Όποιος έχει δει την ταινία «Once Upon a Time in Hollywood», του Quentin Tarantino, έχει μια γενική εικόνα για τη δράση της «Οικογένειας Manson» το 1969. Βέβαια η ταινία είναι μυθοπλασία και όχι ντοκιμαντέρ και στο σενάριο η Margot Robbie – Sharon Tate δεν δολοφονείται από τους οπαδούς του Manson, αλλά «καθαρίζουν» ο DiCaprio και ο Brad Pitt. Γιατί; Διότι έτσι γούσταρε ο Tarantino.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα ήταν ζοφερή και αιματοβαμμένη. Οι εισαγγελείς που ανέλαβαν την υπόθεση των στυγερών εκείνων δολοφονιών, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Charles Manson μπορεί να μην συμμετείχε στη δολοφονία, να μην ήταν καν στο σπίτι, αλλά ήταν ο ενορχηστρωτής και ο ηθικός αυτουργός. Ο λόγος;
Σύμφωνα με το πόρισμα, ήταν μια μίξη από … σαχλαμάρες: ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του σπιτιού, ο Tery Melcher, ήταν ένας μουσικός παραγωγός που είχε ρίξει χυλόπιτα στον Manson, όταν ο τελευταίος του είχε ζητήσει να κάνουν έναν δίσκο – ο Manson ήθελε να γίνει ροκ σταρ. Επιπλέον, ο Manson είχε εμμονή με τους Beatles και το «Λευκό Άλμπουμ» και σύμφωνα με τον Εισαγγελέα, μέσα στο νοσηρό του μυαλό, είχε «δέσει» η σκέψη ότι έπρεπε να ξεκινήσει έναν φυλετικό πόλεμο, τον οποίον ονόμασε «Helter Scelter», από το ομώνυμο τραγούδι.
Αυτή ήταν η επίσημη και επικρατούσα θεωρία σχετικά με το τι έγινε εκείνο το βράδυ. Μόνο που οι διάφοροι ερευνητές της πολύκροτης υπόθεσης, που δεν σταμάτησαν ποτέ να ψάχνουν για στοιχεία και λεπτομέρειες, μάλλον διαφωνούν.
Ο James Buddy Day, τηλεοπτικός παραγωγός και συγγραφέας, το τελευταίο άτομο που πήρε συνέντευξη από τον Manson (ο οποίος πέθανε στη φυλακή τον Νοέμβριο του 2017, σε ηλικία 83 ετών, εκτίοντας ποινή ισόβιας κάθειρξης), παρουσιάζει μια αρκετά διαφορετική εκδοχή της ιστορίας. Γεμάτη ναρκωτικά, ντιλ που δεν πήγε καλά και μια παραποίηση στοιχείων ώστε να «χρεώσουν» το μακελειό σε άλλους και να αποπροσανατολίσουν τις Αρχές.
Ο ίδιος ο Manson, μέχρι τον θάνατό του, υποστήριζε πως δεν είχε καμία ανάμιξη με το πενταπλό φονικό, δεν το είχε σχεδιάσει και δεν έδωσε καμία εντολή δολοφονίας. ‘Όλα ξεκίνησαν από μια αγοραπωλησία ναρκωτικών που δεν πήγε καλά: ο Charles «Tex» Watson, ήταν ένας έμπορος ναρκωτικών, που ζούσε στο ίδιο ράντσο με τον Manson και τους οπαδούς του.
Μόνο που ο Watson είχε κλέψει χρήματα από έναν άλλον έμπορο, τον Bernard Crow. Όταν ο Crow πήρε τηλέφωνο στο ράντσο και απείλησε ότι θα πάει εκεί και θα τους καθαρίσει όλους αν δεν πάρει πίσω τα χρήματά του, ο Manson έκανε μια επίσκεψη στο διαμέρισμά του και κουβέντα στην κουβέντα, τον πυροβόλησε στο στομάχι. Έφυγε από εκεί, πιστεύοντας ότι ο Crow ήταν νεκρός. Μόνο που δεν ήταν…
Το ξεκίνημα της παράνοιας
Από εκείνο το σημείο και μετά, ξεκινά η παράνοια: ο Manson φοβάται ότι θα υπάρξουν αντίποινα. Προειδοποιεί τους οπαδούς του ότι μπορεί να τους επιτεθούν και συγκεκριμένα τους λέει να προσέχουν τους «Black Panthers», ομάδα στην οποία πίστευε ότι ανήκε ο Crow.
Η παράνοιά του γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα: φοβάται όχι μόνο τους «εξωτερικούς παράγοντες», αλλά ακόμα και τα μέλη της «Οικογένειάς του» και τους πείθει ότι αν όλοι είναι πρόθυμοι να διαπράξουν τους πιο βίαιες και ειδεχθείς πράξεις χωρίς δισταγμό, αυτό θα τους ενώσει. Και φυσικά κανείς δεν πρέπει να πει ποτέ τίποτα σε κανέναν.
Ο Manson, για λόγους προστασίας, αποφασίζει να φιλοξενήσει στο ράντζο μια συμμορία μοτοσυκλετιστών, τους «Straight Satans». Θα προστάτευαν εκείνον και τους οπαδούς του, με αντάλλαγμα τη γυναικεία «συντροφιά» που τους παρείχε. Την ίδια περίοδο καταφθάνει στο ράντσο ένας τύπος, ο Bobby Bosoleil , που είχε γνωριστεί κάποτε με το Manson σε μια μουσική σκηνή.
Ο Bosoleil, που θέλει να εντυπωσιάσει τους μηχανόβιους, προθυμοποιείται να βρει ναρκωτικά και φέρνει μεσκαλίνη, η οποία όμως αποδεικνύεται κάκιστης ποιότητας.
