Μια φορά κι έναν καιρό, μπορούσες να αγοράσεις ένα εισιτήριο από το Λονδίνο στην Καλκούτα με χαμηλότερο κόστος από το κόστος ενός εισιτηρίου για το ταξίδι Παρίσι – Ρώμη.
Το έτος ήταν το 1957, όταν οι baby boomers ήταν ακόμα έφηβοι και κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, καθώς τα «παιδιά των λουλουδιών» ζούσαν τις δόξες τους.
Το διώροφο λεωφορείο Albert Travel (που αρχικά ονομαζόταν «Indiaman») είχε αφετηρία το Λονδίνο και μετέφερε τους επιβάτες του με πλοίο στο Βέλγιο και από εκεί ξεκινούσε η υπερηπειρωτική διαδρομή.
Με 150 λίρες μετ’ επιστροφής, κάθε επιβάτης θα είχε ένα μέρος για να κοιμηθεί, να φάει, να διαβάσει και να τα ζήσει όλα αυτά μέσα σε ένα λεωφορείο για 50 ημέρες και 20.000 χιλιόμετρα. Σκεφτείτε ένα γιγαντιαίο χίπικο φορτηγάκι.
Μιλάμε για το περίφημο πλέον Hippie Trail που ταξίδευε με τελικό προορισμό την Καλκούτα, μέσω της Τουρκίας, του Λιβάνου, του Κασμίρ, του Ιράν και του Αφγανιστάν.
Οι επιβάτες ήταν γνωστοί ως overlanders -κυρίως νέοι Ευρωπαίοι, Βορειοαμερικανοί και Αυστραλοί που αναζητούσαν τον εναλλακτικό τουρισμό, οι οποίοι ταξίδευαν όσο το δυνατόν φθηνότερα από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 έως τη δεκαετία του 1970, δικτυώνονταν με άλλους τυχοδιώκτες και hippies καθώς διέσχιζαν τις αλλιώτικες διαδρομές με λεωφορείο, τρένο ή με ωτοστόπ.
Το λεωφορείο σταματούσε σε τουριστικούς προορισμούς κατά μήκος της διαδρομής, δίνοντας στους επιβάτες αρκετό χρόνο για να τεντώσουν τα πόδια τους και να ανακαλύψουν τα θαύματα (και τα βότανα) του κόσμου.
Η αρχική υπηρεσία Indiaman έκανε πολλά ταξίδια πέρα δώθε στη διάσημη διαδρομή, αλλά σταμάτησε τις δραστηριότητές της έπειτα από ένα ατύχημα που οδήγησε στην πώλησή της το 1968.
Ένα από τα λεωφορεία της, ένα διώροφο μοντέλο, αγοράστηκε από τον Andy Stewart, έναν ταξιδιώτη που ήθελε να επιστρέψει στο Λονδίνο από την Ινδία. Είχε ταξιδέψει εκεί από το Σίδνεϊ της Αυστραλίας και ξεκίνησε ένα ταξίδι προς τη Δύση, το οποίο χρειάστηκε 132 ημέρες για να το ολοκληρώσει παρέα με μερικούς φίλους του.
Το 1976, το Albert πραγματοποίησε το τελευταίο του ταξίδι προς την Ανατολή, καθώς ξέσπασαν αναταραχές στη Μέση Ανατολή και την Ασία, κυρίως λόγω της ιρανικής επανάστασης του 1979 και άλλων εντάσεων στην περιοχή.
Το λεωφορείο πέρασε από διάφορους ιδιοκτήτες στα επόμενα 33 χρόνια, πριν το αγοράσει ξανά ο Andy το 2009. Αυτός και οι φίλοι του πήραν το παλιό λεωφορείο για ένα ακόμη ταξίδι στην Ανατολική Ασία, ξεκινώντας από τη Γλασκώβη. Το ταξίδι διακόπηκε στη Γαλλία και ο Stewart πούλησε το λεωφορείο για τελευταία φορά.
