Ο Σεμπάστιαν Στόιντνερ κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ για το μεγαλύτερο κύμα που έχει ποτέ «τιθασευτεί». Το ύψος του έφτανε τα 26,21 μέτρα, ισοϋψές με ένα οκταώροφο κτίριο. Το ρεκόρ σημειώθηκε στο γραφικό πορτογαλικό ψαροχώρι Ναζαρέ, του οποίου η βόρεια παραλία αναφέρεται ως το «Έβερεστ» των σέρφερς, λόγω των υψηλών κυμάτων του, αφού στη θαλάσσια περιοχή έχουν εντοπιστεί επτά από τα δέκα ψηλότερα κύματα όλων των εποχών.
Ο Γερμανός αποτελεί το κεντρικό πρόσωπο μιας διεθνούς κοινότητας σέρφερ που μετακομίζει στη δυτική ακτή της Πορτογαλίας κάθε χρόνο για τη σεζόν, η οποία εκτείνεται από τον Οκτώβριο έως τον Μάρτιο.
Πίσω από τη φαινομενική τρέλα του 37χρονου υπάρχει μια αυστηρή μέθοδος – ο Στόιντνερ είναι κάτι σαν επιστήμονας του σερφ, τόσο στην προσέγγισή του όσο και στην αντιμετώπιση των πιο άγριων θαλασσών του κόσμου.
Στην ομάδα του ανήκουν ένας στρατιωτικός γιατρός και ένας εκπαιδευμένος ναυαγοσώστης. Προσπαθεί να σκέφτεται ανατρεπτικά στην ανάγκη του να «πιάσει» το μέχρι τώρα μυθικό κύμα των 30 μέτρων.
Ο Στόιντνερ είναι επίσης η κεντρική φιγούρα του νέου βιβλίου, «Nazaré: Life and Death with the Big Wave Surfers» (Ναζαρέ: Η Ζωή και ο Θάνατος των Σέρφερ των Μεγάλων Κυμάτων), το οποίο παρουσιάζει την εικόνα ζωής των αθλητών και αθλητριών της συγκεκριμένης «κλειστής κοινότητας».
Η εναλλακτική προσέγγιση του Γερμανού έχει γίνει τόσο διάσημη στον βαθμό που έφτασε να τον καλέσει ο Γιούργκεν Κλοπ, για να εμπνεύσει την ομάδα του, τη Λίβερπουλ.
Όταν το 2019 η Λίβερπουλ κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ, ο προπονητής της έπρεπε να ανακαλύψει νέους τρόπους για να εμπνεύσει τους παίκτες του και να τους αναζωογονήσει, δεδομένου πως ήδη είχαν πετύχει να κατακτήσουν την κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Στην προσπάθειά του να τους δώσει ένα πρόσθετο ψυχολογικό πλεονέκτημα απέναντι στους αντιπάλους τους, προσέγγισε τον Στόιντνερ. Την τελευταία μέρα της προετοιμασίας της ομάδας στο Εβιάν, στη νοτιοανατολική Γαλλία – λίγες μέρες πριν την έναρξη της σεζόν 2019/20, ζήτησε από τον συμπατριώτη του να μιλήσει στην ομάδα και να διδάξει στους ποδοσφαιριστές τεχνικές της αναπνοής που χρησιμοποιεί ο ίδιος ο Στόιντνερ στις προπονήσεις του στην πισίνα και στα μεγάλα κύματα για να παραμείνει ζωντανός.
Εκτός από το να τους διδάσκει αερόβιες ασκήσεις και έλεγχο της αναπνοής για όταν είστε σε κατάσταση πανικού, μίλησε επίσης για την τεχνική να παραμένει κανείς ήρεμος υπό πίεση.
