Rocky Marciano: Ο συγκλονιστικός αγώνας που τον έβαλε στο πάνθεον της πυγμαχίας

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1952, γράφτηκε ιστορία στο Δημοτικό Στάδιο της Φιλαδέλφειας. Εκεί, όπου μπροστά σε 50.000 θεατές, ανέτειλε το άστρο του θρυλικού Rocky Marciano, με τα 43 νοκ άουτ στην καριέρα του (περίπου 87,76% των αγώνων του), ήταν ο μόνος πρωταθλητής Βαρέων Βαρών στην ιστορία της πυγμαχίας που αποσύρθηκε έχοντας νικήσει σε κάθε αγώνα στην επαγγελματική του καριέρα. Η ιστορία του συγκεκριμένου αγώνα ακούγεται σε κάθε γυμναστήριο μποξ και διαδίδεται από γενιά σε γενιά.

Αναζητώντας τον νέο Βασιλιά

Πολύ πριν τον Floyd Mayweather Jr , τον Mike Tyson ή τον George Foreman, πολλά χρόνια πριν τον Muhammad Ali, το μποξ είχε τους δικούς του ήρωες. Όχι «σταρ» που γύριζαν διαφημίσεις και έκαναν βόλτες με λιμουζίνες, αλλά πραγματικούς μαχητές. Όχι περικυκλωμένους από μοντέλα και μάνατζερ, αλλά τύπους με ατσάλινα σαγόνια και γάντια ματωμένα, λες και δεν προλάβαιναν να τα βγάλουν ούτε στιγμή για να τα καθαρίσουν.

Η ιστορία μας δεν έχει «πρίγκηπες» και «μάγισσες», δεν έχει «καλούς» και «κακούς», πολύ απλά διότι δεν είναι παραμύθι αλλά κανονική ιστορία, που συνέβη πραγματικά. Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, λίγο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχε ένας θρυλικός πυγμάχος, ο Joe Louis. Ο Louis, υπήρξε ο απόλυτος «Βασιλιάς» της πυγμαχίας για πολλά χρόνια, μέχρι που αποφάσισε να κρεμάσει τα γάντια του το 1948. Κι όπως ακριβώς συμβαίνει κάθε φορά που «πεθαίνει» ένας Βασιλιάς, το «Βασίλειο του Μποξ» προσπάθησε να βρει το διάδοχό του.

Για λόγους… φορολογικούς

Έναν χρόνο πριν αποσυρθεί ο Louis, το 1947 συγκεκριμένα, είχε αντιμετωπίσει δυο φορές τον βετεράνο Jersey Joe Walcott. Την πρώτη, ο Louis ή «Brown Bomber» είχε μεν πάρει τη νίκη στα σημεία, αλλά η γενικότερη αίσθηση ήταν πως μάλλον ο Walcott άξιζε να κερδίσει.

Στη ρεβάνς τους, νίκησε ξανά με νοκ-άουτ στον 11ο γύρο – έμοιαζε όμως σχεδόν νομοτελειακό ότι είχε έρθει η ώρα να αποχωρήσει από τα ρινγκ. Και αυτό θα συνέβαινε κανονικά και «με τον Νόμο» και ο Louis θα απολάμβανε τη σύνταξή του, αν η Εφορία δεν του είχε στείλει ένα τεράστιο «κοστούμι», για φόρους που είχε αμελήσει να πληρώσει στο παρελθόν – και την Εφορία στις ΗΠΑ δεν κατάφερε να λυγίσει ούτε καν ο Al Capone.

Ποια είναι η ειρωνεία; Ότι στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Louis είχε δωρίσει εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στη χώρα του, για να τη βοηθήσει να κερδίσει τον πόλεμο. Προφανώς, δεν υπήρξε ποτέ ούτε κάποια φορο-απαλλαγή γι’ αυτό, ούτε καν η ελάχιστη ευγνωμοσύνη…

Με τα χρέη να τον πνίγουν σαν θηλιά, o Louis ήταν υποχρεωμένος να ξαναφορέσει τα γάντια του. Εν τω μεταξύ, όσο εκείνος απουσίαζε, το νέο αφεντικό της πυγμαχίας στην κατηγορία των Βαρέων Βαρών, ήταν πλέον ο Ezzard Charles. Έχοντας κερδίσει τον Walcott , ακολουθούσε το δικό του δρόμο, μην απαντώντας στις εκκλήσεις του Louis να του δώσει την ευκαιρία να παλέψουν.

Ο Louis, βρήκε την ευκαιρία να αγωνιστεί ξανά, όταν τον ενημέρωσαν πως βρέθηκε αντίπαλος – και το όνομα αυτού, Rocky Marciano. Νέος, επίμονος, φιλόδοξος, όχι ιδιαίτερα ντελικάτος αλλά πεισματάρης. Έπειτα από 8 γύρους, ο Louis ήταν στο καναβάτσο και ο Marciano είχε μια γλυκόπικη γεύση στο στόμα. Γλυκιά, διότι κέρδισε έναν θρύλο, πικρή, διότι είδε αυτόν τον θρύλο πεσμένο στο καναβάτσο από δικό του χτύπημα.

Κάπου εδώ λοιπόν, αποχαιρετάμε τον Louis και τα χρέη του στην Εφορία και πάμε παρακάτω. Λίγο καιρό πριν τον αγώνα του Louis με τον Marciano, Ezzard Charles και Jersey Joe Walcott συνέχιζαν να παλεύουν ξανά και ξανά και σε μια σειρά συνολικά τριών αγώνων. Ο Walcott κέρδισε τους δυο τελευταίους και έγινε ο γηραιότερος πρωταθλητής βαρέων βαρών. Την ίδια περίοδο, ο Rocky Marciano, είχε σημειώσει τέσσερις νίκες με νοκ-άουτ και έμοιαζε ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να αντιμετωπίσει τον Walcott, για τη ζώνη του πρωταθλητή.

