της Νέας Υόρκης, όπου επρόκειτο να κάνει κύκλους πάνω από τον χώρο όπου θα πραγματοποιούταν ένα διαφημιστικό πάρτι της φίρμας. Ταξίδεψε όμως λιγότερο από ένα μίλι, πριν χάσει ύψος και αναγκάσει τον πιλότο να προσγειωθεί σε μια χωματερή σκουπιδιών.

Το δυστύχημα έγινε πρωτοσέλιδο σε εθνικό επίπεδο. Ο Pearlman υπέδειξε ως αιτία της αποτυχίας το βάρος του χρυσού χρώματος. Στην κοινότητα των αερόπλοιων, ωστόσο, υπήρχαν πιο σκοτεινοί ψίθυροι. «Ο Lou δεν σκόπευε ποτέ να πετάξει με αυτό το αερόπλοιο», διαβεβαιώνει ο Gross, ο οποίος λέει ότι το αερόπλοιο δεν είχε πετάξει ούτε κατά διάνοια τον αριθμό των δοκιμαστικών πτήσεων που απαιτεί ο ομοσπονδιακός νόμος.

«Θα μπορούσε να είχε συλληφθεί αν είχε φύγει από εκείνη τη βάση». Ο Pearlman και η ασφαλιστική του εταιρεία κατέληξαν στα δικαστήρια- επτά χρόνια αργότερα ένα δικαστήριο της Νέας Υόρκης επιδίκασε στον Pearlman αποζημίωση ύψους 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Με τη δεύτερη…

Χρειάστηκαν χρόνια για να ανακάμψει. Αφού όμως μετακόμισε σε ένα ρετιρέ διαμέρισμα στο Bayside του Queens, ο Pearlman συνάντησε έναν χρηματιστή της Wall Street που γνώριζε καλά την αγορά των μικρών, ρισκαδόρικων «penny stocks», ο οποίος του πρότεινε έναν τρόπο να επιστρέψει στην επιχείρηση των αερόστατων: Να εισαχθεί στο χρηματιστήριο.

Αν και δεν είχε τίποτα άλλο να «πουλήσει» πέρα από μόνο μια ιδέα -έτσι γινόταν τη δεκαετία του 1980. Η νέα εταιρεία του Pearlman, η Airship International, κατάφερε να συγκεντρώσει 3 εκατομμύρια δολάρια σε μια δημόσια προσφορά το 1985, τα οποία χρησιμοποίησε για να αγοράσει ένα αερόστατο 13 ετών από τον Wullenkemper.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Pearlman εξασφάλισε συμβόλαιο προώθησης με τα McDonald’s, και με το νέο αερόστατο των McDonald’s στον αέρα το μεγαλύτερο μέρος του έτους, μπόρεσε να νοικιάσει χώρο γραφείων στην Πέμπτη Λεωφόρο. Με τον καιρό ο Pearlman είχε αρκετά χρήματα για να αρχίσει να πετάει με ένα νοικιασμένο Learjet. Μέχρι το 1989 είχε στην κατοχή του ένα εξοχικό σπίτι 6.000 τετραγωνικών μέτρων σε έναν καταπράσινο δρόμο στο Ορλάντο.

Ένας μεγαλόσωμος, χλωμός άντρας με αραιά κόκκινα μαλλιά και γυαλιά, ο Pearlman είχε ένα ύφος ενθουσιώδες, δοτικό και μη συγκρουσιακό. Έπαιρνε κάθε επιταγή και σπάνια, αν όχι ποτέ, έλεγε όχι. Καλός ομιλητής και καλύτερος ακροατής, ο Pearlman προσέλκυε τους ανθρώπους στον κόσμο του συμπεραίνοντας τα όνειρά τους και υποσχόμενος να τα πραγματοποιήσει.

Όμως, τα μαλακά του χείλη κάλυπταν μια ανυποχώρητη θέληση και τις πεποιθήσεις ενός τηλεοπτικού ευαγγελιστή. «Μπορούσε να σε κάνει να πιστέψεις το οτιδήποτε», θυμάται ο Jay Marose, ο διαφημιστής του Pearlman τα επόμενα χρόνια.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Pearlman άρχισε να γίνεται ανήσυχος μετά από δύο οδυνηρές απώλειες: τον θάνατο της μητέρας του το 1988 και την καταστροφή του αερόστατου του το 1989 σε ανεμοθύελλα στο Σαν Αντόνιο. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι πέρασε μια πρώιμη κρίση μέσης ηλικίας- ίσως, στην ηλικία των 35 ετών, ήταν απλώς μόνος. Ό,τι κι αν συνέβη, μέσα σε δύο χρόνια είχε μετακομίσει σε νέα γραφεία στη Sand Lake Road στο Ορλάντο και άρχισε να μιλάει για την είσοδό του στη μουσική βιομηχανία.

Οι σπόροι της ανόδου του Pearlman -και της πτώσης του- τέθηκαν αμέσως μετά τη μετεγκατάσταση της Airship International στη Φλόριντα, τον Ιούλιο του 1991, όταν άρχισε να προσελκύει μαζική εισροή νέων χρημάτων, επενδυτών και επιχειρηματικών εταίρων.

Ο ένας ήταν ένας γλυκύτατος 22χρονος Βρετανός κληρονόμος, ο Julian Benscher, ο οποίος γνώρισε τον Pearlman όταν απέκτησε ένα αερόστατο αντικατάστασης από μια βρετανική εταιρεία που ο Benscher διαπραγματευόταν να αγοράσει. Αφού περιηγήθηκε στις εγκαταστάσεις της Airship στις ΗΠΑ και μελέτησε τα οικονομικά της στοιχεία, ο Benscher εξαγόρασε την εταιρεία και έγινε ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος της. Του φάνηκε ως μεγάλη ευκαιρία.

Όπως εξήγησε ο Pearlman, η μικρή του αυτοκρατορία είχε πλέον δύο ισχυρά πόδια, τη δημόσια εισηγμένη Airship και μια ταχέως αναπτυσσόμενη ιδιωτική εταιρεία που ονομαζόταν Trans Continental Airlines, μια επιχείρηση μίσθωσης αεροσκαφών που ανήκε στον Pearlman μαζί με τον Theodor Wullenkemper. Σύμφωνα με την Dun & Bradstreet, η Trans Con Air διαχειριζόταν περισσότερα από 49 αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένων 14 Boeing 727, και είχε ετήσια έσοδα 78 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ο Benscher πίεσε τον Pearlman να επεκτείνει την Airship και το έκανε, αποκτώντας τελικά τέσσερα ακόμη αερόπλοια, τα οποία εκμισθώθηκαν στη SeaWorld, τη Metropolitan Life, την Gulf Oil και άλλες εταιρείες. Για να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα κεφάλαια, ο Pearlman, πιστός στις ρίζες του στις υψηλού ρίσκου μετοχές τύπου penny-stock, στράφηκε σε μια σκοτεινή χρηματιστηριακή εταιρεία του Κολοράντο, η οποία σε δύο δημόσιες προσφορές βοήθησε να συγκεντρωθούν περίπου 17 εκατομμύρια δολάρια πουλώντας μετοχές της Airship σε επενδυτές.

Η εταιρεία ήταν αυτό που η Wall Street αποκαλεί «boiler room», δηλαδή πουλούσε ριψοκίνδυνες, υπερτιμημένες μετοχές σε ανυποψίαστους επενδυτές. Το 1993, λίγο μετά τις προσφορές της Pearlman, στην εταιρεία Chatfield Dean & Co. επιβλήθηκαν πρόστιμα ύψους 2,4 εκατομμυρίων δολαρίων από την National Association of Securities Dealers για εξαπάτηση επενδυτών- αργότερα συμφώνησε σε διακανονισμό με την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (S.E.C.). Μεταξύ των ισχυρισμών ήταν οι κατηγορίες ότι οι χρηματιστές της Chatfield έπαιρναν εντολές επενδυτών για μια μετοχή, αλλά στην πραγματικότητα αγόραζαν μετοχές της Airship.

Ο Pearlman ήταν ενθουσιασμένος με το έργο της Chatfield. Όταν ένας από τους χρηματιστές της, ο Anthony DeCamillis, αποκλείστηκε για ένα χρόνο από τον κλάδο των κινητών αξιών και του επιβλήθηκε πρόστιμο 25.000 δολαρίων, ο Pearlman τον προσέλαβε για να βοηθήσει να συγκεντρώσει ακόμα περισσότερα χρήματα για την Trans Con Air από τράπεζες και ιδιώτες επενδυτές.

Ένα άλλο στέλεχος της Chatfield προσλήφθηκε επίσης και κατέληξε να χειρίζεται το merchandising για τους Backstreet Boys. «Θυμάμαι ότι ρώτησα τον Lou: “Πιστεύεις ότι είναι σοφό να προσλάβεις έναν τύπο που του έχει απαγορευτεί η είσοδος στη βιομηχανία;”» θυμάται ο Benscher. «Μου απάντησε: “Ω, ο Tony θα είναι τέλειος για να μας βρει χρηματοδότηση!”».

«Ο Παράδεισος των επενδυτών»

Το πραγματικό πρόβλημα, όπως το είδε ο Benscher, ήταν οι δαπάνες του Pearlman. Αυτός και οι άνδρες του νοίκιαζαν ιδιωτικά τζετ και ελικόπτερα για κάθε επαγγελματικό ταξίδι- σε κάθε γεύμα φαινόταν να είναι δώδεκα άτομα στο λογαριασμό της εταιρείας, μια συνήθεια που ανέβαζε όχι μόνο τα έξοδα του Pearlman αλλά και το βάρος του, το οποίο έφτασε τα 143 κιλά και μπορεί να έφτασε μέχρι τα 158.

(«Ήταν τόσο απίστευτα παχύς – συνήθιζε να κάθεται και η κοιλιά του έφτανε μέχρι το πάτωμα», θυμάται η Jennifer Emanuel, κόρη ενός επενδυτή. «Το αγαπημένο του μέρος ήταν εκείνος ο μπουφές στο Olive Garden, όπου μπορούσες να φας όσο θέλεις»).

«Θυμάμαι ότι έβαλα τους δικούς του να καθίσουν και τους είπα: “Κοιτάξτε, με αυτό το ρυθμό, θα εξαντλήσετε αυτά τα 17 εκατομμύρια δολάρια σε χρόνο μηδέν”», λέει ο Benscher.

Έτσι ο Pearlman συγκέντρωσε περισσότερα χρήματα. Είχε συγκεντρώσει μικρά ποσά από την οικογένεια και τους φίλους του, κυρίως στην περιοχή της Νέας Υόρκης, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1990 άρχισε να ζητά επιθετικά εξωτερικούς επενδυτές.

Κάποιοι, όπως ο Eric Emanuel, ένας επενδυτικός τραπεζίτης της Wall Street, ήταν εκλεπτυσμένοι- ο Emanuel έβαλε αρκετά εκατομμύρια δολάρια και έπεισε έναν μεγιστάνα των ακινήτων του Λονγκ Άιλαντ, τον Alfonse Fuglioli, να κάνει το ίδιο. Πολλοί άλλοι δεν ήταν τόσο έξυπνοι.

Ο Dr. Joseph Chow, καθηγητής μηχανικής στο Σικάγο, του οποίου η σύζυγος είχε μια επιτυχημένη οργάνωση μακροχρόνιας περίθαλψης, μπήκε στην τροχιά του Pearlman όταν ένας μπρόκερ της Chatfield Dean τον κάλεσε στο τηλέφωνο.

Στη συνέχεια ο Pearlman τον γυρόφερνε έντονα: κάθισε δίπλα του στο γάμο της κόρης του και, τα επόμενα χρόνια, τον προσκάλεσε για να γνωρίσει τους Backstreet Boys και τους ‘NSync. Ο Chow άρχισε να θεωρεί τον Pearlman ως τον γιο που δεν είχε ποτέ και τελικά του δάνεισε περισσότερα από 14 εκατομμύρια δολάρια.