Ο Κλοπ και ο αρχηγός Τζόρνταν Χέντερσον αποτίουν έκτοτε τα εύσημα στον Γερμανό σέρφερ για τον αντίκτυπο που είχε στους παίκτες. Ο Στόιντνερ, από την πλευρά του, τα παραμερίζει όλα αυτά, ιδιαίτερα ορισμένα υπερβολικά άρθρα, τα οποία υποδηλώναν ότι ήταν ο σέρφερ ο εγκέφαλος της κατάκτησης του τίτλου της Πρέμιερ Λιγκ που θα ακολουθούσε στη συνέχεια.
Στην εναρκτήρια συνεδρία στην πισίνα εκείνη την ημέρα, το κράτημα της αναπνοής κυμαινόταν από μόλις 10 έως 90 δευτερόλεπτα στην καλύτερη περίπτωση. Στο τέλος του αγώνα, υπήρξε μια τελική μονομαχία μεταξύ του αμυντικού Ντέγιαν Λόβρεν, ο οποίος έκτοτε απομακρύνθηκε από το Άνφιλντ, και του επιθετικού Μο Σάλαχ, με το ζευγάρι να πλησιάζει στο τέλος των τεσσάρων λεπτών. Ο Λόβρεν ήταν ο τελευταίος που βγήκε στην επιφάνεια.
Ήταν μια συνεδρία που είχε ξεκάθαρα απήχηση σε όσους ήταν εκεί. Για έναν άλλο αμυντικό, τον Βέρτζιλ Φαν Ντάικ, το μήνυμα του Στόιντνερ για την αντιμετώπιση της πίεσης είχε ιδιαίτερο νόημα. Συγκρίνοντας την εμπειρία του από το σερφ σε μεγάλο κύμα με τη σχετική επιπολαιότητα της δικής του πίεσης στα μεγάλα παιχνίδια, ο Ολλανδός είπε: «Μοιάζει σαν “ένα μικρό λάθος και η ζωή θα μπορούσε να τελειώσει”».
Όπως η Λίβερπουλ του Κλοπ, έτσι και η δική του αναζήτηση για την αυτοβελτίωση, βρίσκεται σε δρόμους έξω από το σερφ. Συχνά ρίχνει το βλέμμα του σε μεθόδους από άλλα αθλήματα και αθλητές προκειμένου να επιτύχει ακόμη και τα πιο οριακά κέρδη.
Στο Κέντρο Ανάπτυξης της Porsche, λίγο έξω από τη Στουτγάρδη, κάθεται για λίγο σε μια αεροδυναμική σήραγγα. Στη θέση του συνηθισμένου σπορ αυτοκινήτου στέκεται η σανίδα του σερφ, με τον ίδιο από πάνω. Ο Γερμανός κατασκευαστής χρησιμοποιεί την επιστήμη αιχμής των αυτοκινητοβιομηχανιών για να βελτιώσει την αεροδυναμική της θέσης του σώματός του, της σανίδας και της στολής του.
Καθώς οι επιστήμονες της εταιρείας εξετάζουν τα σχετικά δεδομένα, διαπιστώνουν ότι ακόμη και η παραμικρή αλλαγή στη θέση του Στόιντνερ στη σανίδα μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την αεροδυναμική. Είναι μια προσέγγιση στο άθλημα που κανένας άλλος σέρφερ δεν κάνει αυτή τη στιγμή. «Είναι ωραίο», λέει για το πείραμα. «Με αντιμετωπίζουν σαν αυτοκίνητο. Και είναι μια συναρπαστική διαδικασία να δοκιμάσεις όλα αυτά τα πράγματα και να δεις τι είναι δυνατό».
Σύμφωνα με τη δική του παραδοχή, οδηγείται στο να ξεπεράσει τα όρια αυτού που μπορεί να είναι εφικτό, ακόμα κι αν ένα μεγάλο μέρος των δοκιμών του δεν καταφέρουν να καρποφορήσουν. Παραδέχεται, «Εντάξει, ίσως το 80 ή ακόμα και το 90 τοις εκατό των νέων πραγμάτων δεν λειτουργούν – αλλά έτσι είναι, πάντα προσπαθώντας και προσπαθώντας. Το ίδιο συμβαίνει και με το σερφ. Προσπαθείς όλη την ώρα και τις περισσότερες φορές αποτυγχάνεις».