Η Μητέρα των Μαχών

Η αναμέτρησή τους τράβηξε 50.000 θεατές στη Δημοτικό Στάδιο της Φιλαδέλφειας και πολλές χιλιάδες ακόμα, που είδαν τον αγώνα σε 50 κατάμεστες αίθουσες, σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ. Από τη μια, ήταν η εμπειρία και η κλάση του 38χρονου πρωταθλητή. Από την άλλη, η δύναμη και η πείνα ενός ανθρώπου που ονειρευόταν να καθίσει στο θρόνο. Ο «παλιός», άρχισε να παίζει με το μυαλό του «νέου» – σε κάθε δήλωσή του στους δημοσιογράφους, σε κάθε συνέντευξή του, τον απαξίωνε, έλεγε ότι ο Ρόκι δεν έχει καμία ιδιαίτερη τεχνική, καμία φινέτσα, καμία ελπίδα.

Όταν ξεκίνησε ο αγώνας και όσο κυλούσαν οι 12 γύροι, ο βετεράνος πρωταθλητής έδειξε να δικαιώνεται. Όχι απλά κρατούσε με άνεση μακριά του τον διεκδικητή, αλλά σε μια στιγμή απροσεξίας του Marciano, του πέρασε ένα δυνατό αριστερό άπερκατ: ήταν το πρώτο νοκ – ντάουν στην καριέρα του Ρόκι, ένα χτύπημα που τον ζάλισε, κυρίως όμως κλόνισε την αυτοπεποίθησή του.

Ο Walcott όμως δεν είχε τα νιάτα για να κεφαλαιοποιήσει εκείνο το νοκ – ντάουν και να αποτελειώσει τον Marciano και κάπου στα μέσα του τέταρτου γύρου, ο Rocky Marciano συνήλθε, επανήλθε και άρχισε να ανταποδίδει στα ίσια τα χτυπήματα που δεχόταν: ήταν πλέον μια μάχη αντοχής, ένας «σκυλοκαβγάς» που θα μπορούσε να συμβαίνει έξω από ένα μπαρ, κάτι σαν «όσες ρίξουμε κι όσες φάμε».

Στο τέλος του έβδομου γύρου, το αριστερό μάτι του Marciano είχε σχεδόν κλείσει από τα χτυπήματα. Για τους επόμενους τρεις γύρους, πάλευε «στο περίπου» – και ο Jersey Joe ήταν πολύ έμπειρος για να αφήσει τέτοιο πλεονέκτημα να πάει χαμένο. Τον σφυροκόπησε ξανά και ξανά, τον έκοψε σε διάφορα σημεία του προσώπου του, του έκανε την όραση μια ακόμα πιο πονεμένη ιστορία.

Μπαίνοντας στον 13ο και τελευταίο γύρο, ο Marciano χρειαζόταν ένα θαύμα: να βγάλει νοκ – άουτ τον αντίπαλό του – διαφορετικά θα έχανε τον αγώνα στα σημεία με σημαντική διαφορά. Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1952, αποδείχθηκε ότι τα θαύματα συμβαίνουν καμιά φορά: ο Rocky Marciano στρίμωξε τον πρωταθλητή στα σκοινιά και σε κάποια στιγμή, σχεδόν κινηματογραφική, εξαπέλυσαν ταυτόχρονα δυο δεξιές «κανονιές».

Το δεξί του Rocky Marciano, αποδείχθηκε «δυναμίτης», το πηγούνι του Walcott απορρόφησε μια δύναμη τεράστια, ο διακόπτης έσβησε και ο ίδιος έπεσε αναίσθητος στο καναβάτσο. Ο διαιτητής μέτρησε – τυπικά – μέχρι το 10, αλλά και μέχρι το 1000 να μετρούσε, ο Jersey Joe δεν επρόκειτο να σηκωθεί.

Αυτό το δεξί χτύπημα, είναι ένα από τα πιο διάσημα χτυπήματα στην Ιστορία της Πυγμαχίας. Είναι επίσης η γροθιά που σηματοδότησε το τέλος της Βασιλείας του Jersey Joe Walcott και το πρώτο κεφάλαιο, γραμμένο με χρυσά γράμματα, στην ιστορία του Rocky Marciano, που κράτησε πάνω από τρία χρόνια.

H έμπνευση για τον Rocky… Balboa

Όσοι έχετε παρακολουθήσει τον Rocky Balboa του Sylvester Stalone αποκλείεται να μην έχετε αναγνωρίσει τον Rocky Marciano στην ιστορία του θρυλικού franchise. Ο Marciano ήταν το αγαπημένο παιδί της εργατικής τάξης και είχε ένα γλυκό, λιτό και απέρριτο ταμπεραμέντο. Δεν μπλέχτηκε ποτέ σε στησίματα αγώνων, δούλευε σκληρά και η γροθιά του έσπαγε σαγόνια.

Ο Rocky Marciano υιοθέτησε ένα ασυνήθιστο πρόγραμμα προπόνησης που του έδωσε περισσότερη αντοχή από οποιονδήποτε άλλο στην πυγμαχία. Έτρεχε στην ανηφόρα με όλη του την ταχύτητα και στη συνέχεια έκανε πίσω βήματα. Έκανε κολύμβηση σε πισίνα και εξάσκηση σε σάκο του μποξ για 45 λεπτά. Κάθε μέρα, συμπεριλαμβανομένων των Χριστουγέννων, έκανε τζόκινγκ τρέχοντας έξι έως επτά μίλια.

Σας θυμίζει τώρα κάτι από… Rocky Balboa;