Αρχικά οι νέοι επενδυτές του Pearlman έλαβαν μετοχές της Airship. Στη συνέχεια άρχισε να πουλάει μικρές παρτίδες μετοχών της Trans Con Air, η οποία κατέβαλλε ετήσιο μέρισμα περίπου 10%. Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Pearlman άρχισε να προσφέρει στους επενδυτές μια νέα επιλογή, την ευκαιρία να συμμετάσχουν στο ομοσπονδιακά ασφαλισμένο πρόγραμμα μετοχών των εργαζομένων της Trans Con Air, το οποίο ονόμασε Λογαριασμό Αποταμίευσης Επενδύσεων Εργαζομένων ή EISA.

Ο EISA της Trans Con, ο οποίος απέδιδε ετήσια απόδοση περίπου 8%, ήταν μια σταθερή επένδυση, έλεγε ο Pearlman, εγγυημένη από την Ομοσπονδιακή Εταιρεία Ασφάλισης Καταθέσεων (F.D.I.C.), τον ασφαλιστικό κολοσσό American International Group (AIG) και την Lloyd’s του Λονδίνου. Με τον καιρό ο Pearlman άρχισε να πουλάει επενδύσεις EISA μέσω μιας σειράς μικρών χρηματιστηριακών εταιρειών στη Φλόριντα. Πολλοί από τους αγοραστές του ήταν συνταξιούχοι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των επενδυτών του Pearlman ήταν η οικογένεια Sarin. Ο Steven, οδοντίατρος του Μανχάταν, ο αδελφός του, Barry, και οι γονείς τους άρχισαν να επενδύουν με τον Pearlman τη δεκαετία του 1980, αφού οι μεγαλύτεροι Sarin άκουσαν κάποιον στην κοινότητα συνταξιούχων τους στη Φλόριντα να μιλάει με ενθουσιασμό για τον Pearlman.

«Έστελνε συνεχώς διαφημιστικό υλικό, ξέρετε, πρώτα για τα αερόστατα και τα αεροπλάνα, και αργότερα για τα boy bands», θυμάται ο Steven Sarin, ο οποίος έμενε περιστασιακά στο σπίτι του Pearlman όταν επισκεπτόταν το Ορλάντο. «Η εταιρεία τα πήγαινε πάντα περίφημα. Έλεγε συνέχεια ότι όλα θα γίνουν δημόσια. Και, ξέρετε, παίρναμε μια αξιοπρεπή απόδοση, οπότε ήμασταν ευτυχισμένοι. Εκτός αυτού, γνωρίσαμε τους ‘NSync και τους Backstreet Boys». Σε διάστημα 15 ετών, οι Sarins επένδυσαν περισσότερα από 12 εκατομμύρια δολάρια στις επιχειρήσεις του Pearlman.

Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: ούτε οι επενδύσεις των Sarins ούτε εκείνες του Dr. Chow ή οποιουδήποτε άλλου επενδυτή της Pearlman ήταν πραγματικά εγγυημένες από την F.D.I.C. ή την AIG. Ή τα Lloyd’s του Λονδίνου. Όλα ήταν ένα ψέμα. Το 1999, η Lloyd’s το έμαθε και έστειλε επιστολή στον Pearlman απαιτώντας να σταματήσει. Είπε ότι όλα ήταν μια παρεξήγηση. Η Lloyd’s απευθύνθηκε στην S.E.C. Δεν υπάρχουν στοιχεία ότι η υπηρεσία έδωσε συνέχεια στην καταγγελία.

Ως επί το πλείστον, οι επενδυτές απλώς αποδέχονταν όσα τους έλεγε ο Pearlman. Όταν κάποιος ζητούσε να δει αποδεικτικά στοιχεία των εγγυήσεων της AIG και της F.D.I.C., ο Pearlman θα τον καλούσε στο γραφείο του και θα του έδειχνε αυτό που φαινόταν να ήταν ένα τεράστιο ασφαλιστήριο συμβόλαιο της AIG, καθώς και μια επιστολή που επιβεβαίωνε την προστασία της F.D.I.C.

Σύμφωνα με τον Bob Persante, δικηγόρο της Tampa που εκπροσωπεί 15 επενδυτές της Pearlman, η πολιτική της AIG δεν είχε καμία σχέση με αυτό που εμφάνιζε ο επιχειρηματίας και το γράμμα της F.D.I.C. ήταν πλαστό -πιστεύεται πως το είχε φτιάξει ο ίδιος ο Pearlman.

Το μεγαλύτερο ψέμα, όμως, ήταν το πιο απλό: δεν υπάρχει λογαριασμός EISA. Υπάρχει ένα νόμιμο, ομοσπονδιακά ασφαλισμένο όχημα που ονομάζεται ERISA – λογαριασμός αποταμίευσης επενδύσεων συνταξιοδότησης εργαζομένων – αλλά, σύμφωνα με τον Persante και άλλους, οι πλασματικοί λογαριασμοί EISA του Pearlman δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια διαφανή προσπάθεια να εκμεταλλευτεί τη σύγχυση μεταξύ των δύο ονομάτων. Ήταν μια απίστευτα απλή και εξαιρετικά επιτυχημένη απάτη.

Μεταξύ των αρχών της δεκαετίας του 1990 και του 2006, ο Pearlman εισέπραξε περισσότερα από 300 εκατομμύρια δολάρια από τις πωλήσεις της EISA. Στην πραγματικότητα, όπως ισχυρίζεται η πολιτεία της Φλόριντα, επρόκειτο για ένα απλό σχέδιο Ponzi: Ο Pearlman πλήρωνε τους παλιούς επενδυτές με χρήματα από τους νέους.

«Έλεγε στον κόσμο, “έχω αυτό το σχέδιο EISA, και κανονικά αυτά τα σχέδια περιορίζονται στους υπαλλήλους, αλλά έχω ενσωματώσει μια ειδική ρήτρα που μου επιτρέπει να το δώσω σε φίλους και συγγενείς”», λέει ο Persante. «Το ιδιοφυές ήταν ότι υποσχόταν μόνο μια μονάδα πάνω από το prime περίπου, οπότε οι άνθρωποι δεν υποψιάστηκαν ποτέ».

Υπάρχουν ελάχιστες αποδείξεις ότι πολλοί άλλοι εκτός από τον Pearlman γνώριζαν την έκταση των απατών του. Ένας τρόπος με τον οποίο ο Pearlman προστάτευε τον εαυτό του ήταν η πρόσληψη άπειρων ανθρώπων. Σε μια επιχείρηση που σπάνια αριθμούσε περισσότερους από μερικές δεκάδες υπαλλήλους, αρκετοί κορυφαίοι βοηθοί του Pearlman, συμπεριλαμβανομένων τόσο του γενικού του συμβούλου όσο και του τελευταίου δεξιού του χεριού, του Robert Fischetti, ξεκίνησαν την καριέρα τους ως οδηγοί του Pearlman.

Τα πρώτα καθήκοντα του Fischetti, θυμάται ένας επενδυτής, περιλάμβαναν τη διανομή χαρτοπετσετών στις ανδρικές τουαλέτες της Trans Con.Ο Pearlman βρήκε έναν άλλο από τους κορυφαίους άνδρες του, τον Paul Russo, να εργάζεται σε ένα κατάστημα ψιλικών. «Κανένας από αυτούς τους τύπους δεν ήξερε τίποτα», θυμάται ο Jay Marose. «Αν χρειαζόσουν μια απόφαση, σε άκουγαν και έλεγαν “α-χα, α-χα, α-χα” και μετά επέστρεφαν στον Lou».

Όπως διηγήθηκε αργότερα, ο Pearlman άρχισε να σκέφτεται να ασχοληθεί με τη μουσική βιομηχανία στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν ένα από τα αεροπλάνα τσάρτερ του μετέφερε τους New Kids on the Block σε διάφορες συναυλίες. Η επιφοίτησή του, ισχυρίστηκε ο Pearlman, ήρθε όταν ο μάνατζερ του συγκροτήματος του είπε ότι το συγκρότημα σημείωνε εισπράξεις 100 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο. Ο Pearlman ήθελε να συμμετάσχει.

Ο Julian Benscher λέει ότι αισθάνθηκε ότι η αγάπη του Pearlman για την επιχείρηση των αερόπλοιων μειωνόταν ήδη από το 1991. «Θυμάμαι ότι ήμασταν στο σαλόνι του και του είπα: “Lou, ποιο είναι το όνειρό σου; Τι θέλεις πραγματικά να κάνεις;”» θυμάται ο Benscher. «Και μου είπε, “Η μουσική βιομηχανία”. Ήθελε να ξεκινήσει ένα συγκρότημα σαν τους New Kids on The Block. Του είπα, “Λοιπόν, τότε, ας το κάνουμε. Βάλε εσύ τα μισά, θα βάλω εγώ τα μισά”».

Τα διαμάντια βρίσκονται στη λάσπη

Στις αρχές του 1992, ο Pearlman έβαλε μια αγγελία στην Orlando Sentinel, ανακοινώνοντας ακροάσεις για ένα συγκρότημα που θα αποτελούνταν από έφηβα αγόρια. Μεταξύ των πρώτων που απάντησαν ήταν η Denise McLean, της οποίας ο γιος, ο A.J., ήταν επίδοξος τραγουδιστής- αφού ο A.J. έδωσε οντισιόν στο σαλόνι του Pearlman, έγινε το πρώτο μέλος του συγκροτήματος.

Οι McLeans ήρθαν με ένα ζευγάρι μουσικών μάνατζερ, την Jeanne Tanzy Williams και τη Sybil Hall, οι οποίες άρχισαν να συνεργάζονται με τον Pearlman για να ολοκληρώσουν το συγκρότημα. Δεκάδες έφηβα αγόρια έκαναν οντισιόν γι’ αυτούς στο σπίτι του Pearlman. Τελικά, τον Ιανουάριο του 1993, ο Pearlman διοργάνωσε ένα ανοιχτό κάστινγκ στο οποίο εκατοντάδες νεαροί καλλιτέχνες χόρεψαν και τραγούδησαν στο υπόστεγο αερόστατων του στο Kissimmee, νότια του Ορλάντο.

Έπειτα από αρκετές εκκινήσεις και παύσεις, επιλέχθηκαν τέσσερις νέοι – ο Brian Littrell, ο Nick Carter, ο Kevin Richardson και ο Howie Dorough – για να συμπληρώσουν την ομάδα.

Τα υπόλοιπα είναι μουσική ιστορία. Το γκρουπ έδωσε την πρώτη του συναυλία, στο SeaWorld τον Μάιο του 1993, και σύντομα βγήκε στο δρόμο, εμφανιζόμενο σε λούνα παρκ και εμπορικά κέντρα. Ο Pearlman έφερε ένα ζευγάρι επαγγελματιών μάνατζερ, τον Johnny και την Donna Wright, και μέσα σε ένα χρόνο οι Backstreet Boys είχαν συμφωνήσει με την Jive Records.

Αφού οι ραδιοφωνικοί σταθμοί των ΗΠΑ αγνόησαν το πρώτο single, το συγκρότημα άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη, όπου το πρώτο του άλμπουμ, που κυκλοφόρησε το 1995, έγινε μεγάλη επιτυχία. Μέσα σε όλα αυτά, ο Pearlman παρέμεινε μια χαμογελαστή πατρική φιγούρα για τα αγόρια, πληρώνοντας για τα πάντα, τις περιοδείες, τη στέγαση, τα ρούχα. Κήρυττε ότι ήταν όλοι μια «οικογένεια» και προέτρεπε τα αγόρια να τον αποκαλούν «Big Poppa».