Κι όταν οι μηχανόβιοι απειλούν να του σπάσουν το κεφάλι αν δεν τους δώσει πίσω τα λεφτά τους, ο Bosoleil πηγαίνει στον έμπορο απ’ όπου είχε αγοράσει τη μεσκαλίνη, μαλώνουν, ο Manson έρχεται για βοήθεια, μαχαιρώνει τον ντίλερ και τελικά ο Bosoleil τον αποτελειώνει. Για να καλύψει τα ίχνη, γράφει σε έναν τοίχο «Political Piggy», χρησιμοποιώντας αίμα. Σχεδιάζει ένα μαύρο αποτύπωμα γάτας στον τοίχο, «δείχνοντας» τους «Μαύρους Πάνθηρες» και βάζει κόσμο να πει στην Αστυνομία ότι οι δράστες της δολοφονίας ήταν μαύροι.
Όταν ο Bosoleil συνελήφθη, λίγο καιρό μετά, ο Manson ανησύχησε ότι θα «κελαηδήσει» και θα μαρτυρήσει και τη δική του συμμετοχή στη δολοφονία. Προσπάθησε λοιπόν να εκπονήσει ένα σχέδιο, όπου οι οπαδοί του θα «χτυπούσαν» ένα άλλο σπίτι, με τον ίδιο περίπου τρόπο, ώστε η Αστυνομία να πιστέψει πως όντως οι δολοφόνοι ήταν «Μαύροι Πάνθηρες» και παρέμεναν ακόμα ασύλληπτοι.
Οι φρικιαστικές δολοφονίες
Ο Tex Watson μαζί με τη Susan Atkins, τη Linda Kasabian και την Patricia Krenwinkel έφτασαν στο Benedict Canyon (Λος Άντζελες) λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ο Watson ισχυρίζεται ότι ο Charles Manson τού είχε δώσει οδηγίες και να «καταστρέψει ολοσχερώς» όλους όσοι βρίσκονταν στο συγκεκριμένο σπίτι και να το κάνει «με τον πιο φρικιαστικό τρόπο που μπορούσε». Ο Manson είπε στις γυναίκες να κάνουν ό, τι τους υποδείξει ο Watson.
Εκεί δολοφόνησαν 5 άτομα: Τη Sharon Tate, τον πρώην σύντροφό της, Jay Sebring, διάσημος κομμωτής celebrities, τον φίλο του Polanski, Wojciech Frykowski, και τη σύντροφό του Frykowski, Abigail Folger, κληρονόμο της γνωστής οικογένειας των Folger (κόρη του Peter Folger) και έναν άντρα που βρέθηκε τυχαία εκεί, ψάχνοντας τον επιστάτη του ακινήτου. Έγραψαν με αίμα τη λέξη «PIG» στον τοίχο και χρησιμοποίησαν το ίδιο όπλο που είχε χρησιμοποιήσει και ο Manson, το βράδυ που πυροβόλησε τον Crow στο στομάχι.
Αυτό που αντίκρυσαν οι αστυνομικοί όταν μπήκαν στο σπίτι ήταν ο ορισμός της σφαγής. Η Tate παρακάλεσε για τη ζωή της, προσφερόμενη να γίνει όμηρός τους μέχρι να γεννήσει, αλλά τόσο η Atkins όσο και ο Watson τη μαχαίρωσαν 16 φορές, σκοτώνοντάς την.
Η ιατροδικαστική έρευνα διαπίστωσε ότι η Tate ήταν ακόμη ζωντανή όταν κρεμάστηκε με νάιλον σχοινί, αν και η αιτία του θανάτου της προσδιορίστηκε ως «ακατάσχετη αιμορραγία». Την ίδια κατάληξη θα έχουν και οι φίλοι της, καθώς και ένας περαστικός έξω από το σπίτι.
Δυο μέρες μετά, στις 10 Αυγούστου, η «κομπανία» ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά με μπροστάρη τον ίδιο τον Manson, δολοφονώντας ένα αντρόγυνο. Ο πιθανότερος λόγος ήταν ότι ο Manson έψαχνε εναγωνίως χρήματα για να τα δώσει στους μηχανόβιους. Μερικούς μήνες μετά, το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται, όταν ο Manson και κάποιοι από τους οπαδούς του, συνελήφθησαν αρχικά για κλοπή αυτοκινήτου.
Τα «συντροφικά μαχαιρώματα»
Ένας – ένας οι οπαδοί του, για να ελαφρύνουν τη θέση τους, άρχισαν να μιλάνε, να «καρφώνουν» και να δείχνουν τον Manson, ως τον άνθρωπο πίσω από τις δολοφονίες. Κι όσο κι αν εκείνος επέμενε ότι δεν είχε καμία σχέση κι ότι έκαναν ό,τι έκαναν με δική τους πρωτοβουλία, το Δικαστήριο τους καταδίκασε σε θάνατο, που μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη, καθώς στην Καλιφόρνια το 1972 δεν εφαρμοζόταν η θανατική ποινή.
Ποιο είναι το συμπέρασμα του Day, που έχει ερευνήσει σε βάθος όλες αυτές τις υποθέσεις; Ότι ο Manson είναι ένοχος για μερικούς φόνους, αλλά ίσως όχι για όλους. Ωστόσο όλες αυτές οι δολοφονίες δεν θα είχαν συμβεί χωρίς αυτόν: είτε σε ρόλο καθοδηγητή, είτε φυσικού αυτουργού, είτε ηθικού αυτουργού, είτε αυτού που χειραγωγούσε τους οπαδούς του, τους έκανε πλύση εγκεφάλου και τους πάσαρε ναρκωτικά για να τους ελέγχει, ο Charles Manson είναι πάντα κάπου στο κάδρο.