Πριν από την έναρξη του ταξιδιού, ο Andy είχε δηλώσει σε έναν δημοσιογράφο:
«Ο καθένας μπορεί να μπει σε ένα τζετ τζάμπο και να πετάξει στην Αυστραλία από τη Σκωτία, αλλά πού είναι η περιπέτεια σε αυτό; Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’60 και του ’70, το Albert έκανε περισσότερα από 150 συνοριακά περάσματα, παντού, από το Αφγανιστάν μέχρι το Ιράν, και πάντα ήμασταν ευπρόσδεκτοι, όπου κι αν πηγαίναμε.
Η θέα αυτού του όμορφου διώροφου λεωφορείου σε πράσινο και κρεμ χρώμα που ταξίδευε στους γεμάτους δρόμους της Καλκούτας, στην έρημο προς την Τεχεράνη ή κατά μήκος της ακτής της Μαύρης Θάλασσας ήταν ένα θέαμα.
Ο κόσμος ενδιαφερόταν τόσο πολύ για το Albert. Οι αντιδράσεις που εισπράξαμε ήταν εκπληκτικές. ανυπομονώ να τα ξανακάνουμε όλα αυτά».
Σήμερα, ένα λεωφορείο πραγματοποιεί και πάλι τη διαδρομή. Αυτή τη φορά μεταξύ του Νέου Δελχί και του Λονδίνου. Μετά την πανδημία, κάποιος θεώρησε ότι υπήρχε ανάγκη για μακρινές διακοπές, αναζητώντας ένα είδος λύτρωσης. Το ταξίδι ανακοινώθηκε πριν από την πανδημία και τελικά έγινε πραγματικότητα τον Αύγουστο του 2023.
Τώρα, η Overland Adventures προσφέρει μια διαδρομή με λεωφορείο για τριάντα επιβάτες μέσω Ταϊλάνδης, Κίνας, Κεντρικής Ασίας και Ευρώπης, καλύπτοντας 22 χώρες σε 58 έως 70 ημέρες (πάνω κάτω). Αυτό σημαίνει οκτώ διαφορετικές ζώνες ώρας.
Το magic bus και οι δρόμοι των hippies
Δεν είμαι θαυμάστρια του Παόλο Κοέλιο, για να είμαι ειλικρινής αποφεύγω τα βιβλία του, τα θεωρώ λίγο preppy, όμως υπάρχει ένα βιβλίο του που έπεσε τυχαία στα χέρια μου και το διάβασα μονορούφι.
Ο τίτλος είναι Hippie και είναι αυτοβιογραφικό, καθώς περιγράφει τη ζωή του όταν ως hippie πραγματοποίησε το ταξίδι με το magic bus προς την Καλκούτα.
Σύμφωνα με τον Κοέλιο το magic bus ήταν εκείνο που έδινε την ευκαιρία στους νέους της εποχής όχι απλώς να γνωριστούν, να γίνουν φίλοι ή να φλερτάρουν, αλλά ακόμη και να μάθουν τα τρέχοντα νέα…
Όπως γράφει στο βιβλίο του ο Πάολο Κοέλιο:
«Τον Σεπτέμβριο του 1970, τα αεροπορικά εισιτήρια ήταν εξωφρενικά ακριβά, πράγμα που σήμαινε ότι μόνο οι πλούσιοι μπορούσαν να ταξιδέψουν. Εντάξει, αυτό δεν ίσχυε απόλυτα για έναν τεράστιο αριθμό νέων ανθρώπων, τους οποίους αυτά τα ξεπερασμένα Μέσα Ενημέρωσης μπορούσαν να δουν μόνο για την εξωτερική τους εμφάνιση:
είχαν μακριά μαλλιά, φορούσαν ρούχα με έντονα χρώματα και δεν έκαναν ποτέ μπάνιο (το οποίο ήταν ψέμα, αλλά αυτά τα νέα παιδιά δεν διάβαζαν εφημερίδες, και η παλαιότερη γενιά πίστευε κάθε είδηση που εξυπηρετούσε τη δυσφήμιση όσων θεωρούσαν “κίνδυνο για την κοινωνία και την κοινή αξιοπρέπεια”).