Παρόλο που οι Backstreet Boys δεν θα γνώριζαν επιτυχία στην Αμερική μέχρι το 1997, ο Pearlman σύντομα ξόδευε τόσο πολύ χρόνο στις μουσικές επιχειρήσεις που έχασε το ενδιαφέρον του για τα αερόστατα. Ως αποτέλεσμα, η Airship International καταστράφηκε. Η εταιρεία σημείωσε ζημίες 2 εκατομμυρίων δολαρίων το 1992 και 4 εκατομμυρίων δολαρίων στις αρχές του 1994- στα τέλη του 1994 η μετοχή της είχε πέσει στα 13 σεντς ανά μετοχή, από 6 δολάρια. Το αερόστατο SeaWorld διαλύθηκε αφού το πάρκο αρνήθηκε να ανανεώσει τη μίσθωση του.

Ένα άλλο, που είχε μισθωθεί για την προώθηση μιας περιοδείας των Pink Floyd, υπέστη ζημιές σε ανεμοθύελλα. Ένα άλλο συνετρίβη στη Βόρεια Καρολίνα. Ακόμα ένα άλλο, καθ’ οδόν προς το τουρνουά τένις U.S. Open τον Σεπτέμβριο του 1994, συνετρίβη στην αυλή ενός άνδρα από το Λονγκ Άιλαντ. Το τέλος ήρθε όταν έληξε η μίσθωση του τελευταίου αερόστατου του Pearlman, το 1995.

Οι επενδυτές του Pearlman δεν ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για τον θάνατο της Airship. Οι περισσότεροι, όπως και ο Pearlman, ήταν πολύ ενθουσιασμένοι με τη μουσική έκρηξη της επιχείρησης. Αλλά αυτό που έκανε πολλούς επενδυτές να αισθάνονται ασφαλείς ήταν η γνώση ότι, ακόμη και με την Airship να έχει χαθεί, το δεύτερο και πολύ μεγαλύτερο σκέλος της αυτοκρατορίας του Pearlman, η Trans Continental Airlines, αξίας 80 εκατομμυρίων δολαρίων, ευημερούσε. Τα έσοδά της αυξάνονταν σταθερά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990.

Στην πραγματικότητα, σχεδόν όλα τα εγχειρήματα του Pearlman έγιναν θυγατρικές της Trans Con Air – οι Backstreet Boys, το franchise των Chippendales (που αποκτήθηκε το 1996), η Trans Con Records, τα Trans Con Studios, ακόμη και η Trans Con Foods, η οποία περιλάμβανε μια σειρά από franchises γιαουρτιών TCBY και μια μικρή αλυσίδα ντελικατέσεν-πιτσαρίες με την ονομασία NYPD Pizza. Ο Pearlman ταχυδρομούσε τακτικά λαμπρές επιστολές προς τους μετόχους της Trans Con Air, στις οποίες ανέφερε λεπτομερώς πώς πήγαιναν οι εργασίες της μίσθωσης αεροσκαφών και άλλων επιχειρήσεων.

Σε γενικές γραμμές, οι επενδυτές του Pearlman κατείχαν μόνο μικρές παρτίδες μετοχών της Trans Con Air- είπε στον κόσμο ότι ο Theodor Wiillenkemper ήλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της. Μόνο ο Julian Benscher, μετά από χρόνια παρενόχλησης του Pearlman, μπόρεσε να αγοράσει ένα σημαντικό μερίδιο της εταιρείας, περίπου το 7 τοις εκατό. Μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1990, αφού ο Benscher άρχισε να ξεμπλέκει τις υποθέσεις του από αυτές του Pearlman, έμαθε την αλήθεια.

Όταν ο Benscher παραπονέθηκε ότι δεν λάμβανε μερίσματα από τις μετοχές του Trans Con, ο Pearlman κατηγόρησε τον Wullenkemper, λέγοντας ότι ο Γερμανός μεγιστάνας αρνιόταν να πληρώσει. Εκνευρισμένος, ο Benscher πέταξε στη Γερμανία τον Νοέμβριο του 1998 και επικαλέστηκε την υπόθεσή του απευθείας στον Wullenkemper, με τον οποίο είχε γίνει φίλος.

Όπως θυμάται ο Benscher τη συνάντησή τους, «ο Wullenkemper είπε, “Για τι πράγμα μιλάς;”. Απάντησα, “Trans Continental Airlines”. Εκείνος αναρωτήθηκε, “Τι σχέση έχει η Trans Continental Airlines με μένα;”. Του απαντώ, “Σου ανήκει. Σου ανήκει το 82% της”. Τότε εκείνος άρχισε να γελάει. Του λέω, “Trans Con Air; Σαράντα εννέα αεροπλάνα;”, αλλά εκείνος επέμενε: “Έχω αεροπλάνα, αλλά όχι αυτή την Trans Con Air. Julian, αυτό δεν έχει καμία σχέση με μένα”. Κρύωσα μέσα μου. Όλα όσα είχα πιστέψει για οκτώ χρόνια ήταν ένα ψέμα. Δεν ήξερα τι να κάνω».

Δεν υπήρχε η Trans Continental Airlines. Έκπληκτος, ο Benscher διερεύνησε πόσα αεροπλάνα είχε στην πραγματικότητα ο Pearlman. Βρήκε ακριβώς τρία, και όλα έμοιαζαν να μην ανήκουν στην Trans Con αλλά σε μια μικρή υπηρεσία τσάρτερ που είχε ιδρύσει ο Pearlman το 1998, την Planet Airways.

«Η Trans Con Airlines υπήρχε μόνο στα χαρτιά», εξηγεί ο Benscher. «Αλλά ήταν πάντα τόσο πιστευτή. Υπήρχε πάντα ένα αεροπλάνο ή ένα ελικόπτερο εκεί όποτε ήθελε. Όταν πετάξαμε στο Λος Άντζελες με την MGM Grand Air, ο Lou είπε ότι το τζετ ήταν δικό του. Όταν έλεγε ότι το αεροπλάνο ήταν δικό του, λοιπόν, πώς μπορούσες να καταλάβεις ότι δεν ήταν».

Αλλά ο Bencher συνήψε συμφωνία διακανονισμού με τον Pearlman, στην οποία υποσχέθηκε να μην τον δυσφημίσει δημοσίως, και δεν αποκάλυψε ποτέ την ανακάλυψή του μέχρι τώρα.

Όταν αναφέρω την Trans Con Air στον Alan Gross, αυτός χαμογελάει και εξαφανίζεται σε ένα άλλο δωμάτιο, και στη συνέχεια επιστρέφει με ένα ζευγάρι ξεθωριασμένες Polaroids. Και οι δύο δείχνουν ένα τεράστιο 747 της «Trans Continental Airlines» να προσγειώνεται στο αεροδρόμιο La Guardia της Νέας Υόρκης- είναι οι ίδιες φωτογραφίες, συνειδητοποιώ, που κοσμούσαν τα φυλλάδια της Trans Con Air που ο Pearlman έδειχνε στον Benscher και σε άλλους επενδυτές επί χρόνια.

«Κοιτάξτε πιο προσεκτικά», λέει ο Gross, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες. «Παρατηρείς ότι δεν μπορείς να δεις ολόκληρο το αεροπλάνο. Δεν μπορείς να δεις τους αριθμούς της ουράς. Ξέρετε γιατί; Επειδή εκεί κρατούσε ο Lou τα δάχτυλά του!».

Ο Gross ξεσπά σε γέλια.

«Είναι ένα από τα μοντέλα!» καγχάζει. «Είναι ένα που έφτιαξα γι’ αυτόν. Ο Louie χρησιμοποιούσε αυτές τις ψεύτικες φωτογραφίες από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 για να προσπαθήσει να συγκεντρώσει χρήματα. Μπορείτε να το πιστέψετε; Ο κόσμος νόμιζε ότι ήταν όλα αληθινά»!

Σύμφωνα με τις δικές του εκτιμήσεις, ο Pearlman έριξε 3 εκατομμύρια δολάρια στους Backstreet Boys πριν δει ούτε μια δεκάρα κέρδος. Παρόλα αυτά, η μουσική βιομηχανία τον ενθουσίαζε. Ακόμα και πριν το συγκρότημα γίνει διάσημο, άρχισε να σχεδιάζει περισσότερα συγκροτήματα.

Το πρώτο ήταν οι ‘NSync – αποτελούμενοι από τον Justin Timberlake, τον JC Chasez και άλλους τρεις τραγουδιστές – τους οποίους ο Pearlman σχημάτισε και έστειλε σε περιοδεία στην Ευρώπη το 1995. Σύντομα ετοιμάστηκαν και άλλα γκρουπ, μεταξύ των οποίων ένα πενταμελές συγκρότημα με το όνομα Take 5, ένα τριμελές γκρουπ με το όνομα LFO και ένα γυναικείο γκρουπ με το όνομα Innosense.

Με τα χρήματα να εισρέουν από τους επενδυτές, ο Pearlman ξεκίνησε τις εργασίες για ένα υπερσύγχρονο στούντιο ηχογράφησης. Όταν τελείωσε, καλλιτέχνες τόσο διαφορετικοί όσο ο Kenny Rogers και οι Bee Gees θα ηχογραφούσαν εκεί.

Από την αρχή, ο κόσμος παρατήρησε πόσο περίεργο ήταν για ένα στέλεχος της βιομηχανίας των αερόπλοιων να διαφοροποιείται σε συγκροτήματα αγοριών. Στην πραγματικότητα, οι ειδικοί έθεσαν ερωτήματα σχετικά με τα κίνητρα του Pearlman σχεδόν από τη στιγμή που σχηματίστηκαν οι Backstreet Boys.
Η αρχική συνδιαχειρίστρια του συγκροτήματος Sybil Hall και ο συνεργάτης της, ένας τραγουδιστής ονόματι Phoenix Stone – αυτός ήταν ένας από τους αρχικούς Backstreet Boys πριν ξεκινήσει τη δική του εταιρεία – παρέμειναν κοντά στον Pearlman ως συνεπενδυτές στο συγκρότημα.

«Βασικά αυτό ήταν μια δικαιολογία για τον Lou να κάνει παρέα με πέντε όμορφα αγόρια», λέει ο Stone, ο οποίος τώρα διευθύνει μια δισκογραφική εταιρεία με τον Hall στο Λος Άντζελες. «Ήταν μαζί μας για τη βόλτα. Αυτό που του άρεσε να κάνει ήταν να βγάζει τα αγόρια για φαγητό».

Οι πρώτες, αποχρώσες ενδείξεις…

Σύμφωνα με τις εξωτερικές ενδείξεις, ο Pearlman δεν ήταν ομοφυλόφιλος- στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα χρόνια έβγαινε με αρκετές γυναίκες, συμπεριλαμβανομένης μιας νοσοκόμας. Αλλά ακόμη και σε εκείνα τα πρώτα χρόνια, όταν ο Pearlman καθοδηγούσε τους Backstreet Boys σε εμφανίσεις σε όλες τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, τα μέλη του συγκροτήματος και οι οικογένειές τους συχνά κουτσομπόλευαν για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.

Η Denise McLean, μητέρα του A.J. McLean θυμάται πως «υπήρχε πάντα αυτή η λεπτή γραμμή όπου καθόσουν και σκεφτόσουν: “Εντάξει, είναι αυτός ένας τύπος που πάντα ήθελε να γίνει πατέρας ή θείος; Είναι όλα αυτά αθώα; Ή μήπως είναι κάτι περισσότερο;”. Σκέφτηκα ότι μπορεί να συνέβαιναν κάποια περίεργα πράγματα. Αλλά απλά δεν ήξερες”.

Άλλοι θεώρησαν ότι ο Pearlman ήταν υπεράνω πάταξης. «Πέρασα αρκετό χρόνο με τον Lou από το ’90 έως το ’94 και ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε ανάρμοστα με οποιοδήποτε σεξουαλικό τρόπο», λέει ο Julian Benscher. «Μήπως σκέφτηκα μερικές φορές ότι ίσως με έναν από τους οδηγούς είχε μια ασυνήθιστα φιλική σχέση; Σίγουρα. Αλλά πέρασα πολύ χρόνο με τα παιδιά και τον Lou και μπορώ να σας πω ότι δεν υπήρξε καμία ανάρμοστη συμπεριφορά. Αποκλείεται».