Ο Στόιντνερ αναρωτιέται αν το ασυνήθιστη κυνήγι του να ξεπερνά τα όρια, σε αντίθεση με τους συνομηλίκους του, μπορεί να οφείλεται εν μέρει στις δικές του πρώιμες επιρροές και στην περιπετειώδη φύση του καθώς μεγάλωνε.
Ως παιδί, το αγαπημένο του μέρος ήταν το αγρόκτημα της θείας και του θείου του, οι αναμνήσεις του οποίου φέρνουν ένα άμεσο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Υπήρχε ψάρεμα στο ποτάμι – αυτός και η αδερφή του τους έπιαναν με ξύλα και σκότωναν τα δικά τους κοτόπουλα για το βραδινό γεύμα κόβοντας τα κεφάλια των ζώων. Για έναν τότε εντυπωσιασμένο νεαρό, ήταν η απόλυτη παιδική χαρά περιπέτειας.
Το ζευγάρι των αγροτών έκανε μεγάλη εντύπωση και στον Στόιντνερ, εντύπωση που αντηχεί ακόμα και σήμερα. Θυμάται τη στιγμή που ο θείος του έκοψε κατά λάθος το χέρι του, σε βαθμό που το αίμα έτρεχε ποτάμι από μια τεράστια πληγή που άνοιγε. Απλώς κάθισε και έραψε τον εαυτό του. Και το μότο του θείου του «Αν είναι η στιγμή μου, είναι η στιγμή μου» θα μπορούσε εξίσου εύκολα να ισχύει και για τον ανιψιό του στην επιλογή του επαγγέλματός του.
Για τον θείο του Στόιντνερ, εκείνη η μέρα έφτασε τελικά στα 64, όταν έπεσε νεκρός από καρδιακή προσβολή. Η θεία του, επίσης σέρφερ, εν τω μεταξύ, έζησε και διαγνώστηκε με καρκίνο σε ηλικία 70 ετών. Αφού υποβλήθηκε σε αρχική θεραπεία, είπε ουσιαστικά “Sod it” (μετ. αδιαφορώ) αψήφησε την κανονική ιατρική και ακολούθησε τη δική της προσέγγιση και συνέχισε να μπερδεύει τις ιατρικές προσδοκίες να ζήσει μια δεκαετία περισσότερο από τις προβλέψεις των γιατρών.
Ο ίδιος λέει για το επάγγελμά του: «Δεν είναι σαν ένα γήπεδο μπάσκετ, όπου κάποια στιγμή έρχεται η σειρά σου. Περισσότεροι σέρφερ σημαίνει λιγότερα κύματα – και είναι ένα άπληστο άθλημα. Αν θέλω να πιάνω τα κύματα, δεν σε σκέφτομαι γιατί μπαίνεις στο δρόμο μου, άρα είσαι φυσικά ανταγωνιστικός. Υπάρχουν όλα αυτά τα vibes που συμβαίνουν στο σερφ, ένας τοπικισμός του στιλ, «Ήμουν εδώ πρώτα.» Πρέπει να είσαι κυνηγός και να είσαι ανταγωνιστικός φυσικά.
«Είναι μύθος ότι οι σέρφερ είναι όλοι ψυχροί, καπνίζουν χόρτα και βοηθούν να σπρώχνονται ο ένας τον άλλον στα κύματα. Αν πιάσεις το μεγαλύτερο κύμα, θα γίνεις διάσημος γρήγορα. Υπάρχουν τα παραδείγματα των Γκάρετ (ΜακΝαμάρα), Μάγια [Γκαμπέιρα], το δικό μου. Είναι ό,τι πρέπει να κάνετε ή νιώθετε ότι πρέπει να κάνετε».