Αποτελούσαν κίνδυνο για μια ολόκληρη γενιά επιμελών νεαρών αγοριών και κοριτσιών που προσπαθούσαν να πετύχουν στη ζωή, με το φρικτό παράδειγμά τους της ακολασίας και του “ελεύθερου έρωτα”, όπως αρέσκονταν να λένε με περιφρόνηση οι υβριστές τους. Λοιπόν, αυτός ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός παιδιών είχε ένα σύστημα για τη διάδοση των ειδήσεων που κανείς, απολύτως κανείς, δεν κατάφερε ποτέ να εντοπίσει».
Πριν οι Beatles προσγειωθούν στο Rishikesh και πολύ πριν ο Τζέρι Γκαρσία βρει έμπνευση στο Βαρανάσι, υπήρχαν οι ατρόμητοι αναζητητές του θείου, χίπηδες και μαθητές που εγκατέλειψαν το λύκειο, οι οποίοι επιβιβάστηκαν σε τουριστικά λεωφορεία -τα magic bus- και ταξίδευαν χερσαία από το Άμστερνταμ στο Αμριτσάρ, συμβάλλοντας στο άνοιγμα της Ινδίας στους δυτικούς τουρίστες.
Σύμφωνα με τον Ρόρι ΜακΛίν, ταξιδιωτικό συγγραφέα του βιβλίου Magic Bus: On the Hippie Trail from Istanbul to India, η πρώτη γνωστή εκδρομή με λεωφορείο έφερε μια γαλλική ομάδα από το Παρίσι στη Βομβάη το 1956.
«Το πούλμαν Chausson αναχώρησε από το Παρίσι υπό αστυνομική συνοδεία με δύο γνωστές Γαλλίδες ηθοποιούς και άλλους 14 για ένα δίμηνο ταξίδι 14.000 χιλιομέτρων», διηγείται.
Η έρευνα του ΜακΛίν δείχνει ότι η χερσαία οδός προς την Ασία άνοιξε πραγματικά στα τέλη της δεκαετίας του 1960.
«Δεκάδες χιλιάδες δυτικοί επιβιβάστηκαν σε τζιπ, σε καμένα Volkswagen Campers και σε διπλοκάμπινα του Λονδίνου στα χρώματα του ουράνιου τόξου», λέει και συνοψίζει ως «η πιο παράξενη πομπή που κυλούσε και κουνιόταν ποτέ στο πρόσωπο της Γης».
Ο Άγγλος Τζόναθαν Μπένιον οδήγησε μερικά από αυτά τα οχήματα, όπως το Rocket, ένα παλιό σχολικό λεωφορείο, και το Silver Express, ένα λεωφορείο κατασκευασμένο από τη Mercedes-Benz.
Ο Μπένιον θυμάται: «Ήμουν ο μοναδικός οδηγός -απλώς δεν μπορούσα να εμπιστευτώ σε κανέναν άλλο τη Mercedes μου».
Με τον Μπένιον στο «τιμόνι του καπετάνιου», το ταξίδι από το Ηνωμένο Βασίλειο στην Ινδία θα διαρκούσε περίπου τρεις εβδομάδες και θα περνούσε από τη Γαλλία, την Ολλανδία, τη Γερμανία, την τότε Γιουγκοσλαβία, την Τουρκία, το Ιράν, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, καταλήγοντας στην Ινδία.
Το Silver Express ταξίδευε μέσω της Κεντρικής Ινδίας και η διαδρομή είχε τα τυχερά της για τον Άγγλο.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίπτωση που σταμάτησα σε ένα μικρό εστιατόριο στα περίχωρα του Gwalior, το οποίο ανήκε σε έναν ηλικιωμένο άνδρα που θυμόταν με αγάπη τις “ημέρες του Raj”. Η σπεσιαλιτέ στο μενού του ήταν το trifle (ένα γλυκό)», λέει ο Μπένιον.
Ο ΜακΛίν, παρότι τα magic bus σταμάτησαν τα ταξίδια τους στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, εκτιμά ότι οι ταξιδιωτικές εκδρομές όπως τις ξέρουμε σήμερα, γεννήθηκαν σε αυτά τα ταπεινά χερσαία λεωφορεία.