Για τον Pearlman και για όλους τους ανθρώπους γύρω του, όλα άλλαξαν τον Ιούνιο του 1997, όταν οι Backstreet Boys έκαναν την πρώτη τους επιτυχία στις ΗΠΑ, το Quit Playing Games (with My Heart). Μέσα σε μια νύχτα το συγκρότημα έγινε παγκόσμιο φαινόμενο. Οι δημοσιογράφοι έσπευσαν να σκιαγραφήσουν τον Pearlman ως τον απίθανο ιμπρεσάριο -κάποιοι είπαν «Svengali» (σσ. όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει έναν χειριστικό άνθρωπο)- μιας νέας εποχής των boy bands. Η επιτυχία των Backstreet Boys και αργότερα των ‘NSync δημιούργησε μια τεράστια νέα μουσική σκηνή στο Ορλάντο, με χιλιάδες φρέσκα αγόρια και κορίτσια να συρρέουν για να περάσουν από οντισιόν στον Pearlman.

Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το 1997 και το 1998, που εμφανίστηκαν οι πρώτες καταγγελίες για ανάρμοστη συμπεριφορά που αφορούσε τον Pearlman. Ένα περιστατικό αφορούσε στον νεότερο από τους Backstreet Boys, τον Nick Carter, ο οποίος το 1997 έγινε 17. Ακόμη και για πολλούς από τους πιο κοντινούς στην ομάδα, τι συνέβη παραμένει ασαφές.

«Ο γιος μου είπε κάτι για το γεγονός ότι ο Nick δεν ένιωθε άνετα να μένει [στο σπίτι του Pearlman]», λέει η Denise McLean. «Για λίγο καιρό ο Nick λάτρευε να πηγαίνει στο σπίτι του Lou. Ξαφνικά φάνηκε ότι κάποια στιγμή έγινε κάτι αναπάντεχο. Στη συνέχεια, ακούσαμε από το στρατόπεδο των Carter ότι υπήρξε κάποιου είδους ανάρμοστη συμπεριφορά. Ήταν απλά περίεργο. Μπορώ απλώς να πω ότι υπήρξαν περίεργα γεγονότα που έλαβαν χώρα».

Ούτε ο Nick Carter, ούτε οι διαζευγμένοι γονείς του, Robert και Jane Carter, θα αναφερθούν στο τι συνέβη, αν συνέβη οτιδήποτε. Αλλά τουλάχιστον δύο άλλες μητέρες μελών του συγκροτήματος του Pearlman ισχυρίζονται ότι η Jane αποκάλεσε τον Pearlman «σεξουαλικό αρπακτικό». Ο Phoenix Stone λέει ότι συζήτησε το θέμα τόσο με τον Nick όσο και με τη μητέρα του.

«Πρέπει να σας πω, αυτό δεν ήταν κάτι για το οποίο ο Nick μιλούσε άνετα», λέει ο Stone. «Τι συνέβη; Λοιπόν, απλώς νομίζω ότι τελικά, ξέρετε, η συμπεριφορά του Lou ήταν σίγουρα ανάρμοστη απέναντί του. Εκεί έγινε μια μεγάλη έκρηξη. Από αυτά που είπε η Jane, ναι, έγινε μια μεγάλη έκρηξη και ήρθαν αντιμέτωποι μαζί του».

Σε τηλεφωνική συνέντευξη, η Jane Carter δεν παραδέχεται ότι ο Pearlman έκανε ανάρμοστες προτάσεις στον γιο της. «Κάποια πράγματα συνέβησαν», μου λέει, «και σχεδόν κατέστρεψαν την οικογένειά μας. Προσπάθησα να τους προειδοποιήσω όλους. Προσπάθησα να προειδοποιήσω όλες τις μητέρες».

Λέγοντας ότι αυτό το άρθρο θα περιγράφει λεπτομερώς τους ισχυρισμούς ότι ο Pearlman έκανε προτάσεις σε άλλους νεαρούς άνδρες, απαντά: «Αν το κάνεις αυτό και το αποκαλύπτεις, σου δίνω τα εύσημα. Προσπάθησα να τον αποκαλύψω για αυτό που ήταν πριν από χρόνια….. Ελπίζω να τον εκθέσετε, γιατί το οικονομικό [σκάνδαλο] είναι το λιγότερο από τις αδικίες του». Όταν ρωτάω γιατί δεν θέλει να το συζητήσει περαιτέρω, η Carter λέει ότι δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο τη σχέση της με τον Nick. «Δεν μπορώ να πω τίποτα περισσότερο», λέει. «Αυτά τα παιδιά είναι φοβισμένα και θέλουν να συνεχίσουν την καριέρα τους».

Μετά την οικονομική κατάρρευση του Pearlman, πολλά από τα κάποτε μέλη του συγκροτήματος του είπαν στο Vanity Fair ότι βίωσαν συμπεριφορές που πολλοί θα θεωρούσαν ανάρμοστες. Πολλά από αυτά που περιγράφονται συνέβησαν στα δύο σπίτια του Pearlman στην περιοχή του Ορλάντο, στο λευκό σπίτι που είχε στο Ridge Pine Trail και, μετά το 1999, στην τεράστια ιταλική έπαυλη που απέκτησε από τον Julian Benscher, στο προάστιο Windermere.

Ο Tim Christofore, ο οποίος μπήκε στο τρίτο συγκρότημα του Pearlman, Take 5, σε ηλικία 13 ετών, θυμάται ένα βράδυ κατά το οποίο εκείνος και ένα άλλο αγόρι κοιμόντουσαν στο σπίτι του Pearlman και εκείνος εμφανίστηκε στα πόδια του κρεβατιού, ντυμένος μόνο με μια πετσέτα. Σύμφωνα με τον Christofore, ο οποίος τώρα διευθύνει μια μικρή επιχείρηση ψυχαγωγίας στο Σεντ Πολ της Μινεσότα, ο Pearlman έκανε μια βουτιά στο κρεβάτι, παλεύοντας με τα αγόρια, οπότε η πετσέτα του ξέφυγε.

Σε μια ξεχωριστή περίσταση, ο Christofore και ένα άλλο μέλος του συγκροτήματος τηλεφώνησαν στον Pearlman για να του πουν ότι έρχονταν στο σπίτι του για να παίξουν μπιλιάρδο. Όταν έφτασαν, ο Pearlman τους συνάντησε στην πόρτα γυμνός, εξηγώντας ότι μόλις βγήκε από το ντους. Μια άλλη φορά, θυμάται ο Christofore, ο Pearlman του έδειξε πλάνα από κάμερα ασφαλείας από την ομάδα κοριτσιών του, Innosense, να κάνουν ηλιοθεραπεία topless.

Σε μια άλλη περίπτωση, ο Pearlman κάλεσε και τα πέντε μέλη του συγκροτήματος να παρακολουθήσουν την ταινία Star Wars στην αίθουσα προβολής του. Κάποια στιγμή η ταινία σταμάτησε και αντικαταστάθηκε από μια πορνογραφική ταινία. Εκείνη την εποχή, ο Christofore λέει, «Σκεφτήκαμε ότι ήταν αστείο. Ήμασταν παιδιά, φωνάζαμε, “Τέλεια!”».

«Κανείς δεν παραπονέθηκε ποτέ», λέει η μητέρα του Tim, Steffanie. «Τα περισσότερα πράγματα, τα μάθαμε μόνο μετά τη διάλυση του γκρουπ [το 2001]. Ο Lou έπαιξε αυτό το παιχνίδι της προσπάθειας να αποξενώσει τους γονείς. Κάθε φορά που άφηνε τα αγόρια, έλεγε “Μην πείτε τίποτα στους γονείς σας”. Είχαν σχεδόν μια συμφωνία μαζί του και την κράτησαν».

Μόνο αργότερα ο Merrily Goodell, ο οποίος είχε δύο γιους στους Take 5, έμαθε ότι ο Pearlman είχε πάει τον έναν σε στριπτιζάδικο. «Βίασε ο Lou τα αγόρια μου; Όχι, δεν το έκανε», λέει. «Αλλά τους έβαλε, και πολλούς άλλους, σε ακατάλληλες καταστάσεις. Το ξέρω αυτό. Για μένα, αυτός είναι απλώς ένα σεξουαλικό αρπακτικό».

Μέχρι σήμερα, το ζήτημα της συμπεριφοράς του Pearlman παραμένει ένα ευαίσθητο θέμα μεταξύ των πρώην μελών των boyband του. Για κάθε νεαρό άνδρα ή γονέα που λέει ότι βίωσε ή είδε κάτι ακατάλληλο, υπάρχουν δύο που δεν θα το συζητήσουν και άλλοι τρεις που αρνούνται ότι άκουσαν οτιδήποτε άλλο εκτός από φήμες.

Περισσότεροι από μια ντουζίνα insiders μου είπαν ότι άκουσαν ιστορίες για τη συμπεριφορά του Pearlman ενώ επέμεναν ότι δεν βίωσαν τίποτα κακό στον εαυτό τους. Ερωτηθείς ποιος μπορεί να ήταν στόχος των υπονοούμενων του Pearlman, τα ονόματα επτά ή οκτώ ερμηνευτών αναφέρονται επανειλημμένα. Μόνο δύο από αυτούς τους άντρες θα μου μιλούσαν, και ενώ ο ένας αναγνωρίζει ότι άκουσε ιστορίες από άλλα αγόρια με ανάρμοστη συμπεριφορά, και οι δύο αρνούνται σθεναρά ότι το έχουν βιώσει οι ίδιοι.

«Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν θα παραδεχτεί ποτέ ότι συνέβη κάτι», μου είπε ένας δικηγόρος που έχει μηνύσει τον Pearlman. «Είναι όλοι τους πολύ ντροπιασμένοι, και αν η αλήθεια έβγαινε στη φόρα θα κατέστρεφε την καριέρα τους».

Ανάμεσα στους λίγους που θα συζητήσουν λεπτομερώς τη συμπεριφορά του Pearlman είναι ένας από τους πρώην βοηθούς του, ο Steve Mooney. Το 1998, ο Mooney, τότε ένας γεροδεμένος 20χρονος με ξανθά μαλλιά, προσπαθούσε να ξεκινήσει ως τραγουδιστής όταν ένας βοηθός του Pearlman τον πλησίασε σε ένα εμπορικό κέντρο του Ορλάντο, όπου εργαζόταν σε ένα κατάστημα Abercrombie & Fitch, και του είπε: «Ο μεγάλος θέλει να σε δει».

Ο Mooney επισκέφθηκε τον Pearlman στα γραφεία του στη Sand Lake Road και ερμήνευσε ένα τραγούδι του Michael Jackson, αλλά αντί για δουλειά τραγουδιστή ο Pearlman του πρόσφερε τη θέση του προσωπικού βοηθού. Ο Pearlman εξήγησε ότι ο JC Chasez των ‘NSync είχε ξεκινήσει με αυτόν τον τρόπο.

Ο Mooney υπέγραψε και σύντομα ο Pearlman τον κάλεσε να ζήσει στο σπίτι του. Όλο αυτό το διάστημα ο Pearlman κρατούσε ανοιχτό το ενδεχόμενο ο Mooney να ενταχθεί σε ένα από τα γκρουπ που σχεδίαζε, το οποίο ονομαζόταν O-Town. Σύμφωνα με τον Mooney, ο Pearlman του είπε: «Του χρόνου τέτοια εποχή θα είσαι εκατομμυριούχος».

Εξ’ αρχής, ο Mooney παρατήρησε ότι ο Pearlman απολάμβανε να τον αγκαλιάζει, να του τρίβει τους ώμους και να του σφίγγει τα χέρια, συνήθως σε συνδυασμό με μια από τις περίεργες ενθαρρυντικές ομιλίες του. «Έλεγε, “Με εμπιστεύεσαι;” [Και εγώ έλεγα], “Φυσικά και σε εμπιστεύομαι, Lou”», θυμάται ο Mooney.

«Πάντα έλεγε: “Θέλω να σε διαλύσω και μετά να σε χτίσω για να γίνουμε μια ομάδα μαζί”. Τότε έλεγε, “Η αύρα σου είναι εκτός”, οπότε άρχιζε να μου τρίβει την πλάτη. Έλεγα, “Ουάου!”. Και μου έλεγε, “Είναι εντάξει, πρέπει να ευθυγραμμίσουμε την αύρα σου”.

Έφτασε στο σημείο, λέει ο Mooney, όπου κάθε φορά που ήταν μόνοι τους ο Pearlman έτριβε τους μύες του. «Μόλις έκλειναν οι πόρτες του ασανσέρ, σε άρπαζε και σου έτριβε τους κοιλιακούς σου», θυμάται. «Τις πρώτες φορές είναι εντάξει, αλλά γίνεται υπερβολικό. Είναι σαν να έχεις έναν αηδιαστικό φίλο που σε αγγίζει συνέχεια».

«Αυτή ήταν η ατάκα, η “αύρα”, σίγουρα άκουσα αυτές τις μαλακίες με την αύρα», λέει ο Rich Cronin, τραγουδιστής του συγκροτήματος LFO του Pearlman. «Χρειάστηκε να επιστρατεύσω ό, τι διέθετα μέσα μου για να μην γελάσω. Έλεγε: “Ξέρω κάποια μυστικιστική γαμημένη αρχαία τεχνική μασάζ που αν σου κάνω μασάζ και δεθούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, μέσω αυτών των ειδικών μασάζ, θα ενισχύσει την αύρα σου σε σημείο που θα γίνεις ακαταμάχητος στους ανθρώπους”».

«Ορκίζομαι στο Θεό», συνεχίζει ο Cronin, «χρειάστηκε να δαγκώσω τα μάγουλά μου για να μη γελάσω. Θέλω να πω, τώρα ξέρω πώς είναι να είσαι γυναίκα… Ήταν σαν εφαψίας, πάντα σε έπιανε από τους ώμους, σε άγγιζε, σου έτριβε τους κοιλιακούς. Ήταν τόσο προφανές και αηδιαστικό. Σίγουρα την έπεφτε στον κόσμο. Μου την έπεφτε».

»Στην περίπτωσή μου τον απέφευγα σαν πανούκλα. Αν πήγαινα στο σπίτι του, πήγαινα με κάποιον άλλον. Ποτέ δεν θα πήγαινα μαζί του μόνος μου. Γιατί ήξερα ότι κάθε φορά που πήγαινα εκεί μόνος μου, πάντα θα με οδηγούσε σε κάποια περίεργη κατάσταση. Όπως το ότι τηλεφωνούσε αργά το βράδυ για να έρθει και να μιλήσουμε για μια περιοδεία, και πήγαινες εκεί και καθόταν με το μποξεράκι. Ο τύπος ήταν τριχωτός σαν αρκούδα».

Ο Steve Mooney μοιράστηκε τις ανησυχίες του με τον πατέρα του, ο οποίος τους συνόδευσε για δείπνο. Ενώ έτρωγαν, λέει ο Mooney, ο Pearlman έβαζε συνεχώς το χέρι του στο πόδι του. Τελικά του ζήτησε να σταματήσει. Μετά, εξεπλάγη όταν ο πατέρας του είπε ότι ο Pearlman φαινόταν εντάξει. «Είναι περίεργο», λέει ο Mooney. «Αλλά όταν άρχιζε να μιλά για χρήματα και φήμη, ήταν λες και ο Lou ήλεγχε το μυαλό των ανθρώπων».

Ο Mooney θυμάται ότι είχε μια συζήτηση από καρδιάς με έναν νεαρό άνδρα που θα ονομάσω «Bart», τραγουδιστή σε μια δεύτερης κατηγορίας μπάντα του Pearlman. «Τον ρώτησα, “[Bart], σε χουφτώνει ποτέ;”», και απάντησε, “Ναι, όλη την ώρα”» θυμάται ο Mooney. «[Είπε] ότι ο Lou μια φορά τον έπιασε “εκεί κάτω”. Τότε ρώτησα, “Κι εσύ τι κάνεις γι’ αυτό;” κι εκείνος [Είπε], “Κοίτα, αν ο τύπος θέλει να μου κάνει μασάζ και να παίρνω ένα εκατομμύριο δολάρια γι’ αυτό, ας το κάνει. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις”».

Σε αρκετές περιπτώσεις στα τέλη της δεκαετίας του 1990, λέει ο Phoenix Stone, αισθάνθηκε υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει τον Pearlman για τη συμπεριφορά του. «Προσπαθούσαμε να χτίσουμε μια εταιρεία, να χτίσουμε μια φίρμα, μια παγκόσμια φίρμα», λέει ο Stone. «Και αυτού του είδους τα πράγματα κάνουν κακό στη φήμη σου. Δεν θέλαμε τη φήμη του Lou ως αρπακτικού».

»Οπότε, ναι, είχα μια συζήτηση μαζί του. Ανησυχούσα για τα ανήλικα παιδιά. Ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι είναι γκέι ή οτιδήποτε άλλο. Του είπα: “Κοίτα, δεν με νοιάζει αν είσαι γκέι ή όχι, αλλά αυτή είναι μια επιχείρηση, και δεν μπορείς να έρχεσαι έτσι σε αυτά τα παιδιά. Και αν το κάνεις, κανένας από αυτούς δεν μπορεί να είναι ανήλικος”. Απλά γέλασε και είπε: “Τα έχω όλα καλυμμένα, τα έχω όλα καλυμμένα”. Αυτό ήταν ακόμα όταν βρισκόταν στο απόγειο [της φήμης του]».

Ζώντας στο σπίτι του Pearlman, ο Steve Mooney πίστευε ότι είδε από πρώτο χέρι το τίμημα που πλήρωναν πολλοί νέοι άνδρες. Η κρεβατοκάμαρα του Pearlman βρισκόταν πίσω από ένα ζευγάρι διπλές πόρτες, και όταν αυτές ήταν κλειστές, ο Mooney ήξερε ότι δεν έπρεπε να εισβάλει.

Περισσότερες από μία φορές, λέει, συνάντησε νεαρούς άνδρες τραγουδιστές να βγαίνουν από αυτές τις πόρτες αργά το βράδυ, βάζοντας τα πουκάμισά τους, με ένα ντροπαλό βλέμμα στο πρόσωπό τους. «Υπήρχε ένας τύπος σε κάθε μπάντα -μια θυσία- ένας τύπος σε κάθε μπάντα που θυσιάζεται για τον Lou», λέει ο Mooney, απηχώντας ένα συναίσθημα που άκουσα από αρκετούς ανθρώπους. «Έτσι είχαν τα πράγματα».

Όπως λέει ο Mooney, τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο το 2000, κατά τη διάρκεια των τελικών σταδίων της διαδικασίας επιλογής των μελών της νεοσύστατης boyband, O-Town. Ο Pearlman αντιστεκόταν στις παρακλήσεις του να ενταχθεί στο γκρουπ. Σύμφωνα με τον Phoenix Stone, ο οποίος ήταν σύμβουλος στη διαδικασία επιλογής, αυτός και ο Pearlman βρίσκονταν στο σπίτι του αργά ένα βράδυ και συζητούσαν για το μέλλον του Mooney, όταν ο Pearlman τηλεφώνησε στον Mooney, εξηγώντας ότι χρειαζόταν κάποιον να βγάλει τα σκουπίδια.

«Μου ήταν πολύ ξεκάθαρο τι συνέβαινε», θυμάται ο Stone. «Το σταμάτησα αμέσως. Όταν ο Lou τηλεφώνησε στον Steve, διαπληκτίστηκαν. Ο Steve θύμωσε πολύ, ξέρετε, [λέγοντας], “Δεν έρχομαι από εκεί”. Τότε είπα στον Pearlman, “Αν πρόκειται απλά για τα σκουπίδια, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μπορούν να βγάλουν τα σκουπίδια σας. Αν δεν είναι για τα σκουπίδια, άσε το παιδί ήσυχο. Είναι αργά”».

Ο Stone έφυγε, πιστεύοντας ότι το θέμα είχε επιλυθεί. Στην πραγματικότητα, λέει ο Mooney, υπήρξε ένα δεύτερο τηλεφώνημα. Μετά από επιμονή του Pearlman πήγε στην έπαυλη στις δύο τα ξημερώματα και βρήκε τον Pearlman στο γραφείο του, να φοράει μόνο ένα λευκό μπουρνούζι. Ακολούθησε μια μακρά διαφωνία. Η κορύφωση ήρθε, λέει ο Mooney, όταν ρώτησε τον Pearlman: «Τι πρέπει να κάνω για να μπω σε αυτό το συγκρότημα;». Σε εκείνο το σημείο, λέει ο Mooney, ο Pearlman χαμογέλασε.

«Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό όσο ζω», λέει ο Mooney. «Έγειρε πίσω στην καρέκλα του, με τη λευκή του ρόμπα και το λευκό του εσώρουχο, και άνοιξε τα πόδια του. Και τότε είπε, και αυτά ήταν τα ακριβή λόγια του, ”Είσαι έξυπνο παιδί. Σκέψου το”».

Ο Mooney λέει ότι έφυγε από το σπίτι χωρίς περαιτέρω επεισόδια. Ήξερε, ωστόσο, ότι οι μέρες του με τον Pearlman ήταν μετρημένες. Στη συνέχεια, σε μια προσπάθεια να προστατεύσει τον εαυτό του, λέει, επέστρεψε στο γραφείο του Pearlman όταν ο Pearlman έλειπε. Είχε μελετήσει στο παρελθόν τους προσωπικούς φακέλους του Pearlman, περίεργος για το περιεχόμενο τους.

Τότε, αφαίρεσε τρία στοιχεία που είχε ξαναδεί: μια φωτογραφία ενός επί μακρόν βοηθού του Pearlman που ποζάρει ως χορεύτρια των Chippendales, μια φωτογραφία του Pearlman και ενός από τα Backstreet Boys σε διακοπές για σκι, προφανώς μόνοι τους- και μια φωτογραφία ενός νεαρού τραγουδιστή γυμνού στη σάουνα του Pearlman, με τα χέρια του να καλύπτουν τα γεννητικά του όργανα.

Αφού έφτιαξε αντίγραφα των φωτογραφιών, λέει ο Mooney, επικοινώνησε με τον βοηθό που παρίστανε τη χορεύτρια. «Πήγα [σ’ αυτόν] και του τα έδειξα όλα», λέει. «Μου είπε: “Άκου, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό και θα είσαι σε αυτή την εταιρεία για μια ζωή. Αυτή τη φωτογραφία, όμως, θα την έκαιγα”».

Όταν ο Pearlman έμαθε για την κλοπή πήγε και τον βρήκε. Ο Mooney λέει ότι παρέδωσε τα αντίγραφα και παραιτήθηκε. Σήμερα πουλάει ακίνητα στο Ορλάντο. «Κανείς δεν θα μιλήσει γι’ αυτά τα πράγματα», λέει ο Mooney, «αλλά πολλοί ήταν πρόθυμοι να συμμορφωθούν για να πάρουν αυτό που ήθελαν».

Στα τέλη του 2000, λένε ο Phoenix Stone και η Sybil Hall, δέχθηκαν ένα περίεργο τηλεφώνημα από τον Pearlman: είπε ότι είχε βρει μια συσκευή παρακολούθησης στο σπίτι του. Οι δύο τους ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον Pearlman για να ανακρίνουν έναν βοηθό, έναν νεαρό άνδρα που θα ονομάσω «Jeremy», ο οποίος σύμφωνα με αρκετούς ανθρώπους είχε αρχίσει μια σχέση με τον Pearlman.

Ο Stone και η Hall λένε ότι ο Jeremy παραδέχτηκε ότι τοποθέτησε τη συσκευή επειδή ζήλευε την προσοχή που ο Pearlman έδινε σε έναν άλλο νεαρό, τον οποίο θα ονομάσω «Peter», μέλος ενός από τα συγκροτήματα του Pearlman. «Μου είπε ότι αυτός και ο Lou είχαν σχέση και ότι πίστευε ότι ο Lou τον απατούσε με τον [Peter]», θυμάται η Hall. «Ήθελε να μάθει τι έκαναν». Ο Jeremy δεν μπορούσε να εντοπιστεί για σχόλια, αλλά μετά την απόλυσή του -η Hall και ο Stone λένε ότι έλαβε προειδοποιήσεις για να μην μιλήσει- ο Peter συνέχισε να εργάζεται για τον Pearlman για χρόνια.

Παρά τις υπόνοιες που τον κυνηγούσαν για χρόνια, ο Pearlman αντιμετώπισε την προοπτική δημόσιων καταγγελιών μόνο μερικές φορές. Μια φορά, ένας άγνωστος τραγουδιστής -ίσως να ήταν περισσότεροι από ένας- έκανε σαφές στον Pearlman ότι επρόκειτο να βγάλει το θέμα στη δημοσιότητα.

Ο μακροχρόνιος δικηγόρος του Pearlman, ο J. Cheney Mason, από το Ορλάντο, επιβεβαιώνει ότι απευθύνθηκε στο F.B.I. για να ερευνήσει το θέμα ως πιθανό εκβιασμό. Δεν απαγγέλθηκαν ποτέ κατηγορίες, το αγόρι ή τα αγόρια δεν δημοσιοποίησαν ποτέ τίποτε και ο Mason, παρά την κατάθεση αγωγής κατά του Pearlman για απλήρωτες νομικές υπηρεσίες, λέει ότι δεν άκουσε ποτέ ούτε μία αξιόπιστη αναφορά για ανάρμοστη συμπεριφορά εκ μέρους του Pearlman.

Η Αρχή του Τέλους

Σχεδόν από τη στιγμή που ο Pearlman έκανε την πρώτη του πραγματική επιτυχία στη μουσική βιομηχανία, το 1997, τα θεμέλια της μικρής του αυτοκρατορίας άρχισαν να κλονίζονται. Όλα ξεκίνησαν όταν ένας από τους Backstreet Boys, ο Brian Littrell, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έβλεπε τόσο λίγα έσοδα έπειτα από τις ασταμάτητες περιοδείες τους και τις πωλήσεις δίσκων στην Ευρώπη.

Ο Littrell προσέλαβε δικηγόρους οι οποίοι υπολόγισαν ότι, ενώ ο Pearlman είχε εισπράξει αρκετά εκατομμύρια δολάρια από το 1993, οι πέντε τραγουδιστές είχαν λάβει μόλις 300.000 δολάρια, δηλαδή περίπου 12.000 δολάρια ανά μέλος κάθε χρόνο. Ο Littrell άσκησε αγωγή και τον Μάιο του 1998, τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος προσχώρησαν με την πλευρά του στη δίκη- κατά τη διάρκεια της όποιας ανακάλυψαν, μεταξύ άλλων, πως ο Pearlman πληρωνόταν ως έκτο μέλος του συγκροτήματος.

«Με εξαπάτησε εντελώς», δήλωσε ο Kevin Richardson στο Rolling Stone το 2000. «Είναι “Είμαστε μια οικογένεια, είμαστε μια οικογένεια”, και μετά ανακαλύπτεις “Είναι για τα λεφτά, είναι για τα λεφτά, είναι για τα λεφτά, είναι για τα λεφτά”». Ο Pearlman και το συγκρότημα κατέληξαν τελικά σε μια σειρά από διακανονισμούς, οι λεπτομέρειες των οποίων δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ. Σε γενικές γραμμές, το συγκρότημα πήρε μετρητά και την ελευθερία του- ο Pearlman διατήρησε ένα μέρος των μελλοντικών εσόδων του.

Στον απόηχο της αγωγής των Backstreet Boys, τα συγκροτήματα του Pearlman άρχισαν να συνειδητοποιούν πόσο μεγάλο μέρος των εσόδων τους κατέληγε στον «Big Poppa». Η μία μετά την άλλη έκαναν μήνυση ή διαλύθηκαν. Παρά την επιτυχία στην Ευρώπη και την Ασία, οι Take 5 διαλύθηκαν το 2001- οι LFO, μετά από δύο top-10 singles, έκαναν το ίδιο.

Η μεγαλύτερη απώλεια ήταν μακράν οι ‘NSync, τα μέλη των οποίων μήνυσαν, συμβιβάστηκαν και διέκοψαν κάθε σχέση με τον Pearlman το 1999, μια διαδικασία που μνημονεύεται από τον τίτλο του πλατινένιου άλμπουμ τους του 2000, No Strings Attached. Κανένα από τα μέλη των ‘NSync δεν θέλησε να σχολιάσει τίποτε σε αυτό το άρθρο, αλλά σε συνέντευξή του το 2006, ο Justin Timberlake δήλωσε ότι το συγκρότημα αισθανόταν ότι «βιάστηκε οικονομικά από έναν χειριστικό τύπο».

Μετά από αυτό, οι αγωγές συνέχισαν να καταφτάνουν. Οι πρώτοι μάνατζερ των Backstreet Boys, η Jeanne Williams και η Sybil Hall, έκαναν μήνυση. Ο Phoenix Stone έκανε μήνυση. Ο Pearlman έδωσε 15 εκατομμύρια δολάρια σε νομικά έξοδα σε έναν μόνο δικηγόρο, τον J. Cheney Mason. Ωστόσο, ακόμη και με όλα τα νομικά έξοδα, ο Pearlman, ο οποίος διατηρούσε δικαιώματα τόσο στους ‘NSync όσο και στους Backstreet Boys, εξακολουθούσε να κολυμπάει στα μετρητά.

Αγόρασε την έπαυλη 12.000 τετραγωνικών μέτρων δίπλα στη λίμνη στο προάστιο Windermere, μαζί με δύο διαμερίσματα στο Ορλάντο, ένα διαμέρισμα στην προκυμαία του Clearwater, δύο ρετιρέ στο Λας Βέγκας, ένα σπίτι στο Χόλιγουντ και ένα διαμέρισμα στο Μανχάταν. Είχε τουλάχιστον δύο Rolls-Royce.

Η επιβράδυνση της παράνοιας για τα boy-band το 2001 και το 2002, ωστόσο, σήμαινε ότι ο Pearlman χρειαζόταν νέες πηγές εσόδων για να συνεχίσει να πληρώνει τους επενδυτές του. Υπέγραψε ένα σωρό νέους καλλιτέχνες, αλλά κανένας, εκτός από τον αδελφό του Nick Carter, Aaron, ένα σόλο σχήμα, δεν είχε πραγματική επιτυχία.

Ο Pearlman προσπάθησε να εισέλθει στο Χόλιγουντ, αναπτύσσοντας ένα σενάριο με τίτλο Longshot, γραμμένο από τον Tony DeCamillis, τον άλλοτε απαγορευμένο χρηματιστή. Ως πρωταγωνιστές ο Pearlman είχε έναν από τους τραγουδιστές του, έναν έφηβο ονόματι Joey Sculthorpe, περισσότερους από δώδεκα καλλιτέχνες της Trans Con, την Britney Spears, τον Rock και τον Justin Timberlake να εμφανίζονται. Το Longshot που κυκλοφόρησε το 2002, ήταν μια αποτυχία. Σύμφωνα με μια πηγή, η ταινία κόστισε 21 εκατομμύρια δολάρια και απέφερε μόλις 2 εκατομμύρια δολάρια.

Καθυστερημένα, ο Pearlman προσπάθησε στη συνέχεια να κεφαλαιοποιήσει την εικόνα του ως παραγωγού νέων ταλέντων, κάνοντας συμπαραγωγή της επιτυχημένης σειράς Making the Band για το ABC και το MTV και, τον Σεπτέμβριο του 2002, αποκτώντας ένα αμφιλεγόμενο γραφείο ανεύρεσης ταλέντων γνωστό ως Options Talent.

Η εξαγορά της Options αποδείχθηκε εφιάλτης: αρκετά από τα στελέχη της είχαν ποινικό μητρώο και οι πελάτες της, κυρίως νέοι που αναζητούσαν καριέρα στην υποκριτική και το μόντελινγκ, είχαν καταθέσει εκατοντάδες παράπονα στα Better Business Bureaus σε όλη τη χώρα, ισχυριζόμενοι ότι είχαν λάβει ελάχιστα ανταλλάγματα για τις αμοιβές που πλήρωσαν.

Υπό τον Pearlman, η Options υπέστη μια σειρά αλλαγών ονόματος, μια μακρά κρατική έρευνα της Φλόριντα σχετικά με τις μεθόδους της -ο Pearlman δεν κατηγορήθηκε ποτέ για κάποιο αδίκημα- και μια πτώχευση το 2003 πριν αναδυθεί ως μια νέα εταιρεία με την ονομασία Talent Rock, μια μικρή και σπάνια κερδοφόρα επιχείρηση που διοργάνωνε ανοιχτές προσκλήσεις για κάστινγκ σε τραγουδιστές, ηθοποιούς και μοντέλα σε χώρους στις ΗΠΑ και το Μεξικό.

Ενώ η διασημότητα του Pearlman εξασθένησε, παρέμεινε αστέρι στο Ορλάντο, όπου του δόθηκε το «κλειδί της πόλης» και ονομάστηκε «επίτιμος βοηθός σερίφη». Το 2003 χρησιμοποίησε αυτή την καλή σχέση για να συνάψει συμφωνία με το δημοτικό συμβούλιο και να αναλάβει τον έλεγχο του συγκροτήματος Church Street Station, ενός συγκροτήματος ιστορικών κτιρίων στο κέντρο του Ορλάντο.

Υποσχόμενος να ανακαινίσει το συγκρότημα και να δημιουργήσει 500 θέσεις εργασίας, ο Pearlman μετέφερε όλες τις επιχειρήσεις του εκεί και, παρά τις κατασκευαστικές καθυστερήσεις, το άνοιγμα πολλών εστιατορίων και καταστημάτων τα επόμενα χρόνια επανέφερε σιγά-σιγά τη ζωή στην Church Street.

Παρόλα αυτά, μέχρι το 2004, ο Pearlman δεν είχε βρει ακόμα τίποτα για να αντικαταστήσει τα έσοδα που έχασε από την Airship International, τους ‘NSync και τους Backstreet Boys. Συνέχισε να βγάζει νέα συγκροτήματα, συμπεριλαμβανομένου ενός latin boy band και ενός ευρωπαϊκού boy band που ονομαζόταν US5, αλλά κανένα δεν προχώρησε.

Ωστόσο, οι εκατοντάδες επενδυτές του έπρεπε ακόμη να πληρωθούν. Με την πάροδο του χρόνου αντιμετώπισε την πίεση που αντιμετωπίζει τελικά κάθε σύστημα Ponzi – πού να βρει νέα μετρητά για να πληρώσει τους παλιούς επενδυτές. Το 2003, με τη στενότητα σε μετρητά να επιδεινώνεται μήνα με το μήνα, άρχισε να παίρνει τραπεζικά δάνεια.

Στα επόμενα τρία χρόνια, σε 13 ξεχωριστά πακέτα δανείων, ο Pearlman δέσμευσε κάθε περιουσιακό στοιχείο που κατείχε με αντάλλαγμα μετρητά: τα διαμερίσματα, την έπαυλη, την Church Street, τα τρία αεροπλάνα του, ακόμη και τα μερίδια των δικαιωμάτων του συγκροτήματος. Σε αντάλλαγμα έλαβε περίπου 156 εκατομμύρια δολάρια. Εξίσου σημαντικό, κέρδισε χρόνο.

Το εκπληκτικό είναι ότι καμία από τις νέες τράπεζες του Pearlman δεν ανακάλυψε ότι «ο αυτοκράτορας δεν είχε ρούχα». Ούτε μία δεν κατάλαβε ότι το μεγαλύτερο περιουσιακό του στοιχείο, η Trans Con Air, δεν υπήρχε. Καμία δεν κατάλαβε ότι οι οικονομικές καταστάσεις και οι φορολογικές του δηλώσεις ήταν ένας ιστός από ψέματα. Εκ των υστέρων, αυτές οι απάτες θα έπρεπε να είναι εύκολο να αποκαλυφθούν. Το μόνο που θα χρειαζόταν ήταν ένα απλό τηλεφώνημα στον Harry Milner, τον δικηγόρο που υπέγραφε τις δηλώσεις του Pearlman. Ο Milner όμως δεν θα είχε έρθει στο τηλέφωνο.

Γιατί ήταν νεκρός.

Για τον Pearlman, η αρχή του τέλους ήρθε στα μέσα του 2004, όταν ο 72χρονος Joseph Chow υπέκυψε σε καρκίνο στο πάγκρεας σε νοσοκομείο του Σικάγο. Με τα χρόνια ο Chow είχε γίνει ο επενδυτής των ονείρων του Pearlman, μια σχεδόν απεριόριστη πηγή χρημάτων με απόλυτη πίστη στις υποσχέσεις του Pearlman για μελλοντικό πλούτο.

Τα δάνεια, ωστόσο, αποτελούσαν πηγή έντασης στην οικογένεια Chow. «Από την αρχή, η μητέρα μου ήταν πολύ επιφυλακτική απέναντι στον Lou Pearlman», θυμάται η 32χρονη κόρη των Chow, Jennifer. «Δεν τον εμπιστευόταν. Οι γονείς μου διαφωνούσαν αρκετά γι’ αυτό. Με έβαλε να μιλήσω με τον πατέρα μου αρκετές φορές, για να δούμε αν θα μπορούσαμε να βγάλουμε κάποια χρήματα. Ή να το επιβραδύνουμε. Ο πατέρας μου γινόταν πολύ αμυντικός. Είχε τόση εμπιστοσύνη στον Lou και σε ό,τι του έλεγε. Πάντα υποσχόταν να επεκταθεί στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στα στούντιο ηχογράφησης, στις αεροπορικές εταιρείες τσάρτερ. Πάντα υποσχόταν ότι θα υπήρχε μια νέα εταιρεία για να εισάγει στο χρηματιστήριο».

Όταν πέθανε ο Joseph Chow, η οικογένειά του, αντιμέτωπη με έναν μεγάλο ποσό για τους φόρους κληρονομιάς, έβαλε έναν θείο της να προσεγγίσει τον Pearlman για την αποπληρωμή των δανείων. «Είπε στον θείο μου ότι θα το σκεφτόταν και θα προσπαθούσε να εκπονήσει ένα σχέδιο πληρωμών», λέει η Jennifer.

«Ο θείος μου ουσιαστικά απάντησε: “Ποια είναι η κατάσταση με των εταιρειών; Θα εισαχθεί κάποια στο χρηματιστήριο”; Ο Lou ήταν επιφυλακτικός. Τότε ήταν που ο Lou του είπε: “Αν μη τι άλλο, οι επενδύσεις του Joseph αξίζουν ίσως 10 σεντς στο δολάριο”. Μείναμε έκπληκτοι. Τότε ο Lou επέστρεψε και είπε ότι θα μπορούσε να αποπληρώνει εκατό χιλιάδες κάθε τρίμηνο περίπου μέχρι να αποπληρωθούν όλα τα 14 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό δεν ήταν πραγματικά αποδεκτό».

Οι Chows προσέλαβαν δικηγόρο. Ωστόσο, πριν προλάβουν να κάνουν κάτι περισσότερο, ο Pearlman τους μήνυσε, σε δικαστήριο του Σικάγο, επιδιώκοντας να σταματήσει την οικογένεια από το να απαιτήσει την αποπληρωμή. «Μας μηνύουν και εγώ ξύνω το κεφάλι μου: γιατί στο διάολο αυτός ο τύπος θέλει να γίνει η δίκη στη δική μου περιφέρεια αντί στη Φλόριντα;» θυμάται ο δικηγόρος των Chow, Edwin Brooks. «Αποδεικνύεται ότι όλα τα δικαστήρια εκεί κάτω τον έχουν σιχαθεί».

Η αγωγή του Pearlman κατατέθηκε στα τέλη του 2004 και το επίκεντρο της ήταν αυτό που ονομάζεται «επιστολή διαγραφής», στην προκειμένη περίπτωση ένα σημείωμα μίας παραγράφου υπογεγραμμένο από τον Joseph Chow που έλεγε, στην ουσία, ότι τα δάνειά του θα μπορούσαν να διαγραφούν αν ο Pearlman δεν ήθελε να τα αποπληρώσει.

Για τον Brooks η επιστολή δεν έβγαζε νόημα: γιατί κάποιος να χαρίσει δάνεια ύψους 14 εκατομμυρίων δολαρίων; «Αυτό που πραγματικά με έπιασε, αργά μια νύχτα, μελετώντας όλα αυτά τα έγγραφα, ήταν ότι η υπογραφή του Joseph Chow μου φαινόταν γνωστή», θυμάται ο Brooks.

«Και τότε ήταν που άρχισα να ψάχνω τις σημειώσεις που είχε υπογράψει ο πελάτης μου. Τότε το είδα. Πήρα μια από τις παλιές επιστολές, με την υπογραφή του, την κράτησα στο φως και τη συνέκρινα με την επιστολή αναστολής. Οι υπογραφές ήταν πανομοιότυπες. Απολύτως πανομοιότυπες. Αν τις βάλεις η μία πάνω στην άλλη, είναι μία υπογραφή. Σε εκείνο το σημείο κατάλαβα ότι έβλεπα μια πλαστογραφία». Θα χρειαζόταν ωστόσο άλλος ένας χρόνος, λέει ο Brooks, για να συγκεντρώσει τα πρωτότυπα έγγραφα του δανείου, να προσλάβει εμπειρογνώμονες και να το αποδείξει.

Εν τω μεταξύ, μετά την κατάθεση ανταγωγής κατά του Pearlman, ξεκίνησε η αποκάλυψη. Μελετώντας τα οικονομικά του Pearlman, ο Brooks κάλεσε τη λογιστική εταιρεία που είχε πιστοποιήσει τις οικονομικές καταστάσεις του. Το όνομα της εταιρείας ήταν Cohen & Siegel- ήταν η ίδια εταιρεία που παρείχε τις καταστάσεις του Pearlman τουλάχιστον από το 1990. Αλλά όταν ο Brooks έστειλε έναν κλητήρα στην έδρα της εταιρείας στο Coral Gables, «ο κλητήρας τηλεφώνησε και μου είπε: “Δεν υπάρχει καμία λογιστική εταιρεία σε αυτή τη διεύθυνση, μόνο μια γραμματειακή υπηρεσία”», θυμάται ο Brooks. «Τότε κατάλαβα ότι έπιασα λαβράκι».

Ο Brooks κάλεσε για κατάθεση τη γυναίκα που διηύθυνε τη γραμματειακή υπηρεσία. Είπε ότι η Cohen & Siegel δεν είχε γραφεία ή υπαλλήλους που γνώριζε- η Pearlman απλώς την είχε πληρώσει για να δέχεται τηλεφωνήματα για λογαριασμό της. Όταν ερχόταν μια κλήση, την προωθούσε στον ίδιο τον Pearlman. «Αυτός πλήρωνε για το όλο πράγμα», λέει η Brooks. «Συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε λογιστικό γραφείο». Λίγο αργότερα, η Brooks ανακάλυψε έναν ιστότοπο της Cohen & Siegel, προφανώς έναν καινούργιο. «Ο Pearlman ισχυριζόταν ότι ήταν μια γερμανική λογιστική εταιρεία, αλλά ήταν ένα αστείο», λέει ο Brooks. «Δεν είχε στοιχεία επικοινωνίας. Προσλάβαμε ερευνητές για να το βρουν. Δεν υπήρχε».

Μέχρι τα μέσα του 2005, η οικογένεια Chow και ο δικηγόρος της είχαν αδιάσειστα στοιχεία ότι ο Pearlman είχε διαπράξει μια τεράστια απάτη. Οι άλλοι επενδυτές, ωστόσο, δεν γνώριζαν τίποτα γι’ αυτό και συνέχισαν να διοχετεύουν χρήματα προς τον Pearlman. Τα χρειαζόταν – και μάλιστα επειγόντως.

Μέχρι το 2006 λίγες ή και καθόλου από τις εναπομείνασες επιχειρήσεις του – μια χούφτα άγνωστα συγκροτήματα, η Talent Rock, η Planet Airways, το στούντιο ηχογράφησης, τα ντελικατέσεν και μερικά εστιατόρια – έβγαζαν χρήματα, όμως ο Pearlman, χάρη στα τραπεζικά δάνεια, συνέχισε να στέλνει επιταγές τόκων σε εκατοντάδες επενδυτές. Ήταν σε θέση να δανειστεί από μια τράπεζα της Ιντιάνα μέχρι τον Αύγουστο του 2006, αλλά μέχρι τότε είχε σχεδόν χρεοκοπήσει.

Αμέσως μετά, οι επενδυτές σταμάτησαν να λαμβάνουν τις επιταγές τους. Εκείνο το Σεπτέμβριο, ο οδοντίατρος Steven Sarin, άκουσε φήμες για τη δικαστική διαμάχη της οικογένειας Chow. Η οικογένεια του Sarin είχε δώσει στον Pearlman τόσα πολλά χρήματα -12 εκατομμύρια δολάρια- που ζούσε ακόμα σε ένα διαμέρισμα – στούντιο, περιμένοντας την ημέρα που ο Pearlman θα έβγαινε στο χρηματιστήριο. Όταν ο Sarin τηλεφώνησε, ο Pearlman χαρακτήρισε την αγωγή του Chow ως ένα μπέρδεμα.

Λίγες εβδομάδες αργότερα πήγε στο Κουίνς και συνάντησε τον Steven Sarin και τον αδελφό του, Barry, στο συνηθισμένο τους μέρος, το Ben’s Deli, στο Bayside. Ο Barry απαίτησε τα χρήματά του πίσω. «Ο Lou είπε: “Κανένα πρόβλημα – μπορώ να σε ξεπληρώσω με ένα καπάκι από τη RollsRoyce μου”», θυμάται ο Steven. «Μας έδειξε έναν οικονομικό απολογισμό που έδειχνε ότι τα πάμε εκπληκτικά. Μας είπε ότι η Trans Con είχε 60 τζετ. Μόνο όταν τελείωσε η συνάντηση, θυμάμαι, παρατήρησα ότι για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια δεν χρησιμοποίησε πιστωτική κάρτα για το γεύμα. Πλήρωσε με μετρητά».

Οι Sarin δεν θα ξαναέβλεπαν ποτέ τα χρήματά τους. Ούτε πολλοί από τους βοηθούς του Pearlman, συμπεριλαμβανομένου του Frankie Vazquez Jr., ο οποίος ήταν στο πλευρό του από τα παιδικά του χρόνια- ο πατέρας του Vazquez ήταν ο επιστάτης στο Mitchell Gardens. Στις αρχές Νοεμβρίου, όταν ο Vazquez προσπάθησε να αποσύρει ένα μέρος των 100.000 δολαρίων περίπου που είχε δώσει στον Pearlman, «ο Lou του είπε ότι ήταν μόνος του, τα χρήματα είχαν χαθεί», θυμάται η Kim Ridgeway, φίλη του Vazquez. «Μετά από τόσα χρόνια που ο Frankie είχε αφιερώσει στον Lou, του γύρισε την πλάτη. Ο Frankie, το ήξερα, αισθάνθηκε εντελώς προδομένος».

Στη συνέχεια, λέει ο Ridgeway, ο Vazquez ήταν ανάστατος. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Στις 11 Νοεμβρίου, ένας γείτονας άκουγε τη μηχανή ενός αυτοκινήτου αναμμένη για αρκετές ώρες στο γκαράζ. Καλέστηκε την αστυνομία. Ανοίγοντας το γκαράζ, βρήκαν τον Vazquez να κάθεται στην άσπρη Porsche του 1987, με τη μηχανή αναμμένη, με ένα μπλουζάκι τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι του, νεκρό.

Το Γραφείο Χρηματοοικονομικής Ρύθμισης της πολιτείας της Φλόριντα άρχισε να εξετάζει το πρόγραμμα EISA της Trans Con μετά τα παράπονα των επενδυτών το φθινόπωρο του 2006. Ο Pearlman έκανε ό,τι μπορούσε για να καθυστερήσει τους κρατικούς ελεγκτές, αλλά όταν στα μέσα Δεκεμβρίου διέρρευσε στον Τύπο η είδηση για την έρευνα, ήξερε ότι το τέλος πλησίαζε. Σύμφωνα με μια αναφορά, προσπάθησε να αγοράσει ένα διαμέρισμα στο Βερολίνο, αλλά η αγορά ναυάγησε.

Άρχισε να πουλάει ή να χαρίζει τα αυτοκίνητά του, μεταξύ των οποίων και μια Rolls, και να απολύει υπαλλήλους της Trans Con. Σταμάτησε να πληρώνει τις τράπεζες και εκείνες άρχισαν τις μηνύσεις. Κάθε μέρα φαινόταν να φέρνει μια νέα αγωγή. Λίγες ημέρες πριν η πολιτεία καταθέσει τη δική της μήνυση κατηγορώντας τον Pearlman για λειτουργία συστήματος Ponzi, μια ομάδα τραπεζών υπέβαλε αίτηση σε δικαστή του Ορλάντο να θέσει την Trans Con σε πτώχευση. Ένας δικηγόρος ονόματι Jerry McHale ανέλαβε να αρχίσει τη ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του Pearlman.

Όταν ο McHale μπήκε στα γραφεία της Trans Con στις 2 Φεβρουαρίου, ο Pearlman είχε να εμφανιστεί εκεί για εβδομάδες. «Η κατάσταση ήταν καταστροφική», θυμάται ο McHale. «Στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν υπάλληλοι όταν έφτασα. Φαινόταν ότι όλοι γνώριζαν ότι το πράγμα κατέρρεε και μόλις είχαν φύγει».

Την ίδια μέρα, ο Pearlman έστειλε ένα e-mail στην Orlando Sentinel από τη Γερμανία, όπου το προηγούμενο βράδυ είχε παρευρεθεί μαζί με το συγκρότημά του US5 σε ένα σόου απονομής μουσικών βραβείων. Αρνούμενος να σχολιάσει τις κατηγορίες εναντίον του, ανέφερε: «Η εκτελεστική μου ομάδα και εγώ εργαζόμαστε σκληρά για να επιλύσουμε τα ζητήματα».

Το Τέλος

Είχε τελειώσει. Στα μέσα Φεβρουαρίου το FBI έκανε έφοδο στην έπαυλη του Pearlman, έβγαλε χαρτοκιβώτια με έγγραφα και άρχισε να κάνει ερωτήσεις στον βοηθό του, όταν εκείνος κατέφτασε οδηγώντας την τελευταία Rolls του Pearlman, ένα καταγάλανο μοντέλο με πινακίδες κυκλοφορίας «LP».

Την ίδια στιγμή, ο Jerry McHale απέκτησε πρόσβαση στους υπολογιστές του γραφείου του Pearlman και συνειδητοποίησε το μέγεθος του σκανδάλου. Συνολικά, ο McHale εντόπισε 317 εκατομμύρια δολάρια σε χαμένα χρήματα που υποτίθεται ότι υπήρχαν στους λογαριασμούς EISA της Trans Con, για να μην αναφέρουμε τα 156 εκατομμύρια δολάρια σε εξαφανισμένα τραπεζικά δάνεια.

Δεν είχαν μείνει χρήματα. Ο McHale ασχολήθηκε με την πώληση της εναπομείνασας ακίνητης περιουσίας του Pearlman και της τελευταίας λειτουργούσας επιχείρησής του, της Talent Rock, για σχεδόν τίποτα. Η μόνη πραγματική του επιτυχία ήρθε όταν έλαβε μια ανώνυμη πληροφορία ότι ο Pearlman, όπου κι αν βρισκόταν, προσπαθούσε να μεταφέρει 250.000 δολάρια από έναν λογαριασμό στην Τράπεζα της Νέας Υόρκης στη Γερμανία. Ο McHale κατάφερε να παγώσει τα χρήματα πριν φύγουν από τις ΗΠΑ.

Όταν ο McHale ολοκλήρωσε την εργασία του, τον Απρίλιο, δεν υπήρχε καμία αξιόπιστη πληροφορία γύρω από τον Pearlman για έξι εβδομάδες. Υπήρχαν αναφορές ότι τον είχαν δει στο Ισραήλ, τη Λευκορωσία και τη Βραζιλία. Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι θυμωμένοι επενδυτές συνέρρεαν σε ένα από τα διάφορα ιστολόγια που ήταν αφιερωμένα στο σκάνδαλο για να ξεσπάσουν την οργή και το μίσος τους. Αλλά ο «Big Poppa» είχε εξαφανιστεί.

Ο Thorsten Iborg, ένας 32χρονος Γερμανός προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών, έφτασε στο Μπαλί της Ινδονησίας στις 9 Ιουνίου, κάνοντας check-in στο πεντάστερο θέρετρο Westin Nusa Dua για διακοπές με τη σύζυγό του. Μετά από μία ή δύο ημέρες, ο Iborg παρατήρησε έναν χλωμό, υπέρβαρο Αμερικανό στη βεράντα.

Πίσω στη Γερμανία είχε δει ένα δελτίο ειδήσεων σχετικά με συγκροτήματα αγοριών και ήταν σίγουρος ότι ο άνδρας ήταν ο Pearlman. Αργότερα, ο Iborg βρέθηκε να κάθεται δίπλα στον άνδρα στο ίντερνετ καφέ του ξενοδοχείου. Ήταν αυτός. Ήταν σίγουρος.

Tο πρωινό της 14ης Ιουνίου, ο Iborg τράβηξε κρυφά μια φωτογραφία του άνδρα. Ψάχνοντας στο ίντερνετ, βρήκε ένα ιστολόγιο γραμμένο από μια δημοσιογράφο της εφημερίδας St. Petersburg της Φλόριντα, την Helen Huntley, το οποίο ήταν γεμάτο με άρθρα και παράπονα γραμμένα από ανθρώπους που ο Pearlman είχε εξαπατήσει. Ο Iborg έστειλε τη φωτογραφία με e-mail στη Huntley.

Η Huntley παρέδωσε τα πάντα στο F.B.I. Πράκτορες της αμερικανικής πρεσβείας στην Τζακάρτα εμφανίστηκαν στο Westin την επόμενη ημέρα και οδήγησαν τον Pearlman μακριά- είχε καταχωρηθεί με το όνομα «A. Incognito Johnson». Οι σφραγίδες του διαβατηρίου του έδειχναν ότι είχε περάσει χρόνο στον Παναμά πριν φτάσει στο Μπαλί.

Οι Αμερικανοί αστυνομικοί τον φόρτωσαν σε ένα αεροπλάνο για το Γκουάμ, όπου παρέμεινε στη φυλακή για σχεδόν ένα μήνα πριν επιστρέψει στο Ορλάντο στα μέσα Ιουλίου. Στα τέλη Ιουνίου, οι ομοσπονδιακοί εισαγγελείς είχαν ανακοινώσει την απαγγελία κατηγοριών εναντίον του, για τρεις κατηγορίες τραπεζικής απάτης και μεμονωμένες κατηγορίες ταχυδρομικής και ηλεκτρονικής απάτης. Αναμένονταi και άλλες απαγγελίες κατηγοριών.

Λίγες ημέρες μετά την επιστροφή του Pearlman στο Ορλάντο, πέρασα τις πύλες της έπαυλής του δίπλα στη λίμνη. Το σπίτι, το οποίο βρισκόταν στην αγορά εδώ και μήνες, ήταν άδειο. Στις πλαϊνές αυλές φύτρωναν αγριόχορτα. Η πισίνα κρατούσε το λαμπερό μπλε χρώμα της. Κάτω στην προκυμαία της λίμνης το νερό χτυπούσε ήσυχα στην ακτή.

Μια πίσω πόρτα ήταν ξεκλείδωτη, επιτρέποντας την είσοδο στο γραφείο του με ξύλινη επένδυση. Σχέδια βρίσκονταν στον πάγκο της κουζίνας. Ο Pearlman είχε φιλόδοξα σχέδια για το συγκρότημά του. Στο μαρμάρινο φουαγιέ, δίδυμες σκάλες ανέβαιναν στον δεύτερο όροφο, σαν να ήταν βγαλμένες από το Sunset Boulevard. Στην κύρια σουίτα, το μόνο που απέμενε ήταν ένα ογκώδες ατσάλινο χρηματοκιβώτιο τεσσάρων μέτρων. Καλώδια ξεφύτρωναν από τους τοίχους. Μπορούσα μόλις να διακρίνω αποτυπώματα στο χαλί, όπου βρισκόταν το κρεβάτι του Πέρλμαν.

Έξω περίμενε η κτηματομεσίτρια, Cheryl Ahmed, την οποία συνάντησα στο δρόμο. Είχε πάρει την αγγελία από τον βοηθό του Pearlman, αλλά δεν είχε νέα του από το Πάσχα. «Ακούς πολλές ιστορίες για το τι συνέβη», λέει. «Μεγάλα, μεγάλα πάρτι. Πολλά όμορφα αγόρια. Πολλά αγόρια».

Αργότερα, συνομίλησα με το ζευγάρι που μένει δίπλα. Δεν έβλεπαν συχνά τον Pearlman, λένε, αλλά ήταν πάντα ευγενικός όποτε τον συναντούσαν. Πάρτι; Όχι πολλά, λένε. Στην πραγματικότητα, η μόνη φορά που αναρωτήθηκαν κάτι για τον γείτονά τους ήταν πριν από αρκετά χρόνια, όταν ένας κηπουρός από το αρχοντικό του Pearlman έκανε ένα περίεργο σχόλιο: «Αν έχετε έναν μικρό γιο», είπε ο κηπουρός, «μην τον αφήσετε να πάει σε αυτό το σπίτι. Εκεί συμβαίνουν άσχημα πράγματα».

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Vanity Fair.

**Το 2006, o Lou Pearlman κατηγορήθηκε ότι διηύθυνε ένα από τα μεγαλύτερα και μακροβιότερα συστήματα Ponzi στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, αφήνοντας χρέη άνω των 300 εκατομμυρίων δολαρίων. Αφού συνελήφθη, δήλωσε ένοχος για συνωμοσία, ξέπλυμα χρήματος και ψευδείς δηλώσεις κατά τη διάρκεια διαδικασίας πτώχευσης. Το 2008, ο Pearlman καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλάκισης. Πέθανε στη φυλακή το 2016.

Ακολουθεί το video με μαρτυρίες για τον Lou Pearlman, The Boy Band Con.